KABANATA 2

AIRA'S POINT OF VIEW

“Umalis ka!” sigaw ko, nanginginig pa rin ang boses, habang yakap-yakap ang katawan ko sa loob ng puting kumot na kinuha ko mula sa kama. Nangingilid ang luha ko, pero ngayon, may halong poot. Galit. Suklam. Lahat ng emosyon na pilit kong tinatago kanina sa harap ni Calvin, ngayon, naglalaban-laban sa dibdib ko.

“Easy, Aira,” malamig na boses ni Brent, habang inaayos ang suot niyang pantalon, parang wala lang nangyari. Parang hindi niya ako tinanggalan ng dangal. Parang hindi siya hayop.

“Don’t fvcking call me by my name,” ibinuga ko sa kanya. “You’re a monster.”

Ngumiti lang siya. ‘Yung ngiting tagumpay. Ngiting wala kang ligtas. ‘Yung tipong alam niyang nabasag na ang buhay ko, at siya ang may gawa noon. Proud siya.

“You’re mine now,” bulong niya, lumalapit pa. 

“Hindi mo na siya mababalikan. He saw us. He fvcking saw everything. At sa tingin mo, babalikan ka pa niya? Sa tingin mo, papatawarin ka niya?”

Tumulo ang luha ko. Pero hindi dahil takot ako. Dahil sa pagkasuklam.

“Ginago mo ‘ko,” mahina kong sabi. “You drugged me, didn’t you? Nilason mo ‘yung wine.”

Nagtaas siya ng kilay. Hindi umamin. Hindi rin nag-deny. Pero ‘yung mata niya, nagsasabi ng totoo.

“Why would I do that?” pakunwaring inosente. 

“Maybe you wanted it. Maybe deep inside, you were tired of being his trophy wife. Maybe you needed a real man.”

PAK!

Isang malakas na sampal ang pinakawalan ko. Ramdam ko ang init sa palad ko, at ramdam kong gumalaw ang mukha niya sa lakas ng tama.

“Don’t you fvcking dare,” galit na galit kong sabi. “Hindi mo alam kung anong nawala sa’kin ngayong gabi. Hindi mo alam kung anong sinira mo.”

Hinawakan niya ang pisngi niya, pero ngumisi lang ulit. Tangina talaga. Hindi siya nasasaktan. Mas lalo pa siyang nage-enjoy.

“Ikaw na ang nagsimula niyan, Aira,” aniya. “You let me in. Figuratively... and literally.”

Sumiklab ang dugo ko. Gusto ko siyang sipain. Sigawan. Suntukin. Pero wala akong oras para ubusin sa hayop na ‘to.

“Buburahin kita sa buhay ko,” sabi ko sa mababang boses. “Lahat ng ginawa mo babalik ‘yan sa’yo. At kapag bumalik ako, Brent... kapag bumalik ako, sisiguraduhin kong lahat ng hawak mong kapangyarihan, lahat ng respeto mong ninakaw, mawawala. I will make sure ng wala ka nang mukhang ihaharap sa kahit sinong tao.”

Tahimik siyang ngumiti. Pero this time, alam kong natamaan ko siya.

“You can try, Aira,” aniya. “But don’t forget, Calvin already threw you away. You’re damaged goods now.”

Hindi ko na siya sinagot. Kinuha ko ang damit ko sa sahig, mabilis na nagbihis habang nanginginig pa rin ang mga kamay ko. Hindi ko ininda kung maayos ba ang itsura ko. Hindi ko na inintindi kung may makakita sa akin sa hallway ng hotel na to. Ang gusto ko lang makalayo.

Makawala.

Tumakbo ako palabas. Hinarang pa ako ng security pero isang tingin lang, umatras na sila. Masyado akong gulo tingnan para hadlangan.

Sumakay ako ng unang taxi na nakita ko.

“Ma’am, saan po tayo?” tanong ng driver.

Binitiwan ko ang address na alam na alam ko. Bahay namin.

Oo, sa bahay namin.

Yung bahay na pinili naming itayo ni Calvin. Yung pinlano naming bawat sulok. Yung kinulayan namin ng mga pangarap. Ang bahay na ngayon, hindi ko alam kung puwede ko pang tawaging “amin.”

Tahimik ako buong biyahe. Hindi ako umiyak. Hindi ako sumigaw. Wala. Pero sa loob-loob ko, may sigaw na putok nang putok naghahanap ng hustisya. Nang dahilan. Nang lakas.

Pagdating sa gate ng bahay, huminga ako nang malalim.

Tumayo ako roon, sa labas ng mismong pintuan. Nakatingin lang. Ilang hakbang na lang, pero parang milya-milya ang layo.

May mga ilaw sa loob. Ibig sabihin, nandoon siya. Si Calvin. At wala akong ideya kung anong mangyayari kapag pumasok ako. Uusok na naman ba ang mata niya sa galit? Babasagin niya ba ang mga baso naming pinili sa Japan? Sisigawan niya ba ulit ako ng mga salitang hindi ko kailanman malilimutan?

O... baka hindi niya na ako papasukin.

Napakapit ako sa door handle. Hindi ko pa pinipihit. Nangangatal pa rin ang mga daliri ko.

Tiningnan ko ang paligid. Ang mga tanim naming nilagay noong anniversary namin. Ang swing na siya mismo ang gumawa noong buntis ako dahil sabi niya, gusto niyang masanay na sa “pagpapasaya ng dalawang babae sa buhay niya.”

Pvtangina, ang sakit pala kapag ‘yung bahay na binuo n’yo para sa pagmamahalan, naging alaala na lang ng pagkawasak.

Dumikit ang noo ko sa pinto. Hinahabol ko ang hininga ko.

Hindi ko alam kung handa na akong pumasok.

Pero isa lang ang sigurado ko ngayon...

Hindi ko na hahayaang maging biktima ulit.