Chapter 2

"Huy Ezra Monique saglit, tinatanong kita kung kilala mo ba si Kuyang pogi. Tingnan mo o nakatingin sa 'yo. Kilala mo eh nagde-deny ka lang." sinundot pa ni Bethany ang tagiliran ko kaya kunot noo akong tumingin sa kanya.

"Monique..." tawag niya sa pangalan ko pero hindi ko siya binalingan. Oh? Monique real quick? Akala ko ba kid? 

"I'm here to fetch you." he said in a baritone voice.

Narinig ko ang pagsinghap ni Bethany. OA pa itong napatakip sa bibig niya. Palipat-lipat ang tingin niya sa aming dalawa nung lalaki pero inirapan ko lang siya. Alam ko na ang ganyang reaksyon mula sa kanya.  

Ano magsasaya na ba ako dahil sinusundo niya ako? 

"Your Dad asked me to." he added.

Ah kaya naman pala andito dahil napag-utusan lang. Gusto ko tuloy matawa. Well, ano pa bang inaasahan mo Ezra? Do your really think he'll make an effort for you? Dream on kid.

But yeah, no need, I can manage myself. Hindi ko kailangan ng sundo. Isa pa, hindi rin ako sanay na pinapasundo ni Daddy. Kelan pa siya naging concern sa akin? Ngayon pa bang malaki na ako?

"Let's go, Monique..." he was about to take my things but I quickly move backwards. 

Hindi ako sasama sa kanya. Diba nga ayaw niyang kinukulit ko siya. O yan na, I'm doing him the favor. I am distancing myself from him. Nakita ko ang lalong pagkunot ng kilay niya dahil sa ginawa ko pero nagkibit balikat lang ako. Hindi na ako madala sa pakunot kunot ng kilay niya. Baka nakalimutan niyang wala siya sa teritoryo niya ngayon.

"Mauna na ako, Beth."

"Alis na kayo girl? Pakilala mo muna ako kay---"

"I have so many plates in my table today Beth, I don't have time to entertain people I don't know." mahina kong sabi pero sapat na para marinig niya. I may sound bitter but that's what I feel right now. Hindi ko pa nakakalimutan ang lahat ng sinabi niya sa akin sa opisina niya.

Kita ko mula sa gilid ng mga mata ko na natigilan siya. Kahit hindi ako nakatingin sa kanya dama ko ang intensidad ng mga titig niya sa akin. Siguro kung hindi niya ako ininsulto doon sa opisina niya, malamang sa malamang nahihimatay na ako sa kilig ngayon. Pero ngayon, wag na uy! Bata pa nga ako, totoo yun,  pero alam ko din naman ang worth ko. My Lola taught me how to value myself when no one does. 

"I have to go Beth. I have so many important things to attend to." Sinabit ko na ang bag sa balikat ko sabay bibit ng aking guitar case. Halatang naguguluhan si Bethany sa mga nangyayari pero wala akong time na magpaliwanag pa sa kanya. Tipid akong ngumiti saka marahan kong tinapik ang balikat niya. 

" I don't want to mess around this time, Beth. I don't have time for that anymore. Magbabagong buhay na ako." Kinindatan ko pa siya sabay ngiti. " I'll go ahead, girl."dumukwang ako palapit sa kanya saka bumulong. "Please don't tell anyone about Italy. I want to keep it between us."

Hindi ko na hinintay ang sagot ni Bethany. I kissed her cheek and left her there with him standing. Bahala si Bethany kung kakausapin niya ang lalaking yun. Wala na akong pakialam. 

Nagmamadali akong naglakad palabas ng gate. Halos lakad takbo na ang ginawa ko. Kailangan ko agad makasakay ng taxi pauwi. Ayokong magpang-abot pa kami ng lalaking yun. Ang kapal ng mukha niyang magpakita sa akin pagkatapos ng lahat ng pang-iinsulto niya. Hah!

Oo brat ako,  inaamin ko yun pero nakakaintindi naman ako. Pwede naman akong kausapin ng maayos hindi yung parang diring-diri siya sa akin. Tapos anong pakulo niya ngayon? Ayaw niyang makita ang pagmumukha ko diba? So might as well I'll do the favor for him. Ako na ang iiwas. Easy!

"Miss Villaflor, uuwi ka na?  Nagkita ba kayo ni Atty. Gonzales? Ang sabi niya siya daw ang sundo mo ngayon." sabi sa aking ng gwardya. Kilala ko si Manong dahil minsan kapag madami ang pinapadalang meryenda sa akin ng mga kasambahay binibigay ko sa kanya. Pero nagtataka ako kung bakit kilala niya ang lalaking yun.

"Kanina pa yun paikot-ikot dito sa campus. Hindi ka daw niya mahanap kaya sinabi ko na ang tambayan mo ay doon sa likod ng gym." lumagpas pa ang tingin ni Manong guard sa akin. " Saan na kaya yun si Attorney, mukhang may dala pa namang yung bulaklak. Manliligaw mo ba yun. Miss?"

Manliligaw. May manliligaw bang nandidiri sa nililigawan? Hindi para sa akin ang bulaklak na yun Manong. I'm still a kid for him. 

"Hintayin mo nalang siya dito, Miss. Baka kasi 'pag bumalik ka pa doon sa loob magkakasalisi pa kayo. Upo ka muna dito." 

Ngumiti lang ako kay Manong guard at nagpaalam na.  Hindi ko kailangang maghintay sa mga taong napag-utusan lang. Sabihin ko na lang kay Daddy na hindi ko siya nakita. Isa pa hindi ko na kailangan ng sundo. Kahit mayaman ang mga magulang ko sanay akong mag-commute. I don't want to be dependent on the luxury my parents can give me. Hindi habang buhay na andyan sila para sa akin kaya habang maaga pa kailangan kong matuto sa mga bagay bagay. 

Naglakad ako hanggang sa unahan. Wrong timing  at wala ding taxi na dumaan.  Wala din masyadong estudyanteng dumaraan since wala na ngang pasok. Badtrip naman oh, paano nalang kung makita niya ako dito? Wala pa naman akong pwedeng mataguan. 

Sana pala nag- book muna ako ng taxi bago ako lumabas. Mabigat pa naman itong guitar case ko.

"Taxi saan na ba kayo? I need you now, please bilisan niyo na." mahina kong usal. Palingon-lingon pa ako sa paligid. Amfeeling ko din na hahabulin niya ako.

Kumalma ka nga kid, assuming ka ah!

Hmp! Tama, hindi naman na siguro ako hahanapin ng lalaking yun. For sure matutuwa pa yun na hindi ako sumabay sa kanya. Bahala nga siya sa buhay niya. Mas mabuti pang magbook na lang ako ng taxi, saglit nga lang.

Kinuha ko ang iphone sa bulsa ko para sana magbook pero hindi ko pa man nabuksan biglang may humawak sa bewang ko at bumulong sa akin. 

"Where do you think you're going, Ezra Monique?" he said in a raspy voice. Sobrang lapit pa ng mukha niya sa akin. Amoy na amoy ko ang mabango niyang hininga at ang panlalaking perfume na humalo sa natural na amoy ng katawan niya. 

Muntik ko tuloy mabitawan ang gitara na hawak ko sa gulat sa ginawa niya pero mabilis din naman akong nakabawi.  Diritso akong tumingin sa kanya na parang hindi ko siya kilala. Wala siya dapat mabasa na emosyon sa aking mukha.

Dahan-dahan kong kinalas ang kamay niya na nakakapit sa bewang ko tsaka humakbang ako paatras. May nakita kong kakaibang emosyon sa mg mata niya dahil sa ginawa ko pero hindi ko na ininda yun. Kailangan kong panindigan ang mga pinangako ko sa aking sarili. 

"What do you need from me, Attorn--?"

"Tris..." putol niya sa akin. " I want you to call me Tris again... like you used to call me before."

Sarkastiko akong natawa sa sinabi niya? Nagpapatawa ba siya? Hindi ako nainform, hindi tuloy ako prepared. Should I laugh now?

"Look, I- I'm..." he stopped and look at me with his pleading eyes. "...it's no true that I'm here because your Dad asked me. I just said that for you to come with me but I guess I did wrong. Please come with me. I just want to talk to you."

Himala! Anong hangin ang nasinghot niya at maayos siyang nakipag-usap sa akin ngayon? The last time I check ayaw niya ng makita ang pagmumukha ko dahil nakukulitan siya sa akin. What happened at biglang nagbago ang ihip ng hangin?

"Please?"

I shook my head firmly. "No! There's no need for us to talk Atty. You already said your piece and I do understand it. Pasensya kung medyo natagalan ang pangungulit ko sayo, akala ko kasi ayos lang."

"No baby, I-I'm sorry..." He took a step forward pero muli din akong umatras. I don't want him to go near me at baka balang araw isusumbat niya na naman ito sa akin. Ayokong mangyari ulit yun. Gusto ko lang na umalis ng tahimik. " I'm really sorry Monique. I don't mean what I said, I'm so stressed that day at ikaw ang napagbuntunan ko. I know I hurt you--"

"There's no need for you to be sorry, Attorney Gonzales." putol ko sa kanya. " I understand po.  After all you are right. Mali naman po talaga ang pagpunta punta ko doon sa opisina mo. Hindi rin maganda tingnan na may batang pagala gala doon." 

Paulit ulit siyang umiling pero nanatiling blangko ang ekspresyon ng mukha ko. Narealize ko din naman na tama kahat ng sinabi niya. I am just so infatuated with him that I didn't notice I am already invading his privacy and his peace. What he said to me made sense, natauhan ako doon. 

May nakita akong taxi na parating at bago pa siya muling makapagsalita mabilis ko itong pinara. Mabuti nalang at huminto din ito. Mabilis kong binuksan ang pintuan pero bago pa ako tuluyang makasakay muli ko siyang binalingan. 

"Pasensya na po ulit Attorney Gonzales. Wag po kayong mag-alala naiintindihan ko po kayo."

Malungkot siyang nakatingin sa akin. Hindi ko nga lang alam kung totoo ba ang pinapakita ng mga mata niya. Ayoko ng mag-assume pa at baka magkamali na naman ako. I left him with a friendly nod at bago ako tuluyangmakapasok ng taxi tinitigan ko siya. 

Sa huling pagkakataon gusto kong matitigan ang buong mukha niya. Hindi ko alam kung may susunod na pagkakataon pa ba o baka ito na ang huli naming pagkikita. 

"Goodbye Attorney. Masaya po ako sa maikling panahong nakilala ko kayo. Salamat po."