Novel-novel oleh Darn Maligaya

Chapter ninety threeSamanthaBakit ganun ako yung nahihiya sa ginagawa ni mama na pagpapakilala, oo wala ngang media kaso ang daming mayayaman na narito, hindi ko alam kung nakikita na nila ako noon na kasama si kuya Jiro.Yan ang nasa isipan ko ngayon kaya nagtago ako dito sa gilid ng pool.Kaso kahit pala magtago ako dito may malditang nakaabang sa akin, si Ericka nakit kong papunta sa dereksyon ko, nagmang maangan ako na hindi siya nakita.Kainis!“Sam! Este Athisa? congrats to your new family.” Napaka sarcastic ng pagkakabati niya sa akin kaya nginitian ko na lang.Ang nakakaasar pa tumabi pa siya dito sa akin, may balak nanaman itong mang inis.“Alam mo happy ako sayo, nahanap mo na ang tunay mong magulang, sabi sayo eh buhay pa sila ayaw mo lang maniwala sa akin.” Hindi ko alam kung sincere ba siya sa sinasabi niya pero hindi naman naging sincere ito noon pa. Hindi ako umiimik, bahala siya magsalita diyan ayaw ko makipag usap sa kaniya halata naman na nakikipagplastikan siya. “

Chapter ninety twoSamanthaAng sakit sa puso ng ganito para kaming hindi magkakilala ni kuya Jiro, ang hirap huminga para akong inaatake ng phobia ko, ang sakit sobra.Pinipigilan ko ang pagluha ko dahil maraming tao at kasama ko si Riri.Buti pa si Riri masayang namimili ng damit, kahit sabihin niyang ililibre niya ako hindi parin ako makangiti ng maayos hindi ko masabi rin ang dahilan, ang akala niya dahil sa tunay kong pamilya kaya ako nagkakaganito.Peo ang totoo, dahil talaga kay Jiro.Namimiss ko na, hays! Ano ba! Sam please huwag mo siyang isipin!“Ayos ka lang ba? Ang tahimik mo kanina pa, anong gusto mo Sam?”“Okay lang ako, pasensya na ha, ang daming tumatakbo kase sa isipan ko.”“Kagaya ng ano Sam?” hindi ako nakasagot, naglalakad kami dito sa mall, nakatingin sa kawalan hanggang sa may bigla akong nakita sa harapan ko.Parang nagslowmo ang paligid ko dahil makakasalubong ko si kuya Jiro, nasa malayo sila ni manong Domeng at naglalakad palapit sa amin ni Riri na naglalakad

Chapter ninety oneSamanthaKasama ko na ngayon si Riri tuwang tuwa siya na makita ako, halos ilang linggo na kase ang nakalipas ng huli kaming magkita.“Namiss kita, alam mo ba ang boring boring na ng buhay ko simula ng grumaduate ako at heto nagmamanage ng small business ko, kapagod nga eh.”“Dapat maghanap ka na ng kasama magbusiness.”“Naghahanap na nga ako, ayaw ko sa kompanya nila mommy at daddy gusto ko may sarili akong pagkakitaan, dalaw ka sa boutique ko minsan.” Hindi ako makangiti ng maayos sa kaniya dahil na rin sa lungkot ko. “May problem aba?”“Mahabang kwento.”“Sakto naman nandito tayo sa cafeteria makwekwento mo lahat yan.”“Wala na ako sa poder ni kuya Jiro.”“Bakit? pinalayas ka?”“Hindi, umalis ako.”“Ha? Bakit ka umalis? Nako nakajackpot ka nan ga iniwan mo pa.”“Hindi sa ganun, malaki ang kasalanan niya sa akin Riri.”“Anong kasalanan niya? nambabae? Nakita mo? nahuli mo?”“Hindi yun, may tinago siya sa akin na—”“Babae? Babaero siya? Crush ko pa man din siya ta

Chapter ninetySamanthaHindi ko alam ang gagawin ko, nahihiya ako at natatakot yan ang nararamdaman ko ngayon, yung mga kasambahay ang nag aasikaso ng kalat ko ngayon na dapat ako.Ayaw naman nila akong palapitin doon dahil may mga bubog. Ayaw nila na ako ang maglinis, kasalanan ko naman talaga.“Oh my God sis diba mamahalin yan?”“Oo nga naman.” Yung mga kaibigan ng mama ko ganyan pa ang sinasabi, sinong hindi mahihiya, napapapikit na lang ako kapag lumiliwanag sa labas kase rinig ko rin ang kulog at kidlat.Nanginginig ang mga kamay ko pero ayaw ko ipahalata.Napatingin sa akin yung isang kasambahay umiwas na lang ako ng tingin sa kanila dahil nahihiya ako, lalo pa at yung dalawang kaibigan ng mama ko lungkot na lungkot sa nasirang vase.Habang ang mama ko hindi umiimik at nakakunot lang ang noo habang pinapapunas at pinapaligpit ang nabasag kong vase.“Pasensya na po.” Sabi ko sabay unti unti na akong umalis kase hindi naman nila ako pinapansin.Yung dalawang kaibigan ni mama sina

Chapter eighty nineSamanthaBakit ganito? Naiilang ako, hindi ako komportable kahit sabihin natin na kadugo ko sila, kasama ko sila sa iisang bahay at sabay kami kumakain kaso hindi ko magawang maging komportable sa mga tunay kong magulang.Baka dahil ilang araw palang kaming magkakasama, pero iba eh, basta may kakaiba, alam ko kadugo ko sila tama ang DNA kaso bakit ganun iba ang pakiramdam ko? Dahil ba hindi ko sila kinalakihan?Kasama ko ngayon ang mama ko, hindi ko nga siya magawang tawaging mama, minsan sinasabi niya saken na tawagin ko siyang mama o mommy.Nasa mall kami, mamahaling mall iilan lang ang naglalakad dito dahil ang mamahal talaga ng mabibili dito, nahiya nga ako pumili dahil wala talaga akong dalang gamit, may nagagamit ako mga damit ni mama na napagliitan.Muka nga akong CEO sa suot ko ngayon eh mamimili lang naman kami ng damit ko, nakaslocks ako at nakablazer, hays makita lang ako ng mga kakilala ko malamang magtataka sila sa akin.Hindi ko ng apala nainform si R

Chapter eighty eightJIROSabi ko na nga ba, tama ang kutob ko. Hindi ko na talaga siya pinigilan dahil ayaw ko na magsinungaling pa sa kaniya.Matagal ko nang gustong aminin sa kaniya kaso napanghihinaan ako, alam kog marami siyang maiisip kapag nalaman niya ang totoo, alam kong iiwan din niya ako.Hinahanda ko ang sarili ko sa sitwasyong ganun kaso hindi ko kaya, tao lang din ako may kahinaan lalo sa ganung sitwasyon. Kapag mahal mo sa buhay ang pinag uusapan iba talaga ang pakiramdam.Lalo na pagdating kay Sam.Noong una naghinala ako kung saan ba siya pumupunta dahil may tracker ako sa kaniya, alam ko kung saan siya galing kaso ayaw ko siyang sitahin lalo at nagsinungaling siya, hindi niya sinabi ang totoo sa akin na pinupuntaha na pala niya ang tunay niyang magulang.Natakot ako, hindi ko rin alam ang gagawin ko sa mga panahong iyon pero tahimik lang din ako at nagmamasid sa mga nangyayari, nararamdaman ko na noon pa na nag iimbistiga na siya tungkol sa kaniyang pagkatao.Hinihin

EpilogueJAMIEHindi na takot ang nararamdaman ko ngayon kung hindi kaba, anong pinaplano ni Lance at gusto niya akong ilayo muna?Bakit? ano naman kaya ang gagawin niya? yan ang nasa isip ko kanina pa, ang dami kong katanungan pero hindi niya masagot ng maayos, basta basta na lang siya nagplaplano pero may tiwala naman ako sa kaniya, hindi naman niya ako ipapahamak.Nasa ospital kami ngayon at nagtatago, tinago kami dito ni Lance at pinakiusapan ang doktor, ibubuko niya daw si Grace yun ang sabi niya sa akin kanina.Kinakabahan ako dahil baka kung anong mangyari sa kaniya, nababaliw pa man din ang babaeng iyon.“Tara na, okay na yung sasakyan ko dadalhin nakita sa dati mong tinitirahan.”“Sige.” Sabi ko kay Arthur.Binilin siya ni Lance na dalhin ako doon, nagpaalam na din kami sa doktor ko dahil dito kami nagtago sa opisina niya, nakakahiya nga eh kaso si Lance na ang nakiusap.Hindi nawawala sa isipan ko si Lance, inaalala ko siya dahil baka gawan siya ng masama ni Grace, hays kinak

Chapter seventy sevenLANCESaktong pagdating ni Grace sinagawa na namin ang plano, lahat ng nasa bahay alam ang mangyayari at may tiwala ako sa kanila na hindi nila sasabihin ito kay Grace.Sinugod namin kunwari si Jamie sa ospital, inalalayan naman namin ni Arthursi Jamie papunta sa sasakyan ko.“Deretso tayo sa ospital.” Sabi ko, tatlo lang kami na pupuntang ospital.“Baka sumunod siya?”“Oo susunod talaga yan kaya kailangan natin magmadali.”“Anong plano mo?”“Papalabasin natin na nakunan si Jamie, hindi ka pwedeng makita ni Grace.”“Huh? Paano kung puntahan niya ako?”“Ako na bahala, basta dederetso tayo ngayon sa ospital at pagdating ni Grace dalhin mo si Jamie sa dati niyang tinutuluyan, doon muna siya, babalikan ko siya bukas.” Paliwanag ko.“Paano ka? Anong gagawin mo?” pag aalala ni Jamie sa akin.“Ako na bahala kay Grace, kailanan ko siyang mabisto sa personal upang wala na siyang maidahilan.”“Sige.”Alam kong susunod si Grace sa amin kaya dumiretso muna kami sa ospital, si

Chapter seventy sixLANCEMuntik na akong maniwala sa pagbabago niya.Oo aaminin ko gusto ko pa sana siyang bigyan ng chance dahil nakikita ko yung pagpupursigi niyang tumulong at magbago, pero mali pala, hindi pala lahat ng pinapakita niya ay totoo.May masama pala siyang binabalak kaya siya nagbago, ang akala ko pa naman totoo na at ginagawa niya iyon para sa amin para sa relasyon namin kaso iba ang balak niya.Napakasakit para sa akin ng ipaalam iyon ni Jamie, wala akong ibang pinagdududahan maliban sa kaniya dahil siya lang naman ang may ayaw kay Jamie at sa anak ko dito, ang mga ibang kasama namin sa bahay ay wala namang galit sa mag ina ko.Hindi ko malaman ang gagawin at magiging desisyon ko pero sa ngayon? galit ang nararamdaman ko para sa kaniya, dinamay niya ang baby ko na walang kamalay malay.Hindi ko siya mapapatawad, ang kailangan kong gawin ngayon ay ang mahuli siya sa akto, yung mismong malalaman ko na siya nga ang may dala ng gamot na iyon sa bahay.Iniisip ko kung pa

Chapter seventy fiveJAMIEHindi ko pa sinasabi kay Lance tungkol sa hinala ko, ayaw kong magkagulo agad ng walang malakas na proweba at matinding basehan sa mga binibintang ko.Hinihintay kong umalis si Lance lalo na si Grace, kaso si Lance lang ang umalis at pumunta sa kompanya itong si Grace naman naiwan sa bahay, hindi ako nagpahalata sa kaniya na aalis ako dahil baka sumama sa akin.“Pakisabi kasama ko kaibigan ko kapag hinanap ako ni Grace.”“Opo maam, pero saan po kayo pupunta?”“Ah eh kasama ko kaibigan ko, diyan lang kami sa fast food, ngayon lang kase kami ulit magkikita.”“Ah ganun po ba maam ako na po kukuha ng masasakyan niyo.”“Salamat.”Hindi pa lumalabas ng kwarto si Grace kailangan kong magmadali baka makita niya ako, dala ko ang gamot na nakuha ko sa sahig ng kusina, ipapakita ko ito sa doktor.Grabe ang kaba ko habang palabas ng bahay, kase baka makita ako ni Grace at sumama sa akin, kailangan kong malaman kung anong gamot ba ito kaya pupuntahan ko ang doktor ko upa

Chapter seventy fourJAMIEHindi maganda ang pakiramdam ko nitong mga nakaraang araw, hindi ko malaman kung bakit, maski ako nagtataka, sinusunod ko naman mga bilin ng doktor sa akin, naiinom ko naman sa oras ang mga gamot ko na nireseta sa akin.Mga vitamins namin ni baby iyon at maganda sa katawan, nakailang take na nga ako, yung sa pagkain naman namin iisa lang ang kinakain naming lahat, wala namang kakaiba sa pagkain ko, kung ano ang kainin ko yun din naman ang kinakain nila maski prutas.Kaya nagtataka ako bakit ang hina ng katawan ko nitong mga nakaraang linggo, pinipilit ko na lamang minsan magkikilos para hindi nila ako asikasuhin ayaw ko talaga kase magpaasikaso sa kanila dito nahihiya ako.Gusto ko ako yung makatulong sa kanila dahil libre na ako sa lahat dito kaso umiiba pakiramdam ko, nadala na ako noon sa ospital ni Grace tapos nitong nakaraan si Lance naman at ngayon umiiba nanaman pakiramdam ko.Noong hindi ko na kinaya dinala na ako ni Lance sa ospital, kinausap ako ng

Chapter seventy threeGRACEAng aga ko pang nagising para maobserbahan si Jamie, magtatanghalian na hindi pa sumasakit ang tiyan niya, hindi pa siya sinusugod sa ospital.Paano nangyari yun?Kase noong mga araw na nilalagyan ko ng gamot yung ulam namin mga ilang minuto pa lang sumasakit na ang kaniyang tiyan.Baka hindi na sumasakit dahil wala na yung bata sa tiyan niya?Hindi ako mapakali, hindi ko malaman kung anong lagay ni Jamie, hindi sa concern ah kung hindi dahil kailangan nasa ospital na siya ngayon at umiiyak.Kaso patawa tawa pa siya doon sa loob ng kitchen, bakit ganun? Mabisa naman yung gamot na iyon ilang araw ng ana nadadala sa ospital si Jamie tapos ngayong huli ng lagay ko wala ng epekto sa kaniya? Imposible.“Sumakit nanaman tiyan ko, nakaraang linggo ganito nanaman eh.”“Ako naman hindi.”Rinig kong usapan ng mga kasambahay. Ganiyan din ang epekto noong naglagay ako kaso iisa lang ang nagtae ngayon mukhang naimmune na ata ang iba o baka hindi sila kumain ng niluto ko