CHAPTER 2 (THE ENCOUNTER)

     ALAS singko nang umaga ay nagising si Lia, napaupo sa kama at napahawak sa kumakalam na tiyan. Naalala niya kagabi dahil sa sama ng loob sa mga nangyari kahapon sa kaniya ay hindi siya kumain ng hapunan. Inilibot niya ang paningin at tulog pa ang mga ibang bata sa ampunan na 'yon.

    Tumayo siya at nagtungo sa maliit na kusina ng ampunan, ramdam niya ang panlalambot at pagkahilo dahil sa gutom, nakita siya ng kanilang tagapagluto na si Misis Karben at marahan siyang inalalayan paupo sa silyang upuan na nasa gilid.

   "Malamang sa malamang ay gutom na gutom ka ano?" Wika ni Misis Karben na may ngiti sa labi.

    Nahihiyang tumango ang paslit na si Lia. Mabilis na kumilos ang ginang at ipinaghanda siya ng nilagang itlog at isang tasa ng gatas. Nang mailapag iyon sa kaniyang harapan ay mabilis siyang kumain at nang matapos ay masaya siyang nagpasalamat sa ginang at nagpaalam rito na lalabas at tutungo sa maliit na palaruan.

     Ngunit nang mapadaan siya sa isang puno kung saan nakatali si Popo- ang alagang aso ni Misis Karben. Mayroon siyang nakitang batang lalaki  na siguro ay nasa trese o katorse ang edad, may hawak na pamalo at iwinawagayway ito sa harap ni popo na nangagalaiti sa pagtahol sa batang lalaki. Mabilis na tumakbo si Lia patungo sa kinaroroonan ni Popo at ng batang lalaki.

    "Bata! Bata! Huwag mong sasaktan si Popo!" Matinis na sigaw ni Lia habang papalapit.

      Tumingin ang batang lalaki kay Lia na may pagkalito sa mukha. Ang nasa isip ng batang lalaki ay tila napagkamalan siya ng batang babae na sinasaktan ang aso.

     "Huwag mong sasaktan si Popo, mabait siyang aso!" Sambit pa ni Lia nang tuluyan nang makalapit.

     Nakaramdam ng kaunting inis ang batang lalaki dahil sa narinig mula kay Lia.

    "Sigurado ka bang sinasaktan ko siya? Halata naman na ang aso mo ang siyang tumatahol at parang nais mangagat sa akin..."

      Hindi sumagot si Lia pero nanatili ang pagdududa sa ekspresyon ng mukha at tinignan ang hawak na pamalo ng kaharap. Agad namang itinapon iyon ng batang lalaki at napabuntong hininga.

    "Gusto ko lang takutin ang aso mo at para tumahimik sa kakatahol."

    "Ganoon ba?" Inosenteng tanong ni Lia sa kaharap at marahang humarap kay Popo.

     Ang kaninang mabangis na aso ay biglang naglaho, napakaamo na nito ngayon habang nakatingin kay Lia at iwinawagayway pa nito ang buntot nito. Marahang hinaplos haplos ni Lia ang ulo ng aso at pagkaraan ay kinausap ito na tila ba nakikipag usap sa isang tao.

     Napaismid ang batang lalaki dahil naweweirduhan sa ginawa ni Lia at akmang aalis na nang tawagin siya ng batang babae.

    "Bata..."

     Muling humarap ang batang lalaki kay Lia. Nakita niyang nakatingin ang batang babae sa kaniya na halos hindi na nga ito kumukurap. Ang mga bilugang mga mata nito ay tila nangungusap pa.

    "Gusto mo bang hawakan si Popo? Gusto mo bang haplusin ang ulo niya?"

     Saglit na natigilan ang batang lalaki at hindi nakasagot.

    "Kakapanganak lang kasi ni Popo kaya ganiyan siya kabangis lalo na sa hindi pa niya kilala. Gusto mo ba siyang hawakan?"

     Bumaling ang tingin ng batang lalaki sa asong nasa tabi ni Lia at pinagmasdan 'yon. Asong pinoy iyon, walang lahi, hindi katulad ng mga asong nakasanayan niyang hawakan. Pwede naman niyang tanggihan ang batang babae, pero hindi niya alam nang mga sandaling 'yon bakit hindi siya makagalaw sa kinatatayuan.

     Hindi na lang namalayan ng batang lalaki na nasa harap na siya ng kalmadong si Popo at marahang hinahaplos ang ulo nito.

    "Sabi ko na sa'yo mabait si Popo, kahit sino ay magugustuhan siya..."

     Hindi alam ng batang lalaki pero parang tila naramdaman niya ang lungkot sa boses ni Lia kaya daglian niyang tinignan ito, pinagmasdan ang mukha at nakita niyang tila naiiyak na ito.

    "Anong nangyayari sa'yo? Bakit parang iiyak ka?" Bago pa napigilan ng batang lalaki ang sarili na itanong ang mga bagay na iyon sa kaharap ay nanulas na ito sa kaniyang mga labi.

     Tumingin si Lia sa kausap at hindi agad nakasagot. Lalong nalungkot ang mukha nito at napayuko. Naalala kasi niya ang nangyari kahapon.

    "Wala kasing may gustong umampon sa akin..."

     Nangunot ang noo ng batang lalaki at tumayo, pinagmasdan si Lia na yukong yuko at natatago ang mukha sa magulo nitong buhok.

    "Walang gustong umampon sa'yo? Bakit? You look..." natigilan bigla ang batang lalaki at inisip kung ano ba ang dapat niyang idugtong sa sinasabi.

      Hindi kasi siya talaga magaling sa mga nakakagaang salita. Hindi nga siya magaling makipag-usap sa iba at hindi nga niya alam bakit ngayon ay natagalan niyang may kausap.

    "...normal." Iyon na lamang ang idinugtong niya sa sinasabi.

      Mabilis na tumingin si Lia sa kaharap at pinunasan ang butil ng luha na umalpas sa mga mata nito.

    "Talaga ba? Dapat ko bang ikatuwa na mukha lang akong normal?" Seryosong tanong ni Lia.

      Napilitang sumagot ang batang lalaki kahit hindi sigurado sa sinasabi. "Oo."

      Mula sa seryosong mukha ay lumawak ang ngiti ni Lia. Bagay na hindi maintindihan ng batang lalaki.

    "Salamat, bata! Ikaw din, mukha ka rin namang normal," ganting puri ni Lia sa kaharap.

     Hindi nakauma ang batang lalaki at pinagmasdan na lamang si Lia na namimilog sa saya ang mga mata na para bang napakalaking bagay dito na sinabi niyang mukha itong 'normal'. Napaka- weird nito.

    "O sige na bata, aalis na ako, gusto kong matulog ulit, paalam!" Mabilis na tumakbo si Lia palayo.

      Hindi alam ng batang lalaki kung ano ang pumasok sa isip niya at tinawag niya ang papalayong si Lia.

     "Sandali!"

      Inosenteng tumigil sa pagtakbo si Lia at tumingin sa batang lalaki.

     "Bakit?"

     "Pwede ko bang malaman ang pangalan mo?"

***

      SAMANTALA, sa opisina naman ng dean na si Miss Cruz ay may isang lalaking abala sa pagmamasid sa mga dokumentong nasa mesa. Naroon ang mga record at larawan ng mga batang nakatira sa bahay ampunan na 'yon. Ngunit makalipas ang ilang sandali ay tumigil ito sa pagtingin at marahang tumayo.

     "Pasensya na pero mukhang hindi ako makapili."

     Tumayo din si Miss Cruz at bahagyang ngumiti. "Naiintindihan ko Mr. Lancaster..."

    "Ako'y magpapaalam na Miss Cruz, salamat sa inilaan mong oras."

      Tumngo at ngumiti si Miss Cruz at inihatid sa pintuan si Mr. Lancaster. Nang makalabas ng kaniyang opisina ang lalaki ay tila doon pa lang nakahinga ng maluwag ang dean. Hindi niya lubusang kilala si Mr. Lancaster at para sa kaniya ay nakakatakot at nakakaintimidate ang aura nito. Maraming mayayamang tao na siyang nakaharap pero si Mr. Lancaster pa lamang ang bukod tanging  nagpakaba sa kaniya ng ganito.

 

      Nakakalunod ang presensya ni Mr. Lancaster!

     Bumalik ang dean sa kaniyang lamesa at iniligpit ang mga dokumento. Nang mailagay na niya ang mga iyon sa drawer, mararahang katok sa pinto ang nagpatigil sa kaniyang ginagawa. Akala niya ay isa sa mga madre iyon na tinatawag siya para mag almusal, tinungo niya ang pintuan.

    "Susunod na ako, sister-" ngunit ng buksan niya ang pintuan ay natigilan siya. "Mr. Lancaster? May nakalimutan ka ba?"