Chapter 3

SIERRA’S POV

“ You will continue pretending to be Sienna,” sabi ni Dad

“Dad, hindi ako pwedeng magtagal sa ganitong sitwasyon. May trabaho ako  at hindi alam ni Tita Olivia ang tungkol sa bagay na ito,” kinakabahan kong sabi. Natatakot ako dahil baka malaman ng mga Alegria ang tungkol sa aking pagpapanggap.

“Hindi niya na dapat pang malaman ang tungkol sa bagay na ito,” sabi ni Dad.  

“Tinatawagan ko ang kapatid mo at hindi siya  sumasagot sa mga tawag ko,”  dugtong nito.

“But Dad, nakita ko siya kanina sa simbahan. Nandoon siya kanina—”

“Naririnig mo ba ako? Sinabi ko ng wala siya. Kanina ko pa siya tinatawagan but she’s not  answering her phone. Paano ko hahanapin ang isang taong hindi ko man lang ma-contact? This is the only solution left to address this problem.  Uulitin ko, Sierra. Walang dapat makaalam sa bagay na ito dahil sa oras na malaman ng mga Alegria ang tungkol dito ay hindi lang ako ang mananagot. Ikaw, ako at si Sienna ang mananagot. Nagkakaintindihan ba tayo?  Gagawa  ako ng paraan para makapagbakasyon ka kahit dalawang araw  at  gamitin mo iyon para ayusin ang tungkol sa trabaho mo, alam mo na kung ano ang ibig kong sabihin.” Pagkasabi nito ay naiwan  akong gulong-gulo ang isip. 

Kailangan ko ba talagang mag-resign sa aking  trabaho? Tatlong taon na ako sa trabaho ko at doon ako masaya pero kailangan ko ba talaga magsakripisyo? Pero kapag hindi ko ginawa ang sinabi ni Dad ay siguradong mapapahamak ang kakambal ko. Napadako  ang aking  tingin sa mababang entablado kung saan mag-isang nakaupo si Lucien. Hindi man nakakakita pero nakangiti ito siguro dahil sa saya na nakasal na ito sa kanyang pinakamamahal na nobya.

May kung anong kumurot sa aking puso, ngayon palang ay tila kinakain na ako ng aking konsensya dahil sa panlolokong gagawin namin. Wala itong kamalay-malay na ibang tao ang kanyang kasama habang nanunumpa sa altar kanina.

Nagbalik ako sa aking pwesto, sa tabi ni Lucien. 

“Sienna, is that  you?” tanong nito. Agad nitong hinanap ang aking kamay.

“Oo. Nagugutom ka na ba? Gusto mo na bang kumain?” tanong ko rito nang ginagap ko ang kanyang palad. Isang nakabibighaning ngiti ang kanyang pinakawalan na parang tumutunaw sa aking puso. Mas lalo itong gumwapo dahil dito. Siguro, kahit sinong  makakakita ay hindi nila mahahalatang bulag ito dahil mulat ang kanyang mga mata at walang kang ibang makikitang kahit anong galos maliban lamang sa maliit  na sugat sa gilid ng mata nito. 

Hindi ko maiwasang titigan ito. He’s very handsome and has a charming smile that draws people in. Okay lang naman siguro kung sulitin ko ang pagkakataon na makasama siya. Hindi man siya maalagaan ni Sienna pero kaya ko siyang alagaan. He’s my first love at dahil sa kanya ay na-motivate akong pumasok sa klase ni Sienna kahit pa nahihirapan ako noon na pagsabayin ang thesis ko at nang kay Sienna. Bawat  araw ay umaasang sana ay masilayan man lang ang kanyang mukha kahit sandali. 

“Quite a bit, hindi kasi ako nakakain ng maayos simula kahapon because I'm so nervous and excited for our wedding,” anito na nakangiti at may bakas ng hiya sa mukha nito na nagpabalik sa akin mula sa pagbabalik-tanaw sa aking nakaraan. Hindi man nito kita ay ngumiti na lang ako at iginaya ko ito patungo sa lamesang nakalaan para sa amin. 

Pagkatapos ng  kasal ay dinala kami ni Gng. Victoria sa kanilang bahay sa isang subdivision kung saan nakatira ang mga malalaking tao sa lipunan. Bilang mag-asawa ay inilaan nila sa amin ang isang kwarto. 

“Tita–” kinakabahang tawag ko ngunit mabilis naman nitong pinutol ang aking sasabihin.

“Mama,  Sienna. Call me Mama Victoria. Asawa ka na ng anak ko  kaya anak na rin kita,” malumanay na sabi sa akin ng Mama ni Lucien.

“M-Mama, hindi po ba pwedeng  sa ibang kwarto na muna ako matulog. I mean, hindi pa po kasi ako handa sa pwedeng mangyari,” nahihiya kong sabi. 

Hindi pwedeng magsama kami sa iisang kwarto ni Lucien.

Asawa siya ng kakambal ko at alam ko kung ano ang papel ko sa buhay ni Lucien.

Wala akong karapatang tumabi sa kanya sa kama dahil isa lang akong impostora.