Chapter 4

Lumipas ang mga buwan na parang replay ng parehong bangungot. Sa Navarro mansion, araw-araw, pare-pareho lang ang tanawin ni Alyssa.

Sa umaga, lagi siyang nagigising na mag-isa. Walang katabing katawan, walang iniwang bakas sa kama. Sa gabi, matutulog pa rin siyang mag-isa, kahit naririnig niya ang pagbukas ng pinto ng kabilang silid kung saan mas madalas manatili si Liam.

Si Liam — palaging wala. Kung hindi business trip, meeting, o charity event kasama si Bianca, laging may dahilan. At kung minsan, kahit nasa mansion ito, tila invisible pa rin.

Pero habang lumilipas ang mga araw, may natutunan si Alyssa. Hindi na siya agad lumuluha sa bawat insulto. Hindi na siya agad nadudurog kapag tinatawanan siya ng barkada squad. Pinagmasdan niya sila, tahimik, parang chess player na pinipili ang bawat galaw.

Si Marcus, laging may bulong, laging may kalawang na ikinakalat sa pangalan niya. Si Darren, palihim na naglalabas ng blind item, at bawat tsismis ay parang lason na unti-unting bumabalot sa reputasyon niya. Si Ethan naman, laging sarkastiko kapag wala si Liam — palaging may parinig kung gaano siya “walang silbi” bilang Navarro wife.

Kung dati, sinasagot niya lahat ng insulto sa luha, ngayon tinatanggap niya iyon sa katahimikan. Bahala kayo. Basta ako, alam ko kung sino ako. Yun ang paulit-ulit niyang mantra bago siya pumikit gabi-gabi.

Isang gabi, tatlong buwan matapos ang honeymoon na wala namang laman, tahimik siyang nagbukas ng laptop. Sa kabilang linya, si Sera — ang tanging kaibigan na hindi nawala.

“Alyssa, sigurado ka bang kaya mo pa?” tanong ni Sera habang nag-fo-flip ng mga sketches at contracts sa tabi. “Alam mo namang kahit kailan, pwede kitang kuhanin diyan. May jet ako, isang tawag lang.”

Napangiti si Alyssa, pagod ang mga mata pero buo ang boses. “Kailangan ko pa, Sera. Hindi pa ito ‘yung tamang oras.”

Umirap si Sera, pero halatang bilib. “Matigas ka talaga. Pero tandaan mo—kapag sinabi mong susunduin ka, hindi ako magdadalawang-isip.”

“Alam ko. Salamat.” Mahinang sagot ni Alyssa. “Darating din tayo diyan. Kailangan ko lang ng tamang dahilan.”

Ilang linggo pa ang lumipas. Isang gabi, tinawag siya ni Don Alejandro sa lumang opisina ng matanda. Tahimik siyang umupo sa harap ng lolo ni Liam, na noo’y nakahawak sa isang lumang album ng engagement party nila.

“Kamusta ka, iha?” mabigat ang tinig nito. “Hindi ko na tatanungin kung masaya ka. Kita ko naman sa mata mo.”

Napakagat si Alyssa sa labi. “Ayos lang po ako, Lolo.”

“Tinitiis mo lang. Alam ko.” Sumandal ang matanda, mariin ang tingin. “Pero huwag kang mag-alala. Darating ang araw na mapipilitan silang respetuhin ka, kung ayaw nilang ako ang kumilos.”

Tahimik siyang napatingin. Hindi niya alam kung awa ba ang naramdaman, o takot, o parehong halo.

“Yung honeymoon ninyo,” dagdag ni Don Alejandro, “tutuloy ba?”

Tumango si Alyssa. “Oo po. Sabi ni Liam, kailangan daw para sa investors.”

“Hmp. Pati honeymoon ginawang palabas.” Umiling ang matanda. “Pero gamitin mo ‘yan. Isipin mong ito ang magiging simula.”

Nagtagpo ang mata nilang dalawa — bata at matanda, parehong sugatan, parehong may lihim na plano.

At dumating ang araw ng alis nila. Business class tickets, five-star resort, photographers na kasama sa package.

Sa biyahe, tahimik si Alyssa. Sa tabi niya, si Liam, abala sa business calls. Hindi man lang siya tinabihan nito sa eroplano. Puro laptop, puro numbers. Pero sa mga kuha ng camera ng media team, sweet sila. Magkahawak ang kamay, magkasandig ang ulo, magkatabi sa bawat litrato.

Pagdating sa hotel, nag-check in sila sa isang suite. Malaki, maliwanag, perpekto para sa bagong simula — kung totoo lang sana.

Pagpasok, si Liam agad na nagtungo sa terrace, dala ang laptop, kausap ang assistant. Si Alyssa, tumigil sa pintuan, pinanood siya. Sandali, parang gusto niyang lapitan. Pero pinili niyang tumalikod at pumasok sa kwarto.

Sa mga mata ng press, para silang perpektong couple. Sa mata niya, para silang dalawang estrangherong nakulong sa iisang larawan.

Kinagabihan, dinner with investors. Nakaupo silang magkatabi, magkahawak ang kamay. Tuwing may camera, ngiti dito, sipat doon. Ang sweet nila sa litrato — pero sa ilalim ng mesa, walang kahit anong connection.

“Mrs. Navarro, you look stunning tonight,” puri ng isang investor.

Ngumiti si Alyssa, magalang na tumango. “Thank you, sir. It’s all because of Liam’s good taste.”

Bahagyang nag-angat ng kilay si Liam, parang hindi sanay na sinasakyan niya ang script. Pero hindi nagsalita.

Pagbalik nila sa suite, bumigat ang katahimikan. Para silang dalawang estrangherong inubos ng palabas.

Tahimik si Liam habang tinatanggal ang necktie niya. Si Alyssa, dumiretso sa bathroom. Sa salamin, dahan-dahan niyang tinanggal ang makapal na make-up. Ang bawat pulbos, bawat lipstick, parang piraso ng maskara na isinusuot niya buong gabi.

Papel na asawa. Paulit-ulit na iniisip niya. Kontrata lang. Pero habang pinagmamasdan ang sarili, may maliit na tinig sa dibdib niya: Hindi lang ito. Hindi lang ako hanggang dito.

Paglabas niya, bumungad si Liam na nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang baso ng whisky. Sandali itong tumingin sa kanya, pero mabilis ding umiwas.

“Matulog ka na,” maikli nitong sabi.

Umupo siya sa kabilang side ng kama. Tahimik. Ilang minuto ang lumipas bago siya nagsalita.

“Liam…”

Hindi agad ito sumagot. Tumungga ulit ng alak. “Bakit, Alyssa?”

“Wala. Gusto ko lang… magpasalamat.”

Napakunot ang noo ni Liam. “Salamat? Sa ano?”

“Sa kahit papaano, tinupad mo pa rin ‘to. Kahit palabas lang.”

Sandali siyang tinitigan ni Liam. Kita sa mga mata nito ang pagod, pero may kung anong hindi niya mabasa. Para bang gusto nitong may sabihin, pero piniling manahimik.

Maya-maya, nakahiga na silang pareho. Magkabilang gilid ng king-size bed, pero ramdam ang hininga ng isa’t isa.

“Bakit mo pa tinitiis lahat ‘to, Alyssa?” bulong ni Liam, hindi tumitingin. “Pwede ka namang umalis.”

Tahimik siya sandali. Dahan-dahang inabot ang braso nito, marahang hinawakan.

“Dahil asawa mo ako. At hindi ako umaalis basta-basta.”

Nagtagpo ang mata nila. Walang sweet na salita. Walang pangako. Pero may bigat ng pagod, may pakiusap na hindi nila kayang ipaliwanag.

Hindi na nila alam kung sino ang unang gumalaw. Basta biglang lumapit si Liam, inilapit ang kamay sa bewang niya. Mariin, parang gigil, parang galit. Pero hindi niya tinutulan.

Humaplos ang labi niya sa leeg nito. Mabigat ang hininga, nanginginig. Ramdam niya ang init na hindi scripted, hindi para sa camera.

“Alyssa…” mahinang bulong ni Liam. “Bakit mo ginagawa ‘to?”

Hindi niya sinagot. Hinalikan niya lang ito. Basang labi, mapusok, desperado.

Tumugon si Liam. Mabigat ang halik, puno ng tensyon at pagod. Parang binubura ang lahat ng hindi nila kayang aminin.

Napasandal siya sa headboard. Lumapat ang likod niya sa malamig na kumot. Umalulong ang kama sa bigat ng dalawang katawan.

Walang salitang “mahal kita.” Walang pangako. Pero may init na bumabalot. May damdaming hindi nila maikulong.

Sa mga sumunod na minuto, wala siyang narinig kundi ang tunog ng hininga nila, ang kabog ng puso, ang pigil na daing. Pero sa ilalim ng lahat ng iyon, ramdam niya ang pag-urong-sulong ni Liam.

Minsan, parang totoo ang haplos. Parang gusto nitong kumapit. Pero sa susunod na segundo, parang may pader na bumabalik — at alam niyang ang pader na iyon ay may pangalan: Bianca.

At sa bawat sandali, lalong lumalalim ang tanong sa isip niya: Ano ba talaga si Liam para sa kanya? At ano ba siya para dito?