CHAPTER 2

Hiyang-hiya si Alex nang umuwi sa kanila. Unang pumasok agad sa isip niya si Triton. Pinagtaksilan niya ito. Namamaga ang kanyang mga mata na dumiretso sa banyo para paliguan ang madumi niyang katawan. Habang umiiyak ay pinagsasabunutan niya ang sarili niya.

“Ang tanga-tanga mo, Alex! Ang gaga mo! P-Paano na ngayon? Paano na ang kasal mo kay Triton? Ibinigay mo ang pagkababae mo sa isang lalaking hindi mo kilala! T*ngina. T*ngina talaga!” aniya habang nakasabunot sa kanyang sarili. Garalgal na ang boses niya kaiiyak.

“Hoy, Alex! Ano ba? Matagal ka pa ba diyan? Ano’ng dinadrama mo? Ha?! Ihing-ihi na ‘ko rito, bwiset ka.” Boses ng tiyahin niya.

Nataranta siyang napahilamos sa kanyang sarili. Gusto na lang niyang magpakalunod.

“S-Saglit lang p-po,” nauutal na sagot niya habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang pisngi.

Nang makalabas sa banyo ay patakbo siyang pumasok sa kuwarto niya. Ayaw niyang makausap ang kahit na sino. Ayaw na muna niyang kausapin si Triton dahil hiyang-hiya siya sa sarili niya. Panay ilaw ang cell phone niya at sobrang dami na pa lang missed calls si Triton. Naiiyak na lang siya habang iniisip ang katangahang ginawa niya kagabi. Masyado siyang nandidiri. Hindi natanggal ng paliligo ang dumi niya sa katawan.

Habang yakap-yakap niya ang unan niya ay patuloy lang sa pag-agos ang mga luha niya na wala na nga yatang katapusan.

“T-Triton, forgive me.” Ito ang paulit-ulit niyang binubulong sa sarili niya.

Buong lakas at tapang niyang hinawakan ang cell phone niya para tingnan at basahin ang mga natanggap niyang mensahe.

From Triton: Mahal, nakauwi ka na ba? Answer my call.

From Triton: Tinawagan ko ang tita mo. Wala ka pa daw. Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko? Nag-aalala na ako sa ‘yo, mahal.

From Triton: Siguro ay pagod ka na at natulog na agad. I hope you are safe, mahal ko. I love you so much. See you, my soon to be wife.

Parang dinudurog si Alex habang binabasa ang mga messages ng nobyo niya. Hindi niya ginustong magtaksil. Hindi niya gusto ang nangyari lalo pa at lasing siya no’n pero nagpadala siya sa kapusukan niya. Kasalanan niya ang lahat. Kasalanan niya kung bakit siya nakakaramdam ng labis na pagkakonsensya ngayon. Kung iipunin ang luha niya ay baka makapuno siya ng isang tabo sa dami na ng naiyak niya. She feels so hopeless.

Then suddenly her phone rang. Akala niya ay mula na naman iyon kay Triton pero hindi. This time, kay Sandra ito galing. Kahit nag-aalangan ay sinagot niya ang tawag.

“Hello, Alex? Nakauwi ka na ba? Gaga ka, hindi kita nakita kagabi! Alalang-alala ako sa ‘yo! Ano? Saan ka ngayon?” sunod-sunod at nag-aalala na tanong ni Sandra sa kaibigan.

Napalunok ng laway niya si Alex. “N-Nasa bahay na ako, Sandra. S-Salamat sa concern. I-I’m o-okay,” sagot niya na nauutal.

“Sigurado ka ba? E, sa boses mo hindi ko masigurado kung okay ka nga talaga.” Pagdududa ni Sandra. She really knows her.

“P-Pagod lang, Sand.” She almost whispered saka pinindot ang end button.

Mas lalo lang sumisikip ang dibdib niya habang inaalala ang nangyari kagabi.

Gusto niyang makausap si Triton pero pinagungunahan siya ng konsensya niya. Wala siyang mukhang maihaharap sa binata.  Basura na nga siya sa mommy nito, mas lalo pa siyang naging basura. Patapon at hindi dapat na pakasalan ng isang Triton Chu.

Sunod-sunod na katok ang nakapagpatayo sa kanya mula sa paghiga.

“Hoy, mahal na reyna. Ano? Hihilata ka na lang ba diyan na akala mo ay dadalhan kita ng pagkain dito sa loob at susubuan? Gumalaw ka din!” nakapamewang na singhal ng tiyahin niya mula sa labas.

Mas lalo siyang napaiyak. She is indeed a failure. Sinira niya ang sarili niya. Kailangan na niyang ihanda ang masakit na paghihiwalay nila ni Triton. Kailangan na niyang ihanda ang sarili niya na masubsob sa putikan dahil siguradong hindi lang masasakit na salita ang aabutin nito kay Triton at sa mommy nito. She is even unemployed. Hindi na niya alam kung paanong magsisimula. Hindi na niya alam kung ano ang uunahin niya. Ang paghahanap ba ng trabaho, ang pagbangon muli, o kung paano siyang magpapaliwanag sa nobyo niya na walang ginawa kundi mahalin siya. Pakiramdam niya ay napakasama niyang babae. Like she isn’t worthy to marry a man like Triton anymore.

Buong lakas siyang humugot ng buntong-hininga. “L-Lalabas na po.”

“Aba dapat lang, ineng! Nagkakanda kuba na ako kakalako sa palengke para may kainin tayo dahil wala klang trabaho tapos kung makahilata ka diyan akala mo ay may pinatago kang ginto sa akin??!”

Mas lalo lang nadagdagan ang sakit sa kanyang dibdib. Noon pa man, masakit na talagang magsalita sa kanya ang tiyahin niya. Tinitiis niya lang dahil kahit na malupit ito magsalita, kahit na halos ikadurog na ng pagkatao niya ang mga salitang lumalabas sa bibig nito, kahit kailan ay hindi siya nakatikim ng kahit kurot man lang dito. Kahit na gaganyan ganyan ang tiyahin niya, nagpapasalamat pa rin siya na may kamupkop sa kanya dahil kung hindi, baka natulad na lang siya sa mga batang musmos na namamalimos sa kalye.

Lalabas na sana siya ng kuwarto nang biglang may notification na nag-pop up sa social media account niya. Sunod-sunod at malalakas ang naging kabog ng kanyang dibdib. It was a message from Triton’s mom. Sa lahat ng message ay iyon ang nakapagpangatog ng tuhod niya. At sana, sana nga hindi na lang niya iyon binuksan dahil nang buksan niya iyon ay halos ma-depress na lang siya.

From Mrs. Chu: Hindi ko akalain na magagawa mong pagtaksilan ang anak ko, Alex. Wala sa itsura mo na isa kang kaladkarin at malanding babae. Akala mo ba  ay hindi ko alam na nakipagsiping ka sa ibang lalaki? I have my eyes and ears laid on you and the evidences to support my claim! Hindi mo deserve ang anak ko! He deserves a decent woman! At hindi ang isang madumi at pakawalang babae lang ang babagsakan niya. Huwag na huwag ka nang makikipagkita pa kailan man sa kanya dahil ako ang makakalaban mo, Alexandra. I have attached the photos of the CCTV footage. You can lie, but you can’t keep it a secret, Alex.

Akala niya ay sapat na ang sakit sa dibdib na nararamdaman niya. Pero nang mabasa niya ang message na mula sa mommy ng nobyo niyang si Triton, she realized na hindi pa pala tapos ang sakit. May karugtong pa pala iyon na sobra-sobra. Napahagulgol siya ng iyak. Wala na siyang pakialam kung marinig man iyon ng tita niya. Wala na siyang pakialam kung mapagalitan siya. Gusto niya lang isigaw ang lahat ng sakit.

Ang buong akala niya nga ay tapos na. Pero talagang may pahabol pa.

From  Triton: I am calling off the wedding, Alex. Goodbye.

Iyon lang ang kahuli-hulihang mensahe na natanggap niya mula sa nobyo niya. Hindi niya alam kung ano pang mararamdaman niya bukod sa sakit at pighati.

Patawarin mo ako, Triton. Pero mukhang tama nga ang mommy mo. You deserve a decent woman.