//5

Chapter five

Jiro

“I’m busy I will call you later.”

“Sir tungkol po kay Sam.” Napahinto ako sa ginagawa ko nang marinig ko ang pangalan ni Samantha.

“Bakit? anong meron?”

“Meron po kaseng umaaligid na lalake sa kaniya dito sa campus, classmate po niya, Jude ang pangalan, halata kaseng sinusundan si maam Samantha at naiilang siya dito, sir Jiro mukhang pauwi na rin po siya ngayon.”

“Pero may klase pa siya diba?”

“Opo, mukhang hindi na siya papasok sa last subject niya po sir.”

Napabuntong hininga na lamang ako, sino naman kaya yang Jude? Wala siyang nababanggit sa akin na nambubully sa kaniya, ngayon lang nireport sa akin ng tauhan ko.

Naghired ako ng magmamanman kay Sam sa lahat nang gagawin niya at kung saan man siya pupunta, hindi ako mapalagay sa nilagay kong tracker sa phone niya, kaya ginawa ko yan.

Hindi lang dahil sa safety niya kung hindi para na rin sa tunay niyang pamilya, gusto kong makasiguro na hindi siya matatagpuan nang mga tunay niyang pamilya.

Binilin ko agad si manong Domeng na kapag nakauwi na si Sam ay papuntahin dito sa kwarto ko.

At hindi nga nagkamali ang tauhan ko, umuwi nga ng maaga si Sam, pumunta naman agad siya dito sa kwarto ko, kaso hindi siya umaamin, ayaw niyang sabihin sa akin kung ano ang nangyayari sa kaniya doon sa eskwelahan.

Ayaw ko siyang tanungin agad dahil baka magtaka kung paano ko nalalaman ang mga nangyayari sa kaniya, ayaw ko siyang magduda sa akin.

Hindi ko siya mapilit magkwento, panay ang titig niya sa akin, hindi ko malaman kung naiinis o ano ang nararamdaman niya sa akin.

Pinagmeryenda ko na lamang siya kaso halatang wala siya sa mood kaya pinagpahinga ko na lang siya matapos niyang kumain.

“Ayusin mo schedule ko bukas, icancel mo lahat ng meeting ko.” Utos ko kay mang Domeng.

“Pero sir, may importante kayong meeting sa—”

“Gawan mo nang paraan.”

“Saan ba kay pupunta sir? Bakit pinacancel niyo lahat ng meeting niyo?”

“Sa campus nila Sam.” Sagot ko kay mang Domeng.

“Ehem.”

“May kailangan akong kausapin doon, importante.”

Yung ngiti nim ang Domeng abot tenga niya, hindi ko alam kung bakit ganiyan siya, kinikilig na parang nang aasar.

“Kung sabagay, importante naman talaga ang pupuntahan niyo sir.”

“Huwag mong babanggitin sa kaniya na pupunta ako sa school nila.”

“Syempre.”

Pinaayos ko lahat ng schedule ko, ang hirap kaseng gumalaw kapag may nakalimutan kang gawin, lalo sa mga meeting ko.

Kinabukasan naunang umalis si Sam. “Bakit hindi ka nakisabay sa kaniya sir?”

“Malamang ayaw ko malaman niya na pupunta ako sa campus nila.”

“Ano bang gagawin mo doon?”

“Secret.”

Matanong talaga kapag matanda, kung sabagay komportable na si mang Domeng sa akin dahil simula pagkabata ko nasa tabi ko na siya.

Hinintay kong tumawag ang tauhan ko bago ako umalis dito, kailangan nasa klase si Sam bago ako pumunta sa campus nila, hindi niya ako pwedeng makita ngayon doon.

Kaya kailangan ko ang hudyat nang tauhan ko bago ako pumunta sa campus nila.

Pagdating ko doon kinausap ko mismo ang may ari ng campus na iyon, maski ang ibang matataas na opisyal nila.

“Napadalaw kayo, ano pong mapaglilingkod namin sa iniyo?”

“Ngayon lang po ulit namin kayo nakita dito Mr. Villafuente.”

“May gusto kase akong ipakiusap sa iniyo.”

Sinabi ko sa kanila kung anong pakay ko, nagtaka sila sa sinabi ko, hindi sila sumagot kaagad at napanganga sila sa request ko sa kanila.

Mabuti na lang pinagbigyan nila ako kaya nakaalis agad ako sa opisina nila, hindi sila makatanggi dahil malaki ang ambag ko sa eskwelahan na ito, kilala din ang pangalan at ang kompanya ko pero nagtataka sila sa request ko.

Bahala sila kung ano isipin nila.

Sakto naman na kakalabas nila Sam sa isang subject nila kaya napatago ako bigla, hindi niya ako pwedeng makita ngayon dito.

“Hoy Jude! Ayun si Sam oh!” aalis na sana ako pero may narinig akong pangalan, matalas talaga ang pandinig ko ngayon pagdating sa pangalan niya tapos yung Jude nacurious ako kaya napahinto ako.

“Parang bubwit.” Bulong ko sa aking sarili. “Ano naman kaya ang pakay niya kay Sam.”

Hindi ko makita si Sam, siguro nagtago dito sa nagngangalang Jude.

May mga kasama yung Jude mukhang barkada niya pero nahuhuli siyang maglakad at parang may susundan sila.

Inabangan ko siya sa may gilid at hinila ko ang bag niya, hindi naman siya napansin ng mga kaibigan niya dahil tinakpan ko ang kaniyang bibig.

Niluwagan ko naman agad ang pagkakatakip sa bibig niya nang maitago ko na siya.

“Tang ina! Sino ka!” sigaw niya sa akin.

“Kung wala kang magandang gagawin sa buhay umalis ka dito sa school na to.”

“Sino ka ba ha? Kilala mo baa ko? Kilala mo ba ang pamilya ko?”

“Oo, kayo yung may ari ng JBC company na napakaliit.” Nagtataka siya sa akin dahil kilala ko siya. Lumapit ako sa kaniya upang marinig niyang mabuti ang sasabihin ko. “Lubayan mo si Sam kung ayaw mong ikaw ang maging dahilan ng pagkalugi ng kompaniya niyo.” Umalis na agad ako at hinayaan siyang magtaka doon.

Bahala siya kung matatakot siya o hindi.

Dumiretso na lang ako sa kompanya at inasikaso ang dapat asikasuhin, kailangan kong paglaruan ang lalakeng yun, sigurado pagdating niya sa bahay nila lugi na ang kompanya ng mga magulang niya.

Tignan natin kung hindi pa niya tigilan si Sam, sa sobrang maimpluwensya ko nagawa ko ang gusto ko, umuwi ako sa bahay pero wala pa si Sam, mabuti naman at pumasok na siya sa last subject niya, may nagmamanman naman palagi sa kaniya kaya kampante akong hindi siya sasaktan nang kung sino.

“Mukhang masaya ka ngayon sir?”

“Alangan naman maging malungkot ako, wala namang dahilan nang ikakalungkot ko.”

“Mukhang may magandang nangyari sayo ah.”

“May magandang mangyayari palang.”

Si manong Domeng talaga ang hilig mangealam, para ko na rin kase siyang kamag anak kaya napalapit na rin sa akin.

Kinabukasan naghanda na ako, tinawagan na ako sa campus kaya niready ko ang aking sarili.

“Bakit parang iba ang suot mo ngayon sir Jiro?”

“Umalis na ba si Sam?” tanong ko kay manong Domeng.

“Oo sir kanina pa, maaga siyang umalis.”

“Nag almusal ba siya?”

“Oo sir kasabay ko.”

“Bakit hindi siya sumabay sakin?”

“Sir nahihiya yun sayi.”

“Edi sana dinala mo dito yung pagkain niya o kaya sinabi mo sa akin para naman may kasabay ako.”

“Ayiee—” tinignan ko si mang Domeng ng masama, alam ko iniisip niya kaya gusto kong tigilan niya ang kakaisip ng ganun. “Ang gandang lalake mo sir sa suot mo.”

“Salamat.”

“Marami nanamang mahuhumaling sayo sir, kaso wala ka namang kinahuhumalingan.” Inaayos ko yung suot ko at hinahayaan si manong Domeng na magsalita. “Ay meron pala.”

“Sino nanaman.”

“Ako sir, hahaha.” Natawa na lang ako sa kaniya dahil hindi niya mabanggit ang gusto niyang sabihin lalo pa at pinagsabihan ko na siya kaso ganiyan talaga ang mga matatanda, mahirap pagsabihan kaya hayaan na.

Ako lang ang umalis at naghintay ng oras, nasa opisina ako ng dean at kinausap sila.

Maraming nakakakilala sa akin dito, malamang kilala nila ang apelyedo at ang kompaniya ko, takang taka sila kung bakit narito ako ngayon at nakikipag usap sa kanila.

Hindi naman sa pagmamayabang pero ang layo kase ng antas ko sa antas nila kaya nahihiya sila sa akin, lalo pa at ang kompanya ko, hayag na hayag dito sa bansa hanggang sa ibang bansa.

Maghihintay lang ako ng oras at gagawin ko na ang dapat kong gawin.