Kabanata 5

Nagising si Rafael mula sa maikli ngunit magulong tulog nang makarinig siya ng maingay na sigawan mula sa ibaba. Malinaw at agresibo ang tono ng boses ng isang babae—pamilyar.

Agad siyang bumangon at lumabas ng kuwarto, diretso sa hagdan. Habang bumababa, naririnig niya ang malulutong na salita ni Camilla, ang fiancée niyang anak ng isang kilalang pamilya sa Maynila. Ang tono nito ay matalim, may bahid ng pang-iinsulto. Napatigil siya sa dulo ng hagdan nang marinig ang galit na boses ng babae.

“This coffee tastes like mud! Do you even know how to follow simple instructions?”

Pagdating niya sa sala, nanlaki ang mata niya sa nasaksihan. Hawak ni Camilla ang isang baso ng malamig na tubig. Sa harap nito, si Nica—nakatayo, tahimik, halatang nagpipigil ng emosyon. Nakayuko ang ulo, at kitang-kita sa postura nito ang pagpipigil ng luha.

At bago pa siya makapagsalita, inihagis ni Camilla ang laman ng baso kay Nica.

Basa ang uniporme ni Nica. Ang buhok niya ay kumapit sa pisngi. Ang mga mata niya ay mariing nakapikit, tila pinipilit ang sarili na huwag gumalaw o magsalita.

Napakuyom ang kamao ni Rafael.

"Camilla!" mariin niyang tawag, napalakas ang boses niya.

Napatigil ang babae at agad lumingon sa kanya.

“Rafael! Thank God you’re here. You should really fire this maid. She doesn’t know how to make coffee. It’s disgusting.”

Hindi agad nakapagsalita si Rafael. Napatingin muna siya kay Nica na hindi pa rin tumitingin sa kanya. Basang-basa ang katawan nito, pero nanatiling tahimik.

"Did you just throw water at her?" mahinahon ngunit matigas ang tanong ni Rafael.

Camilla scoffed, offended by the question. “She deserved it. I told her three times how I wanted my coffee, and she still got it wrong.”

"You could’ve told her properly. You don’t throw water at people, Camilla. She's not an animal."

Napasinghap si Camilla, hindi makapaniwala sa tono ni Rafael. “Excuse me? Are you defending a maid right now? Seriously?”

Hindi sumagot si Rafael. Lumapit siya kay Nica, at sa mahinang tinig ay sinabi, “Go change your clothes. You don’t have to clean this mess. I’ll have someone else do it.”

Bahagyang napatingin si Nica sa kanya. Sandali lamang. Ngunit sapat iyon para makita ni Rafael ang sakit at kahihiyang pilit nitong kinakain. Tumango lamang siya, saka tahimik na umalis dala ang basang tray.

Pagkaalis ni Nica ay bumaling muli si Rafael kay Camilla.

“That was completely uncalled for,” seryoso niyang sabi. “You humiliated her.”

Camilla raised a brow, offended at the confrontation. “Are you seriously taking her side? She’s just a maid.”

“She’s a person,” madiin niyang sagot. “And no one deserves to be treated that way.”

Tumawa si Camilla ng pilit. “Wow. Didn’t expect you to get soft over household help. Is there something going on I should know?”

Napakunot ang noo ni Rafael. “Don’t be ridiculous.”

“Then stop acting like you actually care about her.”

Hindi sumagot si Rafael. Tumalikod siya at dumiretso sa kanyang opisina, iniwan si Camilla na nakatayo pa rin sa sala, halatang naguguluhan at naiinis.

Pagkapasok niya sa silid, agad niyang isinara ang pinto at napalalim ang buntong-hininga. Hindi niya maintindihan ang sarili. Buong limang taon ay tinuruan niya ang sariling kamuhian si Nica. Pinilit niyang kalimutan ang lahat—ang pag-ibig, ang sakit, ang pagtataksil na iniisip niyang ginawa nito noon. Pero sa iisang iglap, sa harap ng eksenang iyon, nawala ang lahat ng galit. Ang natira ay awtomatikong instinct na protektahan ito.

Nagulo ang utak niya. Bakit pa rin siya naapektuhan? Bakit kahit tapos na ang lahat, may parte sa kanya na gustong lumapit at yakapin si Nica, punasan ang luha nito kahit wala itong iniiyak?

Samantala, sa loob ng banyo ng servant’s quarters, mahigpit na nakapikit si Nica habang pinipigilan ang pagbagsak ng luha. Malamig ang tubig na dumadaloy mula sa shower, pero mas malamig ang sakit na naramdaman niya sa ginawa ni Camilla.

Hindi na siya umiiyak. Hindi dahil wala nang luha, kundi dahil pagod na siyang umiyak. Iyon na yata ang sanlibong pangalawang beses na nilunok niya ang pride niya para lang manatiling kalmado. Akala niya kaya na niyang tiisin lahat. Pero ibang klase ang sakit kapag hinamakan ka sa harap ng lalaking minsan mong minahal.

Nagbihis siya ng bagong uniform.

Paglabas niya ng quarters ay sinalubong siya ng kasamang maid na si Mariel.

“Girl, grabe ‘yung kanina. Kumalat agad ‘yung balita sa buong bahay,” bulong nito.

“Okay lang ako,” mahinang tugon ni Nica.

“Hindi ka man lang lumaban. Wala ka man lang sinabi.”

“Anong isasagot ko? Wala akong laban. Katulong lang ako, ‘di ba?”

Tahimik si Mariel. Hindi na muling nagsalita si Nica. Bumalik ito sa trabaho, tila walang nangyari.

Kinagabihan, habang abala ang buong bahay sa paghahanda para sa dinner ng mga investors na dadalo kinabukasan, nakatanggap si Nica ng mensahe mula sa isa sa mga senior staff. Pinapatawag daw siya ni Rafael.

Hindi niya alam kung bakit, pero agad siyang nagtungo sa opisina nito. Pagdating niya, bahagyang nakaawang ang pinto. Marahan siyang kumatok.

“Come in,” malamig na boses ni Rafael ang narinig niya.

Pagpasok niya, tumayo agad si Rafael mula sa kanyang upuan. Tumitig ito sa kanya—hindi galit, pero malalim ang tingin. Halatang may gustong sabihin.

“You shouldn’t have to endure that,” panimula ni Rafael. “What happened earlier—I'm sorry.”

Napaangat ang tingin ni Nica. Hindi niya inaasahan ang kahit anong uri ng paghingi ng tawad mula kay Rafael. Hindi na niya inaasahan ang kahit anong kabutihan dito.

“Okay lang po, Sir,” mahina niyang tugon. “Sanay na rin ako.”

“That’s not something you should be used to,” sagot ni Rafael. “No one should ever get used to being humiliated.”

Walang sagot si Nica. Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa o masaktan sa sinabing iyon. Kasi kahit narinig niyang humingi ito ng tawad, naroon pa rin ang distansyang hindi niya kayang abutin.

Tahimik silang pareho. Ilang segundong walang nagsalita.

“You didn’t deserve that, Nica,” muling sabi ni Rafael, mas mahinahon ang tono. “Not from her. Not from anyone.”

Muling napayuko si Nica. Naramdaman niyang nangingilid na naman ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. Pero tulad ng nakasanayan, pinigilan niya ito.

“Thank you, Sir,” mahina niyang sabi. “Pero ayos lang po talaga. Basta po, magtatrabaho lang po ako nang maayos.”

Tumango si Rafael, pero hindi nito maitago ang kunot sa noo.

“You can go now,” sabi nito.

Tumalikod si Nica, pero bago pa siya tuluyang makalabas...

“Nica…”

Napalingon siya. Hindi niya alam kung ano ang aasahan.

Pero sa huli, wala nang sinunod si Rafael kundi isang maikling sulyap.

“Take care of yourself.”

Tumango si Nica. Tahimik na naglakad palabas. Ngunit ang mga salita ni Rafael ay nanatiling buo sa kanyang isipan.

***

Author's Note:

Magandang araw po. Sana ay suportahan n'yo ang bagong libro ko. Pa-like, comment, gem vote, at rate kung nagustohan po ninyo. Maraming salamat!