CHAPTER 1 — The Contract Bride.

Yuhei’s POV

Hindi ako nakatulog buong gabi.

Kahit gaano kalambot ang kama, kahit gaano kamahal ang mga unan at kumot, hindi pa rin nito kayang takpan ang bigat sa dibdib ko. Parang bawat hinga ko ay may kalakip na takot na baka paggising ko, mas malala pa ang mundong haharap sa akin.

Hindi ko na alam kung ano ang tawag sa lugar na ‘to. Bahay ba ‘to? Kulungan? O sementeryo ng mga pangarap?

Dahan-dahan akong bumangon nang kumatok ang pinto. Tatlong sunod-sunod na katok. Diretso. Malamig.

“Miss Yuhei,” tawag ng isang babae sa labas. “Hinahanap na po kayo ni Mr. Blackwood.”

Kinabahan agad ang sikmura ko sa pagbanggit ng pangalan niya. Parang may kutsilyong dumadaan sa tiyan ko sa bawat pantig ng apelyido niya.

“O-opo,” mahina kong sagot.

Binuksan ko ang pinto at agad na sinalubong ng mga matang walang emosyon ng dalawang kasambahay. May dala silang damit—isang eleganteng bestida na hindi ko kailanman maisusuot kung hindi ako binili kagabi.

“Isuot niyo po ito,” sabi ng isa. “Ayaw ni Sir ng paghihintay.”

Ayaw ni Sir ng paghihintay.

Parang lahat sa kanya ay utos. Parang bawal kang maging tao sa harap niya.

Tahimik nilang sinuotan ako. Parang manikang inaayusan para sa isang palabas na hindi ko piniling gampanan. Nang matapos sila, tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Hindi ko na halos nakilala ang babaeng nakatingin pabalik.

Hindi na siya si Yuhei na nangangarap. Siya na ang Yuhei na pag-aari.

Pagdating ko sa dining hall, nandoon na siya.

Si Elijah.

Naupo siya sa dulong bahagi ng mesa, may hawak na tablet, parang wala akong kahalagahan sa presensya niya. Ang buong silid ay malamig kahit maliwanag ang ilaw. Kahit ang hangin parang natatakot dumampi sa kanyang balat.

“Umupo ka,” utos niya nang hindi man lang ako tinignan.

Umupo ako sa tapat niya, nanginginig ang tuhod ko sa ilalim ng mesa.

Tahimik kaming kumain. Ang tanging tunog ay ang paggalaw ng kubyertos. Para kaming dalawang estrangherong pinilit magbahagi ng iisang mesa, iisang bubong, iisang maling relasyon.

“Magiging legal ang kasal natin sa loob ng tatlong araw,” bigla niyang sabi.

Nabilaukan ako sa iniinom ko. “T-tatlong araw?”

“May problema?” malamig niyang tanong.

Marami. Pero alin doon ang pwede kong sabihin?

“W-wala po,” mahina kong sagot. “Susunod po ako.”

Napangiti siya nang bahagya. Hindi iyon ngiti ng saya. Ngiti iyon ng isang lalaking siguradong-sigurado sa kapangyarihan niya.

“Maganda.” Uminom siya ng kape. “Dahil sa araw na ‘yon, tuluyan ka nang magiging Mrs. Blackwood.”

Mrs. Blackwood.

Isang apelyidong mas mabigat pa sa bato sa dibdib ko.

Matapos ang almusal, dinala niya ako sa isang mahabang corridor papunta sa isang silid na puno ng mga papeles, salamin, at malamig na ilaw. Nandoon ang abogado. May hawak siyang makapal na folder.

“Basahin mo,” sabi ni Elijah, itinulak ang mga papeles sa harap ko.

Nanginginig ang mga daliri ko habang binubuklat ang kontrata. Bawat pahina ay parang tanikalang unti-unting bumabalot sa pagkatao ko.

Walang pag-alis nang walang pahintulot.

Walang pakikipag-ugnayan sa media.

Walang pagtakas.

Walang pagtanggi.

“Kung lalabagin mo ang kahit alin diyan,” malamig niyang sabi, “May kapalit iyon na hindi mo kakayanin.”

“Bakit niyo po ginagawa ‘to?” hindi ko napigilang itanong. “Kung pera lang… binayaran ko na po ang kapalit kagabi. Bakit kailangan pang ikadena ang buong buhay ko?”

Saglit siyang natahimik.

Sa unang pagkakataon, nakita ko ang anino sa likod ng mga mata niya.

“Dahil hindi kita binili para sa isang gabi,” sagot niya. “Binili kita para sa isang laro na hindi mo pa nauunawaan.”

Nanlamig ang buong katawan ko. “Anong… laro?”

Hindi siya sumagot. Sa halip, tumingin lang siya sa akin na parang sinusukat ang bawat parangal at takot sa mukha ko.

“Pipirma ka ba?” tanong niya.

Tumingin ako sa papel. Tumingin ako sa kamay kong nanginginig. Tumingin ako sa lalaking may hawak ng kapalaran ko.

Wala naman talaga akong choice.

Pumirma ako.

Sa bawat pirma, parang may parte ng pagkatao kong tuluyang namatay.

Kinagabihan, dinala niya ako sa isang malaking pagtitipon. Mga mayayamang tao. Mga ngiting puno ng kabalintunaan. Mga halakhak na may kasamang patalim.

“Ang ganda ng asawa mo, Elijah,” sabi ng isang babae na puno ng mamahaling alahas. “Saan mo nakuha?”

Hindi pa ako nakakasagot nang magsalita si Elijah. “Sa lugar kung saan ang mga kagaya niya ay may presyo.”

Napahiya ako. Parang hinubaran niya ako sa harap ng lahat—hindi ng damit, kundi ng dignidad.

Ngumiti lang ako. Dahil iyon na lang ang kaya kong gawin.

Sa gitna ng mga ilaw at ngiti, naramdaman ko ang bigat ng kamay niya sa likod ko. Mahigpit. Parang paalala na hindi ako pwede mawalan ng kontrol.

“Matuto kang ngumiti,” bulong niya sa tainga ko. “Ayokong mapahiya sa harap ng mundo.”

“Hindi niyo naman po ako asawa sa paningin ng mundo,” bulong ko rin.

Bigla siyang napatingin sa akin. Matalim. Babala.

“Hindi pa,” sagot niya. “Pero lahat ng papel ay papunta na roon.”

Nang gabing iyon, bumalik kami sa mansyon na parang wala lang ang lahat. Pagkapasok sa silid, isinara niya ang pinto sa likod namin.

Ang tunog ng pagkakasara nito ay parang huling hininga ng kalayaan ko.

“Bakit ka nanginginig?” tanong niya.

Hindi ako agad sumagot. “N-natatakot po ako.”

Lumapit siya. Isang hakbang. Dalawa. Hanggang sa nasa harap ko na siya.

“Masasanay ka rin,” mahina niyang sabi. “Lahat ng nasa mundo ko ay nasasanay sa sakit.”

Tumingala ako sa kanya. “Paano po kung ayoko?”

Saglit siyang natahimik bago sumagot. “Hindi kasama sa kontrata ang ayaw.”

At doon ko lubos na naunawaan—ang lalaking ito ay hindi basta-bastang malamig. Siya ay bagyong walang pakialam kung may masagasaan siyang damdamin o hindi.

At ako ang unang biktima ng bagyong iyon.