Hindi makapaniwala si Lara.
She graduated Summa Cum Laude tapos ay Assistant to the Assistant ang trabaho niya? Clerical!
Gustong mag-walk out ng dalaga. Anong tingin sa kanya ng magaling niyang asawa? Wala siyang kayang gawin? Sige, given nang fresh graduate siya. Tanggap pa niya ang Assistant eh.
Pero iyong maging Assistant siya ng Assistant, aba, masyado atang minamaliit ni Migo ang kakayahan niya?
Ang isa pang nakakainsulto, kaya raw 'yon ang posisyon na in-offer sa kanya ay dahil wala naman daw talagang bakante. Kung hindi lang daw malakas ang backer niya, hindi raw siya tatanggapin doon.
Yes! The HR Manager was that straight forward! Pakiramdam nga ni Lara ay pine-personal siya.
"Hindi ko kilala ang nag-endorse sa 'yo, but you are referred directly from the office of the CEO. So, palagay ko ay malaking tao siya. But don't mistake na porke malakas ang backer mo ay may special treatment ka rito," Ms. Salvacion lengthy said.
Eh kung sabihin kaya niya rito na asawa siya ng boss nito? Nanggigil pa lalo sa loob niya si Lara nang maalala ang last minute na bilin ni Migo sa kanya habang nasa sasakyan siya papunta ro'n.
"You are not allowed to tell anyone that you are my wife, understand?" he said, as if the idea ever crossed her mind.
Apelyido nga nito, hindi niya ginamit eh.
Nevertheless, pumayag siya sa gusto nito. Kanina kasi, wala pa siyang ideya kung anong posisyon ang ibibigay nito sa kanya.
In her heart, she was still hoping na sa credentials niya ay bigyan naman siya nito nang medyo maayos na simula. Halimbawa, bigyan siya nito ng posisyon na magkakaroon siya ng chance na makita ito.
Pero dahil Assistant to the Assistant siya na considered one of the lowest rank and file position in the Administrative Department, wala siyang magiging pagkakataon na ni makadaupang palad ang misteryoso niyang asawa.
Lara was gritting her teeth secretly. Ang epal pa ng kausap niya na akala naman eh porke referred siya umano ng malakas na backer, eh wala talaga siyang ibubuga.
'Very unprofessional,' she thought. Manager pero nagtataas kilay na animo may kaaway. Dumaan ba ito sa tamang proseso ng pag-aapply noon? Alam ba ni Migo na ganito ang empleyada nito?
"I understand, Ms. Salvacion," sabi niya nang tila mainis ito sa pagiging unresponsive niya.
"You will start formally tomorrow. Sa ngayon, I will ask somebody to orient you with the company policies. Maswerte ka kasi hindi ka na required magbigay ng mga pre-employment requirements." Ayon na naman ang tono nito na umiirita sa tainga ni Lara.
"Although kung ako lang ang masusunod, I will still require you to provide the necessary documents," dagdag nitong tila siya sinusukat.
"Pwede ko naman pong i-submit ang mga kailangan. If you would kindly give me the list, Ms. Salvacion," she said courteously.
Nagtaas ulit ng makeup lang yata nitong kilay ang Manager. Kung tatantyahin ni Lara, siguro ay nasa early thirties ito o kaya ay late twenties. Hindi niya maintindihan ang attitude nito na parang may galit sa kanya pero sige, palampasin na lang niya.
Hoping na pagkatapos ng informal interview na 'yon, hindi na niya ulit ito makikita.
Hindi nagpahayag ng pagtutol si Ms. Salvacion at inilapag sa harapan niya ang mahabang listahan ng mga kailangang dokumento bago makapasok sa kompanya.
"Hindi kita pinipilit. Pero lahat ng narito sa building na 'to, nag-submit ng mga iyan bago nakapasok."
'Oo na!' Isip niyang nais na itong sampalin ng police clearance bukas na bukas din. Isa iyon sa mga nakita niya sa listahan.
"Okay," tiniklop na pasara ni Ms. Salvacion ang folder na ibinigay niya rito kanina na naglalaman ng academic records niya. Parang may duda pa ito sa credentials niya. "I'll pass you to the person who will orient you. Bukas ka magsisimula formally sa trabaho mo."
Nang mawala sa paningin niya ang echoserang Manager, kinuha niya agad ang phone niya at tinawagan si Uncle George.
“Miss Lara, pwede ka bang gumamit ng telepono habang nasa trabaho?” bungad ng matandang lalaki.
“Uncle, did Migo tell you that I’d be an Assistant to the Admin Assistant?” may halong pagmamaktol ang tinig niya.
Gustuhin man niyang sa asawa mismo magreklamo ay wala siyang numero nito. Napakadamot na tao, pati iyon ay bawal niyang malaman. Kung may kailangan siya, dapat ay dadaan pa rin siya kay Uncle George.
“Hindi niya sinabi sa akin kung ano ang magiging trabaho mo, Hija. Pero kung ang tingin niya ay ‘yan ang makabubuti sa ‘yo, sumunod ka na lamang.”
Kahit kailan talaga ay hindi niya kakampi si Uncle George. Gustong mag-roll eyes ni Lara. Pero bumuntong-hininga na lang siya.
“I will send you a list of clearances that I need to submit here. Please see how you can help me, Uncle,” sabi na lang niya. Nakita kasi niya sa salaming dingding na kausap na ni Ms. Salvacion ang siguro ay mag-oorient daw sa kanya.
“Okay.”
Lara spent the next two hours of her life listening to the company’s policies, vision, mission, objective, etc. ‘Yong iba like paano nagsimula ang kompanya ay memorized na niya by heart dati pa. Syempre, malamang ay alam niya. Hello? Asawa siya ng may-ari.
Pero nakakatawa na alam niya ang history, ang humble beginnings ng kompanya, and yet, ‘yong asawa niya, hindi pa niya nakikita sa loob ng labing anim na taon. Hindi niya maintindihan. Why was Migo so mysterious?
“Mamayang hapon, ipapakilala kita sa Department mo,” sabi ni Ms. Dizon. Kumpara kay Manager, mas malumanay ito at palangiti. “Lunch time na. Did you bring your own lunch? O lalabas ka?”
“Lalabas na lang ako. Salamat,” tugon niya.
“Sige. Please be back by one o’clock.”
Hindi na siya lumayo. Dahil sa tabi lang ng opisina ay ang mall na isa sa pagmamay-ari ni Migo. It was the one farthest to their house. Nasa Norte ng lungsod sila nakatira. Pero nag-oopisina si Migo sa Timog.
Ni hindi alam ni Lara na kay Migo rin ang prestihiyosong building kung saan nakabase ang opisina nito. And here she was thinking that she knew the company’s history. Hindi niya na-i-count ang building na iyon. Or maybe because just like what Uncle George said this morning, Migo was venturing on real estate as well.
She heaved a sigh as she crossed the street. Pagbibigyan niya si Migo ngayon. She would see kung ano ang kahihinatnan ng pagtatrabaho niya para rito.
—
Lara’s task was to assist the Admin Assistant, whom she already met as Kylene. Okay naman ito, mukha namang friendly. At ang duties and responsibilities nito ay filing ng documents, taga-sagot ng telepono, taga-sort ng email, taga-xerox at kung anu-ano pang clerical.
Lara was depressed because she knew she could do better than those things. Sigurado siya na kapag sa ibang kompanya siya nag-apply, hindi gano’n ang magiging trabaho niya. Hindi naman sa arogante siya o ano, but she knew she deserved better.
Pero patutunayan niya kay Migo na pwede naman siya kahit saan siya nito ilagay. Gagalingan niya! At ipapakita rito na mahusay siya.
She thought it was just that easy.
Ang hindi niya napaghandaan, marami palang mean employees si Migo. And Lara’s patience was just about to be tested.
Seventeen years ago, Lara did not understand why she survived a massacre and her family didn’t. Even when her mind was etched with the face of their killer, all she ever thought was giving justice to their deaths. She knew she would see him again. And she was not wrong. Almost two decades passed, their paths crossed again. Now that she stood at the witness stand and she could see the horror in Stefano’s eyes, Lara was convinced that God allowed her to live for that very purpose. To make Stefano pay for the crimes he committed. Kanina, nang makita siya ng lalaki, labis ang gulat nito. Siguro nga, talagang inisip nito na patay na siya. Well, hindi niya ito masisisi. Nakita nito ang kalagayan niya noon dahil ito ang may kagagawan kaya siya tinamaan ng bala. Pero sorry na lang ito, hindi pa niya oras. Lara swore an oath to tell only the truth. At iyon din naman ang ginawa niya. But she was surprised by her own composure. She didn’t break down even when she recalled everything that happ
“Stop crying, I’m not dead yet.” Hindi malaman ni Lara kung matatawa siya o madadamay sa pag-iyak ng dalawa niyang emosyonal na mga kaibigan. After a week and a half since she almost died, Miguel finally allowed her friends to know about what happened to her and visit her.“Shut up!” nagkukusot pa ng mga matang ani Tasya. “You always do this to us! I’m scared the next time, we’ll just be mourning over your dead body!”“Lara, how could you not tell us? We get it that we might not be able to protect you like your husband could, but aren’t we your friends? At least let us know about what’s going on with you,” seryoso na dagdag ni Chester. His eyes were red from tears earlier. “I’m sorry,” aniya. “Hindi ko naman sadya na hindi talaga sabihin—”“I asked you!” agaw ni Tasya. “You didn’t tell me! Kung alam ko lang na delikado ang gagawin mo no’n, I should have never agreed to help you! Nagsisisi ako na hinayaan ko na hindi ko alam ang plano mo!”“Tash, sorry na… I didn’t want to tell you
“I think our baby is moving…”Lara laughed softly at what Miguel said. Nasa tiyan niya ang kamay nito at dinadama iyon kahit hindi pa umuumbok. “Is that so?” Alam naman niyang imposible iyon dahil ilang linggo pa lang naman ang sanggol sa sinapupunan niya. But she didn’t have the heart to correct him. Migo was just excited. “Then get ready, Migo. I’m sure paglabas niya ay isa siyang makulit at malikot na bata!”“Maganda rin, mabait, matalino, matapang at mana sa mama…” Miguel smiled gently at her. That warmed her heart. Lara was happy, so happy. “You want a daughter?” “Kahit son o daughter, ayos lang. Ang importante, pareho kayong maging maayos ng anak natin.” Umusod ito para masuyo siyang hawakan sa kanyang pisngi. “I love you, sweetheart…”“I love you too, Miguel…” Miguel bent to kiss her lips softly. Gustong maiyak ni Lara. She could feel her husband’s love for her and she was ashamed that she caused him to worry too much then. Pero sa kabila nang padalos-dalos na pagpayag n
“Sometimes I wonder why I am still alive. Is it for you to spoil me with visits like this?” Meredith rolled her eyes at him. Nakasandal lang ito sa headboard ng hospital bed nito nang abutan niya. “Araw-araw kang narito, Migo.”“It’s for you to realize that there’s someone who is not yet ready to lose you,” Miguel answered, lightly pinching his friend’s cheek. “As if!”Hindi fatal ang mga gunshot wounds nito dahil nakasuot naman ito ng bulletproof vest. Pero tinamaan kasi ito sa braso at balikat. She was just recovering now from her wounds. Pero ang sakit nito, patuloy na lumalala. “Have you made up your mind yet?”Meredith sighed. “Matagal na akong nakapagdesisyon, you know it. So, I don’t understand why you’re still trying to convince me every day.”“Mer, until you’ve tried everything, it’s not yet over. Besides, do you really want to leave me now?” pangongonsensya niya.“Cut it out,” natatawa nitong saway. “Hindi mo ako madadala sa ganyan. Alam ko na masaya ka na. Hindi mo na ako
“You should’ve just killed me,” mapait pero unremorseful na sabi ni Stefano.“We’re not the same, Stefano. I am not a killer,” tugon niya. Kalalabas lang sa ospital ng pinsan niya, pero sa kulungan ito idiniretso. Stefano’s arms were both gone. Gayunpaman, hindi kakikitaan ng pagsisisi ang lalaki sa lahat ng ginawa nito.“You are so full of yourself, Miguel. Darating din ang araw mo!” “Ang mahalaga, dumating na ang sa ‘yo. Show even a little remorse, Stefano. You killed not only the woman you claim to love, but also your own blood!”His cousin laughed bitterly. “You killed them.”“I didn’t. It was your selfishness and love for money that killed them. You killed them, Stefano.”“I’m the bad guy now?” Tila naiimposiblehan pa ito.“You’ve always been,” sagot niya. “Even before we met, you already ruined Lolo’s trust in you. Wala akong kinalaman sa lahat ng sinasabi mo na naging pagbabago. You made all the changes yourself.”Tumawa ulit ito. “Pwede kang tumanggi, Miguel. You didn’t. You
“Lena… It’s you… Lena!”Lara was utterly confused. Mistulang baliw na biglang naging maamong tupa si Stefano na nakaluhod pa habang gagap ang mga kamay niya. He was calling her by her sister’s name repeatedly. “Lena, I’m sorry. I’m sorry!” Kinalagan nito ang posas niya at pinaghahalikan ang mga kamay niya. “Are you hurt?” Diring-diri si Lara, but she was too afraid to do anything that might trigger Stefano to do something dangerous to her. “I knew that you’re alive!” He stood up and hugged her. “They all lied to me, Lena!” Nang yakapin siya nito at bahagyang mahila ang buhok niya, that was when it dawned to Lara. Her hair was down. Hindi niya namalayan ang paghulagpos no’n sa pagkakatali niya kanina. At kapag nakalugay ang buhok niya ay kamukhang-kamukha niya ang ate niya. Stefano was not able to differentiate her from her sister for a reason unknown to Lara. What was going on with him?“Alam ko na babalik ka!” Ikinulong nito sa mga palad nito ang mukha niya. Lara couldn’t say
“Stefano!!! Leave my wife alone!!!!!!!!!!”Tawa lang ang naging sagot sa kanya ni Stefano.“Do not hurt her!” “I’ll say it again, Miguel. From this time on, susundin mo lahat ng sasabihin ko. I’ll call you again.”Tapos ay tinapos nito ang tawag. Napasuntok siya sa manibela. Hawak ni Stefano si Lara. It was his fault! Dapat ay sa kinaroroonan ng asawa niya siya sumama. He could have protected her! “Location, Jaxen?” baling niya sa kasama na nasa backseat. His assistant was monitoring their distance from Lara’s last known location. Pagdating nila sa safehouse, mga tauhan niyang paisa-isa na lang ang hininga ang inabutan nila. The traitor knew where to shoot to kill. But what he was not aware of was that one of his comrades was able to plant a tracking device on him. Iyon ang sinusundan nila ngayon hoping na hindi pa nito iyon napapansin at inalis na para iligaw sila. Stationary ito sa kasalukuyan which meant that they were no longer moving. Kung base sa tawag ni Stefano na kasama
Lara was beginning to feel uncomfortable that she was too comfortable. She was being treated nicely and there was still no sign of Stefano even after arriving for several minutes already. Lima ang bantay niya sa loob ng isang may kaluwagang silid ng isang safe house. Ang dalawa ay nasa may pintuan, nagbabantay. Ang isa na mukhang lider ng mga ito ay nasa may bintana at panaka-nakang tsini-check ang paligid sa pamamagitan ng binocular. Ang dalawa naman ay nasa sulok, naglalaro ng cards. Habang siya ay tahimik lang na nakaupo sa sofa at pinaglilipat-lipat ang tingin sa mga ito na wari ba’y nalilito.Hindi iyon ang address na pinadala ni Stefano sa kanya. Nevertheless, it could just mean that he was trying to confuse her. After all, wala namang may alam ng lakad niya kundi silang dalawa lamang. But then the question was, where the heck was Stefano? Bakit siya nito pinaghihintay?She was calm a while ago, pero nang magsimulang maglabas ng baril ang nasa bintana at sipat-sipatin nito iyon
“Are you sure you are going to do this?” “Ngayon ka pa mag-aalala? Please, Miguel, I’m not a child.” Parang nakita pa niyang nagroll eyes si Meredith kahit na boses lang nito ang naririnig niya. She was not a child indeed. Pero hindi niya maiwasang mag-alala. She was going to do a dangerous mission for him and Lara. “Remember to prioritize your safety, Mer.”“You know that I have nothing to lose anymore. This might just give meaning to my life…” “I want you back safe and sound,” tugon naman niya. Alam niya kung ano ang tinutukoy ni Meredith. A few days ago, she confessed everything to him. And he was saddened a great deal. He was losing a friend to a terminal disease. Not that Meredith didn’t fight it. She did. Alone. She didn’t tell anyone until doctors already gave up on her. “If i’ll be back, I want you for myself, Migo. So, don’t ask for it,” biro nito. He let out a low chuckle. Pero totoong malungkot siya. When she told him about her condition, he was shattered. Meredith