CHAPTER 4

Nakauwi na ako ng bahay pero hanggang ngayon, parang naka-stuck pa rin sa utak ko ang sinabi sa akin ni Mr. Hawkins. Nakahilata ako sa kama, nakatitig sa kisame, habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang tanong na ayaw akong tantanan.

Why would someone even do that? Offer a woman to marry him?

Ganun na ba talaga siya ka-desperado? Or… may iba siyang kailangan?

And why me? Of all people… bakit ako?

Napabuntong-hininga ako at nagpagulong-gulong sa kama, hawak ang cellphone na halos mabitawan ko sa inis at pagod. 5 PM na pala. But instead of feeling energized, I only feel the familiar heaviness pulling me back to sleep. Pero mas malakas ang kumakalam kong sikmura.

Bumangon ako at lumabas ng kwarto para maghanap ng makakain. Pagdaan ko sa kusina, bigla kong naalala ang letche flan na ginawa ni Tita Ciela. Para akong batang sabik na may naaalala at agad akong tumungo sa balcony kung nasaan siya.

Naabutan ko siyang nagbabasa ng dyaryo, mukhang abala pero palaging may presence na nakakagaan ng loob.

“Ah, Tita Ciela… hihingi lang po sana ako ng letche flan… kung pwede.” Napakakapal ng mukha ko pero ewan ko ba—kinakabahan pa rin ako. Hindi ko alam kung bakit, pero the way she looks at me always makes me straighten my posture.

“Aba, sige. Kunin mo yung dalawang lyanera sa loob ng refrigerator,” sagot niya nang hindi man lang nag-angat ng kilay. “Baka gusto mo rin ng choco shake? Paniguradong gutom ka na.”

“Ah… sige po. Salamat,” sabi ko, halos nag-aalangan pero excited din. Siyempre, hindi ako tatanggi sa grasya.

Pagbalik ko sa kusina, kinuha ko agad ang dalawang lyanera. Sweet, eggy, soft—literal na all-time favorite. Kahit anong problema ang dumadaan, letche flan will always be therapy.

Pagbalik ko sa kwarto, sabay kain agad. Kalahati pa lang ang nauubos ko nang may kumatok—si Tita, may dalang choco shake, tahimik na inilapag sa mesa bago umalis. Kung ibang tao ‘yun, baka naiyak na ako sa kindness. Pero kay Tita, sakto lang. Warm, pero hindi nakaka-overwhelm.

Dahil sa sobrang inip at pagka-bother, binuksan ko ang laptop ko. Maybe watching something would distract me.

Pero pag-open ko?

May bagong email.

At hindi kung kani-kanino.

From… Mr. Damonier.

Napanganga ako. Paano niya nalaman ang email ko? Sino bang nagbigay? Bakit ba siya ganito?

Binuksan ko ang message, at mas lalo lang uminit ang ulo ko.

‘Have you ever thought of your decision?’ ‘I am waiting for an answer.’

Napakunot ang noo ko. Inulit ko pang basahin para masiguro kong hindi ako nananaginip.

Decision? Anong decision? Yung kasal na sinasabi niya?

Why on earth would I marry him?

We don’t even know each other.

He doesn’t know my favorite food, my dreams, my fears—nothing.

And I don’t know him, except for the fact na mukha siyang walking red flag na naka-suit.

Naramdaman kong nag-init ang dibdib ko, partly dahil sa frustration, partly dahil hindi ko maalala kung nagsimula ba talaga siyang magpumilit—o ako lang ang masyadong pagod para intindihin.

Inis na inis kong isinara ang email niya. Hindi ko siya papansinin. Hindi ko siya kailangang pansinin.

At higit sa lahat— I don’t owe him anything.

I care about myself, my peace. And right now? He’s the last thing I want invading my inbox…or my thoughts.

Baka kung ano pa ang gawin niya sa akin kapag nagkita uli kami.

Bwisit. Imbes na aliwin ko ang sarili ko dahil umiiral na naman ang topak ko, lalo lang akong nainis. Wow. What a great day, talaga.

Padabog kong isinara ang laptop at humiga nang madiin sa kama. Niyakap ko ang unan na para bang kaya nitong i-compress lahat ng inis, kaba, at pagod na kumukulo sa akin. Gusto kong magwala pero wala naman akong energy. Nanghina na lang ako sa stress.

I was on the verge of falling asleep when my phone suddenly rang. The sound shot straight through my nerves.

Napatingin ako agad sa screen. It was Kuya.

Parang bigla akong kinabahan.

Sinagot ko iyon kaagad. “Hello, Kuya?”

“Doll? Kamusta ka na diyan?”

“Maayos naman po. Napatawag po kayo?”

Sumunod ang ilang segundong katahimikan—yung tipong tahimik na hindi mo alam kung masama ba o mabuti.

Para maputol iyon, ako na ang nagtanong, “Si Mama… kamusta?”

Narinig ko ang paghinga ni kuya bago siya sumagot. “Doll bunso, may karamdaman si Mama ngayon, eh. Ilang araw na ‘to.”

Parang may kumurot sa sikmura ko. “Si Mama? May karamdaman?” halos pabulong pero puno ng panic.

“Oo, bunso. Hindi daw siya makahinga nang maayos. Mukhang hinihika. Ayaw niyang ipaalam sa’yo baka mas lalo ka pang mag-alala.”

Hays, si Mama talaga. Lagi niya akong tinitipid sa problema, kahit na siya yung nahihirapan. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis.

“Bakit hindi n’yo sinabi agad sa akin?” mahina pero may halong sakit. “Mas lalo akong nag-aalala.”

“Pasensya na, bunso. Utos niya talaga. Ngayon ko lang nasabi kasi busy ako sa pag-aalaga sa kanya.”

Pakiramdam ko’y lumiliit ang mundo ko. Parang ako ang nawalan ng hangin.

Dapat hindi na lang ako umalis… dapat ako ang nag-aalaga kay Mama…

“Kuya,” inulit ko nang maraming beses sa isip ko bago ko kayang sabihin, “Huwag n’yo po siyang pababayaan. Maghahanap ako ng pera. Magpapadala ako para may pambili kayo ng gamot.” Halos pumutol ang boses ko. Ang lalamunan ko parang may nakabara. Ramdam ko rin ang pag-init ng mata ko bago tuluyang naghalo ang luha sa boses ko.

“Makakaasa ka, bunso.” Malungkot ang boses ni Kuya. “Ibababa ko na muna. Gigising na si Mama. Aalagaan ko ulit.”

“Salamat, Kuya. Please… huwag na huwag n’yo po siyang pababayaan.”

Iyon ang huling salita ko bago niya ibinaba ang tawag.

Napatitig ako sa malayo. Parang wala akong naririnig. Parang tumigil ang mundo. Pagkatapos, para akong nabunutan ng lakas at napaupo na lang sa malamig na sahig.

Paano ako makakatulong kung wala pa nga akong trabaho? Paano kung lumala si Mama at wala ako roon? Paano kung kailangan niya ako… at ako, nandito lang, hindi man lang makauwi?

Isa-isang umagos ang luha sa palad ko. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako hanggang sa naramdaman ko ang sakit sa dibdib—yung sakit na dala ng guilt, homesickness, at takot.

Ganito pala ang pakiramdam ng mapalayo sa pamilya.

Akala ko dati, kaya ko.

Pero ngayon, parang ang hirap huminga.

Ako ang pangalawa sa magkakapatid. Ako dapat ang tumutulong. Pero ngayong kailangan nila ako…wala akong magawa kundi umiyak at umasa.

Dahan-dahan akong tumayo at pinunasan ang aking mga luha. Hindi ko alam kung anong ginagawa ko, ang alam ko ay dumiretso ako sa laptop ko at hinanap ang email ni Mr. Damonier.

I was about to reply to his messages but something deep inside my feelings halted me for a second. 

Kahit labag sa kalooban ko ay tatanggapin ko na lang. Wala na akong ibang matatakbuhan ng tulong. Ayaw kong makaabala kay Tito kaya ako na mismo ang maghahanap ng paraan upang masolusyonan ang problema kong ito. Nang mahanap ko ang email niya ay ilang segundo akong napako sa pwesto ko. Looking at his name makes me nervous. I still remembered what happened earlier when I first saw him. He was that fierce, scary and handsome man I've ever met.

Noong una ay natakot ako dahil sa tono ng boses niya at panlabas niyang anyo. Sino ba namang 'di matatakot sa kaniya? Kahit siguro tigre ay kaya niyang mapaamo. Hindi naging matagumpay ay pag-reply ko sa kaniya. Mas gusto kong sabihin sa kaniya nang harapan ang magiging desisyon ko. Bukas na bukas ay babalik ako sa kompanya nila. Inihanda ko ang mga dadalhin ko bukas, sa kabutihang palad ay mabilis naman akong natapos. Sandali akong humiga sa kama hanggang sa hinila na akong antok at nakatulog.

Pagmulat ko ng mata kinabukasan, mabigat pa rin ang pakiramdam ko. Para bang lahat ng pagod, luha, at takot kagabi ay nakadikit pa rin sa balat ko. Pero wala na akong oras para magmukmok. Kailangan ko nang harapin ang problema ko, kahit gaano pa ito kabigat.

Dahan-dahan akong bumangon at inayos ang sarili. Naghilamos, nag-pony tail, nagbihis ng pinaka-disenteng damit na meron ako. Kahit simpleng blouse lang iyon at slacks, sana ay hindi naman ako magmukhang kawawa sa harap ng isang taong tulad ni Harwinn Damonier.

Habang kinakain ko ang natirang letche flan ni tita, hindi mawala sa isip ko ang pag-uusap namin ni Kuya kagabi. Si Mama… hinihika… hindi makahinga. Mas lalo akong nainis sa sarili ko. Wala man lang akong nagawa.

Pagkatapos kumain, kinuha ko ang bag ko at ang folder na naglalaman ng resumé ko—kahit alam kong hindi naman iyon ang pakay ko sa pagbalik. Pero mas mabuti nang may dala ako. Kahit papaano, mukha akong may direksyon.

Paglabas ko ng kwarto, nadatnan ko si Tita Ciela sa sala. “O, saan ka pupunta nang maaga?” tanong niya habang nakasuot ang reading glasses niya.

“Kukuha lang po ng… trabaho, tita.” Hindi ko kayang banggitin ang totoo. Kahit ako, nahihiya sa desisyon ko. Tumango lang si tita, pero halatang nag-aalala. “Ingat ka. Tumawag ka agad kapag may kailangan ka.”

“Opo. Salamat, Tita.”

Huminga ako nang malalim pagkalabas ng bahay. The air was cold, pero hindi iyon sapat para patahanin ang kaba sa dibdib ko. Habang nasa biyahe ako, paulit-ulit kong iniisip ang gagawin ko pagdating doon.

Sabihin ko ba agad? “Yes, I’ll marry you”? Ganun lang? Napapikit ako. Ang bigat sa dibdib.

Hindi pa man ako nakakapasok sa building nila, parang gusto ko nang umatras. Ang taas ng lugar—nakikita ko na agad ang kuwadradong salamin na nagrereflect ng araw. Ang mga guard naka-tayo parang mga estatwa. At ang main entrance… para itong mundo na hindi dapat pinapasok ng isang katulad kong ordinaryo.

Ako na mismo ang nagtulak sa sarili ko papasok.

Pagkapasok ko sa lobby, sinalubong agad ako ng malamig na hangin mula sa centralized aircon. Mabangong amoy ng mamahaling perfume at metal. Ang daming tao—lahat naka business attire, lahat nagmamadali.

“Good morning, ma’am. How may I help you?” tanong ng receptionist.

“I… uh… I’m here to see Mr. Harwinn Damonier.”

Nanlaki ang mata niya ng bahagya—hindi man halata, pero napansin ko. “May appointment po ba kayo?”

Humigop ako ng hangin para hindi marinig ang panginginig ng boses ko. “No. Pero… kailangan ko po siyang makausap.”

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa—hindi sa pangungutya, pero parang nagtataka kung paano nakapasok ang isang gaya ko sa lugar na ito. “I’ll inform his secretary. Please take a seat first.”

Umupo ako sa pinakamalapit na couch. Ramdam ko ang lamig ng tela sa balat ko. Nilalaro ko ang dulo ng blouse ko habang hinihintay ang sagot nila.

Mga ilang minuto ang lumipas bago bumalik ang receptionist. “Ma’am, please proceed to the 29th floor. His secretary will guide you.”

Napatayo ako agad, halatang kinakabahan. “Salamat po.”

Habang nasa elevator ako paakyat, halos mabingi ako sa tibok ng puso ko.

This is it, Dolly. Ito na. Kapag sinabi mo na… wala nang atrasan.

Sana tama ‘to. Sana hindi mo pagsisihan.

Pagbukas ng elevator, naroon ang secretary ni Harwinn—si Ms. Lee, isang babaeng sobrang ayos at astig tignan.

“You’re here to see Mr. Damonier, correct?”

“O-opo.”

She nodded once. “Follow me.”

Habang naglalakad kami papunta sa office niya, nanunuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung kaba ba ito, takot, o hiya.

O baka lahat.

Pagdating namin sa pamilyar na pinto, kumapit ako nang mahigpit sa strap ng bag ko. Ms. Lee knocked once, then opened the door.

“Sir, Ms. Dolly is here.”

At nang magtama ang paningin namin ni Harwinn—nakaupo siya sa swivel chair niya, naka-crossed arms, matalim ang tingin, parang alam niyang may malaking sasabihin ako—

parang tumigil ang oras.

At doon ko lang naramdaman ang totoong bigat ng desisyon ko.

Harwinn’s POV

That crazy girl. She really got on my nerves yesterday. She's annoying—unbelievably annoying—but at the same time… brave. No one has ever raised their voice at me the way she did. When she snapped at me, I was too stunned to even react. I didn’t know a woman that small could be that loud… or that fearless.

Now, here I am again, staring out the floor-to-ceiling window of my office with a glass of whiskey in my hand. I only drink when I want to, or when I’m tired enough to forget the weight on my shoulders. It’s 8am. Everyone is busy in their respective offices. Ako lang ang naiwan dito sa office—alone, as always.

When I finished my drink, I set the empty glass down and walked back to my desk. I poured another round, added ice, and drank it in one motion. The cold burn did nothing to ease the tension building in my chest.

Hours passed. Still no reply from her. I sent her an email yesterday, desperate to get an immediate response. A possibly abrupt decision. Who cares? Yes, me. I only care about the company. Let’s just say, she could save me from downfall from everything I’VE BUILT ALONE.

I kept checking my email even though I told myself I wouldn’t. I just need one response—kahit isang salita. I don’t have time. I only have two days left. Two days to fix a disaster I didn’t create. Two days to save my family’s entire legacy.

Maybe she thinks I’m insane for offering marriage out of nowhere. Maybe she spent the whole day asking herself why a stranger—worse, a man like me—would choose her.

But I didn’t choose her because I fell in love with her. I chose her because she was the only one who walked into my life at the exact moment I needed someone. And because she had the guts to fight back, even when she was scared.

Still, hours later… nothing. Not even a single reply.

Maybe she really doesn't want this. Maybe she’s already decided to ignore everything.

I set the glass down and rubbed my temples out of frustration. How am I supposed to convince her if she won’t even—

A sudden knock on my office door cut off my thoughts.

Three light taps.

“Come in,” I said flatly, not bothering to look.

One of the building guards stepped inside, slightly panting, as if he came in a rush.

“Sir,” he said, straightening. “Good evening. I… I was instructed to inform you immediately.”

I finally looked up. “What is it?”

The guard swallowed, then said the words I wasn’t expecting—

but had been waiting for all along.

“Sir… she’s here.”

My brows furrowed. “Who?”

He steadied himself. “Miss Dollivienne. She just arrived at the main entrance.”

My heartbeat paused—then quickened.

So she came after all. I set down my whiskey, my expression turning sharp. “Send her up.”

“Yes, sir.” The guard nodded quickly before exiting the room.

And just like that… the air shifted.

She’s here.

And this time, I won’t let her walk away.

Dolly's POV

Pagkapasok ko ay isang gulat na mukha ang sumalubong sa akin. Nakaupo siya sa swivel chair niya, nakasandal, at… nakapatong ang mga paa sa ibabaw ng mesa. Hindi ba niya alam ang tamang pag-upo? Inaamin ko—nakaka-turn off. Kahapon, he looked terrifying and untouchable. Ngayon, he looks annoyingly comfortable.

Napakunot ang noo niya nang makita ako, para bang hindi niya inasahang babalik pa ako.

“You’re early,” malamig niyang sabi habang dahan-dahang ibinaba ang kanyang mga paa mula sa mesa. Tumayo siya, inayos ang suot na coat, at tumulong lumalim ang presensya niyang nakaka-intimidate.

Humugot ako ng malalim na hininga bago nagsalita. “Kailangan nating mag-usap.”

Hindi siya kumurap. His eyes followed every move I made as I stepped further inside. “I assumed you weren’t going to reply,” he said, voice heavy and low. “Or show up.”

“Well…” nilunok ko ang kaba, “…I want to hear everything clearly before I decide. Hindi ako papayag sa kahit ano nang hindi ko naiintindihan.”

Tumango siya, but his jaw tightened—clearly frustrated and relieved at the same time. “Fine. Let’s talk.”

Lumapit siya sa harap ng mesa, crossing his arms as he looked down at me. “I only have two days left,” aniya. “Two days to fix a problem that could ruin my entire family’s legacy. Kaya kita inalok nang ganoon kabilis. Hindi rin ako masaya sa sitwasyon.”

Napayuko ako sandali. Two days. Sobrang imposibleng deadline para sa isang proposal na mas mahirap pa sa trabaho sa mundo: pakasal sa isang estranghero.

“Then explain everything to me,” mahina kong sabi. “Why me? Bakit ako? And what happens if I say yes… or if I say no?”

For a moment, nawala ang pagiging intimidating CEO niya. His expression softened—just a little—parang may pagod at takot na pilit niyang tinatago.

“Sit down,” he said quietly. “This won’t be easy to hear.”

Kinabahan ako.

But I still sat. Because whatever this man is about to say…

…could change my life forever.

Pinanood niya akong umupo, and for a moment, tahimik lang siya. He placed both hands on the edge of the table, inhaled slowly, then looked straight into my eyes—like he was preparing himself.

“Before you arrived,” he began, voice low and controlled, “one of the guards came to my office and handed me a letter.”

He swallowed hard, eyes tightening.

Tumayo siya mula sa pagkakasandal at naglakad papalapit sa mesa, halos ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang.

“I didn’t think much of it at first,” he continued. “Pero nang ilapag nila ang sobre sa harap ko… I knew something was wrong.”

He clenched his jaw, remembering.

“I opened it. It was in my father’s handwriting.” Sandali siyang tumigil, then he recited the message as though it had been carved into his mind:

“You have exactly one week to be married. Fail to do so, and Damonier Holdings will be turned over to Mr. Zuroiu. Do not let that happen, son.  I trust you, and I know you will not let me down. Find a wife. Be married.

A deep silence fell between us.

My breath caught.

One week. Not two days. Not someday. Not when he’s ready. One week.

Harwin let out a sharp exhale. “My father isn’t the type to make empty threats. If I fail to comply, mawawala sa akin ang kumpanya. Everything he and my grandfather built—everything I’ve spent years protecting—will be handed over to a man who’s been waiting for me to fail.”

Napatingin ako sa mga kamay niyang nakatukod sa mesa—steady, pero halatang nanginginig ng kaunti.

“Now you know why,” he said quietly. “Why I approached you. Why I didn’t sugarcoat anything. Why I can’t afford delays or doubts.”

His eyes locked onto mine, burning with urgency.

“I need this marriage, Dolly. Fast. Legal. Solid. And I need someone… someone who won’t collapse under pressure. Someone who won’t let people like Zuroiu tear her apart.”

He stepped closer, voice dropping.

“I chose you because you’re strong. Because you don’t bend easily. Because when I looked at you yesterday… I saw someone who knows how to survive.”

I swallowed hard.

“What happens if I say no?” I whispered.

His jaw tightened. “Then I lose everything my family built. And you walk out of this room untouched.”

“And if I say yes?”

His voice dropped into a low, steady promise.

“Then your life changes. You become my wife on paper… and I protect you with everything I have.”

My pulse stumbled. He leaned slightly forward—just enough to close the space, but not enough to touch.

“So, Dolly…” he murmured. “…will you help me? Or will I face this alone?” My answer froze on my tongue.

Because suddenly… I wasn’t sure if my fear came from the risk—or from the man standing in front of me.

I swallowed hard, my pulse racing from the weight of his words. One week. That was all the time he had. One week to decide… one week to save his family’s legacy. My mind reeled, trying to piece together what this meant for me, for us—or for this so-called marriage.

Then, almost like a jolt back to reality, I blurted out, “Give me the 1 million first.”

A laugh escaped him—loud, incredulous, and completely unexpected. I blinked, stunned. Even the dust in the room seemed to ripple from the sheer absurdity of it. “What’s so funny?” I demanded, a trace of irritation creeping into my voice.

“You mean this?” he said, raising an attache case slowly, deliberately. My eyes widened. Did he really think I would just grab it? I’m not stupid.

“What do you want me to do with that?” I asked, voice tight.

“Abutin mo,” he replied with a teasing grin, as if the idea itself amused him.

“Excuse me? Tanga ba ako?” I snapped, glaring at him.

“I thought you wanted it?” he countered lightly, still smirking.

“Just give me the goddamn money!” I shot back, my patience thinning.

“Oops. That’s not how it works, honey,” he said, voice teasing, eyes dancing with amusement.

“Then what do you want me to do? Just get straight to the point,” I said, trying not to let my nerves show.

He leaned back slightly, crossing his arms. “First, you have to come with me to my house. Second… well, you’ll find out the second step once the first is done,” he said, his laugh soft, almost taunting.

Sasama ako sa bahay niya? For what? What exactly is he planning? Am I going to… live with him? My mind raced with questions, all impossible to answer.

“S-sasama ako sa i-iyo? Para saan?” My voice cracked slightly, betraying my confusion.

“Pack your things. You’ll know tomorrow,” he said without looking back, his tone final.

“What?” I whispered, startled by his casual dismissal.

“Just do what I said,” he added, still turned away, perfectly composed.

I exhaled slowly, a mix of frustration and disbelief washing over me. “Well… okay,” I muttered, turning to leave.

Then, almost as if he had remembered something important, he spoke again:

“And one more thing. Bukas ng umaga, 7 AM, may susundo sa’yo. Make sure to pack everything you need, especially your necessities.”

That was it. He didn’t wait for a response, didn’t apologize for his abruptness. He simply turned, walking away, leaving me alone in the office with my thoughts swirling in a storm of fear, doubt, and… something I didn’t yet understand.

I took a shaky step toward the door, gripping my bag tightly. One week. One million. One man whose presence both terrified and unnerved me. Tomorrow, everything would begin.

Ilang oras na ang lumipas mula nang makauwi ako mula sa opisina ni Mr. Hawkins.

Narito pa rin ako, nakahandusay sa kama, pinapairal ang katamaran na hindi naman talaga nararapat. Siguro, hindi ako pagod—baka lang wala akong ganang kumilos.

Biglang naalala ko ang sinabi niya: may susundo sa akin bukas ng umaga. May bahagi sa aking kalooban na nagsasabing napipilitan lang akong gawin ito—dahil sa kalagayan ni Mama. Kung hindi ko agad tatanggapin ang alok niya, baka abutin ng ilang buwan bago ako makahanap ng trabaho.

Hindi ko na pinagtagal ang sarili ko sa overthinking at agad kong sinimulan ang pag-empake.

Sinimulan ko sa mga personal na gamit, kasunod ang mga necessities, at hindi ko nakalimutan ang aking mga mahahalagang dokumento. Ngunit habang nagbabalot, biglang sumagi sa isip ko: wala pang kaalaman si Tita tungkol dito. Ano kaya ang reaksiyon niya kapag nakita niyang nagbabalot ako ng mga gamit? Mag-ooverreact ba siya? Sasabihin ba niya kay Tito? Malalaman ba ito ni Mama?

Hindi ko napigilan ang masabunot ang buhok ko. Napaupo na lang ako sa kama, hinimas ang aking mukha gamit ang mga palad, at inisip ang posibleng resulta. Pakakasalan ko ang isang tao para sa pera at kagustuhan, hindi sa pagmamahal—kapag nalaman ni Mama, mas lalo siyang magagalit at mag-aalala. Mas mabuti pang itago na lang. Zip your mouth, Dolly.

Napalitan ang aking ekspresyon mula sa pagmamadali hanggang sa pag-aalala. Paano ko mailalabas ang mga bagahe ko nang hindi nalalaman nila Tita? Siguro mas lalo silang magtataka at mag-aalala kung bigla akong mawawala sa bahay nang walang pahintulot. Magpapaalam ba ako? Ano naman ang sasabihin kong rason? Hays… hindi ko kayang magsinungaling nang maayos. Think, Dolly. Think harder!

Ang hirap kapag nasa ganitong sitwasyon ka. Pakiramdam ko ay sinasakal ako ng reyalidad. Nakakainis.

Nang makapag-isip, tumayo ako mula sa kama at humarap sa pinto. Akma ko na sana itong bubuksan ngunit bigla akong hinatak ng kaba at pag-aalinlangan.

Bumuntong-hininga ako bago kumilos.

“Wala na akong ibang magagawa. Mas lalo ko lang ipapahamak ang sarili ko kapag hindi ko ito gagawin,” malungkot at dismayadong sabi ko sa sarili ko.

Bubuksan ko na sana ang pinto nang biglang bumukas ito. Dahil sa gulat, napaupo ako sa kama, nanlalaki ang mga mata. Pumasok si Tita, may dalang tray ng pagkain.

“Oh, hija? Bakit hinihingal ka?”

She is right. Hinihingal ako—dahil kinakabahan at dahil narito siya. Hindi ko maintindihan kung paano ako makapagsalita.

Napipi ako ilang segundo, at napansin kong nakatingin siya sa mga bagahe ko.

“Aalis ka, hija? Saan ka naman pupunta?” tanong niya, may halong pagkabahala.

“A-ah… m-magbabakasyon lang, ho.” Bruh… anong sinasabi ko?

Biglang kumunot ang noo niya, pero bumalik sa nakagawiang ekspresyon.

“Ah, mabuti. Kailan ka ba aalis?” What? Yun lang? Mas okay nga ito kaysa sa magtanong siya nang sobra at baka hindi ko kayanin sagutin.

“Bukas po ng umaga,” tipid na sagot ko. Kailangang maingat ako sa sasabihin ko. Isang maling salita lang at puputok ang problema.

Ugh! Mali ito. Palagi akong nagsisinungaling nitong mga araw na ito. Hindi na ito white lies—dark secret na ito. Huhu… ano ba ang gagawin ko?

“Mabuti kung ganoon. Oh, siya. Iiwan ko na itong meryenda mo, ah. Kumain ka na.” Sabi niya, sabay lapag ng tray sa kama.

“Sige po. Salamat.” Tumango ako at hinintay siyang lumabas. Pagkalabas niya, dahan-dahang isinara at ini-lock ang pinto ko.

Phew. Close call. Pakiramdam ko ay sinasakal ako kanina. Wala akong maisagot nang maayos.

Buti na lang hindi siya nagtaka. Siguro maayos na ang lahat. Makakapagpatuloy na ako sa packing.

Ilang minuto akong nakatunganga, ngumunguya ng tinapay na ibinigay niya, habang sumagi sa isip ko ang tanong: Ano kaya ang mangyayari kapag sumama ako sa kanya? Ano kaya ang itsura ng bahay niya? Paniguradong mansion ang tinitirhan niya. Magkakaroon ba ako ng sariling kwarto? Ano ang gagawin ko doon? Susundin ko ba lahat ng utos niya? What if he wants me to…? No. Kahit na bente dos na ako, ayaw ko pa ring gawin iyon. Huhu.

Sa loob ng isang oras, tuloy-tuloy ang overthinking. Hindi ko maiwasan. Hays… sana lang ay tama itong ginagawa ko.

Harwinn’s POV

She finally agreed. Nice. Now I can save the company without any upside downs. Kahit papaano, nakahinga rin ako nang maluwag. The company is safe… at least for now.

Nakarating ako sa mansion matapos ang ilang oras na pagmamaneho. Half-day lang ang trabaho ko today—walang masyadong appointments—kaya nagdesisyon na lang akong umuwi at magpahinga. Right now, I need to focus on my priorities.

Agad kong kinausap ang lawyer ko para ihanda ang marriage contract para kay Dolly. One-year duration lang—enough para siguruhin ang lahat.

Pagpasok ko sa mansion, sinalubong ako ni Manang Nelya, may dalang tuwalya at baso ng tubig.

“Andito na ang pinakagwapo kong alaga. Halika’t punasan ko muna iyong pawis mo. Paniguradong pagod ka na, eto tubig.” Iniabot niya ang baso, at agad ko naman itong tinanggap.

“La, you don’t have to do this. I’m not a kid anymore,” kalmadong sabi ko.

“Ay sus! Bilin sa akin ni Nanay mo na aalagaan ka. Ikaw na nga ang inaalagaan, ikaw pa itong ayaw.” Hindi ko na pinagtulungan—tama naman siya.

Hinayaan ko na lang siyang punasan ang mukha at likuran ko. She’s been doing this since I was young, and honestly, I didn’t mind.

“Naayos mo na ba ang pino-problema mo, hijo?” Alam ko na ang tinutukoy niya: the marriage, for the company’s sake.

“Yes, po,” tipid na sagot ko.

“Sino naman ang nahanap mo?”

“I offered her, and agad siyang pumayag. Mabuti nga, eh. Kung hindi agad nakahanap ng paraan, paniguradong mawawala lahat ng pinaghirapan ni Dad. I wanted to make him proud.”

“Mabuti naman. Oh, siya. Maghahanda muna ako ng hapunan.” Matapos punasan ang likuran ko, dumiretso siya sa kusina.

Umakyat ako sa kwarto at pabagsak na humiga sa kama. Gosh. Tiring day. Hindi lang araw, kundi buong linggo.

Biglang sumagi sa isip ko ang mga gagawin bukas. Right—darating si Dolly. Hays… wala na akong ibang puwedeng alukin kundi siya para sa negosyo. Mabuti na lang at pumayag siya. Sino ba naman ang tatanggi sa katulad ko—gwapo at mayaman pa? Hindi ko napigilang matawa sa sarili ko habang naiisip iyon.

Agad akong bumangon at kinontact ang personal stylist, organizer, at lawyer ko. Everything must be perfect for tomorrow.

“Prepare everything for tomorrow, ASAP,” tugon ko sa telepono.

“As you wish, sir,” sagot nila. Now everything is settled.

Lumabas ako ng kwarto nang walang suot na pantaas at dumiretso sa kusina. Nadatnan ko si Manang Nelya, naghahanda ng lamesa para sa hapunan.

“Win, kumain ka na.”

Tumango ako at nagpunta sa refrigerator para kumuha ng beer. Bago ko ito mabuksan, bigla itong inagaw ni Manang at sinamaan niya ako ng tingin.

“What?” Kumunot ang noo ko. May problema ba sa ginawa ko?

“Ilang beses ko na ba pinapaalala sa iyo, ha?” Unti-unting tumaas ang boses niya.

“Uh, wala naman akong ginawang masama, ah.” Akala ko makukuha ko ang bote, pero nagkamali ako. Binabalik niya ito sa refrigerator at pinagsarado ng malakas.

“Kumain ka muna,” maawtoridad na utos niya, bago dumiretso sa banyo. Tanging panlalaki ng mga mata ko ang naging reaksyon. Psh… acting like Mom again.

Sasandok na sana ako ng kanin nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Zeen, right-hand ko.

“Yow, boss! Hindi ko alam na nakauwi ka na pala,” aniya, may halong teasing at sarcasm.

Hays… nang-iinis na naman ang kupal na ‘to.

“Mang-iinis ka na naman ba? Pag ako sumabog, ‘tamo isasabit talaga kita sa kisame nang patiwarik,” naiinis kong sagot.

“Chill, boss. By the way, rinig ko darating yung babae bukas. Anong plano mo?”

Sandali akong napaisip.

“I’m having a formal dinner tomorrow with Mr. Brighton and the girl,” sagot ko, maayos ngunit may pagka-seryoso.

“Naks, may pa-party pa si boss, ah,” bahagya siyang natawa.

“Shut up,” utos ko, tinatapos na lang ang kinakain ko.

Hindi ko na inubos ang pagkain at dumiretso sa taas, iniwan si Zeen sa baba—let him deal with his antics.

Pagpasok ko sa kwarto, agad akong nag-shower at ilang minuto lang ay humiga sa kama, habang binuksan ang laptop. Rinig ko mula sa baba ang ingay ni Zeen—paniguradong dumating na iyong mga alalay ko.

Tomorrow will be a long day. And everything must be perfect for her arrival.

Dolly’s POV

Umaga na at malapit nang mag-ala siyete. Kailangan kong tumupad sa usapan—kung hindi, mas lalo lang akong mahihirapan sa sitwasyong ito.

Hindi na ako nag-almusal at agad na nag-ayos sa sarili. Naka-empake na lahat ng gamit ko. Ang sabi niya, may susundo raw sa akin. Pero paano niya nalaman ang address ko? Wala naman akong pinagsabihan tungkol sa pagkakakilanlan ko.

Tulog pa sila Tita, kaya pasimple akong lumabas ng kwarto. Ayokong magulantang sila sa anumang kalampag o ingay na gagawin ko.

Dahan-dahan kong inilabas ang aking bagahe at isinara ang pinto. Ala sais pa lang ng umaga kaya medyo malamig sa labas. Lumingon-lingon ako, tahimik naman sa paligid.

Agad akong dumiretso sa front door, hinihila ang maleta. Katamtamang ingay lang ang naririnig mula rito—paniguradong walang makakarinig o makakaalam sa mga kilos ko.

Ngunit pagkasara ko ng pinto, laking gulat ko nang may itim na sasakyan sa tapat ng bahay. Ikinuskos ko ang aking mga mata. S