Pagkalabas ni Sloane sa NICU ay nagulat siya nang makita roon si Saint na nakaupo at nag-aabang. Mabilis niya itong tinaliman ng tingin. “What are you doing here?” she sharply asked, glaring at him. Hindi niya maitatanggi na naghatid ng sipa sa puso niya ang presensya ng lalake pagkatapos ng ilang araw na hindi niya ito nakita. Pinilit niya lamang ang sarili niya na magpakatatag at huwag magpakita ng kahit anong emosyon. “How's Evony?” tanong ni Saint, mababa at mahihimigan ang pagod sa boses. He looked worn-out and stressed na para bang marami itong pinagdadaanan. May malaki pa itong eyebags sa ilalim ng mata at medyo magulo pa ang buhok. “Why are you asking about her?” Sloane responded, her voice laced with anger. “Tanggap mo na bang anak mo siya?”Saint exhaustedly sighed. “Could you please just answer me?”Napalunok si Sloane nang mahimigan ang pagmamakaawa sa boses nito. Halatang-halata ang pagod sa mukha ng asawa kaya bago pa siya lumambot at makaramdam ng awa ay iniwas niy
Sumailalim sa malalim na pag-aalaga si baby Evony dahil sa pagiging premature niya. Nahirapan man noong una si Sloane ay nagamay niya rin ang pag-aalaga ng baby niya kahit na mag-isa lang siya. Hindi na rin kasi sila nagkita ulit ni Saint pagkatapos nilang magkasundo sa pagpapa-paternity test kina baby Evony at sa anak ni Nicolette. Hindi naman siya nag-alala sa ganap na ‘yun dahil confident siyang positive ang lalabas at saka alam niya rin sa sarili niyang kay Saint niya lamang ibinigay ang pagkababae niya at ito ang ama ni Evony. Hindi niya lang sigurado ang sa anak ni Nicolette pero wala na siyang pakialam doon. Ang mahalaga lang sa kanya ay makuha ng anak niya ang karapatan sa tatay niya kahit na hindi na siila buong pamilya. “Sure ka na ba dyan sa decision mo, bes?” nag-aalalang tanong ni Mich isang araw nang bisitahin niya sa ospital sina Sloane at Evony. Kakapa-breastfeed lang ni Sloane kay baby Evony sa NICU nang saktong maabutan siya ni Mich na kabibisita lang. Tulak-tul
Matalim siyang tiningnan ni Sloane ngunit lumabas din naman ito ng NICU, sinulyapan pa si baby Evony upang kumuha ng lakas. Ito ang unang beses na nagkita ulit sila ni Saint pagkatapos ng engagement party. “What do you need?” asik ni Sloane, nakatingala kay Saint dahil nakaupo siya sa wheelchair. “We need to talk.” Mapaklang tumawa si Sloane. “There’s nothing to talk about, Saint.” “Yes, there is,” Saint shot back, his jaw tightening. Sloane poked her inner cheeks with annoyance. “Ano? Kukunin mo si Evony sa akin?” nanunuya siyang tumawa. “That will never happen, Saint.” Pinantayan ni Saint ang ngisi niya ngunit sandaling dumaan ang sakit sa mga mata niya pero pinatay niya kaagad ang pakiramdam na ‘yun. He had to stand with his decision. “I don’t have plans on taking her from you,” matigas niyang wika, “nor plans of taking her at all.” Parang biniyak ang puso ni Sloane sa sinabi ni Saint. Kahit anong pilit niyang magpakatatag ay talagang manghihina lang siya sa mga salita
Kinailangang turukan ng sedative si Sloane upang mapakalma at mapatulog ulit dahil nang na-realize niyang wala na si Evony sa tiyan niya ay pinilit niyang tanggalin ang swero sa kamay niya at nagwala sa kwrto. Tatlong nurse ang umawat sa kanya dahil halos balibagin niya na lahat ng gamit sa loob ng private room habang umiiyak at panay tawag sa pangalan ng anak niya. Muli siyang nagising ng gabi pero hindi gaya kanina ay wala siyang maramdaman—manhid na ang katawan at puso niya. Hindi niya alam kung dahil ba ito sa sedative na tinurok sa kanya o dahil sa pagkawala ng anak niya pati na rin ng lalakeng pinaghuhugutan niya sana ng lakas ngayon pero sabay ding nawala. A lone tear fell from her eyes as she stared into the ceiling, her hands clutching her stomach, desperately trying to feel her baby. Panghahawakan niya kahit ano basta’t may makapa lang siya sa tiyan niya. Pero wala. Wala siyang nakapa. Humikbi siya, pilit na nilulunok ang bikig sa lalamunan niya. “A-ang baby ko… w-wala
“What the fuck, Sloane?” Saint cussed harshly, his voice coated with hurt and anger. “You're fucking other man behind my back?” “No!” agad na tanggi ni Sloane, wala sa ulirat na umiiling. “Don't believe those pictures! I was set-up! Gusto lang nila tayong sirain!” “You're such a liar, Sloane! My goodness!” eksaheradang anas ni Samantha. “Ayan na ang proof na niloloko mo ang anak ko dahil nakikipagkita ka pa rin dyan sa ex mo tapos itatanggi mo pa?” Nanghihinang umiling si Sloane, umiiyak dahil nauubusan na siya ng pag-asa na maipaglaban ang relasyon nilang mag-asawa. “You lied to me, Sloane?” Saint mumbled in disbelief, his voice dripping with betrayal, mirrorin the emotions in his eyes. “A-after all this time, nakikipagkita ka pa rin sa ex mo?” “N-no, Saint… p-please maniwala k-ka sa akin…” she begged. “Y-yes, he's my ex-boyfriend but he's Nicolette's boyfriend now…” Napaangat ang tingin ni Nicolette na kanina pa nananahimik, matalim ang tingin kay Sloane. “A-are you accusing
“What did you say, Nicolette?” pabulong na tanong ni Saint, hindi makapaniwala sa narinig. Nanginig ang labi ni Sloane nang unti-unting humakbang si Saint palapit kay Nicolette, iniwan siya sa gitna kung kailan malapit na silang lumabas, malapit na silang lumayo sa mundong ‘to. “N-nakidnap ako n-noong araw ng wedding natin…” Nicolette repeated, her voice shaky. “K-kaya hindi ako naka-attend…”“Saint…” Sloane mumbled, hoping that Saint would at least glance at her. But he didn't. Tuluyang napaiyak nang tahimik si Sloane nang lumapit na si Saint kay Nicolette, nakakuyom ang kamay sa magkabilang gilid. “T-tinakot nila ako… sabi nila papatayin nila ako kapag hindi kita nilayuan,” pagsusumbong ni Nicolette, malakas ang paghikbi. “Nicolette…” Saint whispered, his heart breaking at the sight of her crying. He didn't know what to say, but his chest was aching with ‘what ifs’ and ‘could've beens’. And for the first time, Sloane managed to leave his mind for a moment as he continued to l