Chapter 1:  Her World Shattered (1)

Chapter 1:  Her World Shattered (1)

Claire’s POV

--

“You’re fired, Miss Fontamirano,” walang emosyong turan sa akin ng aming Head Manager.

Napaawang ang labi ko at hindi makapaniwalang tumingin ng diretso sa mga mata niya ngunit nag-iwas lang siya ng tingin at nagkunwaring inayos ang mga files sa ibabaw ng desk niya.

“Sir, you can’t do that to me! H-Hindi naman napatunayan na totoo iyong binibintang nila sa’kin!” pag-alma ko.

I was accused of cheating and copying someone’s project proposal. Walang makuhang ebidensya mula sa akin kaya hindi iyon napatunayan at isa pa ang daming nakakaalam kung paano kong pinaghirapang gawin ang ginawa kong proposal na iyon!

“I’m sorry but I can’t do anything, Claire. It’s what they’ve decided and I’m just here to relay their decision. Pack your things and you’re fire immediately today.”

Gusto kong maiyak, hindi puwedeng mangyari iyon. I was once step on getting a higher position! Matagal na ako sa kompanyang iyon at kahit minsan ay hindi ako nagkaroon ng masamang record kaya bakit ngayon pa?

“Sir, baka naman puwedeng makausap ko ang mga higher-ups. I can explain my side of story. Kaya kong patunayan sa kanila na walang katotohanan ang ibinibintang sa akin. Please help me, Sir,” sabi kong nasa boses ang pagmamakaawa.

Nakita kong natigilan si Sir at tila malalim na napaisip, nabuhayan ako ng loob at lihim na nagdiwang. Alam kong hindi din siya naniniwala sa mga binibintang sa akin dahil siya ang unang nagpabatid sa akin na may mga ka-opisina akong may lihim na galit sa akin dahil sa ilang beses na pagpuna ng ilang higher-ups sa akin.

“Okay, I’ll try what I can do but if ever I help you, can you promise me one thing?” tanong niya.

Mabilis akong tumango at napangiti. “Yes, Sir, anything. As long as kaya kong ibigay sa’yo, gagawin ko,” masayang turan ko.

Napangiti si Sir at bahagya akong natigilan nang biglang makita ang kakaibang kislap sa mga mata niya at pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

“Lock the door, Claire,” utos niya.

“Ho?” gulat kong turan at kunot-noong napatingin sa kanya. “A-Ano’ng ibig niyong sabihin?”

“I want to tell you something, it’s a secret at hindi puwedeng malaman ng iba. Paano na lang kung may biglang pumasok at malaman iyon? Pati ako madadamay, ayokong mawalan din ng trabaho, Claire,” paliwanag niya.

“O-Okay po,” hindi ako kumbinsido sa sinabi niya ngunit sinunod ko pa rin ang utos niya. Ayokong pag-isipan siya ng masama, gayunpaman ay naging handa ako sa kung anumang masamang binabalak niya.

Tumalikod ako at naglakad papalapit sa pinto, ini-lock ko iyon at muling pumihit upang bumalik sa kinauupuan ko kanina ngunit ganoon na lang ang gulat ko nang bigla akong hapitin ni Sir sa beywang at puwersahang hinalikan sa mga labi.

Nanlaki ang mga mata ko at buong lakas ko siyang itinulak palayo sa akin pero nahuli niya ang mga kamay ko at itinulak ako pasandal sa likod ng pinto at mahigpit na hawak niya ang mga kamay kong iniangat niya.

“Sir, a-anong ginagawa mo?” hindik kong turan sa kanya.

“You said it yourself, Claire,” sabi niya sa pagitan ng mabibigat na paghinga. “Gagawin mo ang lahat ng gusto ko kapalit nang paglapit ko sa higher-ups at kumbinsihin silang bigyan ka ng isa pang tsansa.”

Napapitlag ako nang lumapat ang bibig niya sa leeg ko at dilaan iyon, kaagad na nagtayuan ang buong balahibo ko sa katawan at pakiramdam ko ay napakadumi ko na sa ginawa niyang iyon.

“Hindi ganito ang ibig kong sabihin, Sir. Bitiwan mo’ko!” sabi ko at sinubukan ulit magpumiglas.

“Huwag ka nang magpakipot pa, wala kang ibang choice kundi ang hayaan ako kung gusto mong hindi mawalan ng trabaho!”

Natigilan ako at isang reyalisasyon ang namuo sa isip ko. I was set up, someone framed me and that piece of jerk was this maniac before me!

Malakas kong tinuhod ang hinaharap niya at napasigaw siyang namilipit sa sakit. Mabagsik ang mukha niyang napatingin sa akin.

“What the hell is your problem, btch!” asik niya sa akin.

“Sabihin mo sa akin ang totoo, Sir. Ikaw ba ang nagplanong siraan ako’t i-frame up?” walang emosyong tanong ko sa kanya kahit sa loob-loob ko’y nanginginig ako sa magkahalong takot at galit.

Panandaliang natigilan si Sir at saka napangisi. Nakayuko pa rin siya’t hawak-hawak ang hinaharap niya na tila takot na tuluyan iyong maging inutil at hindi mapakinabangan.

“You’re really a smartass btch, Claire,” aniya.

“But why?” tanong ko, naguguluhan at nagtataka kung bakit niya nagawa iyon.

“Don’t blame me, inaalagaan ko lang ang posisyong meron ako. I’ve heard that you’ll get a promotion and that was to take my place as the Senior Manager on this department. Of course, I can’t let it happen! Buti sana kung ipo-promote din nila ako pero hindi! They wanted me to resign dahil mas deserving mo daw ang posisiyon ko!”

Natigilan ako at lihim na naikuyom ang mga kamao. Kung sa ibang pagkakataon ko siguro iyong nalaman ay wala siguro akong pagsidlan ng tuwa. Dahil ibig sabihin lang niyon ay napansin na ng mga higher-ups ang ilang taon kong pagpupursige na ipakitang deserving ako sa trabaho kong iyon.

“It’s not my fault too,” sabi ko.

Napangisi siya at pagak na tumawa. “It’s your damn fault! Kung hindi ka lang laging pabida at nagmamarunong, hindi ka nila mapapansin! That’s why I planted some errors on your end, pinalabas kong may kinopya kang proposal at inudyukan ang higher-ups na sesantihin ka para manatili ako sa posisyon ko. Pero kaya kong baguhin iyon at bawiin kung susunod ka sa mga gusto kong ipagawa sa’yo, you’ll be working under me, I mean, litereally . . . under me.”

“Hayop ka! At sa tingin mo hahayaan lang kita? I’ll get out of here and tell them everything you confessed on me!” galit na turan ko at akmang bubuksan ang pinto ngunit bago ko pa man iyon gawin ay muli ko siyang nClairenig na nagsalita.

“At sa tingin mo may maniniwala sa’yo?” sinabayan niya iyon nang pagtawa. “They’ll just look at you like your some btch making up stories para hindi masesante sa trabaho. Mas paniniwalaan pa rin nila ako dahil ako ang Head ng department na ito at baka nakakalimutan mong kusa kang pumasok sa opisina ko and locked the door by yourslef.”

He got me at ang nakakairita ay hinayaan ko ang sarili kong mapasok sa ganitong sitwasyon, kung sana lang ay sinunod ko ang masamang kutob ko kanina ay hindi ako malalagay sa ganoong sitwasyon.

“Just accept it, Claire. Be a good btch and kneel before me. Hindi naman kita pababayaan, eh,” nakangising sabi niya.

Nagtagis ang bagang ko at naikuyom ang mga kamao ko, palabas na sana ang mga luha ko ngunit pinigilan ko iyon at taas ang babang humarap sa lalaki. Humakbang ako palapit sa kanya, kitang-kita ko ang pagbabago ng anyo niya, lumiwanag ang mukha niya at mas lalong gumanda ang ngisi sa mga labi niya.

Ngunit hindi niya inaasahan ang sunod na ginawa ko. I punched him in the face, and it was hard. Nang mapahawak siya sa mukha niya habang umaatungal sa sakit ay muli kong tinuhod ang harapan niya, balak ko talagang basagin ang kinabukasan niya nang sa ganoon ay worth it pa rin ang pagkawala ng pinaghirapan kong trabaho.

Mabilis kong binuksan ang pinto ng opisina niya at iniwan siyang nagngangalit sa sobrang sakit. I heard his swears and give me names but the fck I care? Hinayaan kong bukas lang ang pinto upang makita at masaksihan ng mga empleyado doon ang itsura niya, at least, if someone sees and guesed what really happens mapapatunayan kong hindi ko ginusto ang nangyari.

Hapon na iyon at paglabas ko ng gusali, ang una kong naisip tawagan ay ang nobyo ko. Gusto kong maglabas ng sama ng loob sa kanya at iiyak ang nangyaring pagsesante sa akin sa trabaho ko ngunit naka-ilang ring na ako ay hindi pa rin siya sumasagot.

Nang ibaba ko ang phone ko ay nagtipa na lang ako at nagpadala ng mensahe na tawagan ako sa oras na makita niya ang text ko. Eksakto namang may dumating na text message galing sa hospital kung saan naka-confine ang mommy ko. The text message says, ‘It’s urgent. Your mother’s condition has worsened. Please come to the hospital immediately.’

I froze. My heart sank. My mother had been diagnosed with heart failure—her heart couldn’t pump enough blood to meet her body’s needs. The news hit me like a ton of bricks. Mabilis akong nagpara ng taxi at nagpahatid sa hospital, mas lalong dumagdag pa sa nararamdaman kong stress ang kalagayan ni Mommy. Ilang linggo na rin siyang naka-confine sa hospital at minomonitor dahil sa kanyang kalagayan. At ngayon nawalan na ako ng trabaho, hindi ko alam kung saan ako kukuha ng pera pambayad sa bills sa hospital.

Huminga ako ng malalim at naisip na naman si Carlo, sa ngayon ay siya na lamang ang pag-asa kong makakatulong sa akin. Tiyak namang matutulungan niya ako sa bagay na iyon.

Pagdating ko sa hospital ay sinalubong agad ako ng doktor na siyang nagmomonitor sa kalagayan ni Mommy. I hired a personal doctor for her para masiguro kong gagaling siya agad, hindi ko inisip ang babayaran dahil sa laki nang nakukuha kong benepisyo sa trabaho ko pero ngayon . . . bigla akong nangamba at kinabahan sa maaaring mangyari kay Mommy.

“Doc,” bati ko.

“It’s good that you’re here, Claire,” the doctor said, his voice serious. “Your mother needs surgery. It’s an emergency. Her blood pressure has been out of control for months, and her diabetes has caused further complications. Her heart isn’t pumping efficiently, and her condition has worsened rapidly over the last few days. We need to act immediately.”

Hindi pa man ako nakakahinga ng maayos mula sa paglalakad ay iyon agad ang isinalubong na balita sa akin. The words echo in my mind, but I can’t seem to find a way to respond. Napahawak ako sa dibdib ko at napapikit upang kalmahin ang sarili kong nag-uumpisa nang mag-panic. Huminga ako ng malalim at saka muling idinilat ang mga mata at humarap muli sa doktor.

“What do you mean by ‘act immediately’? Ang sabi mo kahapon ay stable na ang lagay ni mommy, pero bakit ngayon . . .”

The doctor looks at me carefully, his expression one of professionalism mixed with a hint of empathy. He knows the weight of what he’s about to say, tuloy ay mas lalong kumabog ng malakas ang dibdib ko at parang gusto ko na lang takpan ang mga tenga ko upang hindi marinig ang sasabihin niya. I’m not ready to hear another bad news!

“She needs surgery, Claire. Right now, her heart is at risk of failing completely. We can try to stabilize her with medications, but if we don’t perform an operation to either repair or replace the damaged valves or bypass the blocked arteries, her heart could stop. It’s a delicate procedure, but it’s the only option.”