KABANATA 75

KABANATA 75: MULING NASA PANGANIB!

Ano ang ibig sabihin ng magsimula ng kakaiba ang aking nararamdaman? May pagkakaiba ba ang pagpapakita ng nararamdaman at ang pang-aakit sa kanya?

Ano ba ang nais gawin ng babaeng ito?

Bumalik si Nigel sa kanyang bahay na puno ng mga katanungan sa kanyang isipan. Binuksan niya ang box at sinalubong siya ng amoy ng masarap na pagkain.

Nagluto siya ng dalawang side dish, isang itlog na pancake, anim na maliliit na bun, at isang mushroom soup na mainit pa rin.

Ang mga side dish ay tama lang pang agahan ang itlog at puncake ang mga bun ay malambot at bagong bago at ang mushroom soup na nakakagana kumain.

Amoy na nakakagutom.

Nag-atubili si Nigel saglit, pero tinikman niya isa-isa ang mga pagkain. Nag dadalawang isip siyang baka may lason ito.

Wala namang lason nang matikman niya lahat, pero tila tinukso ang kanyang tiyan. Hindi napansin naubos na niya ang kalahati ng pagkain.

Kung hindi siya tumigil agad, malamang ay naubos pa niya ang para kay Sandro.

Nang sumulyap siya sa orasan, wala pang alas-sais ng umaga. Ibinalik niya ang natitirang pagkain sa box at nagpunta sa kanyang kwarto ni Sandro.

Imposible para sa kanya na makatulog. Nahiga siya ng pabaliktad sa kama, pinagtagilid ang mga kamay sa likod ng ulo, at nakatingin sa kisame habang nakatulala.

Ang tanging laman ng kanyang isipan ay si Chellsey.

Hindi niya alam kung ano ang plano ng babae, pero hindi niya maiwasang mag-isip tungkol dito.

Pagdating ng alas-sais y medya ng umaga, nagising si Sandro at lumabas pata maghilamos.

Nakaayos na ang natirang pagkain sa dining table. Pagkatapos maghilamos ni Sandro, tinawag siya ni Nigel para mag-almusal.

Tumingin si Sandro sa pagkain sa table, pagkatapos ay tiningnan siya ng may pagtataka,

"?"

Noong nakaraan, ang almusal ni Sandro ay palaging gawa sa mga mamahaling restaurant at iba-ibang klase. Kumpara dito, parang simpleng agahan lang ngayon.

Lalo na ang ginisang patatas na hiniwa ng pino, na hindi pa nasubukan na kainin ni Sandro.

Kahit na ang chef sa bahay nila ay magluto ng ginisang patatas, ito ay nagiging pangit ang lasa at hindi na mukhang ginisang patatas.

Alam ni Nigel kung anong inaalala ni Sandro kaya sinabi niyang,

"Ako ang nagluto don't worry."

Nag-aalangan si Sandro,

"Hindi mo pa ito niluto dati daddy"

Sumagot si Nigel,

"Kaya nga naisipan kong magluto ng ganito para subukan mo. Bagong aral ko lang, kaya tignan na lang natin kung masarapan ka sa luto ni daddy" nakangiting sabi ni Nigel.

Sayang, sana ay nagkaroon siya ng pagkakataon na alamin ang mga hilig ni Sandro noon palang at mapakain siya ng maayos tuwing breakfast.

Sa huli, dahil hindi siya ang nagluto ng pagkain, hindi niya na ibigay ang gusto ni Sandro pero sa totoo lang, mabuti na lang at nagustuhan ni Sandro ang pagkaing niluto ni Chellsey .

Agad na tinawagan ni Nigel si Manang Lucy para alagaan si Sandro at siya naman ay umalis.

...

Samantala, si Chellsey ay katatapos lang ihatid ang tatlong maliliit na bata. Hindi na kailangang mag-almusal ng tatlong bata sa bahay, kaya't lumabas silang maaga at sumama kay Lovely papuntang school.

Si Chellsey ay abala sa mga gawaing bahay at paminsan minsang tinitingnan ang kanyang cellphone.

Gusto niyang tawagan si Nigel para tanungin kung nagustuhan ba ni Sandro ang pagkain na niluto niya at kung nakakain ba ito, pero nag-aalala siya na baka kasama ni Nigel si Sandro at kung tatawagan niya ito, malalaman na siya ang nagluto ng pagkain.

Kaya’t nag-aalala na lamang siya.

"Ding ding ding..."

Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Dahil doon, agad niyang naiisip si Nigel. Tumakbo siya at kinuha ang cellphone sa coffee table pata tingnan kung siya nga iyon.

Nang makita niyang siya nga ito, hindi maiwasang magpakita ng tuwa si Chellsey! Ang puso niya ay mabilis na tumibok dahil sa tuwa at kaba.

"Hello."

"Magluto ka pa ng mga pancakes and eggs kapag may oras ka. Mahilig si Sandro dito.” deretchong sabi ni Nigel

Sabay-sabi ni Nigel na parang nag-uutos. Bagamat malamig ang tono niya, hindi maitatago ang kasiyahan sa kanyang boses, maganda ang kanyang mood at medyo masaya siya.

Si Chellsey ay natuwa rin nang marinig ito,

"Talaga? Wala bang sinabi si Sandro?"

"Hindi siya nabusog."

"Huh? Hindi na busog? Kumain ba ng marami si Sandro? Marami akong niluto, anim na maliliit na bun, tatlong itlog na pancake, at maraming mushroom soup at dalawang malalaking gising patatas. Hindi pa rin siya na busog?"

Nahihiya si Nigel na sabihin na siya ang kumain ng kalahati, kaya sumagot siya ng,

"Hmm. Magluto ka pa mamaya." agad na sagot ni Nigel.

Hindi na pinansin ni Chellsey ang mga pagdududa at nagsabing,

"Sige, kailan siya kakain ulit?"

"Sa gabi, o kaya bukas ng umaga."

"O sige! Magluluto ako para sa kanya mamaya at ilalagay ko sa mesa bago mag dinner. Tatawag ako sa iyo kapag tapos na."

Nasa gitna ng pag-pindot sa "end call" si Chellsey nang bigla niyang marinig si Nigel na nagsabi,

"Lumabas ka at mag-usap tayo."

"Huh?"

"Pumunta ka sa ibaba sa mamaya at bilisan mo!."

"Huh? Ano ang kailangan mo sa akin?"

"Mag-usap tayo, tungkol kay Sandro."

Nang marinig ito ni Chellsey, nawala ang lahat ng kanyang kaba,

"Sige, magkita tayo sa ibaba mamaya."

"Okay."

Pagkatapos ng tawag, sobrang saya si Chellsey. Hindi niya alam kung bakit, pero natutuwa siya na nagustuhan ni Sandro ang pagkain na niluto niya para sa bata.

Parang unang hakbang sa isang mahabang paglalakbay!

Basta magsimula ka, hindi malayong makuha mo ang tagumpay!

Hindi niya alam kung kailan siya aalis ng Laguna, pero bago siya umalis, gustong gusto niya na sana ay gumaling si Sandro at mamuhay ng normal.

Binitiwan ni Chellsey ang kanyang cellphone at nagpunta sa kanyang kwarto para magbihis at lumabas. Habang nagpapalit ng kanyang damit, tumunog ang doorbell.

Akala niya si Nigel iyon, kaya't agad niyang binuksan ang pinto pero hindi siya si Nigel ang nasa labas, kundi dalawang lalaking hindi niya kilala.

Nag-alinlangan si Chellsey,

"Kayo po ba..."

Bago pa siya makapagsalita, bigla siyang sinunggaban ng lalaki at hinawakan ang magkabilang kamay at tinakpan ang bibig, saka siya pilit inilabas ng bahay nang walang imik.

"Woo-woo-"

Ang bawat galaw ni Chellsey ay pilit binabalewala ng mga lalaking iyon. Hindi siya makapalag, kaya't pilit siyang dinala sa parking lot at isinakay sa kotse.

Gusto niyang sumigaw, pero pinigilan siya at tinali ang kanyang mga kamay at paa, saka sila mabilis na umalis sa loob ng village na iyon.

Nasa byahe sila sa kalsada ng ilang oras, at sa wakas ay huminto sa isang hindi natapos na gusali sa mga liblib na lugar. Mas lalo pang nag-panic si Chellsey nang siya ay palabasin sa kotse!

Dinala siya sa isang lugar na tila isang abandonado at walang katao tao. Ito na nga kaya ang huling araw niya?