Chapter 6

Third Person's Point of View

Ang tinig na iyon. Kilalang-kilala niya. Isang pamilyar na boses na tila kidlat na sumaksak sa kanyang kalmadong katauhan.

Huminga ng malalim si Caelith Skyhart-Ashford, pilit pinapakalma ang sarili. Dahan-dahan siyang sumilip mula sa sulok ng ospital kung saan siya nakatayo. Doon niya nakita ang pamilyar na tanawin—ang kanyang mga magulang, si Darian at Celindra Skyhart, na abalang inaasikaso si Celene.

Si Darian, ang kanilang ama, ay maingat na inalalayan si Celene—ang lambing sa kanyang mga mata, isang ekspresyong kailanma’y hindi niya natanggap. Si Celindra naman, ang kanilang Ina, hawak ang telepono at galit na galit habang may kausap.

“Si Lucienn ay kailangang makipag-divorce kay Caelith! Pakasalan niya si Celene! Hindi ko papayagang masayang ang kinabukasan ng anak ko!”

Habang pinapakinggan ito ni Caelith, napalunok siya ng pait. Si Celene ay masaya, tila isang reyna habang hawak ang kanyang tiyan—lumulutang sa favoritism ng kanilang mga magulang. Samantalang siya, si Caelith… walang pamilya, walang pagmamahal.

Nakatayo siya sa sulok ng pasilyo. Tahimik, mag-isa, at tila isang aninong walang halaga.

"Lucienn, buntis si Celene ng tagapagmana ng pamilya Ashford!" sigaw ni Celindra sa kabilang linya. "At ayaw mo pa ring iwan si Caelith? Ano bang meron sa babaeng 'yon? Magbigay ka na lang ng bahay kung naaawa ka!"

"Kapag hindi mo pinakasalan si Celene, ipapa-abort ko ang bata! Tingnan natin kung may silbi ang matres ni Caelith!"

Galit na galit si Celindra, nangingitim ang mukha, at tila sasabog ang ugat sa leeg. Si Darian naman ay tahimik ngunit halatang dismayado, habang inaalo si Celene.

"Huwag kang mag-alala, anak. Nandito kami ng mama mo. Hindi ka namin pababayaan."

Ngumiti si Celene, ang mga mata'y kumikislap sa pag-asang mapapasa-kanya si Lucienn.

Tila mas interesado siya sa sagot nito sa telepono kaysa sa pagmamalasakit ng kanyang mga magulang.

Maya-maya'y tumigil si Celindra at nanigas.

"Lucienn, ang sama mo! Tatlong buwan na kayong magkasama ni Celene at wala ka pa ring nararamdaman sa kanya—hello? LUCIENN BLYTHE!"

Mukhang binaba na ni Lucienn ang tawag.

Nanlumo si Celindra, at saka tumingin kay Celene.

"Anak... magtiis ka muna, ha? Gagawa kami ng paraan."

Ngunit pulang-pula na ang mga mata ni Celene, galit na galit.

'Putangina, Caelith!Ang swerte mong bitch ka! Sana mamatay ka na lang!' sigaw niya sa isip.

Nang makita iyon nina Darian at Celindra, agad nilang inalo si Celene.

"Kapag nanganak ka na ng tagapagmana, sigurado akong pipiliin ka ni Lucienn," paniniguro ni Celindra.

"Oo, huwag kang ma-stress. Baka maapektuhan ang baby," dagdag ni Darian.

Ngunit sa lahat ng narinig ni Caelith, ang pinakamasakit ay ang walang kondisyon nilang pagkampi kay Celene at walang pagdadalawang-isip.

Wala ni kaunting pagtanong sa kanyang nararamdaman. Sa puntong iyon, tila tuluyang nagyelo ang puso ni Caelith.

Tahimik siyang pumikit, ninamnam ang sakit—hanggang sa napansin siyang nakatingin si Celene.

"Ate?"

Napalingon ang dalawa pang matanda.

Si Celindra ang unang kumilos—nilapitan siya, kunwa’y nagulat.

"Aba! Si Mrs. Ashford pala ‘to? Halika nga rito!"

Hinila siya palabas ng sulok at nagulat si Caelith sa sobrang pisikal na paghawak. Napayakap siya sa tiyan niya nang walang malay.

Pagharap niya sa pamilya, agad siyang sinimulan ni Darian.

“Limang taon ka nang asawa ni Lucienn pero wala pa ring anak. Noong panahon ko, kailangan marunong kang maging kapaki-pakinabang sa asawa para hindi ka iwan.”

“Kung hindi dahil sa malasakit ni Lucienn, matagal ka nang sinipa palabas!”

Ngunit ngumiti lang si Caelith ng mapait.

“Pa, hindi ko alam kung alam mo pero hindi na 70s ngayon. Nasa 20s na tayo. Hindi na uso ang ganitong kaisipan.”

"Ikaw!" nagpanting ang tainga ni Darian at akmang sasaktan siya.

“Papa, ako na ang kakausap,” agad pagsingit ni Celene.

Lumapit si Celene, hinimas ang tiyan, at ngumiti.

"Ate, huwag kang magalit. Nag-aalala lang si Dad. Wala ka kasing anak kay Cienn. Kaya siguro... unti-unting lumalayo ang loob niya sa'yo."

Pagbanggit pa lang ng "Cienn", muling umigting ang sakit sa dibdib ni Caelith—isang malinaw na panunukso.

"Tama ang kapatid mo, mas mabuti na ipaubaya mo na ang posisyon kay Celene. Pamilya naman tayo, makakatulong din 'yan sayo. Baka bigyan ka pa namin ng konting mana,” pagsabay pa ni Celindra.

Napangisi si Caelith.

Ang ina niyang hindi kailanman lumapit sa kanya para kamustahin, ngayon ay biglang malambing? Para kanino? Kay Celene.

Napaisip siya—anak rin naman siya ni Celindra, hindi ba? Dugo rin niya ang dumadaloy sa katawan niya.

Pero dahil lang sa siya ang panganay at palaging tahimik, dapat kailangan siyang magbigay.

Dati, nakikipagtalo siya dahil alam niyang pinipili siya ni Lucienn.

Pero ngayon?

Pagod na siya.

Napakabigat sa dibdib.

Ngunit sa kabila nito… magaan din. Para bang unti-unting lumalaya ang puso niya.

Hindi na niya kailangan ang pagmamahal na ipinipilit.

Hindi na niya kailangan si Lucienn.

Hindi na niya kailangan ang kahit ano mula sa kanila.

Napatawa siya—isang mapait, ngunit magaan na tawa.

"Anong nakakatawa? Wala ka nang ambag pero ayaw mo pang umalis sa pwesto mo!" singhal ni Darian.

"Oo nga! Ang kapal ng mukha mo!” ani naman ni Celindra.

Ngunit bigla siyang nagsalita.

"Hindi ko na pinoproblema ang pagiging Mrs. Ashford. Kung gusto ni Celene, edi kunin niya."

“BLAG!”

Isang bagay ang nahulog sa dulo ng corridor.

Pag-angat ng ulo ni Caelith, tumama ang tingin niya sa isang pares ng matang puno ng emosyon.

Si Lucienn.

At ngayon, nakita niya na ang lahat.

**********

Gemekek