Chapter 7

Third Person's Point of View*

Narinig ni Lucienn ang lahat ng sinabi ni Caelith.

Napahinto siya at habang ang mga ay nanlaki pa rin dahil hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig.

Caelith… ang babaeng minahal niya nang buong-buo, ngayon ay tila may matigas na pader sa pagitan nila.

Ramdam niya ‘yong malamig na hangin na bumalot sa paligid ng kanyang Asawa. Para bang... hindi na siya Yung Eli na kilala niya.

Para siyang ibong matagal na ikinulong sa hawla, at ngayon ay nagbabalak nang lumipad palayo. May kirot sa puso ni Lucienn. Kirot na parang hindi niya kayang lunukin.

Pero wala saying pakialam, basta makalapit lang sa kanya.

Mabilis siyang lumapit, tumayo sa harapan ni nito para ipagtanggol ang Asawa niya sa tatlong taong nasa kanilang harapan. Madilim ang tingin habang isa-isang tinitigan ang mga ito.

Hanggang sa tumigil ang mga mata niya kay Celene.

"Celene, anong sinabi mo?" mariing tanong niya, halos pabulong pero mabigat.

Nanginginig ang kanyang kamao habang may malamig na pawis sa kanyang noo.

Pinagdarasal niya na sana huwag masabi ni Celene ang kanilang kataksilan na ginawa sa likod ni Eli.

Kung malaman ‘yon ni Caelith… masasaktan siya ng sobra.

At gaano katagal pa bago siya mapatawad nito?

Kailan pa ba siya mangungulit at mamamanhik para lang bumalik ito?

Ang buong akala niya, magtatampo lang si ito at umiwas sandali. Pero hindi siya kailanman nagduda sa pagmamahal ni Eli.

Pero ngayon…

Tahimik lang si Caelith sa likod niya. Ang mga matang nakatingin sa kanya’y komplikado—hindi niya mabasa.

Gusto na sana niyang sabihin na alam niya ang kanilang kataksilan.

Pero hindi pa ito ang tamang oras.

Hindi niya kayang hayaang makalapit pa si Lucienn.

Kailangan niya ng mas matinding dagok. ‘Yung wala nang kawala.

Kaya bago pa makapagsalita si Celene, inunahan na nito ni Caelith.

"Wala siyang sinabi. Naiinggit lang siya sa akin."

"Naiinggit sa ano?" napakunot-noo si Lucienn.

Tinuro ni Caelith ang paper bag na nakatapon sa sahig—ang laman, isang Leche flan na durog na sa pagkakahulog kanina.

Doon lang nakahinga nang maluwag si Lucienn.

Mabilis siyang yumuko at pinulot ito, halos parang alay habang iniaabot sa kanyang Asawa.

"Galing ito sa paborito mong pastry shop. Sariwa pa ‘yan. Nakapila ako ng halos kalahating oras para lang dito."

"Pero... parang nadurog na," dagdag nito na may lungkot na ngiti sa mga labi.

Nag-alay siya ng effort. Tulad ng dati.

Noon, kahit malamig o durog, kagaya ngayon. Kakainin pa rin ni Caelith at sasabibing ang sobrang bait ng kanyang Asawa.

Pero ngayon?

"Ah, gan’un ba? Kung durog, e ‘di durog. Marami pa namang Leche flan na paninda at mas masarap pa, hindi lang naman yan nag-iisa, di'ba."

May kahulugan sa bawat salitang binitawan niya.

Hindi lang dessert ang pinapatamaan niya—pati si Lucienn.

Pero hindi ito napansin ni Lucienn.

"Okay lang! Kung gusto mo, ipapahanap ko sa buong siyudad lahat ng Leche flan na swak sa panlasa mo!"

Naramdaman ni Caelith ang tingin ni Celene.

Pag-angat ng kanyang ulo, nakita niya ito—nanlilisik ang mga matang nakatitig, nanginginig ang katawan, at may namumuong luha.

Natawa lang si Caelith.

Ang kabit pa ang galit, pero siya, ang legal na asawa, chill lang.

"Seryoso, Cienn. Anong ginagawa mo rito sa ospital?"

Nagkatinginan sila.

Kita dito ang kaba sa mga mata ni Lucienn, pero agad itong nawala.

Pero bago pa siya makapagpaliwanag, ngumiti si Celene at lumapit, malambing na kumapit sa braso ni Lucienn.

"Ate... buntis ako. At gusto ko lang sana, si Kuya Lucienn ang sumama sa checkup ko. Mas kampante ako kapag siya ang kasama. Siyempre, siya ang pinakamakapangyarihan sa pamilya natin."

Ngumiti pa ito nang matamis at sumulyap kay Caelith—na may mayabang na expression.

"’Di ba, Kuya?"

Natigilan si Lucienn. Pero para hindi makahalata si Caelith, sumabay na lang ito.

"Oo... Eli, wag ka namang magalit."

Napasinghap si Caelith, malamig na tumigin sa kanila.

“Alam mong galit ako kay Celene, naglaan ka pa ng oras para na sumama sa kanya? Nagbibiro ka ba, Lucienn?”

Bawat salitang mga sinabi niya ay tagos sa puso.

"I-ikaw..." pagsimula ni Celene.

“Shut up!” agad niyang pinatahimik si Celene habang nakatingin pa rin sa kanyang Asawa.

“Lucienn, explain, clearly. Before I lose my patience.”

Tahimik si Lucienn.

Wala siyang maisagot.

Ang kilalang head ng Ashford family… ngayon ay mukhang batang napagalitan.

“Caelith, tama na,” sabat ni Darian.

“Kapatid at kadugo mo si Celene. Ba't ba ang selfish mo?!”

“Tama ang papa mo! Mabait lang si Lucienn, hindi katulad mo na malamig at walang puso. Galit ka pa sa sarili mong kapatid!”

"Tumahimik kayo!" galit na ani ni Lucienn.

Hinawakan niya ang kamay ni Caelith at humarap sa kanila.

“Sino’ng nagsabi sa inyong pwede ninyong bastusin si Eli? Gusto niyo bang mamatay?” malamig at nakakatakot niyang sabi.

Ito ang aura ng isang Lucienn Blythe Ashford.

Wala sa aariling umatras ang mag-asawa.

Pero si Celene ay nagkunwaring kawawa at lumapit ulit nito.

“Kuya... wag naman ganyan. Gusto lang ni Mama at Papa na magkaayos kami. Huwag ka ng magalit, please...”

Natigilan naman si Lucienn na animo'y naawa, at dahil dun ay nagdadalwang isip ito.

Napaisip siya na tama sila... Naging agresibo si Caelith.

Pipigilan na sana niya si Caelith at palayuin, nang biglang napangiwi si Celene sa sakit.

“Aray... aray! Ang tiyan ko! Sakit, sobrang sakit! Kuya Lucienn, tulungan mo ‘ko! Baka may mangyari sa anak ko!”

******

Gemekek