Chapter IV - Elegance in Control

Pagkalipas ng tatlong buwan, tuluyan nang bumalik ang kulay sa mga pisngi ni Mirella o sa katauhan ngayon ng lahat, si Mrs. Eleanora Zobel.

Sa harap ng malaking salamin, pinagmasdan niya ang sarili. Ang babaeng nakatingin sa kaniya ay may tindig ng isang Zobel: matatag, elegante, at walang bakas ng kahinaan. Ngunit sa ilalim ng mapanlinlang na ganda, nandoon pa rin ang mga matang kay Mirella: matatalas, mapanuri, at may lihim na alam.

“Mrs. Zobel, you have a meeting in five minutes,” ani ng bago niyang assistant, isang dating kasabayan niya noon bilang sekretarya.

Ngumiti siya ng banayad. “Let’s go.”

Pagbukas pa lang ng pinto ng boardroom, agad na tumahimik ang lahat. Ang mga direktor, department heads, at shareholders ay sabay-sabay na tumayo bilang pagbati. Sa dulo ng mesa, nakaupo si Lord Cassian Zobel, ang mister na halos hindi pa rin siya matingnan nang diretso simula nang siya’y makalabas ng ospital.

Nakasalubong niya ang malamig nitong titig, ngunit sa pagkakataong ito, hindi siya umiwas.

“Good morning,” wika niya, kalmado ngunit matatag ang boses. “Let’s proceed.”

Habang isa-isang nagsimula ang mga presentations, nakaupo lang si Cassian. Tahimik lang itong nakasandal at pinagmamasdan siya. Noon ay hindi kailanman nakikialam si Eleanora sa mga diskusyon; lagi lang itong nakikinig o tumatawa sa mga biro ng board. Kaya nang marinig niya si Mirella na magsalita, bahagya siyang napakunot-noo.

“Regarding the Cebu branch expansion,” sabi ng marketing head, “we’re planning to cut down the budget allocation for the next quarter due to declining demand—”

“Wait,” putol ni Mirella, sabay tingin sa graph na nasa harap. “Your data’s outdated.”

Napatingin sa kaniya ang lahat, pati si Cassian.

“You’re basing that on Q1 projections,” patuloy niya. “But if you check the updated market report from last week, Cebu’s consumer interest is rising—especially in logistics and retail sectors. The problem isn’t budget; it’s the lack of aggressive marketing campaigns.”

Tahimik ang boardroom. Ilang segundo lang, pero sapat para madama ang bigat ng mga tingin.

“Risk management is necessary,” dagdag niya, “but playing too safe kills progress. Reallocate the funds instead—invest in digital narratives and social media traction. Cebu’s not failing. We’re just not telling the story right.”

Ang chairman—ama ni Cassian—ay napaangat ang kilay, bago tumango nang mabagal. “That’s a bold statement, Mrs. Zobel.”

Ngumiti siya ng mahina. “Bold decisions built this company, didn’t they?”

Sa gilid ng mesa, napatitig si Cassian. Tahimik lang ito at halos hindi makapaniwala. Ang babaeng kaharap niya ngayon ay ibang-iba sa asawang nakilala niya dahil ang Eleanora noon ay sadista, madaling mapikon, at walang pakialam sa negosyo. Pero ang babaeng ito… may kumpiyansa, may lalim, at higit sa lahat may alam.

Hindi niya alam na sa likod ng katahimikan nito ay ang pagkatao ni Mirella, isang babaeng nakapagtapos ng Business Management, magna cum laude pa. Kaya pala bawat argumento nito ay may bigat, bawat plano ay may saysay.

Pagkatapos ng meeting, pinag-usapan ng board ang mga plano batay sa mga mungkahi niya. Nang magsimula ang bulungan ng papuri, napansin niya ang paraan ng pagtingin ng ilan.

“She’s changed a lot.”


“She speaks like a real executive now.”


“She’s sharper than before.”

At sa gitna ng lahat, nanatiling nakatingin lang si Cassian sa kaniya, parang sinusuri kung sino ba talaga ang nasa harap niya.

Nang lumabas sila ng silid, sinabayan siya ni Cassian. Tahimik ito nang ilang sandali bago nagsalita.


“Since when did you start caring about company projections?” malamig nitong tanong.

Ngumiti lang siya. “Since I realized I’m part of the company’s future.”

Hindi siya sinagot ni Cassian. Tumingin lang ito sa kaniya—matagal at matalim.


“You’ve changed,” anito.

Nang hapon ding iyon, habang papalabas na siya ng opisina, lumapit ulit si Cassian. May pormal na ekspresyon, pero may bahid ng alinlangan. “My family’s inviting us to dinner tonight,” sabi nito. “They want to celebrate your recovery.”

Tumango siya. “Alright.”

Habang naglalakad palayo, napangiti siya ng marahan. Ngayon, unti-unti na niyang naiintindihan kung bakit malamig ang trato nito sa kaniya. Hindi dahil galit ito. Hindi rin dahil wala nang pagmamahal.

Kundi dahil hindi naman talaga ito totoong kasal sa babaeng minamahal niya.


At ang kasal na mayroon sila ay isang fixed marriage lamang, isang kasunduang kailanman ay hindi naman nila ginusto pareho.

“Nahanap niyo na ba ang babaeng pinapahanap ko?” malamig ngunit matalim ang tinig ni Cassian habang nakaupo sa harap ng malaking lamesa ng opisina. Ang ilaw ay nakatutok sa mga papel na nakakalat sa mesa, ngunit wala roon ang isip niya.

“I just know her name. I just met her once.” Humigpit ang hawak niya sa ballpen. “Please find her. Sinisira niya ang buong sistema ko kakaisip sa kaniya.”

Tahimik ang buong silid. Tanging mahinang ugong ng aircon ang maririnig bago nagbago ang tono ng hangin, parang binubuksan muli ang isang alaala.

Flashback…

Mainit ang ilaw ng resto-bar, ngunit hindi iyon ang dahilan ng init sa dibdib ni Cassian. Nasa isang business meeting siya kasama ang ilang foreign investors, ngunit nang marinig niya ang unang nota mula sa entablado, tila natigil ang lahat.

Ang boses na iyon. Malamig na may halong apoy, malambing pero matalim sa bawat salita. Napalingon ito sa gawi ng babae.

Sa gitna ng liwanag, isang babae ang nakatayo, hawak ang mikropono. Suot nito ang simpleng itim na damit, walang alahas, walang make-up na labis—pero may kung anong puwersang hindi maipaliwanag.

“They never saw the scars beneath my smile,” mahina niyang awit, halos pabulong ngunit dumidiretso sa puso.

“I’ve walked through fire just to feel alive

No one heard the cries behind my laughter

I’ve learned to dance with all my pain..”

Hindi niya kilala ang kantang iyon. Ngunit ramdam niya ang bawat linya. Parang sinasabi ng boses ng babae ang mga bagay na matagal na niyang itinago—ang lungkot, ang sakit, ang pagod, at ang mga gabing paulit-ulit niyang iniisip kung bakit ganoon palagi ang nararanasan niya.

Lumingon ang isa sa mga kasama niya. “You okay, Cassian?”

Ngunit hindi na siya nakarinig ng sagot mula sa sarili. Ang mga mata niya’y nakatuon lang sa babaeng nasa entablado. Sa bawat ngiti nito, sa bawat pikit ng mga mata habang kumakanta, tila bumabalik ang tibok ng pusong matagal nang nanahimik.

Hindi niya alam kung ilang minuto siyang tahimik na nakatitig. Hanggang sa matapos na ang kanta.

“Thank you,” mahina nitong sabi, sabay bahagyang pagyuko.

Sa simpleng ngiting iyon, parang may humila sa kaniya palabas ng mundo ng Zobel—ng negosyo, ng impluwensya, ng pagkukunwari.

Paglabas ng babae sa likod ng entablado, hindi niya napigilan ang sarili. Tumayo siya at sumunod, kahit naririnig pa niya ang mga kasamahan niyang nagtataka.

Ngunit pagdating niya sa likod, wala na ito.

Tanging tunog na lang ng hangin sa parking area at amoy ng alak ang naiwan.

“Sir, are you looking for someone?” tanong ng bartender.

“Yes. The girl who just sang.”

“Oh, Mirella? She just left. She works here part-time.”

“Mirella…”


Inulit niya iyon sa isip, tila sinusubukang ipako ang pangalan sa memorya niya.

Hindi niya alam kung bakit ganoon ang epekto nito sa kaniya. Hindi ito kagaya ng mga babaeng nakilala niya..

Iba si Mirella.


May apoy ito sa mata, may sugat sa boses. Parang bawat linya ng kanta ay may kasamang lihim na kirot. Gusto niya itong ilayo sa ganoong mundo. Gusto niya itong pasayahin.

At simula no’n, hindi na siya mapalagay.

Araw-araw, pinapabalik niya ang sarili sa lugar na iyon. Baka sakaling muli niya itong makita.
Ngunit parang multo lang itong dumaan, isang gabing may iniwang marka sa isip niya na hindi niya matanggal.

“We’ll keep looking for her, Sir.”