Chapter 5

Caelith’s Point of View

Kukunin niya na ang regalo mula sa kanyang bulsa—yung sinasabi niyang “surprise” daw para sa anibersaryo namin.

Pero bago pa man niya maabot ‘yon nang buo, biglang tumunog ang phone niya na nasa gilid ng sofa.

Napalingon ako.

At doon ko nakita ang pangalan ng tumatawag.

“Sweetheart.”

Hindi ko alam kung paano ko nabasa nang ganoon kabilis, pero malinaw na malinaw sa paningin ko. Parang binugbog ang dibdib ko sa lakas ng tibok ng puso ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig, tapos sinampal nang sabay. Nanigas ako sa kinauupuan ko, hawak pa rin ang basong kanina ko pa hindi nauubos.

Pero mabilis ang kilos ni Lucienn. Agad niyang pinatay ang tawag, parang batang nahuli sa kalokohan. At sa susunod na segundo, nakatingin na siya sa akin. Kunwari pa siyang kalmado, kunwari walang nangyayari.

“Ah, spam call. Paulit-ulit. Nakakainis,” casual niyang sabi—pero hindi ako tanga.

Hindi nakatakas sa akin ‘yung panginginig ng kamay niya, at ang halatang pagkataranta sa mga mata niya.

Gusto ko na sanang komprontahin siya. Gusto ko na sanang isampal sa mukha niya ang lahat ng nalalaman ko. Pero—

Tumunog ulit ang phone. Dalawang beses.

Humigpit ang hawak ko sa baso. Tahimik ako. Pinigilan ko ang sarili kong sumabog. Gusto kong makita kung hanggang saan siya aabot sa pagsisinungaling niya.

Binasa niya ang message. Mula sa pagiging iritado, bigla siyang naging balisa. Parang natataranta, hindi alam kung uupo ba ulit o tatayo na lang.

At doon siya nagdesisyon.

Bigla niyang hinugot ang maliit na box mula sa bulsa—isang singsing.

Tumayo siya agad, parang may malaking sunog na kailangang apulahin.

“Wife, ito na ‘yung gift mo.” Mabilis, parang minadali. “Pero may emergency sa company. Kailangan ko nang umalis. Sorry, okay?”

Hindi na siya naghintay ng sagot. Hindi na niya ako binigyan ng pagkakataon na magsalita.

Lumabas siya ng bahay na parang may multong humahabol sa kanya. Malakas ang pagsara ng pinto.

At iniwan niya ako.

Tahimik.

Nasa tabi ko pa ang init ng katawan niya kanina, pero ngayon, wala na siya.

Nasa harapan ko pa rin ang maliit na box ng singsing—ni hindi ko binuksan. Tinitigan ko lang. Walang salita. Wala na ring luha.

Hindi na ako umiiyak. Wala nang luha.

Pero ang puso ko… Diyos ko, parang sinasakal. Parang pinipilipit nang dahan-dahan, hanggang mawalan ka ng hininga.

Ganito ba talaga palagi? Ganito ba palagi ang pakiramdam ng niloloko?

Napahawak ako sa phone ko. Hindi ko alam kung bakit, pero may kutob akong hindi maganda. At hindi nga ako nagkamali.

Nagpadala ng mensahe si Celene.

> [Medyo sumakit ang tiyan ko, kaya pinapunta ko si brother-in-law para samahan ako. Ate, hindi ka naman magagalit, ‘di ba?]

[Bumili rin siya ng singsing para sa’kin… Anong ibig sabihin ng lalaking nagbibigay ng singsing sa babae? Gusto niya na ba talaga akong piliin at iwan ka?]

[Ate, o tingnan mo—maganda ba ang singsing na binigay ng brother-in-law ko? Ang bait niya, sobra. Gustong-gusto ko talaga 'tong singsing.]

[Picture]

Nang makita ko ang mga mensaheng ‘yon, parang may sumaksak sa akin. Hindi lang minsan, kundi paulit-ulit. At ang sakit—hindi na bago. Parang sugat na ilang beses nang binuksan.

Tahimik kong sini-screenshot ang picture. At habang nakatitig ako sa singsing sa litrato, iniabot ko ang maliit na kahon ng singsing na iniwan ni Lucienn sa mesa kanina.

Binuksan ko ito.

At nanlaki ang mga mata ko.

Parehong-pareho.

Parehong singsing.

Parehong style, parehong bato, parehong kahon.

“Tangina ka, Lucienn…” bulong ko, may kasamang mapait na ngiti.

Pareho? Sa asawa mo at sa kabit mo? Ganito ka na ba kadesperado o katanga?

Sa inis at sakit, ibinalibag ko ang kahon sa gilid ng sofa. Napapikit ako, pinipigilan ang sarili kong humikbi. Huminga ako nang malalim.

Konting tiis na lang, Caelith. Tatlong buwan na lang… tatlong buwan na lang at makakalaya ka na sa lalaking ito.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Kinuha ko ulit ang cellphone, at sa unang pagkakataon, nag-reply ako kay Celene.

> [Masaya ka bang pumupulot ng basurang ayaw ko na?]

Sent.

Hindi ko na hinintay ang reply niya. Hindi na siya worth ng atensyon ko. Hindi na siya worth ng kahit anong emosyon.

May mas mahalaga akong dapat gawin.

Ilang minuto lang, nasa St. Joseph Hospital na ako—yung pinakamalapit sa opisina ni Lucienn. Kailangan ko na magpa-laboratory test, magpakuha ng dugo, siguraduhin na maayos ako.

Pero pagliko ko sa second floor ng hospital, biglang nanigas ang buo kong katawan.

May narinig akong boses. Pamilyar.

“Lucienn, buntis si Celene. Bakit hindi mo pa hiwalayan si Caelith at pakasalan ang kapatid niya? Kawawa naman ‘yung baby sa tiyan ni Celene!”

Parang natigil ang oras.

Pakiramdam ko, lahat ng naririnig ko, dumadaan sa puso ko na parang karayom na walang awa.

Buntis.

Si Celene.

At si Lucienn? Tahimik. Wala akong narinig na pagtutol. Wala akong narinig na pagtanggi.

Sa halip, ang narinig ko lang ay ang malalim niyang paghinga.

Parang may gustong sabihin, pero hindi makapagsalita.

At doon ko naramdaman—hindi lang pala sakit ang nararamdaman ko. Kundi galit. Matinding galit na ngayon ko lang naramdaman.

Kahit anong gawin niya, kahit ilang beses siyang magdala ng singsing, kahit ilang beses siyang ngumiti at sabihing mahal niya ako… alam ko na.

Alam ko na kung sino ang totoo niyang pinipili.

At hindi ako ‘yon.

Hindi kailanman ako ‘yon.

**********

Gemekek