Chapter 1: The Divorce  

Sa araw ng kanyang diborsyo, nagsuot si Dorothy Navarro ng isang pulang bestida. Hindi dahil sa gusto niyang magmukhang kaakit-akit. Hindi rin dahil gusto niyang ipakita na okay siya.

Isinuot niya ito bilang paalala.

Paalala na minsan, naging masaya siya. Naging masaya silang dalawa.

Pero ngayon, ang pulang tela na minsang sumisimbolo ng pagmamahal ay isa nang habing binigkis ng sama ng loob, luha, at hindi na maibabalik na tiwala.

Tahimik ang loob ng civil registrar’s office sa Makati. Ang lamig ng air conditioning ay tumatagos hanggang buto, lalo na’t kaharap niya ngayon si Lucas Moreno, ang lalaking minahal niya, pinakasalan, at ngayon ay tinutuldukan na niya.

“Huling pirma na lang po, Ma’am,” sabi ng empleyado sa lamesa, habang iniaabot sa kanya ang dokumento.

Pinirmahan niya ito nang walang alinlangan. Walang tanong. Walang pagdadalawang-isip.

Sa tabi niya, si Lucas ay nakatingin sa kanyang relo.

Hindi man lang tumingin sa kanya.

“Congratulations,” malamig na biro ni Lucas habang tinatanggap ang divorce certificate.

Napangiti si Dorothy, hindi sa saya, kundi sa wakas, tapos na. “Sa wakas,” tugon niya, malamig din ang tinig.

Walang palitan ng “I’m sorry.” Wala ring alok ng closure.

Habang papalabas sila sa gusali, isang tinig ang narinig ni Dorothy, isang boses na kilala niya kahit anong oras ng gabi.

“Lucas!”

Si Amara Lee. Ang babae ng nakaraan at, malinaw ngayon, ang babae ng kasalukuyan.

Nagmamadali itong lumapit, halos hindi alintana ang presensiya ni Dorothy. At sa harap ng civil registrar building, kung saan kaka-divorce lang nila ni Lucas, ay buong kumpiyansang kumapit si Amara sa braso ng lalaki.

“Pasensya ka na, Dorothy,” ani Amara, may ngiting nagpapanggap na mabait. “Hindi ko sinadyang masaktan ka.”

“Wala ka nang kailangang ikasorry,” sagot ni Dorothy, malamig. “Wala na rin namang nasasaktan kapag manhid na.”

Tahimik lang si Lucas. At sa halip na alisin ang kamay ni Amara, mas hinigpitan pa nito ang hawak.

Sa loob ni Dorothy, naramdaman niyang isang yugto ng kanyang buhay ang tuluyang nasara. Tapos na ang mga gabing iniyak niya ang mga sakit, at tapos na rin ang pag-asang dati ay naging sandalan niya. Hindi na siya ngayon bulag sa optimismo.

Sa gilid ng parking area, habang papalayo siya sa eksenang iyon, isang itim na sasakyan ang huminto sa harap niya.

Bumaba ang isang lalaki, matangkad, maputi, nakasuot ng dark blue coat at may presensiyang agad-agad ay sumisigaw ng mapanganib at makapangyarihan.

Ang lalaki ay walang iba kundi si Theodore Velasco.

Narinig na niya ang pangalan nito mula sa media, isang negosyanteng bihirang lumabas sa publiko, kilala sa pagiging misteryoso, mapanganib kung makipag-negosasyon, at higit sa lahat… walang pakialam sa kahit sino.

At ngayon, eto siya. Nakatingin kay Dorothy, para bang alam niya kung anong klaseng araw ang pinagdaanan niya.

“Ms. Navarro,” sambit nito, mababa at mahinahon ang boses.

Napalingon si Dorothy at nagulat. Anong pagkakataon ang ibinigay ng tadhana para makilala siya nito.

Hindi niya alam kung bakit siya kinausap ng lalaking ito.

“Bagay sa’yo,” sabi ni Theodore habang nakatitig sa kanyang bestida. “Ang pula.”

Naglakad ito paalis, iniwan siyang tulala at naiwan sa sariling tanong: Bakit alam ng isang estranghero kung anong eksaktong kulay ang nararapat sa isang babaeng bagong-divorce? O sadyang maganda lang talaga ako sa bestidang ‘to?

-

Gabi na nang makauwi si Dorothy. Sa shed habang naghihintay ng taxi, kinuwento niya sa kanyang matagal nang kaibigan na si Veronica ang nangyari.

Malamig ang hangin, pero mas malamig ang kalooban niya.

Binuksan niya ang envelope na hawak niya, ang divorce certificate nila. Walang titulo. Parang isang papel lang na binubura ang dalawang taong pinagdaanan niya.

Tumunog ang telepono niya.

Unknown Number.

Walang pangalan pero sinagot niya parin ang tawag.

“Masyadong maraming alam si Agatha kaya kailangan niyang manahimik. Huwag ka basta-basta magtitiwala sa kung sino.”

Nanigas ang kanyang mga daliri.

Agatha.

Hindi na niya narinig ang pangalang iyon mula nang namatay ang kanyang tiyahin dalawang taon na ang nakakaraan. Nagtapos iyon sa pasyang isang suicide ang nangyari.

Naramdaman niya ang biglang pagtaas ng tibok ng kanyang puso. Bigla niyang naalala ang huling bisita sa burol ni Agatha, isang matandang babae na bumulong sa kanya: “Hindi siya namatay sa pagkakamali. Pinatahimik siya.”

Pinindot ni Dorothy ang delete sa mensahe, pero bago pa niya ito tuluyang mabura, may isang tinig na lumapit mula sa likod.

“Miss Navarro.”

Napalingon siya.

Si Theodore. Nakasuot pa rin ng parehong coat. Ngunit may hawak nang maliit na paper bag at dalawang takeaway coffee.

Ngumiti ito, bahagya lang, parang hindi sanay.

“Kumain ka na ba?”

Tiningnan ni Dorothy si Theodore at iba ang kanyang naramdaman. Hindi panganib mula sa kaaway pero kaligtasan dulot ng isang tirahan. Payapa. Sa hindi niya alam na dahilan, pakiramdam niya’y may dahilan kung bakit sila nagtagpo ngayon.

At ang mas nakakakilabot?

Hindi pa niya sinasabi kahit kanino na namatay si Agatha. Lalong hindi niya binanggit ang pangalan ng tiyahin kanina.

“May gusto akong pag-usapan…” walang emosyon itong tumitig sa kanya. “…tungkol kay Agatha.”