Kabanata 1

Basang-basa si Nica habang nagmamadaling pumunta sa ospital. Ang ulan ay walang tigil, bumubuhos nang parang walang hanggan. Ramdam niya ang lamig ng bawat patak na dumadampi sa balat niya, pero mas malakas pa sa lamig ng ulan ang nangingibabaw na takot sa puso niya. Sa loob, iniisip niya ang kalagayan ng kanyang ina—isang buhay na nakabitin sa pag-asa at sa mga makina ng ICU.

Hindi nagtagal, nakarating siya sa ospital. Mabilis siyang umakyat sa ICU, tinawid ang makipot na pasilyo na puno ng mga taong nagmamadali rin. Pagpasok niya sa ICU, nakita niya ang ina niyang nakahiga sa kama, napapaligiran ng mga machines at mga wires na kumokonekta sa katawan nito. Malalim ang paghinga ng kaniyang ina, habang ang mga mata ni Nica ay hindi makawala sa malambot na mukha ng ina.

Habang hawak-hawak ang kamay ng ina, nilapitan siya ng doktor.

“Miss Nica, kritikal na po ang kondisyon ng nanay mo. Kailangan na agad siyang maoperahan kung gusto natin siyang mailigtas,” wika ng doktor, habang tumitingin siya nang diretso sa mga mata ni Nica. "Pero... may isang bagay pa po akong kailangang malaman. May kakayahan po ba kayong tustusan ang gastusin para sa operasyon? Mahal po ito.”

Huminga nang malalim si Nica, pilit nilalabanan ang pagkilos ng mga luha na sumusubok sumirit sa kanyang mga mata. "Dok, wala po akong sapat na pera. Nag-aaral po ako pa lang sa kolehiyo. Wala po akong trabaho, kaya wala rin po akong puhunan para sa operasyon.” Ang boses niya ay mahina, at pilit niyang tinatago ang panghihina.

“Ganoon ba…” sagot ng doktor, na para bang nakikiramay ngunit limitado ang kanyang magagawa. "Bibigyan ka namin ng ilang oras para maghanap ng paraan. Kung hindi, baka hindi na siya makaligtas,” dagdag nito bago bumalik sa loob ng ICU.

Lumabas si Nica, hindi alam kung saan hahanap nang ganoong kalaking pera. Sa isip niya, si Rafael ang tanging maaasahan niya dahil may kaya ito sa buhay. Nilabas niya ang cellphone at handa nang tawagan ang kasintahan para humingi ng tulong—kahit na nahihiya siya.

Ngunit bago pa man niya marinig ang boses ni Rafael, may isang babae ang lumapit sa kanya. Napapalibutan ito ng mga bodyguard na nakapuwesto sa paligid niya na parang mga sundalo sa isang opisyal na misyon.

Tumigil ang babae sa harap niya at tumingin nang diretso, halatang sinusukat si Nica.

“Ikaw ba ang girlfriend ng anak kong si Rafael Watson?” tanong ng ginang, diretso at walang halong pag-aalinlangan. “I’m his mother.”

Napilitan tumango si Nica.

"Good evening po, Ma'am," magalang niyang bati sa ginang.

Hindi niya naituloy ang balak niyang tawagan si Rafael mang sumunod ang mga salita ng babae.

“Limang milyon ang ibibigay ko sa 'yo,” mahigpit na sabi ng ina ni Rafael, “kapalit ng pakikipaghiwalay mo sa anak ko, Nica.”

Naipit ang hininga ni Nica sa pagkabigla. Hindi siya makapaniwala sa sinabi. Halos bumigay ang mga tuhod niya sa bigat ng pangungusap. Ngunit hindi lang iyon ang tumalbog sa dibdib niya. Tinuligsa siya ng mga salitang hindi niya inaasahan.

“Hindi ka nararapat sa pamilya namin,” patuloy na pang-uuyam ng babae, na parang sinusubukan siyang siraan. “Wala kang maabot sa buhay dahil mahirap ka lang.”

Naalala ni Nica ang mga araw ng hirap ng pamilya nila, ang mga gabing nag-aaral siya habang nagpa-part time job upang makatulong, ang mga pangarap na binuo niya nang kasama si Rafael. At ngayon, ito pala ang tingin ng ina ng lalaki sa kanya—isang taong wala raw halaga dahil sa estado ng buhay.

Hindi niya alam kung anong sasabihin. Naramdaman niya ang sakit, galit, at lungkot na sabay-sabay bumalot sa kanyang puso.

“Mrs. Watson, mahal ko po si Rafael,” sagot ni Nica nang matatag kahit na nanginginig ang boses. “Hindi pera ang sukatan ng pagmamahal namin.”

Ngunit tila ba wala itong epekto. Napailing ang babae at ngumiti nang malamig.

“Love? That doesn’t pay hospital bills, sweetheart. You think love can cover five million pesos? You are naive if you believe that.”

Nagtaka si Nica sa lalim ng pagkakakita ni Mrs. Watson sa kanila. Sa mga mata ng babae, walang lugar si Nica—wala siyang karapatan, at wala siyang halaga.

Habang nag-uusap sila, nilapitan sila ng doktor.

“Miss Nica, kailangan na po namin ang desisyon mo. Hindi na pwedeng ipagpaliban pa ang operasyon.”

Tumalikod si Nica at nilingon ang ina ni Rafael. Halatang nag-aantay siya ng sagot.

Nasa kanyang mga kamay ang limang milyong pisong naghihintay na mapasakamay niya. Ngunit para kay Nica, hindi pera lang ang nilalaman ng alok na iyon. Kasama ang paghamak, pag-aalipusta, at isang napakahirap na desisyon.

Hindi niya matanggap ang sitwasyon, ngunit ang buhay ng ina niya ay mas mahalaga.

Hinawakan niya ang sobre na inilapit sa kanya. Ramdam niya ang bigat ng lahat—ng pera, ng pangungutya, ng lahat ng pag-asa na parang unti-unting nawawala.

“Kung ito ang magiging paraan upang mailigtas ang aking ina, tatanggapin ko ang limang milyon,” ang mahinang salita na parang sumirit mula sa kailaliman ng pagkatao ni Nica.

Ngumisi ang ina ni Rafael at inabot ang pera kay Nica.

Hindi pa man nakakakilos si Nica upang itabi ang perang iniabot ng ina ni Rafael, muling lumapit sa kanya ang babae. Matigas ang mga mata nito habang nakatitig sa kanya mula ulo hanggang paa—parang sinusuri siya kung marumi ba ang kaluluwang kanyang binili.

“Don’t be foolish and think this changes anything between you and my son,” malamig ang tinig ng ginang, punong-puno ng panghahamak. “This deal is final. I paid you not just for your silence… but for your complete disappearance.”

Nagkuyom ng kamao si Nica, pilit kinakalma ang sarili sa harap ng ganitong uri ng insulto. Ngunit tila ba hindi pa tapos ang ginang.

“You may think you’ve sacrificed something noble today, but let me tell you the truth—you’re just another girl who got paid to walk away. Nothing more.”

Parang sinampal ng paulit-ulit si Nica sa mga salitang iyon. Gusto niyang sagutin, ipaglaban ang sarili, ang pagmamahal nila ni Rafael. Ngunit wala siyang boses na mailabas. Ang bawat salitang bumalot sa kanya ay parang kadena—nanghihina siya sa bigat.

Ang ginang ay humakbang pa palapit sa kanya, halos magkadikit na ang kanilang mukha. Ramdam ni Nica ang amoy ng mamahaling pabango nito, na taliwas sa panlalamig ng boses nitong muling nagsalita.

“You have no idea what Rafael has been preparing for. His future is designed with precision. He’s bound to marry someone who matches our name, our status, our legacy. And you, Nica? You’re the kind of distraction that ruins a man’s destiny.”

Napasinghap si Nica. Ngunit sa kabila ng pagdurusa niya, may apoy pa rin sa loob niya na hindi ganap na namamatay.

“Hindi ako distraction,” sagot niya, mahina ngunit may diin. “I love your son. And I believed he loved me, too.”

Ngumiti ang ginang, ngunit iyon ay isang ngiting puno ng panunuya.

“Oh darling, that’s the kind of fairytale love girls like you cling to. But in the real world? Love is nothing without power. Without legacy. Without control.”

Napuno ng lungkot ang mga mata ni Nica, ngunit hindi siya umatras.

“Then I feel sorry for you,” sagot niya sa wakas. “Because you’ll never understand what love really means.”

Tumawa nang marahan ang ginang, tila ba naaaliw sa tapang ni Nica.

“Keep your pity. I’m not the one who has to watch her mother die unless she sells herself for crumbs,” madiing sabi nito, bago siya lumingon sa kanyang mga bodyguards.

Bago tuluyang umalis, huminto siya sa tabi ni Nica, ibinulong ang huling hagupit ng kanyang salita—isang paalala at banta.

“If I see you anywhere near my son again, I will not hesitate to destroy whatever pathetic future you think you have left. Do you understand me?”

Hindi sumagot si Nica. Tumango lamang siya—isang tahimik na pagsang-ayon sa kasunduang pinilit niyang tanggapin.

Kasabay ng pagtalikod ng ginang ay ang mas lalong paglubog ni Nica sa reyalidad. Hindi niya inakala na ganito ang magiging kapalit ng pagmamahal. Hindi niya sukat akalain na darating ang araw na mas pipiliin niyang masaktan, mapahiya, at mawalan… para lang mailigtas ang taong pinakamahal niya—ang ina niya.

Humigpit ang hawak niya sa sobre ng pera. Mainit ang mga luha na pumatak mula sa kanyang mga mata, ngunit wala siyang lakas para punasan ang mga ito. Hindi niya alam kung saan niya huhugutin ang natitirang tapang, pero kailangan niyang bumalik sa doktor at dalhin ang perang iyon.