LOGINHave a great reading.
~~~~"I'm sorry" sabi niyaNapatingin naman ako s kaniya. Andito ako sa may sala at mag isang nanonood dahil may lakad si Tita at Tito at kami nalang dalawa ang naiwan dito. Pagkatapos naming mag usap kanina naging awkward ang buong araw.It was 2 in the afternoon at iginugol ko ang sarili ko sa panonood nang sa ganoon ay hindi ako mainip. "Bakit ka nagso-sorry?" Tanong ko sa kaniyaWala naman siyang kasalanan. Ako talaga ang May kasalanan pero parang bakit siya pa yung nag a-apologize?"Because I have to" sabi niya at umupo sa tabi ko. Kumuha siya ng popcorn na nasa kamay ko. "Sorry?""Apology accepted" sagot ko at tumingin muli sa pinanonood. I'm not comfortable he's behind at me and I know na nakatingin ito sa'kin."Are you bored?" Tanong niya. Tumingin naman ako sa kaniya "2 pa naman, tara gala?""Saan naman?" Tanong ko at tiningnan siya"Syempre secret" sabi niya at kuminSi Franz naman ay umiling, nangingiti pa rin. **"First-class airline ba kamo? Eh parang rollercoaster ride ‘yon sa sobrang taas ng paglipad mo!"** Nagtawanan kaming lahat habang si Laicel ay nakayakap na kay Laica, mukhang medyo hilo pero masaya pa rin. **"Pero seryoso, mahal,"** sabat ni Laica habang hinihimas ang likod ng anak nila. **"Next time, siguruhing safe, okay? Ayokong umiyak ‘tong anak natin dahil nasaktan siya sa mga stunt mo."** Napakamot ng ulo si Aicel, pero kita sa mukha niya ang lambing habang tinitingnan ang mag-ina niya. **"Oo na, mahal. Next time, mas gagawin kong smooth ang ‘lipad’ ng anak natin."** Dahil sa sagot niyang iyon, lalo lang kaming napatawa. Sa kabila ng lahat, ramdam namin ang lambing at pagmamahal ni Aicel para sa pamilya niya—kahit na minsan, para siyang batang lalaki na hindi napapagod sa kalokohan!Habang patuloy kaming nagtatawanan sa kalokohan ni Aicel, biglang nagsalita si Ethan na halatang ata
Habang nag-uusap kami tungkol sa pagbubuntis ni Franz at sa pinagdadaanan ni Loury, bigla na lang may narinig kaming malalakas na sigaw mula sa ibaba. Halos sabay-sabay kaming napalingon sa pintuan, nagkatinginan, at agad na alam kung sino ang nasa baba. **"Naku, alam na natin kung sino ‘yan,"** sabi ni Franz, sabay tawa, pero may halong pagtataka sa mukha. Nagtinginan kaming lahat, lalo na si Laica, na biglang nag-iba ang mukha. Mula sa pagiging kalmado, bigla siyang napangiwi, parang nahihiya o naiirita. **"Laica… bakit ganyan ang mukha mo?"** tanong ko, nagtataka sa biglang pagbabago ng kanyang ekspresyon. Bago pa siya makasagot, narinig na naman namin ang mas malakas pang sigaw mula sa ibaba. **"AICEL! Ano nanaman ginawa ko kay Laicel?!"** Halos mapahawak na lang si Laica sa sentido niya, parang gusto nang sumuko. Napabuntong-hininga siya at tumingin sa amin na parang humihingi ng tulong. **"Diyos ko… ‘yan na
Habang masaya kaming kumakain at nagkukulitan sa kama, biglang nagsalita si Loury na may kasamang ngiti sa labi. **"By the way, Tina, alam mo bang magkapitbahay na tayo?"** sabi niya, sabay sulyap sa akin na tila ba may itinatagong sorpresa. Napakunot ang noo ko at napahinto sa pagsubo. **"Ha? Anong ibig mong sabihin?"** tanong ko, halatang naguguluhan. **"Diyan lang kami nakatira sa kabilang bahay!"** sagot niya na may halong excitement, sabay turo sa bintana. Napatingin ako kay Justin na nakangiti lang at tila ba hindi na nagulat sa rebelasyong ito. **"Alam mo ‘to, no?"** tanong ko sa kanya, pero ngumiti lang siya at kumindat. **"Nag-live-in na rin kayo ni Ethan?"** tanong ko kay Loury na may halong panunukso. Sa halip na mahiya, lalo pa siyang natawa. **"Oo naman! At guess what? Magpapakasal na rin kami next year! HAHAHA!"** Halos mabitawan ko ang kutsara ko sa gulat. **"What?! Ang bilis n'yo ah!"** *
Pagpasok namin sa loob ng bahay, agad kong naramdaman ang lamig ng aircon na bumalot sa katawan ko. Napakaganda ng bagong tahanan namin, ngunit sa ngayon, ang tanging gusto ko lang ay makahiga at makapagpahinga. Nararamdaman ko pa rin ang panghihina ng katawan ko kaya hindi ko na pinigilan si Justin nang hawakan niya ang aking kamay at maingat akong inalalayan paakyat ng hagdan. **"Dahan-dahan lang, love,"** malambing niyang sabi habang mahigpit na nakayakap ang isang braso niya sa bewang ko, sinusuportahan ang bigat ng katawan ko. **"Malapit na tayo sa kwarto."** Sa bawat hakbang, ramdam ko ang pag-aalalang bumabalot kay Justin. Minsan, tumitigil siya saglit para tiyakin kung kaya ko pa, at kapag napansin niyang medyo natitinag ako, mas lalo pa niyang hinihigpitan ang hawak niya sa akin. Nang makarating kami sa itaas, binuksan niya agad ang pinto ng master’s bedroom. Pagkapasok ko, hindi ko mapigilang mapangiti kahit pa pagod na pagod ako. An
Habang tinutulak ako ni Justin sa wheelchair, ramdam ko pa rin ang panghihina ng katawan ko. Naisuka ko na halos lahat ng laman ng tiyan ko sa eroplano, pero hindi pa rin nawawala ang bigat ng ulo ko. Parang may pumipiga sa utak ko, at sa bawat paggalaw ng sasakyan o kahit bahagyang tunog sa paligid, mas lalo lang akong nahihilo. Nang makarating kami sa labas ng airport, agad na naghanap si Justin ng taxi. Kahit abala siya sa pag-aabang ng masasakyan, hindi pa rin siya tumitigil sa pag-aalaga sa akin. **"Love, kumusta pakiramdam mo?"** tanong niya habang palipat-lipat ang tingin sa akin at sa kalsada. Mahina akong umiling, pilit na nilalabanan ang hilo. **"Mas okay na siguro kung makakapahinga na ako sa kama… pero ang sakit pa rin ng ulo ko, love."** Agad niyang hinaplos ang noo ko, ang init ng kamay niya ay parang bahagyang nagpapagaan sa bigat ng ulo ko. **"Baka dehydrated ka na, love. Wala nang laman ‘yung tiyan mo, tapos puro suka pa ‘yung
Ramdam ko ang matinding panghihina ng katawan ko habang dahan-dahan kaming bumababa ng eroplano. Pakiramdam ko ay parang naubos ang lakas ko matapos ang ilang beses na pagsusuka sa biyahe. Kahit pa medyo gumaan na ang sikmura ko dahil sa ginger tea, nanatiling mabigat ang pakiramdam ko—para bang pagod na pagod ako kahit wala naman akong ginawa kundi umupo at magpahinga. Sa bawat hakbang ko pababa ng eroplano, parang lumulubog ang mga paa ko sa sahig. Napapikit ako saglit at humugot ng malalim na hininga, sinusubukang igiit sa sarili na kaya ko pang maglakad nang mag-isa. Pero bago pa ako tuluyang mawalan ng balanse, agad akong sinalo ni Justin. **"Love, dahan-dahan lang,"** sabi niya, bakas ang pag-aalala sa boses niya. Mahigpit niyang hinawakan ang bewang ko at inalalayan ako palapit sa kanya. Napasandal ako sa dibdib niya, hinihingal nang bahagya. **"Justin… parang gusto ko munang umupo,"** mahina kong sabi, halos hindi ko na kayang itaas ang ulo ko p







