Chapter V - Dinner With Zobels

Ang pagdating nila sa ancestral mansion ng mga Zobel ay tila pagpasok sa ibang mundo.
Malawak ang hardin, kumikislap sa mga ilaw na parang mga bituin na bumaba sa lupa. Ang fountain sa gitna ay nagbubuga ng tubig na kumikintab sa ilalim ng buwan. Ang mga kawani ng bahay ay nakahilera, nakayuko habang binabati ang mag-asawa.

“Welcome back, Mr. and Mrs. Zobel.”

Tumango lang si Cassian. Si Mirella—na ngayon ay dapat kumilos bilang si Eleanora—ay ngumiti nang marahan, isang ngiting sinanay niyang magmukhang natural kahit hindi. Ngunit sa loob niya, bawat hakbang papasok ng bahay ay tila pagsubok. Ito na ang unang beses na haharap siya sa buong pamilya matapos ang aksidente.


At sa mga mata nila, kailangan niyang maging perpektong Eleanora muli.

Pagpasok nila sa malawak na dining hall, sinalubong sila ng halimuyak ng mamahaling alak at nilulutong steak.


Sa dulo ng mesa, nakaupo ang patriarch, si Don Rafael Zobel, ang ama ni Cassian. Katabi nito ang asawa, si Señora Lucia, na agad siyang binati ng ngiti.


“Eleanora, my dear. You look radiant. We’re so glad you’re finally well.”

Tumango siya, naglakad nang may kontrol, bawat kilos ay inaalala kung paano gumalaw si Eleanora.


“Thank you, Señora. It feels good to be back,” magalang at mahinhing sagot niya habang umupo sa tabi ng hapag.

“Señora?” bahagyang natawa ang ginang, itinaas ang kilay sa lambing. “Mamita, dear. Did you forget how you used to call me?”

Bago pa siya makasagot, nagsalita si Don Rafael, kalmado ngunit may bigat ang tinig.

“Oh, honey, don’t pressure her. She’s still recovering. It’s been only four months since the accident,” sabi nito, sabay tingin kay Cassian. “Good to have you both home. Sit, let’s eat.”

Umupo silang magkatabi. Si Cassian, gaya ng dati, ay tahimik, halos hindi kumikibo. Minsan ay napapansin niyang tinitigan siya nito saglit, bago muling ibabalik ang tingin sa plato—parang sinusukat kung sino talaga ang kaharap niya.

Tahimik sa unang ilang minuto. Ang tunog lang ng kubyertos ang maririnig, kasama ng mahihinang pag-uusap sa kabilang dulo ng mesa.


Hanggang sa magsalita ang isang babae mula sa kanan, si Clarisse, kapatid ni Cassian, na kilala sa pagiging prangka.


“So, Ate Eleanora,” simula nito, sabay kindat. “I heard you made quite an impression in the meeting this morning. Even Papa couldn’t stop talking about you.”

Napatingin si Don Rafael, nakangiti. “Indeed. Your insights were impressive. You’ve always been quiet, but today? very smart, dear.”

Ramdam ni Mirella ang mga titig ng lahat. Ito ang sandaling dati niyang pinapangarap: mapuri, mapakinggan, mapansin.

Pero ngayon, kailangan niyang mag-ingat. Ang isang maling salita ay puwedeng makabunyag ng katotohanan.

Ngumiti naman ito at nanatiling kalmado. “I just thought the company needed a bit of courage. Sometimes, being too careful can make us lose sight of progress.”

“Beautifully said,” sagot ni Don Rafael, sabay tango. “You’re growing into your role perfectly.”

Ngunit sa gilid ng kanyang paningin, nakita niya ang mahinang pagtaas ng kilay ni Cassian. Hindi ito nagsalita, pero ang tingin nito ay tila may tanong.


Parang nagtataka kung kailan pa nagsimulang magsalita si Eleanora nang diretso, matapang, at puno ng kumpiyansa.

“Cassian,” wika ng ina, “You should be proud of your wife. She’s been doing wonders for the company.”

“Of course,” malamig na sagot niya. “She’s… different these days.”

Napangiti si Señora Lucia, tila walang napansing kakaiba sa tono. Pero si Mirella, ramdam ang bigat ng titig ng lalaki sa kanya.


Different.


Isang simpleng salita, ngunit may halong pagsusuri. Pero alam niyang nagsisimula nang makaramdam si Cassian na may mali sa kinikilos nito.

Kahit naman hindi sila dati magkasama sa iisang bubong, alam niyang kabisado pa rin niya kung paano kumilos si Eleanora kaya alam niyang kailangang mag-ingat.

Hindi rin alam ng pamilya nila na hindi sila magkasama sa iisang bahay Sa loob ng tatlong buwan, umuuwi lamang si Mirella kapag bumibisita ang pamilya nito. Kaya’t habang kumakain sila sa mahabang dining table, pilit pinipigilan ni Mirella ang kaba.

Ang bawat kilos niya ay sinusukat. Ang bawat tingin ni Cassian ay parang babala.

“Sleep here tonight,” ani Señorita Lucia, biglang bumasag sa tahimik na pagkain.

Napasamid si Mirella sa iniinom na tubig. Halos mabilaukan siya at napatingin agad kay Cassian na agad namang umiwas ng tingin.

“W-what?!” halos napalakas ang tono niya. Para bang sa isang iglap, naglaho ang maskarang matagal niyang pinanday para sa pagpapanggap.

“Why, dear? You two always sleep here when you visit,” nakangiting may halong katusuhan.

Napakagat-labi si Mirella, agad na bumawi sa pagkakabigla. “N-no, it’s nothing, Mamita.”

“Mom, I have something to take care of,” sabat ni Cassian, malamig ngunit may bakas ng inis sa tinig.

“Something more important than family, Cassian?” balik ni Señorita Lucia, taas-kilay at matalim ang tingin. “Stay here tonight whether you like it or not. And by the way—we still don’t have a grandchild! Maybe tonight’s the night. I’ll be watching.”

Nanlaki ang mata ni Cassian. “Mom! What are you talking about?!”

“What’s wrong with that? You’re husband and wife, aren’t you? I’ll watch you on the CCTV. Once everything’s fine, I’ll stop watching.”

Napahawak si Cassian sa sentido, halatang naiirita. “Dad! Please tell Mom to stop this!”

Tahimik lang na ngumiti si Don Rafael at umiling. “Tumatanda na ang mommy mo, Cassian. Pagbigyan mo na.”

Hindi makatingin si Mirella. Pinaglaruan lang niya ang tinidor, pilit itinatago ang pagkalito. Ang tensyon sa mesa ay mabigat, halos marinig mo ang bawat tikatik ng kristal na kubyertos sa plato.

Ang kwarto nila sa mansion ay malaki, malamlam ang ilaw mula sa chandelier, at amoy pa rin ng mamahaling pabango ni Eleanora ang mga unan, mahahalata mong madalas silang nandito. Sa ibabaw ng dresser, may mga alahas, pabango, at litrato nila ni Cassian. Mga alaalang patunay na isang buhay na hindi naman kanya.

Mabigat ang dibdib ni Mirella nang pumasok siya sa silid. Pinikit niya ang mga mata sabay huminga nang malalim.

‘Baka naman hindi niya susundin si Señora Lucia. Lalaki ‘yon, may pride. Hindi siya basta susunod sa ganun.’

Kinuha niya ang baso ng tubig sa bedside table at umupo sa gilid ng kama. Ngunit ilang minuto pa lang, biglang bumukas ang pinto.

Napalingon siya mula rito at nakita niya ang lalaki habang nakatanggal ang coat, medyo magulo ang buhok, at halatang amoy alak. Mabigat ang bawat hakbang nito, parang pinipigil ang sarili pero tuluyan pa rin itong bumigay sa tensyon.

“C-Cassian…” mahinang sambit niya, agad na tumayo mula sa kama. “You’re drunk. You should rest.”

Ngunit hindi ito sumagot. Dahan-dahan itong lumapit, nakatitig sa kanya nang matalim. Ang mga mata nito, tila naghahalo ang galit at pagkalito na parang may gusto itong alamin.

“Let’s see…” mahina nitong bulong, halos parang hampas ng hangin pero malinaw sa pandinig niya, “…if you’re still my wife then.”

Napaatras si Mirella, sumasal ang dibdib, pero bago pa siya makagalaw nang tuluyan, mahigpit na hinawakan ni Cassian ang kanyang braso at sa isang iglap, mainit na sumiklab ang halik nito sa labi niya.