 เข้าสู่ระบบ
เข้าสู่ระบบ
Flashback… Cassian’s POVI watched from the top of the stairs, silent, as the same scene unfolded again. My mother’s voice breaking and my father’s tone like ice.“Where are you going, Rafael?! You’re leaving again?! It’s our anniversary today!” she cried, clutching the edge of his sleeve like it could make him stay.He didn’t even flinch. “I have something important to take care of,” he said flatly, adjusting his cufflinks as if her words were nothing but noise.Mother let out a shaky laugh, the kind that hurt to hear. “So that’s it? Another important errand? Am I really that worthless to you?”Father finally turned, his eyes cold. “Stop it, Lucia. You’re only making a fool of yourself.” His voice was calm. “You’re pathetic.”The silence that followed was heavier than my mother’s sobs. I was just only twenty-one, old enough to understand that my family was about to fall apart.I followed my father that night, keeping my distance as he drove across the city. He stopped at a small apa
Mirella stepped into one of the city’s most exclusive bars, the same place her boss, Eleanora, used to frequent. The neon lights bathed her in red and gold, matching the deep crimson of her dress. Her makeup was flawless, her posture was regal. Kung titingnan mo siya ngayon, mahirap paniwalaang dati siyang si Mirella, ang simpleng babaeng walang pakialam sa ayos, walang kumpiyansa, at walang boses. Ngayon, dala niya ang mukha ni Eleanora Zobel ang mukhang may kapangyarihan, at alam niyang kaya niyang gamitin iyon sa kahit sino.“Eleanora! Long time no see!” Nakangiting bungad ni Sabrina. Sa kabutihang-palad, kilala niya ito. Isa siya sa mga taong madalas kasama ni Eleanora tuwing gabi ng kalayaan at kalasingan.“Hey, Sabrina. What’s up?” malambing na sagot ni Mirella habang sinenyasan ang bartender. “One cocktail, please. The strongest one you have.”Tumawa si Sabrina at umupo sa tabi niya, habang pinagmamasdan ang mga ilaw na kumikislap sa dance floor. “Ayos lang naman! Pero grabe,
Mabilis na ipinatawag ang security at agad din dinakip ang ginang. “Don’t let her come near here or near my wife ever again,” utos ni Cassian. Pilit na pumipigil ang ginang, nag-aalburuto. “Bitawan niyo ako! Ano ba! Bigyan niyo na ako ng pera! Pera ang kailangan ko!” “Wait—” saglit na pag-aawat ni Cassian habang kinukuha ang pitaka. Kinuha niya ang sampung libong piso, at binalibag ang pera sa mukha ng ginang. Agad naman itong pinulot ng ginang. Ngumisi muna ang tiyahin bago umalis. “Babalikan ko kayo. Hindi pa ako tapos sa inyo—lalo na sayong babae ka! Hanggang hindi mo naibibigay ang gusto ko!” banta ng tiyahin. Tahimik na tumingin si Mirella sa sahig nang marinig iyon, pilit na itinatago ang pag-alimpungat. Hindi niya gustong makita ni Cassian kung gaano siya naapektuhan ng mga panunukso ng tiyahin. Mahalagang kamag-anak man iyon, alam niyang hangga’t may buhay ang kanyang tiyahin, pera lang ang habol nito. Hindi niya inasahan na mas gugustuhin pa nitong mamatay kaysa magpakit
Tulala pa rin si Mirella sa kaniyang opisina, titig sa kawalan, habang muling bumabalik sa isip niya ang bawat sandali ng nangyari kagabi. Ang init ng halik, ang pang angkin sa kanya, ang bigat ng hininga ni Cassian, at ang paraan nitong biglang tumigil na parang may natuklasang hindi nito kayang tanggapin. ‘Bakit siya huminto? Dahil ba virgin pa ako? Ano naman kung gano’n? Oh, fuck!’ Napabangon siya mula sa kinauupuan, halos mapahawak sa sentido. Ramdam niya ang bigat ng pagkalito at inis sa sarili. Alam niyang may dahilan kung bakit ganoon ang naging reaksyon ni Cassian. Sa pagkakaalam niya, ang babaeng ginagampanan niyang papel—si Eleanora—ay malayo sa pagiging inosente. Siya mismo, bilang dating assistant nito, ang nakasaksi kung paano ito magpakasasa sa gabi-gabing paglabas, sa mga bar, sa mga lalaking dumarating at nawawala sa buhay nito na parang mga laruan kung ituring niya. Kaya paano nga ba siya mag-aalinlangan kung iyon ang alam ng asawa sa kaniya ngayon? At higit
Tila gulat ang naging reaksyon ni Mirella sa halik ng kaniyang asawang si Cassian. Hindi niya alam kung itutulak ba niya ito palayo, ngunit kung gagawin niya iyon ay mahahalata na parang tinatanggihan niya — gayong mag-asawa sila. Hindi pa rin niya alam kung ano nga ba talaga ang ugnayan nila, kaya nagpasya siyang tugunan ang halik na iyon. Mainit ngunit mabagal ang halikan ng dalawa. Bawat galaw ni Cassian ay parang sinasadya, may pag-angkin, may pagtatanong. Ramdam ni Mirella ang paglalim ng halik, ang mga daliring dumadampi sa kaniyang balat na para bang may hinahanap na katotohanan. Pagkahiwalay ng kanilang mga labi, ilang pulgada lang ang pagitan. Nakaangat ang sulok ng labi ni Cassian, may ngiting mapang-asar at mapanukso. “I like this version of you,” mahina niyang sabi, may bahid ng pagtataka. Nanatiling tahimik si Mirella. Ang mabilis na tibok ng puso niya ay parang sagot na hindi niya masabi. May kakaibang init sa pagitan nila, pero higit na malakas ang kabog ng alin
Ang pagdating nila sa ancestral mansion ng mga Zobel ay tila pagpasok sa ibang mundo. Malawak ang hardin, kumikislap sa mga ilaw na parang mga bituin na bumaba sa lupa. Ang fountain sa gitna ay nagbubuga ng tubig na kumikintab sa ilalim ng buwan. Ang mga kawani ng bahay ay nakahilera, nakayuko habang binabati ang mag-asawa. “Welcome back, Mr. and Mrs. Zobel.” Tumango lang si Cassian. Si Mirella—na ngayon ay dapat kumilos bilang si Eleanora—ay ngumiti nang marahan, isang ngiting sinanay niyang magmukhang natural kahit hindi. Ngunit sa loob niya, bawat hakbang papasok ng bahay ay tila pagsubok. Ito na ang unang beses na haharap siya sa buong pamilya matapos ang aksidente. At sa mga mata nila, kailangan niyang maging perpektong Eleanora muli. Pagpasok nila sa malawak na dining hall, sinalubong sila ng halimuyak ng mamahaling alak at nilulutong steak. Sa dulo ng mesa, nakaupo ang patriarch, si Don Rafael Zobel, ang ama ni Cassian. Katabi nito ang asawa, si Señora Lucia, na agad siy








