Chapter 2

Isaac Dela Costa never believed in fate. He only trusted what he could control—deals, plans, and power. Lahat kontrolado. Ngunit nong nakatayo na siya sa harap ng altar, at malapit ng maitali sa isang babaeng halos hindi niya kilala, parang pinagtatawanan siya mismo ng tadhana.

Umalingawngaw sa malawak na bulwagan ang mga bulungan, parang langaw na hindi matigil sa paligid niya. Wala siyang pakialam sa awa ng mga bisita. Wala rin siyang pakialam sa usap-usapan tungkol sa “sakiting tagapagmana ng mga Venturero” na ngayo’y dala ang apelyidon niyang Dela Costa.

Ngunit nang lumitaw ang babae sa dulo ng pasilyo ay natigilan siya.

May kakaiba rito.

Inasahan niya na mahina ang babae at magiging sabik ito na kumapit sa pangalan ng pamilya niya tulad ng mga babaeng naghahanol sa kaniya. Pero nang magtama ang mga mata nila… ay iba ito sa inaasahan.

It was clear, sharp, and filled with something fierce. He felt… unsettled.

Parang biglang nabaligtad ang mundo niya.

Sandali pa’y naisip niyang baka ibang tao ang kaharap niya.

Dumaan lang sa pandinig niya ang seremonya dahil ang atensyon niya’y nakatutok lamang sa babae. Sa kung paano nanginginig ang mga kamay nito ngunit pinipilit maging matatag, sa paraang marahan nitong iniangat ang baba na tila hamon kahit nababalutan ng bulung-bulungan ang paligid.

At nang dumating ang huling parte ng seremonya ng kasal ay marahan niyang tinaas ang belo.

She was beautiful, yes. But it wasn’t beauty that struck him. Kundi ang mga mata nito. Mga matang natatabingan ng mahahabang pilik mata ngunit tila nakatingin nang diretso sa kaluluwa niya. Mga matang para bang alam ang isang bagay na siya mismo’y matagal nang nakalimutan.

Maiksi lang ang halik na ginawad niya rito. Ngunit kumirot ang dibdib niya, may munting apoy na sumiklab na matagal na niyang hindi nadarama. At agad niya itong pinatay sa loob. Mapanganib ang damdaming iyon. Love is not in his vocabulary. He doesn't believe in love. Para sa kaniya ay sagabal lang ang pagmamahal. Hindi niya puwedeng hayaang mangibabaw iyon.

“From now on, you’re mine,” bulong niya rito.

Hindi niya sinasadyang maging possessive pakinggan ang salitang lumabas sa bibig niya. But the words had slipped out unbidden, instinctive. 

Natigilian si Isaac nang makitang nakangiti si Claudia sa kaniya. Hindi iyon ngiting mahiyain o dahil sa takot. Kundi ngiti ng isang reyna na tinanggap ang korona. At doon… doon siya unang nakaramdam ng bagay na hindi niya maipaliwanag.

 Something about that smile unnerved him.

Sa malawak na silid ng Dela Costa estate, natapos na ang kasalan at naglaho na ang ingay ng kasiyahan. Ang natira na lamang ay ang mabigat na katahimikan sa master bedroom kung nasaan silang dalawa.

Tinanggal ni Isaac ang pagkakatali ng kaniyang kurbata, malamig ang mga mata habang lihim na sinulyapan ang babaeng nakaupo ngayon sa gilid ng kaniyang kama.

Ang kaniyang asawa si Claudia Venturero Dela Costa. 

Lihim siyang napangiti nang banggitin sa isipan ang buong pangalan ng babae pero agad niya iyong pinigilan. 

Ipinaalala niya sa sarili na pumayag siya sa kasalang ito hindi dahil sa pagmamahal. It's for politics, alliances, and business security. Paulit-ulit na iyon ang mantra niya.

Ngunit habang pinagmamasdan niya ang babae na maayos ang pagkakaupo, nakalapat ang mga kamay sa hita niyo, at malamig ang ekspresyon—hindi niya maiwasang maramdaman na para bang siya mismo ang nahulog sa isang bitag na siya ang naglatag.

“You’re quieter than I expected,” Isaac said at last, breaking the silence. His voice was calm.

Itinaas ni Claudia ang tingin, diretsong nagtagpo ang kanilang mga mata. Hindi man lang ito kumurap.

“Mas prefer mo ba na maingay ang magiging asawa mo sana?” The sharpness of her tone caught him off guard. 

Hindi inasahan ni Isaac na matalim pala ang dila ng babae. 

Ang Claudia Venturero na kilala ng lahat ay mahina, maselan, at laging sakitin. Pero ang babaeng ito… tila may kutsilyo sa boses.

Bahagyang umangat ang sulok ng kaniyang labi—isang mapanuyang ngiti na may halong kuryosidad.

“Iilan lang ang naglalakas-loob na magsalita sa akin nang ganyan.”

“Then perhaps you’ve been surrounded by the wrong people,” she replied. 

Sandali siyang natahimik, nakatitig lang sa babaeng kaharap. Tumungo siya at mahinang nataawa. He hadn’t laughed in years.

Ang tawa ni Isaac ay mabilis ding naputol, napalitan ng titig na mas matalim kaysa kanina. 

“Bihira akong magkamali sa pagpili ng tao,” aniya, mababa ang boses habang tinatanggal ang butones ng kaniyang manggas at nag-umpisang lumapit kay Claudia. “Kaya’t nakakaintriga na ikaw… ay hindi tumutugma sa lahat ng narinig ko tungkol sa’yo.”

Hindi umatras si Claudia. Bagkus, lalo pa niyang iniangat ang ulo, parang isang sundalong nakahanda sa laban.

“Siguro dahil mali ang pagkakakilala nila sa akin. O baka naman, masyado silang bulag para makita kung sino talaga ako.” Kibit balikat niyang sabi.

Lumapit ng mabagal si Isaac na parang isang mabangis na hayop na pinipiling suriin muna ang biktima bago sumalakay. 

Nang tuluyang makalapit, tumigil siya sa harap ng babae. Ang distansya nilang dalawa’y halos konti na lang. 

Naaaninag na ni Claudia ang bawat linya ng kaniyang matipunong mukha, pati ang malamig ngunit nag-aalab na ningning sa mga mata nito.

“Kung gano’n,” bulong ni Isaac, halos dumadampi na sa tenga niya ang init ng hininga nito, “kanino ba talaga ako ikinasal ngayong gabi? Sa sakiting tagapagmana ng Venturero… o sa isang estrangherang may tinatagong lihim?”

Humigpit ang hawak ni Claudia sa kobre kama, ngunit pinanatili niyang kalmado ang tinig.

“Siguro,” aniya, “mas maganda kung ikaw mismo ang maghanap ng sagot sa tanong mo.”

Sandaling natahimik si Isaac, nakatitig lamang sa kaniya. Para bang sinusubukan nitong basahin ang bawat hibla ng kaniyang pagkatao. Ngunit walang bakas ng takot ang nakita, at iyon ang lalo pang nagpainit ng kaniyang kuryosidad.

Isang ngiting mapanganib ang lumitaw sa labi ni Isaac.

“Challenge accepted, esposa.”

Hindi si Claudia hinalikan ng lalaki at hindi rin siya hinawakan pero sapat na iyon para mag-init ang mukha niya.

PAGSAPIT ng gabi ay nakaupo si Adrian sa tabi ng bintana, isang basong whiskey ang nasa kaniyang kamay, habang ang kaniyang asawa’y pumasok sa banyo upang magpalit.

Muling lumipad ang isip niya sa kawalan.

Mga pira-pirasong alaala. Iyon lang ang meron siya. Isang tinig ng babaeng hindi niya makita ang mukha. Isang nakakasilaw na liwanag at dugo. At ang pakiramdam ng desperadong pag-abot sa kamay ng isang tao bago siya tuluyang lamunin ng dilim.

Ayon sa mga doktor, trauma-induced amnesia ang nararanasan niya. He remembered his name, his empire, his responsibilities. Ngunit may mga puwang. Malalaking butas sa alaala kung saan tila may napakahalagang bagay na nawala sa kaniya.

At gabi-gabi mula nang aksidente, isa lang ang paulit-ulit niyang napapaniginipan. Isang kamay ng babae na dahan-dahang dumudulas palayo sa kaniya. Hindi niya kailanman nasilayan ang mukha nito. Boses lang ang naiwan sa alaala niya at ang mahina nitong pagtawag sa kaniyang pangalan.

But tonight, for the first time, when Claudia smiled at him beneath her veil, he had felt the same pull he felt in his dreams. It unsettled him more than he cared to admit.

Bumukas ang pintuan ng banyo.

Lumabas si Claudia na nakasuot lamang ng simpleng nightgown. No jewelry, no heavy makeup. Just her. At muling kumislot ang dibdib ni Isaac.

“Huwag mo akong titigan nang ganyan.” Taas kilay nitong suway sa kaniya at mabilis na pumulupot ang mga braso sa dibdib.

Umangat ang isang kilay ni Isaac. “Like what?” 

“Like I’m a stranger intruding in your life.” Nag-iwas ito nang tingin sa kaniya.

Ibinaba ni Adrian ang kaniyang baso at tumayo. Mas matangkad siya sa babae. Naglakad siya papalapit hindi man lang umurong si Claudia. Sa halip ay taas noo ito at matalim ang tingin.

Anong meron sa babaeng ito at hindi man lang natatakot sa kaniya?

“Let me clear it to you, Mr. Dela Costa. Hindi ko kailangan ang pagmamahal mo,” deretsong sambit nito. “At hindi ko rin inaasahan na ang marriage na ito’y maging higit pa sa kung ano lang ang nararapat. It's just a contract. Kasal lang tayo sa papel.”

Her words struck him oddly. Most women in her position would cling to him, beg for affection, security, and protection. But she… she demanded nothing.

Matagal niya itong pinagmasdan bago muling nagsalita.

“At paano kung gusto ko ng higit pa?”

Nabuntong-hininga si Claudia. A flicker of something like fear, longing, and anger flashed in her eyes. Ngunit agad niya itong tinakpan ng maskara ng kawalang-emosyo.

“Then you’d be wasting your time,” she whispered. 

Magkatabi silang nahiga sa kama, ngunit magkalayo ang kanilang mga katawan. Pero si Isaac ay gisng na gising, pinakikinggan lamang ang mahinang ritmo ng paghinga ng babaeng katabi niya. Ngunit hindi siya makatulog.

Because for the first time since his accident, since his fractured memories began haunting him, his dreams had changed. 

The woman in his dreams is no longer faceless, and no longer blurred. The woman in his dreams had Claudia's