Share

Chapter 5

Penulis: MsAgaserJ
last update Terakhir Diperbarui: 2025-06-11 21:40:10

Keizer POV

It’s been a week since she left me, but I’m still waiting for her. I’m slowly recovering, but I’m not fully there yet.

I get nightmares sometimes, waking up from bad dreams. Oftentimes I wake up because I hear something. I hear Sarie’s voice blaming me for our child’s death. I can’t blame her, though, because I know deep down that I was the reason our child died.

I snapped back to reality when Manang spoke.

“Excuse me, sir. Someone is looking for Ma'am Sarie,” Manang said, causing my eyebrows to furrow.

‘Who could it be? I don’t see any of her friends’.

I immediately went outside and to the gate. I saw a man, and my brow furrowed even more. When the guard opened the gate, I saw that the man was with a woman. They looked so sweet together, and it annoyed me to see them.

“What do you need? ” I asked. They stopped laughing.

“Is Sarie here? ” The man asked, smiling. My eyebrow shot up.

“Why?”

“We’re friends with her. We’d like to talk to her,” the woman answered.

“Who are you? ” I asked calmly.

“Well, I’m Eren,” the man replied.

‘Eren? ‘That name sounds familiar.’ My fist clenched when I remembered.

“I’m Kisha. Eren’s fiancé. We just wanted to give her our wedding invitation, and we also wanted to talk to her.” I calmed myself down when I heard the woman speak.

“She’s not here,” I replied bluntly.

“Huh? ” Eren asked.

“She left. I’ll give her the invitation.” She looked hesitant as she handed me their invitation. I turned away from them and went straight to my room. I sat on the edge of the bed, and the tears flowed freely.

‘Damn it! ’

Sarie POV

"Ma'am Sarie, ito na po ang pinapabili mo," katok ni Manang Sol mula sa labas ng kwarto ko. Kinakabahan man ako, agad akong tumayo sa pagkaka-upo sa kama at binuksan ang pinto.

"Ito na hija... sigurado ka ba dito?"

"Opo, eh, Gusto ko ring malaman."

"O sige, hihintayin na lang kita dito," saad niya. Tumango naman ako at pumasok sa CR.

Hawak ko ang iba't ibang klase ng pregnancy test. Gusto kong malaman kung iisa lang ang ilalabas nitong resulta. Para bang may parte sa akin na natatakot sa sagot, pero ang mas malaking parte ay nagnanais malaman ang katotohanan. Gusto ko na ring malaman kung ano ang nangyari sa akin noon.

Nang matapos ay agad akong lumabas at naabutan ko si Manang Sol na naghihintay. Agad kong nilapag ang limang pregnancy test sa bedside table at umupo sa kama dahil kinakabahan talaga ako.

"H-hija," si Manang Sol at tumingin sa akin.

"B-bakit po?" Kinakabahang tanong ko. Kakaiba kasi ang tingin sa akin, e.

Nang hindi siya nagsalita, napilitan akong tumayo at lumapit sa kanya. Tinignan ko ang resulta na hawak niya.

Iisa lang ang mga resulta nito, at kung hindi ako nagkakamali...

Positive!

Kinuha ko ang dalawang pregnancy test na nakalapag at tinignan rin kung ano ang nakalagay. Positive rin. Iisa lang ang ibinigay nitong resulta sa akin. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa sobrang tuwa at takot.

"Diyos ko. Napaka-gandang biyaya nito hija," tuwang-tuwang sabi ni Manang. Napayakap na lang ako sa kanya at sunud-sunod na tumulo ang mga luha ko. Ang kaba at takot na nararamdaman ko kanina ay nawala ng parang bula. Pakiramdam ko ako na ang pinakaswerteng babae sa mundo upang bigyan ng ganitong ligaya.

Hindi ko ito inaakala. Akala ko yung nangyari sa amin ay wala lang. Hindi ko akalain na may mabubuo. Ang pakiramdam ko ay halo-halo: tuwa, takot, at pananabik.

"Mas maganda siguro kung sasabihin mo na iyan sa iyong asawa. Panigurado akong matutuwa iyon," suwesyon sa akin ni Manang. Kaya naman natigilan ako.

Sasabihin ko ba sa kanya? Paano kung hindi siya matuwa? Paano kung hindi niya tanggapin ang bata?

"Hello, Ma," sagot ko sa kabilang linya.

"Anak, handa ka na ba? Susunduin ka na namin ngayon. Iyan na ang flight mo pabalik ng Manila," saad nito sa kabilang linya.

"Ma? Pwede bang wag muna akong tumuloy?" May pag-aalinlangang saad ko rito, hindi ko pa kasi alam kung handa na bako.

"Ha? Bakit? May problema ba anak?" Nagaalalang tanong nito sa akin.

"Ma? Gusto ko pong mapag-isa. Medyo hindi pa po kasi ako okay... Ayos lang ba Ma?"

"Hmm, sure, sweetie."

"Pwede rin ba Ma, pag hinanap ako ni Keizer, wag niyo nang sabihin kung nasaan ako?" Saad ko, ngunit natahimik agad ang kabilang linya.

"Ha anak, bakit naman?" Takang tanong ng aking ina, alam kong maraming katanungan ang bumabagabag sa kanya, pero hindi pako handang sagutin kung ano man ang mga iyon.

"I have my reason, Ma." Pagdadahilan ko sa kanya.

"Okay. Mag-iingat ka diyan. Call me kung may problema." Kahit may pagaalinlangan ay agad rin naman siyang pumayag sa kagustuhan ko.

"Okay po Ma, maraming salamat po. Bye Bye." Saad ko at binaba ang tawag.

Ilang araw kong pinag-iisipan kung ipapaalam ko talaga kay Keezer. Pero mas pinili ko na lang na wag sabihin sa kanya. Bawal judgemental a! Natatakot lang talaga ako. Alam kong medyo nagbago na siya, pero still, natatakot parin ako. Ayoko nang maulit 'yon. Ayoko nang mawalan ng anak. Mahirap. Sobrang hirap.

Keizer POV

"Hey, dude, cut it out," Luige tried to stop me, but I ignored him and finished the bottle I was holding.

"She said she'd only be gone for a few weeks! But damn it, it's been almost a year since she left," I said, annoyed.

"Even her parents won't tell me where she is. She's probably forgotten what day it is! Damn it!"

"Maybe something happened to your wife?" Kim asked. "Dude! You should have looked for her immediately. What if she finds another guy? Oh man, you're on your own!"

"You know how many times I've looked for her, right?"

"If you loved her, you'd find her right away!" Luige interjected. My eyebrows immediately furrowed.

"You idiot! I don't love her," I yelled at him. They burst into laughter.

"Then why are you drinking like this? You're showing how much you're affected by your wife's disappearance!" Kim laughed.

"And you're drinking almost every day. You're still like this even if you don't love her?!" Luige laughed again, banging his fist on the table.

I ignored them. I don't know why I'm letting her affect me so much. I don't know why I want to cry because I haven't seen her in so long. I'm also mad at myself because I don't understand why I feel this way.

I woke up with a start, a strange sense of urgency gripping me. It was as if something was telling me to go somewhere, to do something. I felt restless, like I was waiting for something important.

I looked at the empty bottle beside me and sighed. Another night of drinking, another night of missing her. I had tried to forget, to convince myself I didn't care, but it was no use.

I was tired of the emptiness, of the constant ache in my chest. I was tired of wondering what she was doing, where she was, how she was.

"Manang, tawagan mo nga si tita. Tanungin mo kung nasaan si Sarie," I said to the maid, my voice gruff from sleep.

"Sige, sir."

I waited impatiently, pacing the living room, as Manang Nil made the call. I needed to see her, to talk to her, to understand.

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 86

    DAY 1 TO BE A DAD "KHAIRRO WAKE UP!!" Nagising na lang ako sa lakas ng boses ni Mom sa labas. 'Damn it! My eyes hurt so bad, fuck! 'Tamad akong tumayo mula sa pagkakahiga at naglakad papuntang pinto. "Khairro, wake up! We are going to get late!" sigaw niya mula sa labas. "Wait! I'm coming! Tsk!" inis kong sigaw pabalik at binuksan ang pinto. "What are you yelling at Mom? It's 6am in the morning!" "Did you forget that I and your dad are leaving? You need to take care of Kio while we're gone!" inis niyang saad at inabot sakin ang isang bata. "What the! Who the heck is this kid? And why the hell do I need to take care of this while you're gone?!" gulat na tanong ko sa kanya, bigla namang umiyak ang bata mula sa bisig ko na nagpataranta sa akin. Muntikan ko na itong mabitawan, buti na lang ay nahawakan siya ni Mom. "Are you drunk or what? This is your son! Have you forgotten what happened last night?!" sigaw niya. Bigla namang nag-flashback sa isip ko ang nangyari kagabi. 'Damn

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 85

    THE NEW START (A/N: KHAIRRO'S POV WILL START HERE―ENJOY) Damn, how many years has it been? 2 years? I didn't even notice na dalawang taon na ang lumipas. Parang umihip lang ang hangin, tapos ngayon ay nasa Pilipinas na ulit ako. It feels unreal. I thought even if I was in Minnesota, I'd have a great time, even though that's not what I really want. Pero sa mga araw na lumilipas ay parang parusa ang pagtratrabaho ko doon. Hindi ko nga alam kung bakit umabot pa ako ng dalawang taon doon. But now, I am back in this country, the country where I thought escaping would resolve everything. Pagod akong lumabas ng sasakyan ng makarating ako ng bahay―simula ng makauwi ako ng Pilipinas ay trabaho agad ang inatupag ko. And now I'm home, not in my house but in my parents. Tsk. I was actually planning to stay at my house, but I feel guilty leaving my parents alone when my siblings are gone. They flew to the state a few years ago. "Mom? Dad, I'm home," tawag ko sa kanila ng makarat

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 84

    SURPRISE Khairro said in a few days he is flying to Minnesota. Gusto ko siyang kausapin bago siya tuluyang umalis. I want to fix things between us. Napagdesisyonan kong puntahan siya sa bahay ng mga magulang niya―he's probably staying there dahil umalis na siya sa bahay nila. 10AM nang makarating ako sa bahay nila, ang pinagtaka ko lang ay mukhang walang tao sa loob. Maya-maya pa ay may lumabas na bodyguard sa gate kaya naman dali-dali akong lumapit dito. "Ah? Ma'am Hiraya? Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong niya ng makalapit ako sa gawi niya. "Bibisitahin ko lang si Khairro, kuya, andyan po ba siya?" tanong ko na ipinagtaka niya. "Ma'am, hindi niya po ba alam? Ngayon po ang alis ni Sir," saad niya na ikinahito ko. 'What? Why didn't he tell me? ' "Kaninang 8am papo sila umalis nila madam dahil mga 11am ho ata ang flight ni sir," saad niya. Ramdam ko naman ang panghihina ng katawan ko. 'No way he leaves without telling me?! ' "Ma'am, ayos lang po ba kayo?" nag-aalal

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 83

    LAST 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' Keizer is right―I should choose what my heart really wants. At alam ko kung sino na talaga ang gusto ng puso ko. Nang makaalis si Keizer ay agad rin akong sumakay sa sasakyan ko at dumiretso papuntang bahay ni Khairro. This is a now or never. I want Khairro to know that my heart chose him. Gusto kong malaman niya na hindi lang ang puso ko ang pumili sa kanya. Nang makarating ako sa tapat ng bahay niya ay agad akong nag-doorbell, pero kahit anong pihit ko ay walang Khairro ang nagbukas ng pinto. Wala naman na akong nagawa kung hindi ilagay ang pin code ng bahay niya na ibinigay niya sakin. Pagpasok ko sa loob ay wala pa rin akong Khairro na nakita―pumunta ako sa sala pero wala pa rin siya. Kahit sa kusina o bathroom ay wala siya. Kaya naman dali-dali akong naglakad papuntang second floor para tignan siya sa kwarto niya. Nang buksan ko ang pinto ay l

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 82

    FAREWELL NANG maghapon ay nagpaalam ng umuwi ang kapatid ni Khairro, habang ang magulang niya ay nasa loob na ng bahay, kaya naman kaming dalawa na lang natira sa backyard. "Khai, can I ask you something?" tanong ko sa kanya. "What is it?" "Hmm, I saw something in your room kasi eh—it's the job application? In Minnesota sa Mayo Clinic. Don't you think it's a waste kung hindi mo tatanggapin yung work kung na tanggap ka naman?" mahabang tanong ko sa kanya. Na pahinto naman siya sa ginagawa niya. "I don't think it's a waste―marami pa naman akong nakukuhang good opportunity here, ayos na sakin yon," saad niya at muling bumalik sa ginagawa. "But Tita said it's your dream job in Minnesota, sayang naman kung hindi mo tatanggapin diba? Lalo na open pa rin yung job application sayo," pangungumbinsi ko sa kanya. I'm not convincing him because I want him to leave―I am convincing him because I don't want him to regret something in life just because of me. His mother said it took h

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 81

    AT LAST Pulling out my medical license means I can't apply to any hospital as an obstetrician. That means I just lost my job. Maybe this is my karma? Again? For being selfish, for making people in trouble because of me, and for hurting everyone. Especially Khairro. Wala na akong mukhang ihaharap sa kanya. He will probably get hurt once he discovers this scandal I did. Nang makarating ako sa opisina ay isa-isa kong inayos lahat ng gamit ko. They didn't even give me a day bago man lang umalis. They want me out now. Sa ngayon kaylangan ko munang mapag-isa, isipin kung ano nga ba ang dapat kong gawin, dahil pakiramdam ko ay wala na akong tamang nagawa sa buhay ko. Agad akong dumiretso sa condo ko para magpahinga. I just lost my job. I don't have a plan B. I can't ask help from my parents nor from my sister. At kahit na gusto kong puntahan si Khairro at magsumbong sa kanya ay hindi ko magawa. Kung gagawin ko iyon ay parang ang kapal naman ata ng mukha ko. 'Oh god,

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status