CHAPTER 3

Kasalukuyan akong nakatulala sa loob ng kwartong tinutuluyan ko sa bahay ni Tito Herwin. Bagot na bagot na ako at hindi ko alam anong gagawin upang pampalipas ng oras. Nagpagulong-gulong na lang ako sa kama habang hawak-hawak ang cellphone ko. Hanggang sa maalala ko ang napag-usapan namin ni Tito kanina sa airport. Iyong tungkol sa kompanyang pinapasukan niya. Nabanggit niya ring isa iyon sa mga malalaki at prestihiyosong kompanya sa buong bansa.

Nagdalawang isip ako sa magiging desisyon ko. Sigurado akong mataas ang mga standards na kailangan roon upang makapasok. Nag-aalala ako baka magsasayang lang ako ng oras at mapahiya sa gagawin ko. Napabuntong-hininga ako nang dahil sa naisip. "Hays, nag-ooverthink na naman ako." 

Nasabunot ko ang sariling kong buhok dahil sa inis. Dahan-dahan akong bumangon. Naihilamos ko ang aking dalawang kamay sa akong mukha. "Subukan ko kaya?" Biglang pasok sa isip ko. "Wala naman sigurong mawawala kung susubukan ko." sabay kunot ng aking noo.

Dali-dali akong bumangon at lumabas ng kwarto. Hinanap ko si tito mula sa sala hanggang sa likuran ng kanilang bahay. Nabigo ako nang inakala ko'y nasa kusina siya. Hanggang sa lumabas siya mula sa kanilang kwarto. Nadatnan niya akong nagmamadaling mahanap siya.

"Oh, Dolly? Hindi ka pa ba matutulog?" takang tanong ni Tito. "Ah, hindi pa po kasi ako inaantok. Teka lang po, nabanggit niyo sa akin kanina na nagtra-trabaho po kayo sa isa sa mga malalaking kompanya rito." panimula ko.

"Pwede ko bang matanong anong pangalan ng kompanya?" dugtong ko. "Ah, walang problema. Damonier Holdings. Iyan ang pangalan, pamangkin. Napag-isipan mo na ba ang sinabi ko?" 

"Hindi pa 'ho, eh."pagkukunwari ko. Hindi ko muna ipapaalam kay Tito ang magiging desisyon ko. Ang nais ko ay ako mismo ang pupunta sa building ng kompanya at mag-aapply. I don't want to depend on them so I'm doing it all by myself. "Ah, ganoon ba, hija? Sabihan mo lang ako kapag napagdesisyonan mo na, ah?" Isang tango lamang ang isinagot ko.

Pagkatapos naming mag-usap ay dali-dali akong pumasok sa kwarto at binuksan ang laptop ko. I immeadiately searched what Tito said. It was named Damonier Holdings. After a few minutes of loading ay lumabas rin ang mga results.

It says here na tatlong dekada nang nag-ooperate ang kompanya nila sa iba't-ibang sektor ng industriya, including agriculture, showbiz at iba pa. Highlights rin sa kanila ang mga usapang business. Their company net worth is estimated $90B per year. Mostly mga mayayaman ang nag-iinvest sa company nila. Nabanggit rin sa article na marami silang offices na nag-opperate globally. Nasa top list din ang kanilang kompanya in terms of "The Most Prestigious and Richest Company in the world", in which they placed 4th in the top list.

Hindi ko mapigilang mapamangha sa mga nabasa ko. I wonder bakit napakayaman nila. Nabanggit rin sa artikulo na marami na silang natulungang mga empleyado, lalong-lalo na ang mga mahihirap, hindi lang sa pilipinas kundi sa buong mundo. 'Di ko namalayang napatakip na pala ako ng bibig habang nagbabasa ng artikulo. I'm so amazed with this company.

Patuloy pa rin akong nag-scroll hanggang sa napadpad ako sa isang video na tila may kinalaman sa binabasa ko. Agad ko itong pinindot.

Sa umpisa, isang matangkad at eleganteng lalaki ang nakatayo sa harap ng mesa na punong-puno ng mikropono, suot ang isang sleek na suit at tie. Ilang sandali pa, nagsimulang magsalita ang lalaki.

"Good morning, ladies and gentlemen. Standing in front of you is one of the greatest and richest men in the world. Harwin Damonier, CEO of Damonier Holdings and son of the founder of Damonier Consortium, welcomes you to the company."

Bawat galaw ng kanyang labi, bawat salita, ay sumalubong sa aking mga mata at tenga. Ang boses niya—malalim at husky—ay tila humihila sa akin sa screen. Hindi ko mapigilang mapatitig sa kanyang mukha.

Habang pinapanood ko siya, kakaibang pakiramdam ang pumuno sa akin. Ang bawat anggulo ng kanyang mukha, bawat linya ng kanyang ngiti, ay parang may kapangyarihang humila sa aking puso. Lahat sa kanya ay may dating—mapang-akit at hindi maipaliwanag. Parang siya lang ang umiikot sa isip ko, at sa bawat sandali, mas lalo akong nahuhulog sa misteryo ng lalaking ito.

Nang magkahuwisyo ay agad kong isinara ang laptop at sandaling natulala. Para akong binuhusan ng isang balde ng malamig na tubig nang maalala ang kakaibang pakiramdam na iyon. What was that? Anong nangyari sa akin? Staring at that man's face makes me uncomfortable and it's driving me crazy. I haven't felt that before. It's unusual but at the same time, kinda addicting.

Naisampal ko ang aking mga kamay sa aking pisngi nang dahil sa mga naiisip ko. "Dolly, kalma. Hindi ka baliw." usal ko sa sarili sabay sabunot sa aking buhok.

Napahilamos ako sa aking mukha at pabagsak na humiga sa kama. Habang nakatitig sa kisame ng aking kwarto ay naalala ko ang napanood at nabasa ko kanina lamang. "Damonier. Harwin Damonier." Iyon lamang ang mga nabigkas kong mga kataga at agad na hinila ng antok hanggang sa nakatulog.

Harwin's POV

Kasalukuyan akong nakaharap sa glass window ng aking opisina at nakatitig sa labas. What a view, every corner of the street is filled with lights as if it was a nostalgic art in my eyes. It's already 6pm and the streets were busy. Vehicles passing from one street to another, leaving a trail of their backlights among people walking down the street. I can't help but smile. 

Napabuntong hininga ako at nakatingin sa kawalan. Dahan-dahan kong hinilot ang aking sentido at tumalikod sa glass window. Maya-maya pa ay narinig kong bumukas ang pinto ng aking opisina at pumasok ang isa sa aking empleyado. "Good eveing, sir. This mail was sent by your father." pormal na bati niya at inilapag ang isang sobre sa aking lamesa. Napaupo naman ako sa aking swivel chair at agad na nagtaka. From my father? What is the meaning of this? Tumango naman ako at sinenyasan siyang lumabas. Agad naman akong napatayo at kinuha ang sobre. Binuksan ko ito at lumantad sa aking mga mata ang isang sulat. I immediately opened it and noticed that it was in his handwriting.

You have exactly one week to be married. Fail to do so, and Damonier Holdings will be turned over to Mr. Zuroiu. Do not let that happen, son. I trust you, and I know you will not let me down. Find a wife. Be married. When will you learn to live the life I have planned for you?

—Ravazzo Damonier

Iyon ang mga salitang nabasa ko mula sa kaniyang ipinadalang sulat. Agad na nagsalubong ang aking mga kilay sa nabasa. It's pressuring me. Hindi ko napigilang ikuyom ang aking palad dahil sa inis nang maalala ko ang gustong ipahiwatig ni ama sa akin. He's right. Kung hindi ako makakapag-asawa within a week, mawawala ang lahat ng pinaghirapan ni Dad sa mga kamay niya. A CEO must be married before he reach his thirties. I won't let that happen. Umaasa si Dad na hindi ko hahayaang mangyari iyon. Napabuntong-hininga ako ng ilang beses nang dahil sa iniisip. I mean, it is not that easy to grab some girl out there and ask her if she wanna marry you without her knowing you better. That's stupidity.

I must find a way to resolve this. This is for our company's sake. 

Dolly's POV

Nagmamadali akong maligo dahil aalis ako ngayong umaga. Pagkalabas ko ng pinto ng banyo ay nadatnan ako ni Tita Ciela na basang-basa at nakatapis lamang. "Oh, hija? Ang aga mo atang nagising? May pupuntahan ka ba?" takang tanong niya. "Ah, opo. May pupuntahan lang po." may bahid na kaba ang aking boses.

"Ah, ganoon ba? Makakapaghintay ka ba? Ipagluluto muna kita ng almusal." prisinta niya. "Ah, sige po. Salamat." Mabait talaga si Tita Ciela, hindi na makapagtataka kung bakit siya ang pinili ni Tito na pakasalan. Itinuturi niya akong anak kapag ako'y nasa bahay nila. 

Rinig ko ang kalampag ng mga gamit mula sa kusina. Agad naman akong dumiretso sa aking kwarto at nagbihis. Nakasuot ako ng isang itim na skirt na hindi naman masyadong maikli at isang puti blouse na mahaba ang sleeves. Mabuti ay nakahanda na ang mga dokumentong kakailanganin at dadalhin ko sa aking pupuntahan. Paglabas ko ng kwarto ay saktong nakahanda na ang almusal.

"Aba, ang ganda naman ng suot mo ngayon, hija." pagpupuri ni Tita habang unti-unting nagbubuhos ng mainit na tubig sa kanyang tasa ng kape. "May pupuntahan lang, ho." bahagya ako natawa sa sinabi ko. Inihain naman ni Tita sa mesa ang kaniyang ginawang leche flan kagabi. "Pampagana, hija. Tikman mo." Iyung leche flan ang tinutukoy niya.

Kumuha naman ako ng kaunti at sumubo. Katamtaman lang ang tamis ngunit nakakaadik kaya nakailang subo ako. Pagkatapos kong kumain ay agad naman akong nag-toothbrush at sandaling nag-ayos. Nagpaalam naman ako kay Tita na aalis na at agad naman siyang sumang-ayon. Paglabas ko ng bahay ay saktong may padaang taxi ay agad ko naman itong pinara at sumakay.

"Manong, sa Evixza street lang, ho." agad na usal ko at nagsimulang umandar ang taxi. Matapos ang trenta minutos ay nakarating na ako sa building kompanya. Hindi ko napigilang mapatingala dahil sa taas ng estrakturang ito. Moderno ang disenyo ng kalabasan, idagdag mo pa iyung mga additional color gold na nakalagay sa bawat disenyo ng building. Hindu ko naiwasang mapamangha sa aking nasaksihan. Bumuntong hininga ako at nagsalita. "Kaya mo ito, Dolly. Para sa pamilya mo."

Pero ano nga ba ang papasukan mo? Bahala na kung ano basta hindi lang ilegal. Mapa-janitress man yan o taga timpla ng kape, ayos na.

Hmm, paano ba magiging set-up ko nito?

Matapos ang ilang segundo na paghahanda ay agad akong pumasok. Pagpasok ko ay bumungad sa akin ang front table, agad naman akong dumiretso roon upang magtanong.

"Good morning, ma'am. Welcome to Damonier Holdings. How may we help you?" bati ng isa sa mga receptionist ng kompanya.

"Good morning. I’m here to apply for a job. Nabasa ko kase online na hiring daw kayo. Tama po ba?" kabadong usal ko. Pansin kong nagkatinginan ang dalawang babae na kaharap ko ngayon. "Yes, ma’am. May we know your name, ma'am?" may bahid na pagtataka ang kanyang mukha. "Uh, Dollievienne Mendoza po." diretso at lakas loob na sagot ko.

"One second, ma'am." aniya at saka nagsimulang mag-dial sa telepono. "You can take a seat first while waiting, ma'am." aniya nung isang babae at agad akong inalalayang umupo. Tumingin na lang ako sa mga magazines na nasa side table habang naghihintay. Matapos ang isang minuto ay agad akong tinawag ng isa sa mga  receptionist. "Ms. Dollievienne, you can talk with our HR personnel for a minute because he has a scheduled meeting after that." aniya at agad ko siyang sinundan sa paglalakad.

Habang naglalakad ay hindi ko naiwasang mapatanong sa receptionist tungkol kay Mr. Damonier. "Mabait po ba yung HR?" I asked her that question because of curiosity. "Opo, pero minsan may pagkasungit." mahinang bulong niya sa akin. Hindi naman ako nakasagot at sinundan na lang siya sa paglalakad. Matapos ang ilang minutong paglalakad ay nakasakay na kami ng elevator at kasalukuyang patungo sa 25th floor. The bell rings and we finally arrived at the 25th floor after a 2 minutes of waiting inside. Napansin kong tumigil sa paglalakad ang receptionist at nakangiting tumingin sa akin.

"Hanggang dito na lang po ako, ma'am. Sundan niyo lang po 'yung hallway na iyan hanggang sa makarating kayo sa pinto ng opisina ng HR personnel. Nasa loob po siya naghihintay." aniya at pumasok muli sa elevator. Tumalikod naman ako at kapansin-pansin ang isang mahabang hallway. Matatanaw ang dulo mula rito na sa tingin ko'y opisina ng HR personnel na sinasabi nila.

Nanatili akong napako ng ilang segundo sa aking kinatatayuan. I got distracted because of the view from outside. Malalaking glass window ang nasa interior at matatanaw mo mula sa loob ang buong view ng siyudad. Hindi ko naiwasang mapalapit sa mga ito at tingnan ang nakapagandang tanawin. Paniguradong nasa pinakamataas na akong palapag dahil may kaliitan na ang aking mga nakikita. Bumuntong hininga ako at napangiti sa ganda ng aking natatanaw. It's so breathtaking. Napatalon ako sa gulat nang may biglang nagsalita mula sa aking likuran.

"What are you doing here?" Isang husky at nakakatakot na boses ng lalaki ang sumalubong sa aking mga tenga. Dahan-dahan akong napalingon at laking gulat ko nang masalubong ko ang kanyang mukha na napakalapit sa aking gawi. Bigla akong kinabahan sa paraang 'di ko maintindihan. He seriously stared at me habang nakakunot ang noo. It was him, Harwin Damonier, CEO of this company. I never knew he was this scarier and honestly, hotter.

Napalunok ako bago nagsalita. "A-ah, Good morning po." May bahid na kaba at takot ang akong boses. Halos mapiyok na ako nang banggitin ko ang mga salitang iyon. Pansin kong napabuntong hininga siya ngunit nanatili pa rin ang kaniyang nakakatakot na ekspresyon.

"I said, what are you doing here? I'm not gonna repeat that again." He looks pissed. Ano nga ba ginagawa ko dito? Ay tama, mag-aapply ako ng trabaho. Get it together, Dolly. Just act cool.

"Uh, maling office ata ‘tong na-napasukan ko." lakas loob kong pagsagot. “Ah, you’re one of those. Got it.” Ano daw? 

“I don’t know what you’re talking about, sir. I am only here to apply for a job and it seems like I entered the wrong room. If you please, allow me to exit.” Aalis na sana ako nang bigla niya akong hinarangan dahilan upang manatili ako sa kinatatayuan ko.

"You’re not leaving." Ha? A-ano, I mean bakit? 

Pansin kong unti-unting lumalapit ang mga daliri niya sa balikat ko. Nang tuluyan niya akong mahawakan, naramdaman ko agad ang init ng kanyang palad. His fingers trailed lightly along my shoulder before playing with a few strands of my hair. Para akong kinuryente sa bawat haplos niya—napakabagal, napakagaan, pero sobra ang dating. What the fuck, Dolly? Bakit parang nauubusan ka ng hangin sa simpleng touch lang niya?

I can’t take it. Is he seriously seducing me? Hell no. Hindi ako madadala sa mga pa-sweet touch-touch niya. Kung akala niya mapapalambot niya ako sa ganyang klaseng galawan, nagkakamali siya. I came here for a job. Hindi para magpabaliw sa isang lalaking mukhang mayabang, gwapo, at mukhang sanay makuha ang kahit sinong gusto niya.

Get it together, Dolly. Trabaho. Hindi temptation.

"Tell me… do you often walk into rooms you don’t belong in—o ako lang ang sinubukan mong tapangan?" His eyes met mine. Doon ko lang napansin ang kaniyang kagwapuhan nang unti-unti niyang inilapit ang kaniyang mukha sa akin. Every inch and line and curves on his face is makes him more handsome and hot, idagdag mo pa iyong labi niya na mapula.

"Hoy! Bastos ‘to ah. Excuse me, “sir”? Hands off, please. Clarify ko lang ha? I said I entered the wrong room. With all due respect, let me leave." Halos mapiyok na ako nang banggitin ko ang mga kataga iyon na may lakas ng loob. Mabilisan kong tinabig ang kanyang kamay na akmang hahawakan ako. Napaatras ako, I felt so nervous all of a sudden when it happened. Hindi ko naiwasang kabahan. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang kaniyang kamay sa aking baba at inangat ito.

"Follow me." His voice is so tempting and so is his handsomeness. Bakit ba ganoon na lang ang naramdaman ko, bawat galaw niya ay kanyang ikinagwapo. “At bakit naman?” tanong ko, halatang iritable. Hindi siya agad umimik; tinitigan niya lang ako nang matagal. “You said you want to leave? I’ll escort you outside but let’s step inside for a moment. I have a few questions.” He smirked, and I knew he wasn’t letting me go that easily. Hala, baliw?

Ilang segundo siyang tumalikod, at agad ko siyang susundan—hanggang sa matapilok ako at napasigaw sa gulat. “You’re so loud.” he chuckled. Tangina.

Nang magkadikit ang aming mga kamay ay nakaramdam ako ng libo-libong boltahe ng kuryente na gumapang sa pagkatao ko.

"Next time, wear your flats." biglang salita niya. Hindi naman ko nakasagot at dali-dali inayos ang sarili ko. Ramdam ko agad ang init sa pisngi. “You’re so clumsy,” he teased, his husky voice full of amusement. A smirk appeared, tugging the corner of his lips.

He extended his arm slightly. “Come on, I’ll escort you,” he said, the words playful but with that unmistakable undertone of control.

Hindi ko maiwasang tignan siya, naramdaman ang tensyon sa bawat galaw niya. Mata niya’y nakatingin sa akin, parang sinusuri ang bawat hakbang ko. Halos napangiti ako sa ganitong teasing gesture, pero hindi ako padadala.

“Wag na po, sir,” sagot ko nang may bahid ng irita, sabay ay nakatayo nang tuwid. “Ako na. Kaya ko hong maglakad. Hindi ako baldado.”

He raised an eyebrow, clearly entertained. “Oh? Talaga?” His smirk widened, and I could feel the spark of amusement in his eyes.

Habang naglalakad kami sa hallway, nagpatuloy siya sa kakaibang titig sa akin—ang init ng kanyang kamay na tila umaabot sa braso ko, ang paraan niya ng pag-smirk tuwing sinisilip niya ang reaksyon ko, at ang mahinang halakhak niya na para bang alam niya na hindi ako basta padadala. Maya-maya, narating na namin ang pinto ng kaniyang opisina sa 25th floor.

“Next time, seriously, wear your flats,” he murmured nang maabot namin ang pintuan, muling nagbiro sa akin. Dali-dali akong inayos ang sarili ko, pinagbuksan niya ang pinto, at pumasok ako. The moment he closed the door at marinig ang lock, napaka-uncomfortable ng atmosphere, pero ramdam ko rin ang kakaibang tensyon—parang test niya sa akin, at alam kong kailangan kong panindigan ang sarili ko.

Harwin's POV

I am currently heading to my office after a minute of washing my hands in the bathroom. Habang naglalakad ay may napansin akong taong nakatayo sa harap ng mga glass windows. All of a sudden I stopped walking at pilit na inaaninag kung sino iyon. The person standing was like meters away from me and all I see is a mere silhouette of it. Based on it's position, it is standing sideways. 

Hindi ko napigilang bilisan ang aking paglalakad papunta sa gawi nito hanggang sa namalayan kong isa pala itong babae. Kasalukuyan siyang nakatayo at nakaharap sa glass window. Pansin ko ang kaniyang repleksyon sa salamin and that was the moment I saw her face. She was smiling as if it she was enjoying the view. 

Ngunit biglang kumunot ang aking noo nang maalala kung bakit siya nandito. "What are you doing here?" Pilit kong pinakalma at pinababa ang tono ng boses ko, ngunit nabigo nang halos mapatalon na siya sa gulat nang magsalita ako.

Her eyes met mine, and I noticed the slight tremble in them. Is she nervous? Is she scared of me? "A-ah, Mr. Hawkins. Good morning po." May bahid na kaba ang kaniyang boses. She was trying to avoid eye contact, and I could see her tension in the way she held herself. Bumuntong hininga ako bago nagsalita. "I said, what are you doing here? I'm not gonna repeat the question again." Kahit anong pilit kong pababain ang tono ng boses ko ay hindi naman nagtagumpay. 

Napatingin ako sa kanya, medyo nagulat din sa confidence niya. “Uh, maling office ata ‘tong na-napasukan ko,” sabi niya, pero may determination sa tono. I raised an eyebrow. “Ah, so you’re one of those. Got it.”

Sinubukan niyang ipaliwanag, “I don’t know what you’re talking about, sir. I’m only here to apply for a job, and it seems like I entered the wrong room. If you please, allow me to exit.”

Pero hindi ko siya pinayagang umalis. “You’re not leaving.”

Lumapit ako, hinaplos ko lightly yung balikat niya at pinaglalaruan ang ilang hibla ng buhok niya. Halata sa reaction niya na medyo natulala siya—pero ramdam ko agad yung tension sa katawan niya. Grabe, may energy siya kahit simpleng touch lang ang ginawa ko.

“Tell me… do you often walk into rooms you don’t belong in—o ako lang ang sinubukan mong tapangan?” tanong ko, habang nakatitig sa mata niya. Kitang-kita kong medyo napapikit siya, pero nakatingin sa akin. Ang face niya, every curve, every detail… nakaka-attract.

Tumayo siya nang diretso at may lakas ng loob na nagsabi, “Hoy! Bastos ‘to ah. Excuse me, ‘sir’? Hands off, please. Clarify ko lang ha? I said I entered the wrong room. With all due respect, let me leave.” Feisty. I like it.

I could feel her pushback, yung confidence sa voice niya kahit halata na nag-aalangan siya. Hindi ko siya pinayagang umalis. Every gesture I deliberate, every movement meant to assert control—letting her feel, without a word, that I run this space.

Her presence… her poise… it’s almost… perfect, in a way I hadn’t expected. And then it hit me—Dad’s letter. Exactly one week. One week to secure the company. One week to save everything he built. “Find a wife. Be married. Do not let Damonier Holdings fall to Zuroiu.”

I hate that I’m thinking about this now, especially about her. But it’s not about me. It’s about the empire. About my father’s legacy. If I can… if I choose carefully… Maybe she could be the answer. Not love. Not affection. But… stability. Strategy. Survival.

“Follow me,” sabi ko, calm pero may intensity sa boses. “You said you want to leave? I’ll escort you outside, but let’s step inside for a moment. I have a few questions.” Ngumiti ako. Hindi ko siya basta hahayaan na umalis—lahat ng micro-expression niya malinaw sa akin. Alam kong aware siya sa presence ko, pero hindi siya natatakot. Good… gusto ko ‘to.

I watched her carefully as she tried to regain her composure after nearly tripping. A small, amused smile tugged at my lips. “Next time, wear your flats,” I teased lightly, noting how her cheeks warmed at my words.

She quickly adjusted herself, clearly irritated but also flustered, and I could see it in the way she held her head high. “You’re so clumsy,” I added, my voice husky, teasing—but with that hint of control I always liked to assert.

I extended my arm slightly, a playful offer to escort her down the hallway. She hesitated, throwing me a sharp glance that practically dared me to insist. I could feel her tension, the subtle quiver in her movements, and it thrilled me.

“Come on. I’ll escort you.” I said, more gently this time, keeping the same teasing undertone. Her eyes flicked up at me, wary but defiant. “Wag na po, sir,” she said firmly, standing straighter. “Ako na. Kaya ko hong maglakad. Hindi ako baldado.”

I raised an eyebrow, entertained by her audacity. “Oh? Talaga?” My smirk widened as I observed every careful step she took, each one measured, her small protest only making her more captivating.

As we walked down the hallway, I couldn’t stop noting her reactions—the way she subtly stiffened when my hand brushed near her arm, the way she glanced at me despite her feigned annoyance. I let my gaze linger, letting her feel the tension, the silent game between us, and I caught the faintest hint of a smirk on her lips when I laughed softly at her little act of defiance.

Minutes later, we reached the door of my office on the 25th floor. I murmured, half-teasing, half-serious, “Next time, seriously, wear your flats.” She adjusted herself quickly, and I held the door open for her, letting her step inside first.

The moment she crossed the threshold, I closed the door behind her, locking it. I could feel the change in the air immediately—the tension thick, charged. Watching her stand there, poised yet uneasy, I knew the next few minutes would be interesting.

Dolly's POV

Pagkapasok namin, bahagya akong natigilan nang i-lock niya ang pinto sa likuran ko. Ano ba ‘to? Anong balak niya? Huwag mong sabihing gagahasain niya ako, Dolly. Relax. Calm down. Don’t overthink. Pero hindi ko maiwasang maulit-ulit sa isip ang posibilidad.

Nakatayo siya sa swivel chair niya, nakaharap sa office table, habang ako ay nakayuko at nag-aadjust ng stance. Katahimikan ang bumalot, halos maramdaman mo ang tension sa hangin. Pansin kong panay ang titig niya sa akin, parang sinusukat niya ang bawat galaw. Nang biglang bumaba ang tingin niya at pinagmamasdan ang aking mga hita, napilitan akong hilahin ang palibot ng aking skirt at dahan-dahang ibaba ito, medyo naiirita na sa sarili.

Bumuntong-hininga ako, pinilit maglakas-loob at nagsalita. “Can you stop staring at me like that, Mr. Damonier. With all due respect… it’s making me uncomfortable.” Ramdam kong tumataas ang boses ko habang binibigkas ko ito, at may halong kaba.

“Psh, don’t be so proud of yourself, Ms. Dollievienne. Why would I stare at you? It’s not like you’re a goddess to be stared at,” sagot niya, may halong sarcasm sa boses.

Wait… Ms. Dollievienne? Paano niya nalaman ang pangalan ko? Hindi ko naman siya pormal na pinakilala sa sarili ko!

“Excuse me… paano mo nalaman ang pangalan ko?” tanong ko, halatang nagulat at medyo nagtataka.

Ngumiti siya nang bahagya, may halong hambog at confidence. “I know everything, miss,” sabi niya, parang walang duda, parang gusto niyang ipakita na alam niya lahat—lahat ng galaw, lahat ng detalye.

“Hala siya, ang yabang.” sagot ko, halatang hindi makapaniwala.

Nakita kong umayos siya sa upuan, nakacross ang mga braso niya sa harap, magkakabit at naka-lock ang mga kamay, habang nakatingin sa akin nang seryoso. “Again, why are you here?” May bahid ng inis sa tono niya. “I am here to apply for a job, sir,” lakas loob kong sagot, kahit bahagya akong nanlulumot sa kaba. Iniabot ko ang resume ko. Pero hindi niya ito tinanggap. Kumunot ang noo niya habang tinitingnan ako.

“A job? Well… we don’t have any high positions available, but there is one… to be a janitor.” Bahagya siyang natawa, at ramdam ko ang insulto sa tono niya.

Ano ba’to? Katulong? At siya, ano—lalo pa, mukha niyang mayaman at powerful, nagbibiro ng ganito sa akin? Hindi ko napigilan ang sarili ko na ikuyom ang palad ko. Seryoso siya?

“Kung gano’n, aalis na lang ako, Mr. Damonier.” sabi ko, handang umalis nang walang kompromiso.

Bigla siyang lumapit, at nang lumingon ako, nasa loob siya ng isang metro lang mula sa akin. Parang sumabog ang tension sa loob ng silid.

“But… there is one job I can offer,” sabi niya, dahan-dahang lumalapit habang ang bawat hakbang niya ay nagtatakda ng mabigat na presensya na namamagitan sa aming dalawa.

Paatras ako nang paatras, ngunit nang maramdaman ko ang matigas na bagay sa aking likuran, doon ko lang na-realize—hindi na ako makakatakas.

“Are you willing to do anything for your family?” sabi niya sa isang nakakaakit, halos malakas na boses, ngunit may intensity na hindi ko maalis sa utak ko.

"Yes, anything for them." lakas loob na sagot ko.

“Name your salary.”

“Isang milyon?” Iyon lamang ang halaga na pumasok sa isip ko. "Good."

“Anong gagawin ko?” takang tanong ko.

“Well..." Dahan-dahan niyang inilapit ang kaniyang mga daliri sa pisngi ko ngunit nag-umiwas ako.

“Marry me instead.” Biglang nanlaki ang mga mata ko nang banggitin niya iyon. Hindu ko napigilang itulak siya nang malakas papalayo sa gawi ko. “Are you crazy?!” bulalas ko.

Isang tawa lamang ang iginanti niya na siyang naging dahilan ng pangungunot noo ko. “Yes I am.” bahagya pa siyang natawa sa sinabi. Tangina weirdo.

Lalabas na sana ako ngunit kahit anong pilit kong buksan ang pinto ay nabigo ako nang maalalang kinandado pala niya ito. "You can't escape, Ms. Dolly." Aba? Nang-iinis pa talaga 'no? Pilit ko pa rin itong binuksan. Kalampag lang ng doorknob ang umalingawngaw sa buong kwarto. Dahil sa pagkadesperada kong lumabas ay hindi napigilang paghahampasin ang pinto at sumigaw. "Tulong!! Ilabas niyo ako rito!" sigaw ko ngunit 'di gumana.

“Can you please calm down? You don’t have to overreact.” biglang singhal niya.

“Wala akong pakialam! Ilabas mo ako rito!” padabog na sagot ko. Pansin kong sandali siyang natigilan sa ginawa ko. Ah, ganoon? Nagkakamali ka, Mr. Damonier, akala mo ikaw lang ang matapang? “Okay, can you please calm down?” aniya.

Pilit ko pa ring binubuksan ang pinto hanggang sa maramdaman ko siya sa aking likuran ang hinawakan ang doorknob. On his left hand was a key. He slowly unlocked the door. Akma na sana akong lalabas ngunit pinigilan niya ako. 

“Aalis kana eh hindi mo pa ako sinasagot? What do you think?” He smirked. I know what he meant. That crazy 'marrying-him' thing. Anong tingin niya sa akin? Malandi? Basta basta na lang papayag sa ganoong alok? 

“You know what I think? I think you’re crazy, Mr. Damonier.” sarkastikong sagot ko. Bahagya siyang natawa sa naging sagot ko. “Maldita ka talaga, ‘no?” Nothing’s funny.

“Let me out.” pagmamatigas ko. Naiinis na ako sa lalaking ito. Padabog kong hinawi ang kanyang kamay na nakahawak sa braso ko. Binuksan ko ang pinto at dali-daling lumabas, padabog ko naman itong sinara. Paglabas ko ng opisina niya ay hindi ko naiwasang maikuyom ang aking palad at sabunutan ang aking buhok. 

Nakakainis! 

Ano yun? What just happened? 

Grabe—ang kapal ng mukha niya. Sino ba siyang mag-lock ng pinto, magdikta, at basta na lang mag-offer ng… kasal? Hindi man lang nag-sorry. Hindi man lang nag-explain. Akala mo kung sino. Ang yabang. Ang controlling. At ang weird. Sobrang weird.

Napailing ako nang mariin, tumalikod, at hindi na lumingon pa. Diretso ako naglakad palabas ng floor na iyon, halos nagmamadali, parang gusto ko nang mabura yung buong encounter na ‘yon. Pagdating ko sa elevator, halos pinipindot ko na nang paulit-ulit. The moment it opened, pumasok ako agad.

At pagkababa ko sa lobby, hindi na ako nagpatumpik-tumpik. Lumabas ako ng building nang parang tumatakas mula sa gulo. I needed air. I needed distance. I needed to get away from that man.