Chapter 3: The Decisions

“Anim na taon ang tanda sa’kin ng tiyahin mo, nagkakilala kami nang maging legal adviser siya ng ama ko. Akala ko noon ay isa lamang siyang estudyanteng nakadamit nang maayos, o baka baguhan sa kompanya. Hindi ko akalaing isang mataas na posisyon pala ang hawak niya.” Pagsisimula ni Theodore. “Sa mga panahong iyon, nalaman niyang minamaltrato ako at ang baho ng kompanya ng ama ko. Dahil sa malakas niyang paniniwala sa katarungan ay nagbitiw siya sa trabaho at dinala niya ako sa naipundar niyang maliit na bahay.”

“Pero siya ang nag-alaga sa’kin hanggang sa paglaki ko.” Saad ni Dorothy. “Buong buhay ko’y siya ang naging ina ko dahil sa tingin ng tunay kong ina, isa lamang akong instrumento bilang pagpapalawak ng impluwensiya ng kasal.”

“Sa susunod na natin pag-usapan ‘yan. Ang mahalagang malaman mo ngayon ay kung ano ang panganib na nakaabang sa’yo.” Umupo si Theodore sa upuang katawid niya at tinitigan siya ng seryoso.

“Hindi suicide ang nangyari, kung hindi ay murder. Pinatay ang tiyahin mo.”

“Pero, naaksidente siya. Nakasaad iyon sa mga ulat ng pulisya.”

“’Yan ang gusto nilang paniwalaan mo.” Matibay na sabi niya. “Marahil ay binili na nila ang mga pulis na may hawak sa kaso ng tiyahin mo, kay Agatha.”

“Sino? Bakit kung makapagsalita ka e sigurado ka? Sino ka para malaman ang lahat ng ‘yan?” nanginginig na tanong ni Dorothy.

“Sinabi ko na kanina na binigyan niya ako ng tirahan. Siya ang tumayong magulang ko. Utang ko ang buhay ko sa kanya.”

“Bakit ngayon lang? Dalawang taon na ang lumipas, bakit ngayon pa?” mangiyak-ngiyak niyang tanong. Mahalagang tao sa buhay niya ang Tita Agatha niya. Nang pumanaw ito, wala siyang ibang nagawa kung hindi tanggapin ang pagkawala nito.

“Dalawang taon… may iba ka pa bang naaalala na konektado sa dalawang taon?” tanong ni Theodore, tila may ibang pinapahiwatig.

“Ano?”

“Ang nangyari ngayon. Ang divorce mo. Hindi ba katapusan iyon ng dalawang taong relasyon niyo ni Moreno.”

Biglang natigilan si Dorothy. Pakiramdam niya’y unti-unting napapagtagpi niya ang lahat.

“Marahil ay papunta ka na sa nais kong sabihin…”

“Hindi…”

“…tama ka. Ang mga Moreno ang ugat ng lahat.”

“Sabihin mo sa salitang naiintindihan ko!”

“Hindi mo ba natanong sa sarili mo bakit biglang lumitaw ang isang Moreno sa buhay mo? Isang makapangyarihang pamilya na nakasentro sa kapangyarihan at impluwensiya. Bakit nila bibigyang pansin ang isang Navarro, kung kapangyarihan ang hanap nila, hindi ba dapat ay Lee, Cruz, Reyes, o Ramirez ang kanilang pakay? Bakit hahayaan ng matandang Moreno na ikasal ang panganay niya sa anak ng kaparehong linyada ng kanilang negosyo. Kung pagpapalawak ang pakay ng Moreno, na nangunguna sa lahat ng mga negosyante, ang pinakamainam na pasya ay ang pangatlo sa hirarkiya…”

“Amara…”

“…ang mga Lee.” Dugtong ni Theodore. “At sino ang ipinalit sa’yo ni Moreno?”

Napayuko si Dorothy. Unti-unti na niyang napapagtanto ang lahat.

Mabait si Lucas noong una silang magkakilala. Naging magkaibigan pa sila, at doon nahulog ang loob niya dito. Hindi man ito magaling o mahusay sa larangan ng negosyo, busilak ang kalooban nito. Nagbago iyon nang magkolehiyo sila at naging legal na ang edad ni Lucas. Siya ang inasahang magmamana ng kompanya, at sa pagkakasuri niya, ay naging simula nang pagiging sunod-sunuran nito sa kanyang ama.

Hindi niya ito naisip nang magpakita itong muli at ihayag ang nararamdaman nito sa kanya. Noong mga panahong iyon e matunog na ang pangalan ng tiyahin niya, at ilang buwan nga e nagpakasal sila. Isang buwan pagkatapos nito, natagpuang patay ang tiyahin niya dahil sa isang car accident.

“Kaya nais ko sanang makipag-usap sa’yo, tungkol dito.” Saad ni Theodore na nagpabalik sa kanya sa reyalidad. “Mahalagang tao sa’kin si Agatha, at nang malaman ko ang katotohanan sa nangyari sa kanya. Gusto kong ipaghiganti siya. At alam kong, iyon rin ang nais mo.”

Hindi nakasagot agad si Dorothy. Nanliliit siya sa sarili niya dahil wala siyang nagawa. Bakit kailangang ibang tao pa ang dapat makatuklas? Kung wala ba si Theodore, malalaman niya rin ba iyon?

“Paano ako makakasiguradong totoo ang sinasabi mo? Paano mo mapapatunayan ang sarili mo?” subok niyang tanong dito.

Alam niyang huli na ang lahat para magduda pa siya kay Theodore, pero gusto niya lang malaman ang sagot sa tanong niyang iyon.

“Hindi ba sapat na sagot na ramdam mong ligtas ka sa presensya ko?” sagot nito. “Hindi kita pipilitin na maalala mo, pero alam kong alam mo na hindi ako masamang tao.”

Hindi niya alam paano nito nalaman na pakiramdam niya’y ligtas siya sa presensya nito, at kung bakit sinasabi nito na hindi ito ang una nilang pagkikita dahil ang alam niya’y hindi pa nagkrus ang landas nila kailanman.

“Kaya kong ibigay sa’yo ang seguridad at proteksyon na kinakailangan mo… pero sa isang kondisyon.”

“Dorothy Navarro, pakinggan mo ang hihilingin ko.” Bigla itong lumuhod sa isa nitong tuhod at hinawakan ang isa niyang kamay. “Pakasalan mo ako.”