Kabanata 2

Magkahalong kaba at pangungulila ang nararamdaman ko habang papasok ako sa kulungan kung saan nakakulong si Daddy. Naalala ko pa ang mga huling usapan namin ni Mommy Celeste tungkol sa kaso niya — lahat ng mga plano, mga detalye ng paglilinis ng pangalan niya. Kung paano kami nagsusumikap na maayos ang lahat at mapawalang-sala siya.

Naglakad ako sa harap ng prison gates, ang mga paa ko parang puno ng bigat na hindi ko kayang itagilid. Gusto ko lang makita si Daddy, maramdaman na nariyan siya, kahit nakakulong siya — para matulungan siyang magsimula muli. Para magkausap kami ng maayos.

Bago ko pa man marating ang entrance, naramdaman ko ang malamig na hangin na bigla na lang dumampi sa aking mukha. Bago ko pa man magawang lumingon, may malamig na kamay na humawak sa aking bibig, at may naramdaman akong matalim na bagay na itinutok sa tagiliran ko.

“Huwag kang maingay,” bumulong ang boses. Hindi ko matukoy kung anong klaseng boses ito — parang lalaki, pero may kakaibang lamig na humahalo sa tono.

“W-Who are you?” ang tanging nasabi ko, ang boses ko nanginig sa takot. Hindi ko na nakita kung sino siya, pero nararamdaman ko ang malamig na pagkapit niya sa katawan ko, at ang matalim na bagay na parang nakatutok sa aking tagiliran. Wala akong magawa kung 'di sumunod.

Pinilit kong sumigaw, pero natakpan ang bibig ko ng mahigpit. Sa sobrang takot, nagmistula akong isang bihag na hindi kayang lumaban.

Sunod-sunod na hakbang na parang sinusundan ako, hanggang sa napansin ko na nagsimula nang magbago ang paligid. Bigla akong dinala sa isang lugar na hindi ko pamilyar. Maraming mataas na pader, at ang amoy ng disinfectant at puting pintura, para bang nandoon ako sa isang pasilidad na hindi ko alam kung anong uri ng lugar.

Bigla na lang, parang pinanghinaan ako ng katawan. Alam kong tinatanggal na nila ang lakas ko, ang mental na kapasidad ko para makapag-isip ng maayos.

Ang susunod na natatandaan ko ay ang pagdilat ng mga mata ko sa isang madilim at malamig na kwarto. Pakiramdam ko'y nalilito pa ako sa kung anong nangyari. Parang nananakit ang ulo ko, at ang katawan ko’y parang tinatamaan ng matinding panghihina.

“Nasaan ako?” ang tanging nasabi ko, at halos sumabog na ang dibdib ko sa takot.

Nakita ko ang mga pader na kulay puti, at sa isang sulok, may mga naka-checkered na tiles sa sahig — tila isang hospital room, pero wala akong mahanap na kahit isang doktor o nurse. Wala ni isa, maliban sa ilang mga doktor na may malamlam na mata. Mabilis ang pagdaloy ng hininga ko habang pinipilit ko itong intindihin, ngunit hindi ko kayang mag-isip ng malinaw.

Pagtingin ko sa paligid, napansin kong may mga pasyente rin sa mga katabing kwarto, pero hindi ko sila matukoy. Wala akong makitang pamilyar. Lahat ng naroroon ay mga mukhang pamilyar, pero hindi ko matandaan kung sino sila.

Ang sakit sa ulo ko at ang nararamdaman kong pagkalito ay parang isang haze na nagdudulot sa akin ng panic. Isa lang ang sigurado ko — ang lugar na ito ay hindi para sa mga tulad ko. Hindi ako baliw. Hindi ako nararapat dito. Hindi ko alam kung anong kasalanan ko, pero napagpasyahan nilang dalhin ako rito.

"Hindi ko ito kayang pagdaanan," ang tanging nasabi ko sa sarili ko, habang nagsimula akong maghanap ng paraan para makalabas.

Isang ngiti ng poot at galit ang pumasok sa isip ko. Si Drako Valderama, na maaaring siya rin ang nag-utos sa lahat ng ito.

Hindi ko na alam kung anong klaseng kalbaryo ang pinagdadaanan ko. Bawat sandali, parang ang sakit na nararamdaman ko ay hindi natatapos. Parang may mga pako na pumapalo sa ulo ko, ang mga daliri ko’y nangangaligkig habang pilit na hinahanap ang pinakamaliit na butas para makawala. Hindi ko pa rin matanggap na narito ako, sa isang lugar na hindi ko alam kung anong klaseng sistema ang nagmamay-ari sa buhay ko.

Ang tanging alam ko — isa lang ang may kasalanan.

Drako Valderama.

"Nagising ka na rin pala," narinig ko ang malamig na boses na iyon. Ang boses na nakapagpaluha sa mga mata ko, ang boses na laging magpapaalala sa akin ng lahat ng masakit.

Lumingon ako, at nakita ko siya. Nakatayo siya sa pinto ng kwarto ko, ang katawan ay halos naglalabas ng galit. Si Drako, na parang walang pakialam sa nangyari sa akin, nakangiti ng may kasamang alon ng poot sa mga mata.

Ang puso ko ay sumabog sa galit. Pinigilan ko ang mga luha ko, hindi ko hahayaang makita niyang mahina ako.

"Ano ang ginagawa mo rito?" tanong ko, ang boses ko mahina, pero puno ng poot. "Pinagtangkaan mong buhayin ang ama ko sa kulungan, at ngayon, pinipilit mo akong pahirapan dito? Ano ang akala mo sa akin? Baliw?"

"Para hindi ka na makalabas," sagot niya nang malamig. "Alam ko kung gaano kahirap ang sitwasyon mo, Caleigh. Pero wala akong balak na magpakita ng awa sa 'yo."

"Huwag mong gawing biro ang lahat ng 'to. Gagawin ko ang lahat para magbayad ka. Kung hindi mo ako bibigyan ng pagkakataon na magsalita, pipilitin kong maghanap ng paraan. At kapag nakalabas ako rito, Drako—"

"—Aanhin mo ang galit mo?" tinutulan niya ang sinabi ko, at may ngiti sa labi. "Para saan? Para sirain ko ang buhay mo, tulad ng ginawa ng pamilya mo sa akin?"

Dahil sa kanyang mga sinabi, bumangon ako mula sa kama ko, kahit na ang aking katawan ay nanghihina pa. "Kung iyon lang ang makakayanan mo, Drako, maging maligaya ka na sa paghihirap na dulot mo. Pero isipin mo ito—kapag nakalabas ako, bibigyan ko ng ibang mukha ang paghihiganti ko. Hindi ako titigil hanggang hindi ka nakakulong."

Tumahimik siya sandali, tila nag-iisip. Ang mga mata niyang puno ng galit, pero may halong curiosity at pagmamasid. Mabilis na naglakad siya palapit sa akin, ang bawat hakbang ay may katulad ng pamiminsala.

"Ito ba ang sinasabi mong paghihiganti, Caleigh? Huwag mong gawing biro ang lahat ng ito," sabi niya habang tumigil siya sa harapan ko. "Kung sa tingin mo'y may magagawa kang paraan, gusto kong makita. Pero tandaan mo, habang nandiyan ka, ikaw lang ang maghihirap."

Suminghap ako, at iniwas ang mata ko sa kanya, pinipilit na huwag magpatalo. "Hindi ko kailangan ng awa mo, Drako. Alam ko na hindi mo na mababago ang lahat ng ginawa mo, pero hindi ako titigil hanggang hindi kita nakikita sa mga posisyon na dapat sa iyo—sa bilangguan."

Hinawakan niya ang mukha ko ng marahan, pero ang mga mata niya'y parang apoy. "Hindi ko alam kung anong hitsura ng paghihiganti mo, Caleigh, pero sigurado akong magiging mahirap para sa'yo ang labanan ang mga plano ko."

Dahil dito, nagkaroon ako ng lakas ng loob na humarap sa kanya ng diretso. "Huwag mong gawing biro ang lahat, Drako. Kapag nakalabas ako, magbabayad ka. At gagawin ko ang lahat para ikaw ay makulong."

Tumawa siya ng mahina, at sa isang iglap, iniwan niya akong nakatayo roon, mag-isa, puno ng galit at matinding paghihiganti sa puso ko. Alam ko na hindi ko pa alam ang buong laro niya, pero ipinangako ko sa sarili ko: hindi ako titigil hangga't hindi siya nakakulong.