Chapter 4

Lumipas ang mga buwan na parang replay ng parehong bangungot. Bawat araw na dumadaan sa Navarro mansion, parang paulit-ulit na bangungot na pilit niyang kinakaya.

Sa umaga, lagi siyang gising na mag-isa. Sa gabi, matutulog pa rin siyang mag-isa. Si Liam, palaging wala — kung hindi business trip, meeting, o kaya naman, kasama si Bianca sa kung anong charity event na para lang sa press release.

Pero sa kabila ng katahimikan, natututo si Alyssa. Unti-unti niyang minamasdan kung paano gumalaw ang barkada squad. Kung paanong bawat bulong ni Marcus ay nagiging kalawang sa reputasyon niya. Kung paanong bawat blind item ni Darren ay nagbubunga ng bagong tsismis na parang lason na bumabalot sa pangalan niya.

Si Ethan naman, tahimik lang pero lagi siyang naroroon kapag may gustong ipasaring si Bianca. Siya ang pinakamaingay tuwing wala si Liam — palaging may sarkasmo, palaging nagpaparinig kung gaano siya “walang silbi” bilang Navarro wife.

Pero kung dati, sinasagot niya lahat ng insulto sa luha — ngayon, tinatanggap niya iyon sa katahimikan. Bahala kayo. Basta ako, alam ko kung sino ako. Yun ang paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili niya bago siya matulog.

Isang gabi, tatlong buwan matapos ang honeymoon na wala namang laman, tahimik siyang nagbukas ng laptop niya. Sa kabilang linya, si Sera — ang tanging kaibigan niya na nanatili.

“Alyssa, sigurado ka bang kaya mo pa?” tanong ni Sera, habang busy sa files at sketches sa kabilang side ng video call. “Kahit kailan, pwede kitang kuhanin diyan. May jet ako, alam mo ‘yan.”

Ngumiti si Alyssa, pagod ang mga mata pero buo ang boses. “Kailangan ko pa, Sera. Hindi pa ito ‘yung tamang oras.”

Sera umirap, pero halatang bilib na rin. “Matigas ka talaga. Alam mong kapag sinabi mo lang, susunduin na kita.”

“Alam ko. Salamat.” Mahinang sagot ni Alyssa. “Darating din tayo diyan. Kailangan ko lang ang tamang dahilan para umalis.”

Ilang linggo pa ang lumipas. Isang gabi, tinawag siya ni Don Alejandro sa lumang opisina nito sa mansion. Tahimik siyang umupo sa harap ng matanda. May hawak itong lumang libro — album ng engagement party nila ni Liam.

“Kamusta ka, iha?” mahina ngunit mabigat ang boses ni Don Alejandro. “Hindi ko na tatanungin kung masaya ka. Kita ko naman sa mata mo.”

Napakagat si Alyssa sa labi niya. “Ayos lang po ako, Lolo.”

“Tinitiis mo lang. Alam ko. Pero huwag kang mag-alala — darating ang araw na mapipilitan silang respetuhin ka, kung ayaw nilang ako ang kumilos.” May lalim ang tinig ng matanda, parang may balak na siyang unti-unting ayusin ang gulo. “Yung honeymoon ninyo, tuloy ba?”

Tumango si Alyssa. “Oo po. Sabi ni Liam, kailangan daw para sa investors.”

“Hmp. Pati honeymoon ginawang palabas.” Umiling ang matanda, pinikit ang mga mata. “Pero gamitin mo ‘yan. Isipin mong ito ang magiging simula ng bago mong lakas.”

Nagtama ang mata nilang dalawa — bata at matanda, parehong sugatan pero parehong may binubuong plano.

At dumating ang araw na naka-set ang alis nila. Business class tickets, five-star resort, photographers na parang paparazzi na kasama sa package.

Sa buong biyahe, tahimik lang si Alyssa sa tabi ni Liam. Hindi man lang siya tinabihan nito sa eroplano. Puro business calls ang inatupag — pero sa mga kuha ng camera, mag-asawang masaya sila. Sweet. Perfect.

Sa hotel, nag-check in sila sa iisang suite. Maliwanag ang ilaw, mabango ang bulaklak, perpekto ang setup para sa bagong simula — kung totoo lang sana.

Pero pagpasok ni Alyssa sa silid, alam niyang wala pa ring magbabago. Si Liam? Nasa terrace, kausap na naman ang assistant niya, busy sa laptop at documents.

Lumapit siya, tahimik na hinawakan ang glass door. Pinanood niya lang si Liam — ang lalaking pinilit niyang mahalin, kahit walang bumalik.

Sa loob-loob niya, pilit niyang pinipigang tanggapin: Ito na. Dito magsisimula ang bagong ako. Kung hindi niya kayang buuin ang pamilya, ako ang bubuo ng dahilan.

Hindi man niya alam kung paano, pero alam niyang sa gabing ito — o sa mga susunod na araw — magsisimula ang pagbabagong hindi na nila kayang pigilan.

Sa labas ng terrace, saglit na lumingon si Liam. Nagtagpo ang mga mata nila — wala siyang sinabi. Si Alyssa, ngumiti lang. Hindi sweet. Hindi fake. Isang ngiti na para lang sa kanya.

At sa huling pagkakataon, sa ilalim ng ilaw ng five-star hotel at mga matang nakakasilaw, ipinangako niya sa sarili niya: Hindi na ako mananatiling papel lang na asawa.

Makalipas ang dinner with investors, bumalik na sa suite sina Liam at Alyssa. Kanina pa sila kunwaring sweet sa harap ng camera — hawak kamay, tawa dito, sipat doon. Pero pagdating sa likod ng pinto, para silang dalawang estranghero na pinilit ipasok sa iisang kahon.

Tahimik si Liam habang tinatanggal ang necktie niya. Si Alyssa, kinuha ang robe at pumasok sa bathroom para maghilamos. Sa salamin, pinilit niyang iayos ang sarili — tinanggal ang makapal na make-up na nagpanggap na masaya siya buong gabi.

Papel na asawa. Paulit-ulit na sinasabi ng isip niya. Kontrata lang. Pero sa gabing ito, alam niyang kung hindi man pagmamahalan, kailangan niyang ipaalala sa sarili na may halaga pa rin siya — kahit kaunti.

Paglabas niya, bumungad sa kanya si Liam na nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang baso ng whisky. Bahagya lang itong tumingin sa kanya — pero ramdam niya na pagod na rin ito. Hindi lang pisikal — kundi pati siguro sa dami ng pinipilit kontrolin sa mundo nila.

“Matulog ka na,” maikling sabi ni Liam, hindi man lang siya tinignan ng diretso.

Umupo siya sa kabilang side ng kama. Tahimik. Ramdam niya ang malamig na hangin ng aircon na lalong nagpapabigat sa dibdib niya.

“Liam…” mahina niyang sabi.

Hindi agad ito sumagot. Tumungga lang ulit ng alak, saka dahan-dahang binaba ang baso sa bedside table.

“Bakit, Alyssa?”

“Wala. Gusto ko lang sabihin na… salamat.”

Napakunot ang noo ni Liam. “Salamat? Sa ano?”

“Sa kahit papaano, tinupad mo pa rin ‘to. Yung… honeymoon.” Pilit siyang ngumiti. Kahit alam niyang hindi totoo — kahit alam niyang scripted lang lahat.

Napatingin si Liam, pero mabilis din niyang iniwas ang tingin niya. Bahagyang humigpit ang panga nito, parang may gustong sabihin pero pinili na lang niyang manahimik.

Ilang minuto ang lumipas. Nakahiga na sila pareho — magkabilang gilid ng king-size bed, malayo ang pagitan pero magkalapit ang hininga.

Sa labas ng suite, naririnig pa rin nila ang ingay ng resort — mga tawanan, music, halakhak ng mga bisitang lasing.

Pero sa loob, puro ingay ng puso niya ang bumubuo ng mundo niya.

Maya-maya, gumalaw si Liam. Dahan-dahan itong bumaling sa kanya. Tulala, nakatitig sa kisame.

“Bakit mo pa tinitiis lahat ‘to, Alyssa?” bulong nito. “Pwede ka namang umalis.”

Hindi niya alam kung ano ang isasagot. Pinili niyang lumapit, hinawakan ang braso nito. Ramdam niyang naninigas pa rin ang lalaki — pero hindi nito inalis ang kamay niya.

“Dahil asawa mo ‘ko,” mahina niyang sagot. “At ‘di ako umaalis basta-basta.”

Nagtagpo ang mga mata nila. Walang sweet na salita, walang pangakong ‘mahal kita’. Puro pagod lang. Puro tama. Puro tahimik na pakiusap na kahit sa isang gabing ito lang… sana maging totoo kahit sandali.

Hindi na nila alam kung sino ang unang humakbang. Kung sino ang unang humawak. Kung sino ang unang nagbigay. Basta sa gabing iyon — sa gitna ng lamig at katahimikan — may nagtagpong sugatan.

Walang init na sumabog. Walang halakhak. Walang I love you. Pero may pagbitaw ng pader. May sandaling pumikit si Alyssa, at iniyakap niya ang sarili niya sa lalaking alam niyang hindi kailanman magiging kanya — at sa oras na iyon, ipinagdasal niyang kahit sandali lang… mapansin siya.

Sa labas ng bintana ng suite, tulog na ang mundo. Pero sa loob ng kwarto, tuluyang nabuo ang sikreto na babago sa lahat ng plano nila.

Mainit ang katahimikan ng kwarto. Kahit malamig ang aircon, parang kumukulo ang balat ni Alyssa. Mahigpit ang hawak niya sa kumot, habang nakatalikod siya kay Liam na hanggang ngayon ay walang imik.

Ramdam niyang gising pa ito. Ramdam niyang mabigat ang hangin sa pagitan nila — mabigat na parang bumubulong ng mga salitang hindi kayang bigkasin.

Unti-unti siyang bumaling. Sinalubong siya ng dilim — pero kitang-kita niya ang silhouette ni Liam, nakatingin lang sa kisame. Mahina ang tunog ng aircon, mahina ang pintig ng puso niya, pero malakas ang kalabog ng mga pinipigilan niyang luha.

Hindi na siya nakatiis. Dahan-dahan niyang nilapit ang palad niya sa braso nito. Mahigpit. Pigil. Para bang ayaw niyang pakawalan ang sarili — pero alam niyang matagal na siyang pakawalan nito.

“Liam…” basag ang boses niya, halos pabulong. “Tumingin ka naman sa’kin.”

Hindi gumalaw si Liam. Umihip lang ang mahinang hangin mula sa bintana — sapat para magdikit ang balat nila. Sapat para maramdaman niya na totoo pa rin ang init nito, kahit matagal na siyang nagyeyelo sa piling niya.

Umangat ang isa niyang daliri, dahan-dahang humaplos sa panga nito. Malalim ang buntong-hininga ni Liam, pero sa unang pagkakataon, bumaling ito sa kanya. Mata sa mata — parehong pagod, parehong sugatan, parehong nauupos.

Hindi na niya alam kung sino ang unang gumalaw. Basta bigla na lang niyang naramdaman ang bigat ng palad nito sa bewang niya. Mariin. Parang gigil. Parang galit. Pero hindi niya tinutulan. Imbes, hinayaan niyang hilahin siya papalapit.

Dumikit ang labi niya sa leeg nito. Mabigat ang hininga niya — mabagal, pero halata ang nanginginig. Ramdam niya ang init na hindi niya naisip na hahanapin pa. Ramdam niya ang lamig ng pader na unti-unting bumibigay.

Napaungol siya nang maramdaman ang palad nito na dumausdos sa tagiliran niya. Mabigat, magaspang, hindi malambing — pero totoo. Hindi galing sa script. Hindi para sa camera. Hindi para sa press.

“Alyssa…” mahinang bulong ni Liam, parang tinik na ayaw pa ring tanggalin. “Bakit mo ginagawa ‘to?”

Hindi niya sinagot. Hinalikan niya lang ito — basang labi, mainit na hininga, nanginginig na paghinga. Para siyang nauubos, pero kailangan niyang damhin. Kailangan niyang ipaalala sa sarili na kahit isang beses lang… siya ang pinili nito, kahit alam niyang kasinungalingan lang lahat.

Tumugon si Liam. Mabigat ang halik, mapusok, parang binubura lahat ng katotohanang hindi nila kayang sabihin. Napakapit si Alyssa sa balikat nito, pilit hinahatak ang katawan palapit — parang baka maglaho ang sandaling ‘to pag kumurap siya.

Nabaling sila sa headboard. Naramdaman niyang lumapat ang likod niya sa malamig na kumot. Umalulong ang kama sa bigat ng dalawang katawan na parehong sumusubok magtago sa ilalim ng balat ng isa’t isa.

Mabigat ang bawat galaw. Mabagal, pero may init na dumadaloy sa ugat niya. Ramdam niyang nanginginig ang mga hita niya habang sinasalubong ang bawat mariing haplos. Walang salita. Walang pangakong “mahal kita.” Puro impit na daing at pigil na halinghing na lumulunod sa kanya sa gitna ng dilim.

Pinikit niya ang mga mata niya nang tuluyan siyang sakupin ni Liam. Ang lalaking akala niya noon, magpapalaya sa kanya — pero siya ring nagkulong sa lahat ng sigaw na hindi niya mabitawan.

Nabitawan niya ang pangalan nito. Isang impit na pakiusap. Isang hiling na sana, kahit gabing ito lang… siya ang piliin.

Hindi na niya alam kung ilang ulit niyang naramdaman ang init na bumabalot sa kanya. Hindi na niya alam kung anong luha ang totoo — luha ng galit, luha ng sarap, o luha ng takot na bukas, babalik ulit ang malamig na mundo.

Pero alam niya — dito mabubuo ang dahilan kung bakit siya lalaban. Dito, sa gabing ito, mabubuo ang sikreto na hindi na kayang sirain ng sinuman.

Lumipas ang ilang oras. Tahimik ang kwarto. Magkayakap sila — pero alam niyang bukas, magigising siyang mag-isa ulit.

Sa isip niya, marahan siyang ngumiti. Hawak ang pagod na katawan, pero buo ang bituin sa loob niya.

Sa gabing ito, hindi lang ako papel na asawa.