Kabanata 04: The Beginning of an End

“My birthday is next month, And I really like this house. Can you give it to me as a birthday present?”

Sandaling natahimik si Rafael. Ang mga salitang iyon, simple lang dapat, pero ramdam niyang may nakatagong bigat sa pagitan ng bawat pantig.

Dalawang taon na mula nang talikuran niya si Ysabel, dalawang taong puno ng katahimikan, sakripisyo, at paglimot. Dalawang taon ding nawala kay Ysabel hindi lang ang oras, kundi pati ang sarili niyang pangarap.

Para sa kanya, isinuko ni Ysabel ang lahat, ang oportunidad na magpatuloy ng pag-aaral sa ibang bansa, ang alok mula sa isang kilalang kumpanya, at ang kinabukasang maaari sanang kanya. Lahat iyon, ibinuhos niya para tulungan si Rafael mailigtas ang kompanya.

Lahat, para sa lalaking minsan niyang inakalang tahanan.

At ngayon, kahit hindi niya sabihin, ramdam ni Rafael, parang sinisingil na siya ni Ysabel. Hindi sa pera, kundi sa emosyon.

Sa loob lamang ng dalawang taon, bumalik sa kasikatan ang kompanya ni Rafael Jimenez. Sa kasalukuyang panahon, malapit na itong ma-list sa stock market, at ang halaga ng kumpanya niya ay aakyat na sa bilyong piso.

Si Rafael Jimenez ay nagtalikod sa kanya sa loob ng dalawang taon. Dalawang taon kung saan hindi lamang ang oras ni Ysabel Gomezang nawala, kundi pati ang kanyang karera.

Upang matulungan si Rafael Jimenez na maisalba ang kumpanya, isinuko ni Ysabel Gomezang pagkakataon na magpatuloy sa pag-aaral sa ibang bansa, isinuko ang offer mula sa isang malaking kumpanya, at nagtrabaho sa maliit na kumpanya ng pamilya niya.

Lahat para sa isang lalaki na, sa kauna-unahang pagkakataon, pinanindigan ang sarili niya bilang minamahal sa harap ng iba ngunit sa kabila nito, tila hindi pa rin sapat ang lahat para sa kanya.

Sa loob ng dalawang taon lamang, tuluyang napabuti ni Ysabel Gomezang kumpanya ni Rafael Jimenez. Sa loob ng ilang buwan, maari nang maikumpleto ni Rafael Jimenez ang listing ng kumpanya sa stock market, at direktang tataas ang kanyang net worth sa sampu-sampung bilyon.

At siya? Wala pa siyang kahit ano malapit nang maubos at itakwil.

Pero si Ysabel? Wala. Unti-unti siyang nauubos. Parang binura siya ng panahon at ng lalaking siya mismo ang tumulong itaguyod.

Ngunit hindi siya ang tipo ng babaeng madaling bumigay. Hindi siya basta magpapatalo.

Hindi siya ang tipo ng magpapasindak, lalo na hindi ngayon.

With the inheritance which is just in her grasp, no one can belittle her anymore.

Ysabel Gomez will definitely rise from the slums that they put her in. Bolder, fiercer, and wealthier.

But… that can wait. Hindi siya masiyadong magmamadali.

Minsan, sabi ni Rafael noon, “Basta gusto mo, Ysa, I’ll do everything for you.”

Ngayon, gusto niyang malaman kung totoo pa rin iyon. Kaya naman ay sinusubok niya si Rafael kung bibigay sa unang ka-pritso niya.

Sandaling nagduda si Rafael sa mga linyang iyon. Not so Ysabel like, to ask for extravagant things.

Well… there is always a first on everything.

“Why do you suddenly want to buy a house?” tanong niya, medyo maingat. “Hindi mo na ba gusto ang bahay natin?”

Ngumiti si Ysabel, ‘yung ngiting may lambing pero may talim.

“Okay pa naman ako dito sa bahay,” sagot niya, mahinahon, “but its investment value isn’t high enough. This house is different—maganda ang location, and it has great potential to appreciate. Besides,” nagtagal ang tingin niya kay Rafael, “your company will be listed soon. You’ll be hosting dinner parties, entertaining guests… wouldn’t it be nice to do that in a new house? Something na may mukha kang ihaharap at iyong maipagmamalaki mo naman?”

Bawat salita niya, maingat. Walang direktang laban, pero bawat punto ay para kay Rafael.

Ang tono niya ay parang concern talaga, pero ang bawat kataga niya ay tusok na sa konsensya ng lalaki.

Ngunit si Ysabel Gomezay hindi papayag na mangyari iyon. Hindi niya hahayaang maipagkait sa kanya ang nararapat, at higit sa lahat, hindi siya basta-basta susuko.

Ngunit si Ysabel Gomez ay hindi materialistic. Hindi niya kailanman inilalapit ang kanyang sarili sa bagay o pera. Hindi siya madalas mag-demand.

Sa loob ng isang sandali, naramdaman ni Rafael Jimenez ang kakaibang kirot sa dibdib isang halo ng guilt at kaunting awa kay Ysabel. Pero wala na siyang magagawa.

“I have face because I have you, I don’t need anything more,” mahina niyang sabi, habang abala pa ring hinahangad na yakapin siya.

Pero hindi nagpahinga si Ysabel. Umikot siya, bahagyang ngumiti, at may mapanuksong tinig na nagbigay ng kakaibang lamig sa silid.

“I told you it’s my birthday present,” sabi niya. “So just think of it as something you bought for me. Hindi naman ako sobra, hindi ba? Birthday ko lang kasi,”

At sa sandaling iyon, napansin ni Rafael na parang nagbago si Ysabel. Hindi na siya ‘yung dating tahimik at sunud-sunuran.

Sigurado ang lalaki na may bago sa kanya, isang dignidad na may halong distansya, isang babae na marunong na ngayong gumamit ng ngiti at lambing bilang sandata.

“Hmm…” huminga ng malalim si Rafael, pilit na nagbibiro. “How much does this house cost, anyway?”

“Not much,” sagot ni Ysabel, walang pag-aalinlangan. “Only seventy million pesos.”

Na Tahimik siya doon. Para bang huminto ang oras at paligid.

Nanlaki ng bahagya ang mata ni Rafael, pero agad niyang tinago sa isang pilit na ngiti.

Hindi niya gustong magmukhang kuripot sa harap ni Ysabel, lalo pa’t alam niyang malapit nang ma-list ang kompanya.

Sa isip ng lalaki, isang bahay lang ‘to. Ano ba naman ‘yon kumpara sa lahat ng ginawa niya para sa akin?

Kaya dahan-dahan siyang tumango.

“Okay,” mahina niyang sabi, halos pabulong. “If my wife like it, your husband will buy it for you.”

Sa pagkakataong ito ay si Ysabel naman ang natigilan.

Hindi dahil sa pera, kundi dahil sa tinig at salitaang iyon ni Rafael. ‘Yung tawag na your wife o your husband, mga salita itong matagal nang wala sa kanila, pero ngayon ay parang pilit niyang binubuhay muli.

Ysabel felt something tugged inside her. Ngunit hindi… hindi na siya muli papalinlang. And she won’t fucking fall on her own trap.

Hindi nag-aksaya ng sandali si Rafael. Kinuha niya ang telepono, tumawag sa finance department mismo sa harap ni Ysabel. At sa gabing iyon, pitumpung milyong piso ang na-transfer diretso sa personal account ni Ysabel.

Kasabay ng pera, may nakalagay na note mula kay Rafael Jimenez, tulad ng hiling ni Ysabel.

"Buying a house for my beloved Ysa, happy birthday."

Hindi kasama yung salitang beloved, pero ipinagkibit balikat na lang ng babae.

Sa isang iglap, umakyat ang balanse ng card niya ang dating 1.5 million lang doon ay nadagdagan ng 70 million pesos.

At habang hawak ni Ysabel ang card, napaisip siya. Simula nang ikasal sila, si Rafael na ang humawak sa lahat ng pera nila. Lahat ng lumang pera sa account niya, ay galing pa sa mga part-time job niya noong estudyante pa siya.

Dalawang taon. Walang sahod. Walang kahit anong sariling pera.

Ngayon lang ulit siya may hawak na ganitong halaga, at alam niyang sa wakas, hawak na din niya ang kahit kaunting kapangyarihan.

Kinabukasan, pagbukas ni Ysabel ng pinto ng silid, sumalubong agad sa kanya ang halakhakan mula sa ibaba.

Si Rafael na nakasuot ng apron, nakatayo sa harap ng dining area, habang si Beatrice ay masayang tumatawa sa tabi niya. May lambing sa boses ng dalawa, parang wala silang iniindang alon ng nakaraan.

Parang dati lang.

Ngunit doon, natigilan si Ysabel.

Tumingin siya sa eksenang iyon, ang lalaking minsan niyang minahal, at ang babaeng dati’y hinahangaan niya. May halong kilig at sakit ang tanawing iyon, parang pelikulang gusto niyang sabayan ng tawa pero napupuno ng luha ang mga mata niya.

Tahimik siyang nanatili sa hagdan, pinagmamasdan silang dalawa.

Hanggang sa may munting boses na sumingit sa pagitan nila, si Miguel. Nakasunod lang ang mata niya sa tatlo, tahimik ngunit maayos, parang alam kung kailan dapat magsalita o manahimik.

Habang tinitingnan niya ito, hindi maiwasang mapangiti si Ysabel.

May kakaibang lalim sa mga mata ng bata, masyadong matalino para sa edad niya. Para bang alam nito ang mga lihim na hindi dapat alam ng isang limang taong gulang lang ng bata. O… may hindi pa ba siya alam na nangyayari sa likod niya?

Doon niya agad nakita si Beatrice, bahagyang nakasandal sa balikat ni Rafael, magkahawak kamay, nag-uusap nang magaan. Sa unang tingin, para silang perpektong larawan ng magkasintahan sa umagang puno ng liwanag.

Ngunit nang mapansin ni Beatrice ang pagbaba ni Ysabel Gomez, mabilis niyang binitiwan ang kamay ng lalaki, parang batang nahuling gumagawa ng kasalanan.

Agad namang bumangon si Rafael mula sa kinauupuan at naglakad palapit sa kanya. May bahagyang ngiti sa labi niya, pero halatang may kaba sa mga mata.

“Gising ka na pala,” mahinahon niyang sabi. “Nag-ayos ako ng breakfast ngayon. Subukan mo sana, hope you like it.”

Napatigil si Ysabel. Si Rafael… nagluto? Hindi ito pangkaraniwan. Ang lalaking halos ayaw lumapit sa kusina, ngayon ay nakangiting nag-aalok ng niluto niya mismo.

Paglingon niya sa hapag, napansin niyang punô ito ng mga pagkain, lahat Western style. May omelette, salad, toasted bread, bacon, at kape. Maayos ang pagkakalatag, parang galing sa hotel. Hindi ito basta almusal, ito ay maingat na inihandang ihandog.

Ngunit para kanino?

At ang tanga pa talaga niya para itanong iyon sa sarili.

Hindi man niya sinabi, alam ni Ysabel ang sagot.

“Ang dami naman nito,” mahinahong wika niya habang umuupo. “Lahat ng ‘to… paborito mo ba, Beatrice?”

She already dropped the honorifics dahil… para saan pa para gumalang siya? Ang kasal nga nila ni— oh, scratched that, siya na nga lang bilang babae sa babae ay hindi iginalang ng ginang na ito, may panahon pa ba siya para sa mga bagay na ito?

Cut the crap, Ysabel!

Bahagyang natawa si Beatrice, pero halata sa boses niya ang pagmamayabang.

“Mm, oo. Napaka-sweet ni Raff, ‘no? Sabi niya baka hindi ako masanay sa ibang pagkain, kaya ito raw ang niluto niya. Hindi lahat ng lalaki ganito ka-considerate.”

Huminga siya nang malalim at ngumiti pa kay Ysabel. “Ysabel, ang swerte mo talaga. Ang bait ng asawa mo.”

Mabait ang tono ni Beatrice, pero sa mga mata niya, may kumpiyansang parang sinasabing ‘ako naman ang mas minamahal.’

Ngumiti rin si Ysabel, pero hindi iyon ngiting talunan.

“Talaga namang considerate ang asawa ko,” sagot niya, kalmado ngunit may talim ang bawat salita. “Hindi lang sa akin. Mabait din siya sa lahat ng babae.”

Sandaling natahimik ang mesa sa komentong niyang iyon.

Oh, did she hit some nerve? Gustong matawa ni Ysabel ng malakas. Ang sensitive naman ng mga ito!

Bahagyang nag-iba ang mukha ni Rafael, halatang hindi nagustuhan ang sinabi ni Ysabel.

“Ysa, stop it” mahina niyang sambit, halos nagmamadaling itama ang sitwasyon, “wag mong pakinggan ‘yan. Hindi naman totoo ‘yon. Don’t tease me.”

Ngunit huli na.

Si Beatrice ay bahagyang nanigas ang mga daliri sa tasa, at ang dati niyang ngiti ay napalitan ng pilit na tawa.

“Ah, so that’s how it is,” sabi niya, pilit pinapalambot ang tono, pero ramdam ni Ysabel ang lamig sa pagitan nila.

Tahimik silang kumain pagkatapos ng maliit na interaksiyong iyon.

Si Miguel, nakatingin lang sa kanila, sinusundan ng mga mata ang bawat kilos ng mga matatanda. May hindi siya maintindihan, pero ramdam niya ang bigat ng hangin.

Habang inaabot ni Ysabel ang huling piraso ng pritong itlog, biglang kumilos ang bata, tinalsikan niya ito ng soy sauce. Sa lakas ng pisil niya sa bote, tumama ang sauce sa maputing kamay ni Ysabel.

Napasinghap ang babae.

Tumayo agad si Rafael, halos sabay ang bulyaw sa bata.

“Miggy! What are you doing?!”

Napabagsak ni Beatrice ang kutsara at mabilis na lumapit sa bata.

“Miggy, say sorry! Look what you’ve done!”

Ngunit hindi gumalaw si Miguel. Nakayuko lang siya, mahigpit ang hawak sa bote ng toyo, nanginginig ang mga balikat. Parang pinipigil ang luha, pero ayaw ding magsalita.

Ang katahimikan ay kumulong sa buong dining area.

Pinunasan ni Ysabel ang kamay niya gamit ang tissue, walang reklamo, walang galit. Pero sa loob, may matinding kirot. Hindi lang sa balat, kundi sa damdamin.

Tumingin siya kay Miguel at marahang ngumiti, pilit binabasag ang bigat ng tensiyon sa paligid.

“It’s okay,” mahina niyang sabi. “It’s just soy sauce.”

Habang sinusubukang ayusin ni Rafael ang sitwasyon, napansin ni Ysabel kung paano siya kumilos.

Ang pag-aalala niya ay tila mas nakatuon kay Beatrice, at si Miguel, ang batang iyon, ay nakatingin sa kanya na parang nanlalaban sa isang lihim na hindi niya pa alam.

Pinanood ni Ysabel silang tatlo.

Pagkatapos ay napangiti siya, malamig, at mapait.

“Breakfast like this…” mahina niyang bulong, “…sure wakes you up.”

Ngumiti si Beatrice, ngunit hindi umabot sa mata ang ngiti.

Si Rafael naman, tila hindi makatingin nang direkta sa asawa.

Ang tensyon ay parang hanging mainit na nanatili sa pagitan nila, mabigat, nakakasakal, at handang sumabog sa tamang sandali.

Lumapit si Beatrice, mahinahon pero mabilis ang kilos, sanay na sanay na tila matagal nang may puwesto sa bahay na ito. Inabot niya ang karagdagang tissue kay Ysabel, sabay ngiti na halatang pilit.

“Ysabel, ito pa, punasan mo muna,” mahinahon niyang sabi, bago pa man lingunin ang bata.

“Miggy, kahit busog ka na, hindi ka dapat nagsasayang ng pagkain. Tingnan mo, natapunan mo pa kamay ng mama mo. Mag-sorry ka na.”

Napangiwi si Miguel, halatang ayaw sa iniuutos ng babae. Pinairap niya ang mata, at saka mahina at walang gana na bumulong pero labas sa ilong, “I’m sorry.”

Isang paghingi ng tawad na walang kahit katiting na pagsisisi.

Hindi nagsasalita si Ysabel habang pinupunasan ang kamay niya. Mabagal, maingat, tila pinapahaba ang sandali. Hindi niya inaalis ang tingin sa mag-ina sa harap niya, o mas tamang sabihing, sa dalawang taong tila may lihim na koneksyon.

Napansin niya kung paanong tumingin si Beatrice kay Miguel, may lambing, may pag-aalaga, at higit sa lahat… may pag-aari.

At ang bata, matigas ang mukha, parang sigurado na anuman ang mangyari, may magtatanggol sa kanya.

Ngumiti si Beatrice nang marahan at pinasadahan ng daliri ang buhok na dumudulas sa balikat.

“Alright, since nag-sorry na si Miggy. Pwede ka nang bumalik sa kwarto,” anito, banayad pero matalim ang tono, tila gusto niyang tapusin agad ang usapan.

Ngunit bago pa man makagalaw ang bata, mabilis tumayo si Ysabel.

Ang mga mata niya’y malamig, walang emosyon, ngunit ang boses niya’y matalim na parang kutsilyo.

“Sandali lang.”

Ang hangin ay tila humigpit, at kahit ang apoy sa fireplace ay parang natigilan sa pagliyab.

Lahat sila… si Rafael, si Beatrice, at maging si Miguel, ay napatingin sa kanya.

Mga tahimik at naghihintay.

Ngunit wala pang nakakalam kung anong mga salitang susunod na ilalabas ni Ysabel Gomez.

Ito ba ay ang mga salitang tuluyang magpapabago sa umagang iyon?

Mga katotohanang hindi na sikreto dahil may iba nang nakakaalam…