Kabanata 47.1

Lumipas ang mga araw at halos hindi ko kayang makita siyang ganiyan. Naiiwas ko ang tingin sa kaniya at napayuko, nagsimula nanaman lang akong humikbi. Nasasaktan akong nakikita siyang ganiyan. Ngayon ang araw ng libing ni Khian at halos ayaw niyang bitawan ang kabaong ng bata.

Mula rito ay rinig na rinig ko ang paghagulgol niya at hinihiling na sana nananaginip lang siya, na sana bumalik na ang anak niya. Napatingala ako para pigilan pa ang mga luha ko, hindi ko maimagine na mas nasaktan ko siya nang ako ang mawala at ihatid niya sa libingan ang peke kong katawan.

“Enough Blaze, please. Let him go son.” Nakikiusap na saad ng Daddy niya pero mas hinigpitan niya ang pagkakayakap niya sa kabaong ng bata. Minahal niya ng sobra ang itinuring niyang anak, hindi naman kasi ganun kadali maalis ang pagmamahal kahit na nalaman niya na ang totoo dahil ilang taon din silang magkasama at ilang taon din siyang nagpakaama sa batang hindi kaniya.

Mapait akong napangiti, kung sana, kung hindi lang