Chapter 4

‎‎DUMATING si Zein sa Ashford family manor bandang eleven forty ng umaga.

‎

‎The family butler froze and almost drained his blood. Alam niyang may bisita raw na darating, pero hindi niya inakalang si Madam pala mismo. Mas lalong nanlamig ang kanyang likod sa pawis nang maalala niyang nasa loob ng living room sina Young Master Elio… at si Miss Reed.

‎

‎Bukod sa mga magulang ng dalawang pamilya, ang tanging nakakaalam ng kasal nina Elio at Zein ay sina Lee, ang butler, at ilang pinagkakatiwalaang tauhan. Sa mata ng mundo, hindi sila kasal. Sa loob ng bahay ay tago ang lahat.

‎

‎“This way madam,” alanganing alok ng butler, pilit na pinapakalma ang sarili.

‎

‎Even before they reached the living room, they could already hear a woman's voice, bright, high-pitched, like a bell desperately trying to sound pleasant.

‎

‎“I won again, Elio. You're letting me win, aren’t you?”

‎

‎Napahinto si Zein sa paglalakad.

‎

‎Blanko ang isipan niya sa loob ng ilang segundo, pero agad niya ring naisip ang lahat.

‎

‎Napangisi siya, pero malamig ang ngiti. Dire-diretso siyang pumasok, hindi alintana kung sino man ang nandoon.

‎

‎Because she had been organizing books earlier, she was dressed simply, a loose white shirt, denim jeans, and her long hair tied in a ponytail with a plain headband. She wore no makeup, yet her snow-white complexion stood out, along with her soft, rosy eyes and lips that seemed to contradict the coldness of her presence.

‎

‎Sa living room, unang napansin siya ni Elio.

‎

‎“Why are you—” Naputol ang tanong niya.

‎

‎“Your mom called,” sagot ni Zein, kalmado pero may bahid ng panunuya sa boses. “Akala ko nasa Hong Kong ka? Marunong ka na palang mag-teleport.”

‎

‎“….”

‎

‎Isang anino ng guilt ang sumalubong sa mga mata ni Elio.

‎

‎Tumayo si Samantha mula sa sofa at lumapit kay Zein. May ngiting mapang-hamon sa kanyang mukha habang iniabot ang kamay. “Hello, I’m Samantha Reed.”

‎

‎Hindi man lang siya tiningnan ni Zein. Diretso lang ang tingin niya kay Elio.

‎

‎Bigla namang dumating ang kanyang biyenan. Buong lambing na hinawakan nito ang kamay ni Samantha. “Samantha, masaya ka ba today? Feel at home, ha. This place is your home too.”

‎

‎Pagkatapos ay humarap siya kay Zein. “Ito si Manager Vergara ng company. May kailangan lang akong pag-usapan sa kanya.”

‎

‎Tahasan. Sa harap ni Samantha, inilaglag siya bilang simpleng empleyado. Pinakitang wala siyang saysay sa Ashford family. Pinakitang walang haharang para sa kasal nina Ashford at Reed.

‎

‎Napangiti si Samantha, taas noo. “So she’s just a company employee.”

‎

‎Pero hindi tumugon si Zein. Tahimik niyang tinitigan lang si Elio. Tinitimbang ang reaksyon.

‎

‎Pero gaya ng dati, malamig ang mukha nito. Walang balak itama ang maling akala. Walang balak ipagtanggol siya.

‎

‎Alam niya. Naiintindihan niya. Hindi sya inosente. Hindi sya mangmang. Alam ni Elio kung gaano siya pinapahiya. Pero ayos lang sa kanya. Kasi wala na siyang pakialam.

‎

‎“Mrs. Ashford, since, gusto n’yong pag-usapan natin ang business matter? Pwede naman po dito sa harap nila,” malamig na sabi ni Zein.

‎

‎“Next time na lang pala natin pag-usapan yun. Since nandito ka na rin, stay for lunch.”

‎

‎“I have something else to do,” tanggi ni Zein, paharap na sa pintuan. 

‎

‎Alam nyang pinlano lahat ng demonyo nyang biyenan. Halata namang hindi tungkol sa divorce ang paguusapan nila.

‎

‎“Wala kang modo,” singhal ni Marian. “Wala ka bang pinag-aralan? You're supposed to obey me because I'm the elder!”

‎

‎Tahimik na lumingon si Zein. Diretso sa mga mata ng biyenan, mariing nagsalita. “Fine. I'll stay. Pero huwag kayong magsisisi.”

‎

‎Umupo siya sa solo na sofa, kalmado pero matalim ang aura.

‎

‎Agad namang umekis si Samantha sa tabi ni Elio at hinawakan ang braso nito. “Brother Elio, tuloy natin 'yung Dama!”

‎

‎Bigla siyang tinabig ni Elio. At saka tumingin kay Zein.

‎

‎“Manager Vergara, do you play Dama?” hirit ni Samatha.

‎

‎Tumingin si Zein sa Go board sa harapan. Simpleng larong dama lang naman, pero natalo pa rin si Elio?

‎

‎Muling tumingin si Zein kay Elio. Diretsong nagtanong, may ngiting matalim sa labi, “Sure, Miss Reed. Gusto mong makipaglaro?”

‎

‎Napuno ng inis ang tingin ni Elio. Parang gustong sabihing tumigil na sya.

‎

‎Pero nagpatuloy si Samantha, sabik na inayos ang mga chess pieces. “White or Black?”

‎

‎“Black,” ani Zein, sabay kuha ng piraso. “Sakto sa akin.”

‎

‎Tahimik si Elio.

‎

‎Napangiti sina Marian at Samatha, akala nila’y biro.

‎

‎Pero sa ilang segundo, napagtanto nila na hindi na ito biro. May tinutumbok ang kulay itim. Mababaw pero matalim. Isang sumpa ito sa gitna ng ngiti.

‎

‎Nagsimula ang laro.

‎

‎Habang si Samatha ay maayos, tuloy-tuloy, at halatang may plano sa bawat galaw, si Zein naman ay parang wala lang kaliwa, kanan, parang random. Akala mo walang alam.

‎

‎Sinulyapan ni Marian si Elio at nagpakita ng ngiti, parang sinasabing "Look at that. This is the difference between a woman who is educated and well-off."

‎

‎Pero si Elio, tahimik pa rin. Walang emosyon, kilala nya ang galaw ni Zein. Alam nyang malikot ang utak nito.

‎

‎Habang dumadami ang piraso, nagiging mas intense ang laro. Tuwing aakalain ni Samatha na panalo na siya, may isang hakbang si Zein na pipigil. Halatang nape-pressure na si Samatha, habang si Zein ay steady lang.

‎

‎"It's your turn," kalmado niyang sabi.

‎

‎May na-spot si Samantha na tatlong sunod sa gilid. Isa na lang at panalo na. Dahan-dahan siyang lumingon kay Zein, sinigurong hindi siya mapapansin.

‎

‎At nang hindi ito kumilos, masaya niyang inilagay ang piraso.

‎

‎“I won!”

‎

‎Palakpak agad si Marian.

‎

‎Pero sa parehong sandali, marahang pinulot ni Zein ang bawat piraso sa board at paisa-isa, dahan-dahang ipinasok sa lalagyan.

‎

‎Doon nila nakita.

‎

‎Ang limang magkakadikit na white pieces. Ginamit ni Zein ang nagiisang pawn niya para kainin ang limang white pieces 

‎

‎Panalo si Zein.

‎

‎At hindi lang basta panalo, sinadya niyang ipakita sa huli. Tahimik siyang gumanti. Walang drama, walang sigaw. Pero isang bagsak, sakto sa puso.

‎

‎Namutla si Samatha.

‎

‎Natahimik si Marian.

‎

‎At si Elio?

‎

‎Hindi umiimik. Pero kitang-kita sa mga mata niya na nahihirapan siyang huminga.

‎