Chapter III

Lincoln’s POV

“ Okay lang ba? ” pag tatanong ni Jannah sa’kin.

“ It suits you perfectly, ” ani ko.

Hindi ko maitatanggi na bagay na bagay sa kaniya ang wedding dress na suot niya ngayon. Kahit hindi pusong lalaki ang puso ko ay hindi ko maitatangging maganda siya sa suot niya.

“ Ang ganda talaga ng magiging asawa mo, anak, ” ani ni Mommy habang pinipicturan si Jannah. Nahihiya nga si Jannah pero hindi niya mapigilan si Mommy na picturan siya. Ipapakita niya raw sa mga kaibigan niya para malaman na maganda ang magiging manugang niya.

“ Mom, enough na. Baka mag karoon ako ng kaagaw sa magiging asawa ko. ” Naglakad ako palapit kay Jannah.

Itinigil na Mommy ang pagkuha ng litrato kay Jannah. Tinignan niya ang mga kuha niyang litrato habang si Jannah naman ay nahihiya sa’kin dahil sa suot niya ngayon.

“ Is there something wrong? ” Tinignan ko siya sa mata pero agad naman siyang umiwas.

“ W-wala naman. Hindi lang ako sanay mag suot ng ganito. ”

“ Akala ko naman kung ano na. Jusko ka dai. ” ani ko gamit ang malambot kong boses.

“ Ano? ” Napatingin siya sa’kin.

Tila ako binuhusan ng malamig na tubig nang mapagtanto ko kung paano ang naging tono ng boses ko. Jusko po, bakit naman naging gano’n ang tono ng boses ko.

“ Bakit? ” pag tatanong ko. Kalmado akong nag tanong sa kaniya para hindi niya mapansin na medyo nag papanic na ako.

My gay soul is panicking!

“ Parang nag iba kasi yung tono ng boses mo, ” ani nito habang nakatingin sa’kin ng may pag tataka.

“ B-baka gutom ka lang. Kung ano-ano ang sinasabi mo, ” ani ko.

Kahit na may pag tataka sa mukha niya ay tinanggap naman niya ang pag dadahilan ko. Itinuon na lang niya ang paningin niya sa suot niyang dress ngayon. Nangangati na raw siya kaya minabuti nila Mommy na mag palit na siya kaya umakyat na uli sila.

“ Kaya ko naman na po mag palit mag isa, ” ani nito habang paakyat kaya nag paiwan na sila Mommy at Cha-Cha rito sa baba. Nag  tungo si Cha-cha roon sa mga gamit niya at nag ayos, si Mommy naman ay lumapit sa’kin.

“ Iho, tignan mo ang mapapangasawa mo. Hindi ba’t ang ganda? ” Ipinakita niya ang mga litratong kuha niya kanina. Kahit na epics at hind maayos ang iba ay nangingibabaw pa rin ang kagandahan ni Jannah.

Tanginang mukha yan Jannah! Nawawala pagka bakla ko e.

“ Kita mo. Sa sobrang ganda niya hindi ka makapag salita, ” sabi ni Mommy kaya nabalik ako sa reyalidad.

“ Sino ba naman kasing hindi mabibighani sa ganda niya, Mom. ”

Nag paalam si Mommy na dadalhin niya sa kitchen si Cha-cha para naman daw makapag tsaa ito. Iniwan nila ako sa sala, hinihintay kong bumaba ngayon si Jannah. Medyo matagal na siyang nasa taas kaya minabuti kong sundan na rin siya.

Dumaretso ako sa kwarto ko kasi sabi ko kanina na roon na siya mag bihis. Bubuksan ko na sana ang pinto ng may narinig akong boses ng lalaki sa cr na  malapit sa kwarto ko. Lumapit ako para pakinggang maigi ang sinasabi nito.

“ Nasa trabaho ako, ” ani nito.

Inilapit ko pa ang tenga ko sa pinto dahil bahagyang humina ang boses nito. Minabuti ko nang katukin para naman malaman ko kung sino ang nasa loob.

“ Sinong nandya’n? ” Kinatok ko ang pinto.

May narinig akong ingay sa cr pero wala pa ring sumasagot.

“ Hello? Sinong andyaan? ” Kinatok ko uli ang pinto.

“ A-ako lang, ” medyo nauutal na sagot ni Jannah.

Pag tapos no’n ay bumukas na ang pinto. Pawisan ng kaunti si Jannah at mukhang kabado siya, pinilit niyang ngumiti sa harapan ko pero nangingibabaw ang kaba sa kaniya.

“ Is everything okay? ” pag tatanong ko.

“ Yes. Bakit? ” Inayos niya ang pagkakahawak sa dress.

“ You look terrified. ” Tinitignan ko siya habang pababa kami.

“ Hindi naman a, ” pag mamaang-maangan niya.

“ May narinig akong boses ng lalaki sa cr, ikaw ba ‘yon? ” Napatigil siya sa pag lalakad kaya napahinto ako.

Mas lalo siyang kinabahan at mas pinag pawisan.

“ Who own that manly voice? ” I asked again.

“ A-ah ano. K-katrabaho ko, tumawag. ” ani nito.

“ Ang lakas ng boses, rinig hanggang sa labas. ”

“ Naka loud speaker kasi ako. ”

“ Nakakainlab boses, ” mahinang sabi ko.

“ Ha? May sinasabi ka? ”

Umiling ako bilang pag tugon sa kaniya. Tumambay kami sa sala dahil wala naman na kaming gagawin, pinag usapan lang namin ang buhay namin. Kung ano-ano ang kinu-kwento niya sa’kin. Patungkol kung paano niya binuhay ang kapatid niya at yung taong tumulong sa kanila, hindi ko mapigilang hindi mamangha dahil sa mga pinag daanan niya.

Kahit na mahirap ay nagawa pa rin niyang buhayin ang sarili niya pati ang kapatid niya. Halos speechless ako sa bawat kwento na ikinikwento niya sa’kin, hindi ko inaakala nag anon ka grabe ang mundo sa kaniya. Kasi kung ako siya, paniguradong hindi ko kakayanin ang mga ‘yon.

“ Uhm Lincoln may sasbihin pala ako, ” singit niya sa gitna ng pag k-kwento niya.

“ Hmm? ”

“ Kasi hindi ta— uh never mind, ” ani nito at iniba ang usapan.

Nag k’wento pa siya at nakikinig lang ako. Minsan mga nakakatawa na nangyari sa kaniya tapos mga nakakahiya, kahit hindi na ako makahinga ng maayos ay patuloy lang ako sa pag tawa. Sa katatawa namin ay hindi na namin namalayan ang oras, natigil lang kami sa pag uusap ng may mag text sa kaniya.

“ Kailangan ko na mauna, may check up kapatid ko ngayon. ” Inaayos na niya ang gamit niya ngayon.

“ Samahan na kita. ”

“ Ha? Bakit? Anong meron? ” biglang nataranta ang kalmado niyang boses.

“ Gusto ko lang makilala ang kapatid mo, ” sagot ko sa kaniya.

Bigla naman itong napatigil sa pag kilos at tila nag iisip kung papayag ba siyang sumama ako sa kaniya. Mga ilang minuto itong tahimik bago magsalita uli.

“ S-sige, you can come, ” ani niya bago kunin ang mga gamit niya.

Sabi niya na mauna na raw muna ako sa kotse at susunod na lang siya. Sinunod ko naman ang gusto niya at iniwan na siya sa sala. Nag lakad na ako papunta sa kotse at inalis ko na sa pag kakaparada, pinuwesto ko iyon sa harap ng pinto para naman hindi na maglakad ng malayo si Jannah.

Nag selpon na lang ako habang hinihintay siya na lumabas ng bahay.

“ Sorry, natagalan, ” ani nito habang papasok sa kotse.

“ Okay lang, tara na? ”

“ Tara. ”

Inistart ko na ang makina pag katapos niyang sumagot. Tinuturo niya ang daan papunta sa kanila, squatters area ang tinitirhan nila. Nang makarating kami sa lugar nila ay halos nakatingin sa’min ang lahat ng tao. May mga batang humahabol sa sasakyan naming at yung iba ay tumatabi.

“ Ayon ang bahay namin, doon mo iparada sa harap. ” Tinuro niya ang bahay na gawa sa pinag tagpi-tagping kahoy at yero. Pagkahinto ng kotse ay bumaba na siya at pumasok sa loob. Inayos ko muna ang gamit sa loob, kinuha ko ang cellphone at wallet ko dahil baka manakaw. Mahirap na.

“ What the hell on earth is this place? ” mahinang sambit ko sa sarili ko.

Pinag titinginan ako ng mga tao, pati na rin ang sasakyan ko. ‘Yong mga bata na humahabol kanina sa’min ay nasa gilid ng kotse ko, tinitignan nila iyon at parang ngayon lang sila nakakita ng gano’n. Namamangha sila sa tuwing nakikita nila ang mga repleksiyon nila, pero may ilang matatanda na pinapalayo sila.

“ Nako baka magasgasan niyo ‘yan. Wala tayong pampalit, ” rinig kong sabi ng isa.

“ Ikaw ang ibabayad ko kapag nasira mo ‘yan, ” sabi naman ng isang lalaki sa anak niya.

Mag sasalita sana ako nang bigla kong narinig ang boses ni Jannah kaya napaharap ako sa kaniya.

“ Lincoln, tara pasok ka, ” ani  nito.

Nag lakad naman ako papalapit sa kaniya at iniwan ko ang sasakyan sa tapat nila.

“ Pasensya na bahay namin ah, ” ani niya habang nag lalakad kami.

“ Safe pa ba ‘to sa inyo? ”

 “ Oo naman, tsaka mabait ang mga kapi— ”

“ Con-con! ” sigaw ng isang batang babae na tumatakbo palapit sa’min. Agad ako niyakap nito kaya naman hindi ako nakagalaw bigla dahil sa gulat.

“ Shana, huy! ” Hinawakan ni Jannah ang kamay ng kapatid niya at inaalis iyon sa pag kakahawak sa’kin. Pero masyadong mahigpit ang pag kakayakap nito kaya nahihirapan siyang tanggalin ‘yon.

Tumingin ako kay Jannah at tumango. “ Okay lang, hayaan mo na muna ang kapatid mo. ”

Tinigilan naman niya ang pag higit sa kapatid niya, maya-maya pa ay bumitaw na ito sa pag kakayakap sa’kin. Agad naman siyang kinuha ni Jannah para itabi sa kaniya, nginitian ko naman ang bata. May lumapit ding isang babae na medyo matanda at sabay tingin sa’kin.

“ Ito ba ang tumulong sa’yo para mapagamot ang kapatid mo? ” Tinignan ako nito simula ulo hanggang paa.

“ Opo. ”

“ Aba, ang g’wapo naman pala. ”

Napangiti naman si Jannah sa sinabi ng babae. “ Kaya nga po Aling Teresita, ” ani nito.

“ Lincoln, si Aling Teresita nga pala. Siya ang tumutulong sa’min simula nang mawala sila Mama. Aling Teresita si Lincoln po. ”

“ Hindi ka lang g’wapong binata iho. Matulungin ka rin sa kapwa mo, ipag pag patuloy mo ‘yan. ” Lumapit ito para yumakap sa’kin.

Nooooo. I’m not handsome, maganda ako!

Tila gusto kong itama ang sinabi niya na ang g’wapo ko. Nakakadiring pakinggan dahil maganda ang turing ko sa sarili ko. Ghad! Ngumiti na lang ako ng matipid dahil wala naman akong sasabihin sa kaniya.

“ O siya, kapag kailangan niyo ako e andoon lang ako sa kusina. ” Nag lakad na ito papuntang kusina.

“ Si Shana nga pala, kapatid ko, ” sabi ni Jannah kaya napatingin ako sa kaniya.

Masayang nakatingin lang sa’kin ang kapatid niya, yumuko naman ako ng kaunti para mag pantay kaming dalawa.

“ Do you feel better now? ”

“ Opo! Salamat sa pag bibigay ng pera sa kapatid ko. ” Yumakap uli siya sa’kin, niyakap ko na rin siya pabalik.

“ Alis na tayo, baka mahuli pa tayo sa check-up mo, ” ani ni Jannah kaya nag punta na kami sa kotse.

Nag paalam muna siya kay Aling Teresita na aalis na kami, pag labas namin ay konti na lang ang tao pero may iilan pa ring mga bata na nandoon at tinitignan ang kotse ko. Nang makita nilang papasok si Shana roon ay agad silang lumapit dito.

“ Wow Shana, sasakay ka sa magandang sasakyan? ” namamanghang sabi ng isang bata.

“ Mayaman ka na ba Shana? ” sabi pa ng isa.

“ Yes. Ako makakasakay kayo hindi, kasi mga difficult kayo. ” Nag flip hair pa ang gaga sa harap ng mga kapitbahay nila.

“ Difficult? ” mahinang bulong ko dahil hindi ko ma gets kung bakit difficult ang mga kausap niya.

“ Ano yung Dipikult? ” inosenteng pag tatanong ng isang bata.

“ Mahirap, ” confident na sagot niya.

Gusto kong tumawa ng malakas dahil sa sagot ni Shana. Anak ng tupa! Mahirap pala ang ibig niyang sabihin sa difficult na ‘yon, kalerki! Akala ko kung ano na, naloka ang braincells ko kakaisip kung ano ang difficult na ‘yon. Kelerki naman ‘tong si Shana, ‘di ko siya keri.

“ Shana tama na ‘yang kakasabi ng kung ano-anong emeng English mo. Sumakay ka na, ” sabi ng Ate niya kaya pumasok na siya.

“ Babush mga difficult! ” Ngumiti siya ng matipid bago isara ang pinto.

“ Ano ba ‘yang pinag sasabi mo Shana. Anong difficult-difficult ha? ”

Umupo ng maayos si Shana at humarap sa ate niya. “ Mahirap. ‘Di ba ang tagalog ng difficult ay mahirap. Kaya difficult sila. ”

“ Ewan ko sa’yong bata ka. ” Napasapo na lang sa ulo niya si Jannah.

Nag uusap lang kami ni Jannah ng kung ano-ano at paminsan-minsan ay sumisingit sa usapan ang kapatid niya. Gusto raw niyang kasali siya sa usapan dahil bida-bida raw siya, binatukan nga siya ng Jannah ng bigla itong sumingit sa usapan namin. Ayon habang papunta kami sa hospital ay pinapagalitan ni Jannah ang kapatid niya, sinasabihan niyang ‘wag sisingit sa usapan ng mga matatanda dahil bastos ‘yon at hindi tama.

May point naman si Jannah, mali nga naman na sumingit sa usapan nang may usapan.

“ Mauna na kayo roon, ipapark ko lang ang sasakyan, ” sabi ko sa kanila ng ibaba sila sa entrance ng Hospital. Sumang ayon naman si Jannah at itetext niya ako kung saan ako dadaretso.

Pumasok na sila at nag hanap na ako ng mapag paparkingan ko, nakaabot na ako sa dulo dahil walang bakante sa harapan. Puro occupied ang parking slot.

“ Bingo! ”

May nakita akong available na parking slot kaya roon ko na inilagay ang kotse. Nang okay na lahat at nasigurado ko na naka lock na ang sasakyan ay nag lakad na ako papunta sa main entrance. Medyo malayo kaya nakakapagod, isama pa na medyo tirik ang araw.

Sayang ang aking beauty rest and skin care!

Malapit na ako sa main entrance nang may parang pamilyar na mukha akong nakikita. Habang papalapit ako sa kanila ay mas lalong lumilinaw ang imahe sa mata ko, gusto kong tumigil sa pag lalakad pero hindi ko makontrol ang paa ko. Tila may sarili itong buhay at hindi nakikinig sa gusto kong gawin.

Palakas nang palakas ang tibok ng puso ko.

Ano mang oras ay parang lalabas na ito sa katawan ko dahil sa dalawang tao na makakasalubong ko.

Ang ahas at ang nag pa ahas.