Chapter 3

The Dela Costa mansion was a fortress of marble and glass, its towering walls meant to intimidate anyone who dared step inside. 

Kinabukasan, pagkalabas pa lang ni Claudia sa kwarto ay dama niya na ang bigat ng mga matang nakasunod sa kaniya habang naglalakad siya sa maluluwang na bulwagan. Ang mga katulong ay napapahinto pa at palihim na sumisilip sa kaniya at saka silaa magbubulungan na akala nila ay hindi napapansin. 

“Siya pala iyong sakiting tagapagmana ng mga Venturero…”

“Hindi naman siya mukhang mahina gaya ng sinasabi.”

“Kawawa si Young Master Isaac, nakatali sa ganyan…”

Napairap na lang siya sa mga naririnig. Hindi siya papatinag ‘no. Tinaasan niya lang nf kilay ang ilaw at taas noong naglakad. Ilang taon siyang namuhay sa ospital kung saan ang tsismis ay mas matalim pa kaysa sa scalpel. 

At isa pa whispers and gossip couldn’t kill her. She died once at the hands of her fiance. Mas may sasakit pa ba doon?

Pagdating niya sa dining hall, nadatnan niya si Isaac na nakaupo na sa dulo ng mesa. He wore a crisp black shirt, sleeves rolled up to his forearms, every line of him exuding authority. Sandali siyang tiningnan nito.

“You’re late,” pagalit nito sa kaniya.

Umupo si Claudia sa tapat niya, walang bakas ng pagkailang. 

“I wasn’t aware breakfast here followed surgical precision.”

Naningkit ang mga mata ni Isaac, ngunit bahagyang kumislot ang gilid ng labi na para bang muntik na itong ngumiti.

Bago pa sila muling makapagsalita, isang kaguluhan ang sumabog sa dulo ng bulwagan.

“Tulong! Tulong! Tumawag kayo doctor!”

Agad na tumayo si Claudia, parang awtomatikong gumalaw ang katawan niya. Kumawala ang mga taon ng instinct habang mabilis siyang tumakbo patungo sa pinagmulan ng sigaw. 

“Uncle!” sigaw ni Isaac.

Isang matandang ang bumagsak sa sahig hawak ang dibdib. Namumutla ang mukha nito, at butil-butil ang pawis sa sentido.

“Move!” Her voice was sharp, and commanding. 

Hindi iyon si Claudia Venturero kundi si Dr. Senera Merano the infamous surgeon.

Nag-atubili ang mga katulong na sumunod sa kaniya at nanlilisik pa ang mata ng iba.

“Do as she says,” utos ni Isaac.

Lumuhod si Claudia, mabilis na kinapa ang carotid artery. Mahina iyon at hindi regular. 

Arrhythmia or maybe worse.

Mabilis ang isip niya at naalala niyang walang gamit, walang gamot at walang sterile na lugar kung saan sila naroon. 

Napakagat labi siya at pumikit saglit saka bumuntong hininga.

Wala siyang ibang masasandalan kundi ang sarili niyang mga kamay.

Hinila niya ang hairpin mula sa buhok at binuksan ang butones ng damit ng lalaki.

“I need something flat—like a tray. And a pen. Now!” mariing utos ni Claudia. 

Nag-unahan ang mga katulong sa paghagilap ng mgabagay na hinihingi niya. Sa loob ng ilang segundo, hawak na niya ang lahat ng kailangan.

She improvised quickly, performing chest compressions with precise rhythm. 

Sinimulan niyang iangat-baba ang dibdib nito. Ngunit lalong bumagal ang pulso at mas lalong humina ang paghinga.

“Come on,” bulong niya, pawis na ang noo niya. “Stay with me.”

Lumuhod si Isaac sa tabi niya, bakas sa mukha ang hindi karaniwang pagkabahala.

“Alam… mo ba talaga ang ginagawa mo?” tanong ni Isaac. “Parating na rin ang ambulance.”

Hindi siya sumagot. Wala siyang oras na magpaliwanag dito lalo na kung buhay ang nakataya. Ang buong utak niya ay nasa operasyon, kahit wala sa ospital ay kailangang precise at focus siya.

After what felt like an eternity, the man gasped, his chest rising as air finally filled his lungs again. Muling umangat ang dibdib nito. Unti-unting bumalik ang kulay sa pisngi at nag-stabilize ang pulso.

Bumuntong hininga si Claudia, nanginginig ang tuhod sa adrenaline. “He’ll need monitoring, pero stable na siya ngayon. Pero kailangang dalhin niyo agad siya sa hospital.”

Yumuko ang mga katulong at pinupuri siya. Samantalang kanina kung pagtsimisan siya wags. Mga plastik!

Dahan-dahang tumayo si Claudia. Hindi dahil sa panghihina, kundi sa bigat ng pagtatago ng kaniyang tunay na katauhan.

Pag-angat ng tingin niya, nakatitig na si Isaac sa kaniya. Puno ng duda ang mga mata nitong nagtatanong.

“Sinong nagturo sa iyo niyan?” tanong nito, mababa ang boses. 

Napakagat labi si Claudia. Sandaling nag-isip siya ng palusot. Ngunit ang titig ni Isaac ay parang binabasa ang buong pagkatao niya. Mas lalo siyang nahihirapan magsinungaling.

Shit! Bakit ba kasi ibang-iba ang katauhan niya dito sa katawan niya ngayon.

Itinaas niya ang ulo at nagkibit balikat. “Does it matter? Buhay siya at iyon ang mahala.”

Matagal siyang pinagmasdan ni Isaac. Hanggang sa bigla nitong hinawakan ang kaniyang pulsuhan at hinila siya palayo sa iba.

“Claudia Venturero,” matalim ang tinig nito. “Kung hindi ako nagkakamali, ang babaeng pinakasalan ko kahapon ay halos hindi makakyat ng hagdan nang hindi nahihilo. At ngayon, kaya mong mag-diagnose at mag-revive ng tao gamit lang ang tray at ballpen?”

Mabilis ang tibok ng puso niya, ngunit pinanatili niyang kalmado ang ekspresyon.

“People change.” Iyon lang ang nasabi niya kasi napakahirap lusutan ng gulong pinasook niya.

“Not like that.” Naningkit ang mata nito. “Who are you, really?”

The words struck her like a knife. For a heartbeat, she thought he knew but that's impossible. 

Hindi nito malalaman at mahirap rin paniwalaan kung sasabihin niya na ibang katauhan na ang nasa loob ng kaniyang asawa. She stole Claudia's body and borrowed her face. 

Iwinaksi ni Isaac ang kamay niya ng hindi siya nagsalita. 

“You’re hiding something.” He gritted his teeth.

Dahan-dahan siyang huminga, pinakakalma ang sarili.

“Believe what you want, Mr. Dela Costa. I saved your uncle’s life. Kung krimen iyon, then punish me.”

“You’re not as fragile as they said. And that makes you… dangerous.” 

Mabigat ang tingin nito sa kaniya. Hanggang sa tumalikod ito.

Kinagabihan, nakatayo si Claudia sa balkonahe ng silid, tanaw ang mga ilaw ng lungsod na kumikislap na parang mga bituin.

Mabilis pa rin ang tibok ng puso niya. Hindi niya sinasadya na mailantad agad ang sarili. Pero ang instinct ng isang doctor ay hindi nawawala kahit sa panibagong katawan.

Hindi siya pwedeng mabisto agad. Mahigpit niyang hinawakan ang railing. 

“Stay focused, Serena. Huwag kang papalpak. Not until you’ve found them.”

Her mind flashed back to Anton's cold smirk, Leslie's cruel smile. The betrayal that ended her first life. 

Alam niyang somewhere out there, they lived freely. Thriving on her downfall at hindi niya iyon papayagan sa ikalawang pagkakataon.

Kumuyom ang kamay niya at nagngingit anf ngipin. Pero ngayong muli siyang binigyan ng pagkakataon na siya’y buhay, hindi niya iyon sasayangin. At hindi na siya magiging biktima ulit.

Sa likod niya ay naramdaman niya ang presensya ni Isaac bago pa man marinig ang yabag nito.

“You saved his life,” sabi nito, mas banayad ngayon. “For that, you have my gratitude.”

Napalingon siya sa lalaki, nabigla sa sinseridad ng boses nito. Anong nakain ng lalaking ito bigla yatang bumait sa kaniya.

Ngunit dumilim muli ang mga mata nito, at ang kasunod na mga salita’y nagpadala ng kilabot sa kaniyang katawan.

“Still… I can’t decide if you’re a blessing… or the greatest threat I’ve ever welcomed into my home.”