Chapter 5

Ariana's POV

Nang makalabas na kami ng opisina, agad akong nilapitan ni Manang Belen—mukhang siya ang tagapag-alaga ng buong mansyon.

“Miss Ariana, halika’t ihahatid na kita sa kwarto mo.” Magalang ang tono, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang tensyon sa paligid. Parang may mga matang nakabantay sa bawat galaw ko.

Habang naglalakad ako sa mahaba at mamahaling hallway ng mansion, bumalik ang katinuan ko—wala pa pala akong gamit! Paanong mag-aalaga ng bata kung ni isang extra shirt ay wala ako rito?

"Ah... Manang Belen," sabay lingon ko, "kailangan ko po munang umuwi saglit para kunin ang mga gamit ko."

Tumango siya, sabay senyas kay Zephyr na nasa may gilid at kausap ng isang staff. Nilingon ako ni Zephyr at agad lumapit.

"Bakit?" tanong niya, malamig pa rin ang tono.

"Kailangan ko lang po umuwi saglit. Wala pa po kasi akong gamit..." maingat kong paliwanag.

"Fine," sagot niya, pero bago pa ako makalakad palayo, narinig ko ang kasunod niyang utos na ikinabigla ko.

"Isama mo si Emanuel."

Parang napako ang mga paa ko. What?! Isama si…?

Dahan-dahan akong lumingon pabalik sa kanya, para bang hindi ko agad narinig nang tama ang sinabi niya.

"S-sir?" halos nauutal kong tanong.

"You heard me, Miss Ugly Nanny," sabay kislot ng isang sulok ng labi niya. "Isama mo si Emanuel. This will be a good time for you to start bonding."

Bonding daw? Eh baka bonding sa emergency room ang ending namin!

"Ah, eh... kasi po, baka mawala siya... or—"

"Then don’t let him out of your sight." Matalim ang tingin niyang ibinigay sa akin, tapos ay bigla siyang tumalikod at iniwan ako sa ere.

Great. Just great.

Hindi pa nga ako nakakabawi sa hiningal sa kakahabol ko kanina, ngayon may field trip pa pala kami ng munting Avenger na walang preno.

Habang papunta ako sa silid para kunin ang kaunting gamit na inihanda ni Belen para sa akin, naririnig ko na ang ingay mula sa sala—si Emanuel, nagpapanggap na monster at hinahabol ang isang staff.

Kailangan ko yatang magdasal nang matindi.

Para sa lakas. Para sa pasensiya.

At higit sa lahat—para hindi mawala ang batang ‘to sa daan.

Sampung milyon, Ariana. Sampung. Milyon.

Uliting mantra.

Huminga. Smile. Kahit fake.

Let the survival training begin.

Nakahanda na ako, hawak ko na ang maliit kong bag, at lumalabas na sana ng mansion nang biglang sumulpot si Emanuel sa harapan ko—nakapamewang, nakakunot ang noo, at may bitbit pang maliit na backpack na parang pupunta rin ng field trip.

"Yaya! Sasama ako!"

Napakunot ang noo ko. “Ha? Saan ka pupunta? Sa bahay ko?”

Tumango siya nang matigas, parang hindi pwedeng kuwestyunin.

“Oo. Baka kasi lumayas ka na at 'di ka na bumalik! Tapos ako na naman maghahanap ng bagong yaya!"

Napabuntong-hininga ako. Aba’t iniisip pala nitong tatakasan ko ang trabaho! Well, hindi ko siya masisisi. Kung ako rin siguro ang may ugali niya, baka limampung yaya na ang na-trauma.

"Hindi ako aalis, promise. Saglit lang ako. Kukunin ko lang 'yung gamit ko sa bahay," mahinahon kong paliwanag habang nakaluhod sa harapan niya.

Pero umiling siya, buong tapang na ngumiti.

"Sasama ako. Saka para bonding natin, 'di ba sabi ni Daddy?"

“Emanuel…” Tinitigan ko siya. Pilit kong kinukumbinsi ang sarili ko na hindi ko siya iiwan sa gitna ng kalye mamaya kung sakaling sumakit na ulo ko sa kakulitan niya.

Bigla siyang tumakbo palayo—papunta kay Zephyr.

"Daaaaddy!"

Napalingon ako agad. Nakatayo si Zephyr sa may gilid ng hallway, kausap ang isa sa mga tauhan niya. Nang tinawag siya ni Emanuel, agad siyang lumapit. Nakakunot agad ang noo niya nang marinig ang hinaing ng anak.

“What’s going on now?” tanong niya, bahagyang inis ang tono.

"Daddy, sasama ako kay Yaya! Baka kasi hindi na siya bumalik, gaya ng sabi ni Yaya Dalisay dati!"

Tiningnan ako ni Zephyr, diretso sa mga mata ko. Para bang sinusuri kung may balak nga akong tumakas.

"Are you really planning to run away?" Tanong niya sa mababang boses, malamig at matalim.

Napaatras ako bahagya. “No, sir! I-I just need to grab my things from home.”

Hindi siya agad nagsalita. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, parang may sinusukat. Tapos ay napatingin kay Emanuel na buong tapang pa ring nakatayo sa tabi ko, parang bodyguard ko pa yata.

“Fine,” maiksi niyang sagot. “Driver will go with you. And Emanuel too.”

Napadilat ako ng mata. “Sir, sigurado po kayo? Baka po—”

“Do you want the job or not, Miss Natividad?”

Bam. Diretso, walang pasikot-sikot.

Tumango na lang ako. Walang laban. Walang choice. Kung may medalya lang ang pagtitimpi, baka nanalo na ako ngayon.

"Yaaay!" sigaw ni Emanuel habang umiikot-ikot, sayang-saya. "Yaya, magreready na ako! Let's go! Adventure time!"

Habang tumatakbo siyang paakyat para kunin ang backpack niya, tiningnan ko si Zephyr.

"Don’t lose him," matalim niyang bilin, saka tumalikod.

Sigh. Eto na nga. Hindi pa ako nagsisimula bilang yaya, pakiramdam ko napasubo na agad ako sa mission impossible.

Pero… hello? Sampung milyon ‘to. Kaya kahit mawalan ako ng boses sa kakasaway sa batang ‘to, go lang nang go.

Bring it on, Emanuel Luca. Game na 'ko.

Habang nasa loob sila ng sasakyan, hindi mapakali si Emanuel. Panay ang tanong sa driver kung malayo pa, habang ako nama’y pilit na iniintindi ang sarili kong kaba. Kahit papano, ibang klaseng kabado ‘to—ibang level talaga kapag kasama mo ang anak ng boss mong singtaray ng panahon ng bagyo.

Pagkababa namin ng sasakyan sa harap ng bahay, agad na lumapad ang mata ni Emanuel. Parang nakakita ng wonderland.

“Wow!” bulalas niya habang paikot-ikot sa maliit naming bakuran na may mga tanim na gulay at makukulay na halaman. “Yaya! This is so cool! May flowers pa!”

Napangiti ako. Simple lang ang bahay namin, gawa sa kahoy at may maliit na terrace na may duyan. Pero para sa isang batang lumaki sa mansion, mukhang kakaibang experience ito.

“Eto lang bahay namin, Emanuel. Simple lang, pero masaya dito.”

Bigla siyang tumakbo papunta sa likod ng bahay kung saan may puno ng niyog. Nandoon ang mama ko—nakasuot ng daster, pawisan habang hinahampas ang niyog para kumayod.

“Mama!” sigaw ko, sabay lapit.

Lumingon si Mama, napangiti at agad akong niyakap. Pero bago pa kami makapag-usap ng maayos, sumingit na agad ang maliit kong alaga.

“Who’s she?” tanong niya, sabay turo kay Mama.

“Si Mama ko ‘yan,” sagot ko. “Nanay ko.”

Lumapit si Emanuel, nakakunot ang noo habang tinititigan ang ginagawa ni Mama.

“What is she doing?”

“Kinakayod niya ang niyog. Gagamitin sa pagluluto,” paliwanag ko.

Pero ang hindi ko inaasahan—biglang lumapit si Emanuel sa tabi ni Mama.

“Can I try?”

“Ha?” sabay kaming napatitig ni Mama.

“Gusto ko rin niyan! I wanna do it! Please, Yaya!”

“Ay naku, baka masugatan ka pa—”

Pero makulit talaga. Tumingin siya sa akin, those puppy dog eyes na parang hindi ako puwedeng tumanggi.

“Please? I want to be like your mom. She’s strong. And cool.”

Napanganga ako. Anak ng mayamang boss ko… gustong kumayod ng niyog?

Sa isip ko, masarap talaga ang buhay mayaman. Walang iniintinding bayarin, walang sunod-sunod na trabaho. Pero sa gitna ng lahat ng ‘yon, heto’t may batang lalaki na lumaki sa karangyaan, at ngayon ay humahanga sa isang simpleng gawaing bahay.

“Sige,” ani Mama, natatawa. “Subukan mo, pero hawak ko ‘yung kayod, ikaw turo lang.”

At sa unang pagkakataon, nakita ko si Emanuel na seryoso, masigasig, at masaya habang parang apprentice sa tabi ng isang tunay na manggagawa—ang Mama ko.

Napangiti ako.

Siguro nga, hindi sa yaman nasusukat ang saya.

At siguro rin, may pag-asa pa ang batang ‘to… basta’t may matibay na pasensya lang talaga ang yaya niya.

At ako ‘yon. Diyos ko, tulungan N’yo ko.

Habang abala si Ariana sa pag-aayos ng kanyang mga gamit—isinisiksik ang ilan sa lumang backpack at ang iba'y nilalagay sa paper bag—napalingon siya nang marinig ang tunog ng cellphone niya. Nagri-ring si Zephyr.

Napabuntong-hininga siya bago sagutin, halatang hindi sanay na natawagan ng boss sa ganitong oras.

"Hello, sir?" sagot niya, medyo kinakabahan.

"Kamusta si Emanuel?" agad na tanong ni Zephyr, seryoso ang boses sa kabilang linya.

Napatingin si Ariana sa labas ng bintana, kung saan kitang-kita niya si Emanuel na nakaupo sa isang bangkito, abalang-abala sa paggugupit ng papel gamit ang gunting na nakita niya sa lamesa kanina.

"Uhm... okay naman po siya, sir," sagot niya. "Medyo malikot lang. Ginugupit yata lahat ng papel na makita niya, pati ‘yung resibo sa tindahan namin, parang gusto pang gupitin."

Tahimik saglit si Zephyr. Maya-maya, narinig niyang huminga ito.

"May nasaktan ba siya? May nasira ba?"

"Wala naman po, sir. Mabuti ngang curious siya. Kanina, gusto pang kumayod ng niyog kasama si Mama. Pero ‘di ko po pinayagan kasi baka masaktan siya."

Narinig niyang parang napahinto si Zephyr sa kabilang linya.

"Kinayod niyog? Sa inyo?"

"Opo, sir. Natuwa po siya sa paligid. Hindi siya sanay sa ganito... simple lang pero masaya."

May saglit na katahimikan. Tapos, narinig na lang niyang bumuntong-hininga si Zephyr.

"Okay. Bantayan mo lang siya nang maayos, Ariana. Huwag kang magkakamaling mawala siya sa paningin mo kahit isang segundo. He’s... important."

"Opo, sir. Hindi ko po siya pababayaan," seryoso niyang tugon, ramdam ang bigat ng responsibilidad.

"Good. Text me kapag pauwi na kayo."

"Opo, sir. Salamat po sa pagtitiwala."

Naputol ang tawag. Napatingin si Ariana kay Emanuel na ngayon ay naggugupit ng karton at ginagawang ‘korona’ sa ulo niya.

“Yaya! Look! I’m the king of niyoglandia!”

Napangiti si Ariana habang umiiling. “Sana lang hindi mawala ang korona mo kapag bumalik na tayo sa mansion...” bulong niya, sabay balik sa pag-eempake.