Kabanata 2

Matapos maisumite ni Nica ang pera para sa operasyon, halos matumba siya sa upuan sa waiting area ng ospital. Wala nang laman ang katawan niya. Hindi pagkain ang kailangan niya, kundi kapahingahan mula sa bigat ng desisyong ginawa niya.

“Hindi ko man lang siya nakausap…” bulong niya sa sarili habang hawak ang cellphone na kanina pa niya gustong gamitin para tawagan si Rafael.

Ngunit paano pa ngayon?

Hindi niya alam kung paano niya ito ipapaliwanag. Hindi siya binigyan ng pagkakataong magsalita, magpaliwanag, o humingi man lang ng tulong. Pinalabas siyang mukhang pera, at ang masakit—kinuha niya iyon.

Hindi dahil sa kasakiman. Kundi dahil sa desperasyon.

Tumunog ang cellphone niya. Isang text message mula kay Rafael.

Rafael: Babe, is everything okay? I tried calling you. Call me back, please. I’m worried.

Napapikit si Nica. Parang isang kutsilyo ang bawat salita mula kay Rafael.

Kailangan niya itong itama. Kailangang magpakatatag siya. Dahil sa puntong iyon, natutunan niyang kahit gaano pa kalalim ang pagmamahal, minsan ay hindi sapat para pigilan ang mga taong kayang bumili ng kapalaran mo.

Tinawagan niya si Rafael at sinabing magkikita sila sa isang private resort sa Tagaytay.

***

Tahimik ang silid na inuupahan ni Nica sa isang private resort sa Tagaytay. Pinili niyang malayo sa lahat—malayo sa ospital, sa lungsod, at higit sa lahat, sa ingay ng katotohanang nilulunok niya sa bawat segundo.

Hindi niya alam kung paano sisimulan. Kung paano iaabot ang sarili sa lalaking labis niyang minahal. Ngunit alam niya, ito na ang huli. Huling beses niya itong makikita. Huling beses niya mararamdaman ang yakap, ang halik, ang init na minsang naging kanlungan ng puso niyang sugatan.

Maya-maya lang ay bumukas na ang pinto. Nakasuot si Rafael ng puting polo at dark jeans—simple, pero laging may dating. Nang makita niya si Nica na nakatayo sa may terrace, agad siyang lumapit at niyakap ito mula sa likod.

“I missed you,” bulong niya, sabay halik sa batok ng dalaga. “Are you okay? You’ve been so distant lately.”

Ngumiti si Nica, pilit. “I just… needed time to think.”

“About us?”

“Yes.”

Tahimik si Rafael. Ramdam niyang may bumabagabag sa dalaga, ngunit minabuti niyang huwag itong pilitin. “Whatever it is, we’ll get through it. Together.”

Tumalikod si Nica at hinarap siya. Pinagmasdan niya ang mukha nito—ang lalaking minahal niya ng buong puso. At sa loob ng ilang saglit, pinilit niyang itapon ang lahat ng sakit, upang manatili na lang ang alaala ng pagmamahal.

Hinila ni Nica si Rafael palapit sa kaniya at hinalikan ito, mariin—puno ng pagnanasa, lungkot, at desperasyon.

Nagulat si Rafael. Kita sa mga mata niya ang pagkabigla at pagkalito sa kinikilos ng dalaga. Hindi lang dahil sa biglaang init ng halik nito, kundi dahil sa bigat na nararamdaman niya sa likod ng bawat galaw ni Nica.

“N-Nica…” putol niyang sambit habang hawak ang mga braso ng dalaga. “What are you doing? Hindi pa tayo kasal, remember? We promised…”

Napasinghap siya nang biglang hubarin ni Nica ang suot niyang shirt. Tumambad sa kaniya ang mapupulang mata ng dalaga, pinipigilan ang pagbagsak ng luha.

“I know what we promised,” bulong ni Nica. “But I need this. I need you. Just this once, Rafael. Please.”

“Nica…” hinawakan ni Rafael ang pisngi niya, mariing nakatitig. “This isn’t like you. Tell me what’s wrong. Did something happen? Bakit parang…”

“I just want to feel alive,” giit niya, tinatakpan ang tunay na dahilan ng kanyang biglaang pagnanasa. “I want to remember what it’s like to be… whole. And only you can make me feel that.”

“Are you sure you won’t regret it?” tanong ni Rafael, halos hindi makahinga sa bigat ng nararamdaman.

Mabilis na tumango si Nica, at muling siniil ng halik ang labi ni Rafael—mas mariin at mas mapusok.

Hindi na rin napigilan ni Rafael ang sarili. Sa loob ng dalawang taon nilang relasyon, puro pagpipigil at respeto ang ibinuhos niya. Pero ngayong naririnig niya ang boses ni Nica na puno ng pakiusap, wala siyang lakas para tumanggi.

Binuhat niya ang dalaga, marahang iniupo sa kama. Patuloy niya itong hinahalikan, parang sinusubukang burahin ang lahat ng sakit at pagdududa sa pagitan nila.

Hinubad ni Rafael ang suot ni Nica, dahan-dahan, buong paggalang, buong pagmamahal. Hinalikan niya ang bawat pulgada ng katawan nito, parang kinikintal sa kanyang isipan ang bawat detalye, bawat marka, bawat hininga.

“I’ll be gentle, Babe,” bulong niya habang nilalagay ang condom, pinapawi ang kaba na nararamdaman niya.

Napakapit si Nica sa bedsheet, malamig ang palad, nanginginig ang tuhod.

“Rafael…” usal niya, habang dahan-dahang naramdaman ang pagpasok nito sa kanya.

“Tell me if it hurts… tell me to stop if you want me to. I’ll stop, Nica. Just say the word,” paulit-ulit na sambit ni Rafael habang marahang kumikilos.

Ngunit hindi sumagot si Nica. Sa halip, hinigpitan niya ang yakap kay Rafael. "Don’t stop… please. Just hold me. Just love me—tonight.”

“Open your legs wider, Babe,” bulong ni Rafael habang binilisan ang bawat ulos. "I want to feel all of you. Every inch. Every breath."

Sa bawat halik niya sa balat ni Nica, sa bawat ungol na pilit niyang tinatago, unti-unting bumabagsak ang mga pader na matagal niyang itinayo para sa sarili.

“I love you,” bulong ni Rafael paulit-ulit habang hinahalikan ang balikat ni Nica.

“I love you too,” tugon ni Nica, kahit alam niyang wala na siyang karapatang sabihin iyon.

Nang matapos ang lahat, habang magkahalong pawis at luha ang bumalot sa kanilang katawan, tumayo si Rafael at kinuha ang isang maliit na kahon mula sa bulsa ng kaniyang jacket.

Lumuhod siya sa harapan ni Nica—hubad pa rin, ngunit puno ng tapang at pag-ibig sa kaniyang mga mata.

“Nica…” bulong niya, nanginginig ang tinig. “I know we’re young, and I know we still have so much to do in life. But I can’t imagine doing any of it without you. I’m going to America next month to pursue my master’s… but I want you to be part of that journey. I want you beside me, always. Someday, somehow. Will you marry me?”

Parang nahulog ang buong mundo kay Nica.

“Rafael…” mahina niyang sambit, nanginginig ang mga labi. Tinitigan niya ang singsing—simbolo ng lahat ng pangarap nilang dalawa.

Ngunit hindi niya puwedeng tanggapin.

Dahil hindi alam ni Rafael ang kapalit ng pag-ibig niya.

Hindi niya alam na ibinenta ni Nica ang kanilang kinabukasan—para sa limang milyong piso.

Kaya kahit durog na durog na siya, pinilit niyang ngumiti.

“No.”

Napatigil si Rafael. “W-What?”

Tumayo si Nica, dahan-dahan. Iniwasan ang mga matang pilit siyang binabasa.

“I’m tired, Rafael,” sabi niya. “I’m tired of this relationship. Of pretending everything’s okay.”

“Wait—Nica, what are you saying? What do you mean?”

She inhaled deeply, pinipigilan ang pagbagsak ng luha. “I don’t want this anymore. I don’t want us anymore.”

“No. No, you don’t mean that. Is this because I’m leaving? Is that it? We can make it work, Nica. I’ll fly back whenever I can. Or… or we can delay the trip. I’ll cancel it if you want—”

“No!” singit ni Nica, mas matigas ang tinig. “Don’t you dare change your plans because of me. I don’t want you to stay. I need you to go.”

Rafael’s eyes filled with disbelief, pain, and desperation. "Why? Why are you pushing me away?"

“Because I’m not happy anymore,” sagot niya. Para hindi siya matuksong bawiin ito. “I don’t love you anymore.”

Napaatras si Rafael, parang sinampal ng katotohanan. “After everything… after tonight… how can you say that?”

Tumalikod si Nica, tinakpan ang bibig para pigilan ang hikbi. “Tonight was my gift to you. A proper goodbye.”

“Goodbye?” pabulong na ulit ni Rafael, parang hindi matanggap ang naririnig. “Nica… Please. I’m begging you. Tell me what I did wrong. At least tell me why.”

Ngunit umiling si Nica. “There’s no more reason left to explain.”

Mabilis na tumakbo si Nica palabas ng silid.

Naiwan si Rafael sa silid—nakaluhod, hawak pa rin ang singsing na hindi niya kailanman naisuot. Ang gabi ng pagmamahalan ay naging gabi ng pamamaalam.

“Why, Nica… why did you break my heart?”