CHAPTER 5

“Is everything settled?” tanong ko sa isa sa mga personal organizers ko. Tumango siya, pero halatang abala pa rin sa final touches.

Clean, modern interior. Warm lighting. Neutral palette.

Subtle gold accents. Black frames.

And—unfortunately—pops of pink everywhere. Ang intended “subtle feminine touch”, parang nauwi sa Barbie world. 

Not ugly. Just… unexpected.

“Why is there so much pink?” tanong ko, trying not to sound irritated.

“Sir, ang instruction niyo po ay lagyan ng subtle pink accents.”

Napapikit ako sandali.

Right. That one’s on me.

Pero kahit napasobra ang pink, mukhang maayos naman. Hindi cartoonish — more like soft blush tones against modern walls. Tasteful… enough.

I checked my watch.

Zeen should be calling any minute.

“I want everything finished before she arrives,” sabi ko. “No clutter. No noise.”

Tumango ang team. Sila na ang bahala. I had other things to prepare.

This is stressing me out to be honest. All for a girl.

Habang paakyat ako sa kwarto ko, tumunog cellphone ko. “I got her.” Zeen’s text. Ibig sabihin, nandiyan na si Dolly at siya.

Hindi ko na pinatagal. Tinanggal ko agad yung suot kong plain white shirt at denim—pang-bahay lang kasi ang itsura—so I needed something more polished. Nasa gitna ako ng paghanap ng mas matinong ayos sa closet nang may marahang katok sa pinto.

“Hijo, andito na yung pinadeliver mong outfit,” tawag ni Manang mula sa labas.

“Pasok, Manang,” sabi ko.

“Aba, napakaganda naman ng damit na ito, hijo. Bagay na bagay ito para doon sa babae. Ano nga pala pangalan niya?” tanong niya habang inaayos ang damit sa loob ng kwarto.

“You’ll know soon once she gets here,” ngumiti ako.

Nagpatuloy siya sa pag-aayos ng iba pang gamit habang ako naman ay nakatuon sa sarili kong outfit.

Dolly’s POV

Ilang oras na rin ang biyahe mula sa bahay papunta sa mansion ni Mr. Damonier— aish, ang layo pala talaga. Mas malayo pa kaysa sa opisina niya. Good thing may sumundo sa akin, at least libre sakay. Lol.

Pagpasok namin sa isang exclusive subdivision, napabuntong-hininga ako. Luxurious houses, manicured lawns, at engrandeng pathway ang sumalubong sa akin.

I wish I could live here.

Ay oo nga pala—dito na nga pala ako titira. Bobo mo, Dolly.

Huminto ang kotse sa harap ng isang malaking itim na gate. Ito na ba ‘yun? Grabe. Parang mansion ng artista.

Pagbukas ng gate, ilan sa mga babaeng naka-uniform ang lumapit. Mukha silang mga house staff, bawat isa may hawak na bimpo na parang may pinaghahandaan talaga.

Naunang bumaba ang lalaking sumundo sa akin—yung alalay ni Mr. Hawkins. Lalabas na sana ako nang sumilip siya sa bintana, malamig ang tingin.

“Wait for him,” maawtoridad niyang utos.

Aba, pang-ilang utos mo na ‘yan ha. Umismid ako, sumandal nang padabog, at kinrus ang mga braso. Naiirita na ako. Kanina pa masakit ang balakang ko. Gusto ko nang tumayo.

Isang malakas na katok ang gumising sa akin mula sa mahimbing kong pagkakatulog. Ramdam ko ang lamig ng AC at ang amoy nito na bumabalot sa katawan ko. Napalingon ako sa may bintana nang maaninag ko ang isang anino na nakatayo sa labas ng sasakyan. He was standing there, looking pissed and irritated. Che! Bahala ka dyan, akala mo ikaw lang yung naiinis kapag pinaghihintay.

Binuksan ko ang pinto at agad akong sinalubong ng init ng hangin. Inilahad niya ang kamay niya. Hindi ko tinanggap. Tiningnan ko lang.

Tangina ka, nagpapacute ka ba? Akala mo nakakabawas ng inis ‘yan?

Biglang nag-iba ang kanyang ekspresyon nang dahil sa iniasta ko. Mula sa pagiging kalmado hanggang sa pagiging seryoso ang mukha. Napasigaw na lang ako nang bigla niya akong buhatin at unti-unting naglakad papasok sa mansion. 

"Woi! Ibaba mo ako! Kaya ko naman maglakad! T*ngina naman oh! Ibaba mo ako sabi!" pagmamatigas ko.

Pinaghahampas ko ang kanyang likuran ngunit hindi pa rin sya kumibo. Instead, nagpatuloy siya sa paglalakad papasok ng mansion. 

"Mr.Damonier! Ibaba mo ako, ano ba!" sigaw ko. 

Nang makapasok na kami ay dahan-dahan niya akong binaba at tsaka pinagpag ang kanyang sinusuot.

Inis kong inayos ang aking sarili at padabog na ibinaba ang bag na hawak ko.

"Ano ba!? Are you out of your mind!?" sigaw ko sa harapan niya.

Bago pa ako makahabol sa susunod pang mura, bigla niya akong hinawakan sa mukha—mabilis, firm, pero hindi marahas. Inilapit niya ang mukha niya sa akin.

He smirked. “You’re too loud, miss.”

Mas lalo pa niyang inilapit ang mukha niya. Napalunok ako nang maamoy ko ang pabango niya—clean, masculine, expensive. Putek. Bakit parang kinabahan ako bigla?

He held my gaze. Diretso. Walang iwas. Walang hiya. Talaga.

“U-uhm…” wala na akong masabi. Hindi ko alam kung bakit nahihilo ako sa titig niya. Tameme?

“Your room is ready upstairs. Nana will guide you.”

At tinalikuran niya ako—parang wala lang nangyari.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatitig sa likod niya nang marinig ko ang boses sa likuran ko. “Gusto mo ba ng maiinom, Ineng?” Isang matandang babae, may maamo at warm na mukha, naka-ngiti sa akin habang hawak ang baso ng tubig.

“Ah—salamat po,” sagot ko. Tinanggap ko iyon. “Tulungan na kitang iakyat ang gamit mo para makapag-agahan ka na rin,” sabi niya.

“Ay, ako na lang po. Thank you.”

“Kung gano’n, ituturo ko na lang ang daan papunta sa kwarto mo,” sabi niya, at nagsimula nang maglakad. Sinundan ko siya, dala ang mga gamit ko.

Hindi ko napigilang igala ang mata ko sa loob ng mansion.

Hayop sa ganda. Pambihira.

Modern, sleek, curated. Seryosong may taste yung lalaki.

Pinaghandaan niya ba ‘to dahil darating ako?

May mga dekorasyon—clean, modern touches na may hints of muted pink. Hindi OA. Sakto lang. Pagdating namin sa kwarto, halos mapanganga ako. Modern interior. Soft beige bedding. Malalaking bintana. High-end everything.

“Maligayang pagdating sa kwarto mo,” sabi ni Nana. “Make yourself at home.”

“Salamat po.”

“Bababa muna ako, ah. Tawagin mo lang ako—may telepono sa tabi ng kama.”

Tumango naman ako at saka siya tumalikod at lumabas ng kwarto. A sound of a door shutting left the entire room into a glimpse of silence.

Bumuntong hininga naman ako at saka napaupo sa kama. Ang lambot ng kama, at dahil 'di ko mapigilan ang sarili ko, napahiga ako at sandaling pumikit upang huminga ng malalim.

Tumango ako. Pagkaalis niya, tahimik ang buong kwarto. Tahimik na nakaka-comfort at nakaka-nerbiyos at the same time.

Umupo ako sa kama. Wow, ang lambot. Humiga ako at pumikit sandali.

Naalala ko si mama. Mga kapatid ko. Hindi ko pa sinabi sa kanila. Hindi ko pa kayang sabihin.

Mabigat pero kailangan. For now, this is something I need to handle alone.

Umupo ako, huminga nang malalim, at inisa-isa ang mga gamit ko.

Don’t worry, Dolly. Kaya mo ‘to.