Chapter 4

Someone's Pov

Marriage, isang relationship na hanggang kamatayan, nagsumpaan sa harapan ng altar at aalagaan ang isa't isa, isa yan sa pangarap ko, ang maikasal sa lalaking mahal ko.

Pero ang nakakatawa? Tinanggihan niya ang hiling ko dahil lang sa isang mababang tao, tinanggihan niya ako dahil may mahal na siyang iba. Naunahan ako, sobrang tanga ko sa part na ‘yon.

Napakuyom ako sa sobrang galit.

Ang taong dapat na nakatakda sa akin ay nagpa-abot ng invitation letter for their wedding. Oo, galit ako dahil dapat ako ang nasa puwesto ng babaeng ‘yon, dapat ako ang ikakasal sa kanya, ako dapat ang makakasama niya habang buhay.

Ginusot-gusot ko ang invitation letter sa sobrang galit.

Kailangan ko gumawa ng plano para hindi maituloy ang kasal, kailangan sa ‘kin siya maikasal. Ako lang dapat.

Mabibigat ang hakbang akong pumunta sa opisina ng ama ko. Pagkarating ko ay binuksan ito, naabutan siyang may binabasa sa kamay habang may sigarilyo sa bibig.

“What do you want this time?” Hindi niya inaalis ang mata sa binabasa.

Umayos ako ng tayo at ngumisi, ngising may binabalak.

Alam kong papayag si Daddy sa gusto ko, lahat ng gusto ko ibinibigay niya, ganon niya ako kamahal.

“Isaac invite me to attend to their wedding 2 months from now on,” panimula ko. Mukhang nakuha ko ang attention niya nang ibaba nito ang hawak na papel.

“I want to stop their wedding, Daddy.”

Kusa akong umupo sa mamahalin naming couch at nag-cross leg. Alam kong papayag si Daddy sa sasabihin ko, hindi siya tatanggi.

“Anak, ikakasal na sila’t hindi ka pa rin tumitigil?”

Unti-unting nawala ang ngisi sa labi ko sa sinabi niya. Tama ba narinig ko?

“Dad-”

“Stop whatever you're planning to do, Kanzas.” Umiling siya na parang disappointed.

Nagpakawala ako ng mahinang tawa. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Ngayon lang niya ako tinanggihan ng ganito at ang mas nakakainis ay pinapatapos niya muna ako bago siya magsalita.

Sa mga sumunod na araw ay kinulit ko siya nang kinulit pero wala pa rin, tinatanggihan niya pa rin at ayaw ako tulungan sa plano ko.

Madalas siyang nagkukulong sa opisina at hindi na ako kinausap pa. Napa irap ako sa ere. Edi huwag! Ako nalang gagawa mismo ng sarili kong plano, ang ganda diba?

Ngayon ang araw na may pupuntahan akong tao, mga taong gagawa sa plano ko. Syempre, hindi ko sasabihin kay Daddy baka hindi maituloy ang plano.

Maarte akong pumasok sa lumang bahay kung saan kikitain ko sila. Napatakip ako sa ilong. Wala ba silang taste? Ang cheap na nga tignan, ang baho pa ng paligid.

Kumuha ako ng tissue sa bag at inilagay ‘yon sa doorknob bago ko buksan.

“Umayos kayo! Nandyan na si boss!”

Napataas ang kilay ko sa mga taong nasa loob. Hindi na masama, mahigit sampo sila, sakto lang para maging tauhan ko. Imbes na dumihan ang kamay ko, naghanap nalang ako ng mga taong magtatrabaho para sakin. Ang galing ko talaga.

“Lahat na ba nandito?” tanong ko at inisa-isa silang tinignan. Karamihan sa kanila ay mga binata, kakaunti lang ang may edad na pero halata mo pa rin ang kakisigan. May mga tattoo rin sila.

“Makinig ng mabuti dahil hindi ko uulitin ang sasabihin ko, malinaw ba?” Ngumisi ako.

“Yes, boss!” sabay sabay nilang sigaw.

Napangisi ako, pera lang ang katapat ng mga mahihirap para mapasunod sila na parang mga hayop. Napatawa ako sa naisip.

“Pero bago ang lahat, nasisiguro ko ba ang katapatan niyo sa akin?” tanong ko.

Gusto kong makasiguro na lahat sila tapat sa akin kung hindi ay napipilitan akong patahimikin sila ng habang buhay. Ayoko sa lahat ang traydor.

Lahat sila ay natahimik sa sinabi ko, marahil ay tinatansya kung seryuso ba ako o hindi. Napa irap ako.

“Ano?! Hindi kayo magsasalita?!” bulyaw ko sa kanila. May mga nagulat pa sa biglaan kong pagsigaw pero hindi ko ito pinagtuonan ng pansin.

Magsasalita pa sana ako nang may magtaas ng kamay. Huminga ako ng malalim para kumalma. Mukhang itong binata na ‘to ang pinakabata sa kanila kung hindi ako nagkakamali base on his features.

“Ano po bang trabaho ang gagawin namin? Hindi kasi ako nasabihan eh,” Napakamot siya sa batok at nahihiyang yumuko.

Galit kong tiningnan ang leader nila. Hindi ba’t nasabihan ko na siya na sabihin sa kanila ang totoong trabahong gagawin nila? Mukhang may nadamay pang inosenting tao pero di bali na.

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang mukha niya. Gwapo siya, hindi mo mahahalata na binata pa dahil hindi akma ang pangangatawan niya sa edad nito.

“Pag ba sinabi ko uurong ka ba?” Ngumisi ako ng umiwas siya ng titig sa ‘kin. Hmm, pwede ko siyang gawing spy.

“S-sabihin mo na lang,” matapang siyang tumitig sa ‘kin, kitang kita sa mukha niya ang pagiging desperado. Mukhang gusto ko ang isang ‘to.

“May ipapa-patay ako sa inyong tao,” pagsisimula ko. Ramdam ko ang tensyon sa bawat isa sa kanila, mukhang gulat rin.

Napalunok siya sa sinabi ko.

Magaling, magtapang-tapangan ka. Tinapik-tapik ko ang pisngi niya bago yun pakawalan.

“Bibigyan ko kayo ng armas na gagamitin niyo ayon sa plano ko, ang hindi pa sanay humawak ay tuturuan ko.” Mariin kong sabi. Lahat sila taimtim na nakikinig, ni hindi pumipikit ang iba sa kanila kasali na ang binata kanina.

Hindi madali ang ipapagawa ko sa kanila at masyadong delikado pero wala akong paki, ang sa ‘kin lang ay masiguro kong magagawa nila ang trabaho ng maayos.

2 weeks before the wedding ay tinipon ko ang lahat sa kanila sa dati naming lugar. Ngayon ibang-iba na sila kumpara sa nauna. Ang binatang si Quino ang nangingibabaw sa kanilang lahat, magaling siya at matalino. Sa isang buwan at kalahati ay nagawa niyang itago ang emosyon, naging mas malaki ang katawan. Kahanga-hangang binata.

“Ito na ang takdang oras na sasabihin ko ang plano, lahat naman siguro sa inyo ay naging handa na?” Tumindig ako sa harapan nila.

“Yes, boss!”

“Mabuti, ngayon makinig kayo ng maayos sa plano ko.”

Malapit na ang kasal, handa na ang mga tauhan ko, sisiguraduhin kong hindi kayo magiging masaya pagkatapos nito.