Chapter 5

Caelith's Point of View

Kukunin niya na ang regalo mula sa kanyang bulsa—yung sinasabi niyang “surprise” para raw sa anibersaryo namin.

Pero bago pa man niya maabot ‘yon nang buo, tumunog ang phone niya na nasa gilid ng sofa.

Napalingon ako.

At doon ko nakita ang pangalan ng tumatawag.

"Sweetheart" ang pangalan ni Celene sa phone ni Lucienn.

Parang may sumampal sa akin. Nanigas ako sa kinauupuan ko.

Pero mabilis ang kilos ni Lucienn. Pinatay niya agad ang tawag, tapos tumingin sa akin. Kunwari pa siyang kalmado.

“Ah, spam call. Paulit-ulit. Nakakainis,” casual niyang sabi—pero hindi ako tanga.

Hindi nakatakas sa akin ‘yung panginginig ng kamay niya at ang halatang pagkataranta sa mga mata niya.

Gusto ko na sanang komprontahin siya. Gusto ko na sanang sabihin ang totoo—na alam ko na ang lihim nila ni Celene. Pero—

Tumunog ulit ang phone. Dalawang beses.

Tumahimik ako. Sinubukan kong pigilan ang sarili ko. Gusto kong makita kung hanggang saan siya aabot sa pagsisinungaling.

Binasa niya ang message. Mula sa pagiging iritado, bigla siyang naging balisa.

Kitang-kita sa kilos niya.

Bigla niyang hinugot ang maliit na box mula sa bulsa—yung singsing.

Tumayo siya agad, para bang may malaking sunog na kailangang apulahin.

“Wife, ito na ‘yung gift mo. Pero may emergency sa company. Kailangan ko nang umalis. Sorry, okay?”

Wala siyang hintay. Hindi man lang ako nakasagot.

Lumabas siya ng bahay na parang may multong humahabol sa kanya.

Malakas ang pagsara ng pinto.

Tahimik.

Iniwan niya akong mag-isa.

Nakaupo pa rin ako. Ramdam ko pa ang init ng katawan niya sa tabi ko kanina.

Nasa harapan ko pa rin ang maliit na box ng singsing—ni hindi ko binuksan.

Tinitigan ko lang.

Tahimik.

Hindi na ako umiiyak. Wala nang luha.

Pero ang puso ko… parang sinasakal sa sakit.

Gano’n na lang? Paalam na lang?

Napahawak ako sa phone ko. Ewan, parang may kutob lang akong hindi maganda. At hindi nga ako nagkamali.

Nagpadala na naman ng mensahe si Celene.

[Medyo sumakit ang tiyan ko, kaya pinapunta ko si brother-in-law para samahan ako. Ate, hindi ka naman magagalit, ‘di ba?]

[Bumili rin siya ng singsing para sa’kin… Anong ibig sabihin ng lalaking nagbibigay ng singsing sa babae? Gusto niya na ba talaga akong piliin at iwan ka?]

[Ate, o tingnan mo—maganda ba ang singsing na binigay ng brother-in-law ko? Ang bait niya, sobra. Gustong-gusto ko talaga 'tong singsing.]

[Picture]

Nang makita ko ang mga mensaheng ‘yon, parang sinampal ako sa mukha.

Parang muling sinaksak ang puso ko—at ang salitang ginamit ay “muli.” Dahil ilang ulit na akong nilamon ng katotohanang mas pinipili niya si Celene.

Tahimik kong sini-screenshots ang picture, at habang nakatitig ako sa singsing sa litrato, iniabot ko ang maliit na kahon ng singsing na iniwan ni Lucienn sa mesa kanina.

Binuksan ko ito.

Parehong-pareho.

Parehong singsing.

"Tangina ka, Lucienn..." bulong ko habang napapailing na may mapait na ngiti.

Pareho? Sa asawa mo at sa kabit mo? Gano’n ka na ba kadesperado o katanga?

Sa inis at sakit, ibinalibag ko ang kahon sa gilid ng sofa. Napapikit ako, pinipigilan ang sarili kong humikbi. Huminga ako nang malalim.

Konting tiis na lang, Caelith. Tatlong buwan na lang… makakalaya ka na sa lalaking ‘to.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Kinuha ko ulit ang cellphone, at sa unang pagkakataon, nag-reply ako kay Celene.

[Masaya ka bang pumupulot ng basurang ayaw ko na?]

Sent.

Hindi ko na hinintay ang reply niya. Hindi ko na binasa at hindi na siya worth ng atensyon ko.

May mas mahalaga akong dapat gawin.

Ilang minuto lang, nasa St.Joseph hospital na ako,yung pinakamalapit sa opisina ni Lucienn.

Kailangan ko na magpa-laboratory test at magpakuha ng dugo.

Pero pagliko ko sa second floor ng hospital, may pamilyar na boses akong narinig at nanigas sa aking kinatatayuan.

“Lucienn, buntis si Celene. Bakit hindi mo pa hiwalayan si Caelith at pakasalan ang kapatid niya? Kawawa naman ‘yung baby sa tiyan ni Celene!”

**********

Gemekek