Chapter 5

Keizer POV

Ilang linggo na ang nakakalipas ng umalis si Asarie, pero hanggang ngayon ay hinihintay ko pa rin siya. Unti-unti na akong nakakarecover pero alam ko sa sarili ko na nahihirapan pa rin ako.

I get nightmares sometimes, waking up from bad dreams. Minsan naman ay nagigising ako dahil may naririnig ako. I hear Sarie’s voice blaming me for our child’s death. Pero hindi ko rin naman siya masisisi kung talaga sisisihin niya ako sa pagkawala ng anak namin, dahil alam ko mismo sa sarili ko ako ang dahil ng pagkawala niya.

Nabalik naman ako sa realidad nang biglang magsalita si manang.

"Excuse me, Sir. May nag hahanap po kay Maam Asarie," saad ni manang na nagpakunot ng noo ko.

‘Who could it be? Wala naman akong nakikitang kaibigan niya.'

Agad naman akong lumabas para silipin kung sino iyon. Nang makarating ako sa gate ng bahay ay nakita ko ang isang lalaki kaya naman mas lalong nagsalubong ang mga kilay ko. Nang buksan ng guard ang gate ay nakita ko na may kasama siyang babae. They looked so sweet together, and it annoyed me to see them.

“What do you need? ” I asked. They stopped laughing.

“Ahm, Nandito ba si Asarie? ” The man asked, smiling. My eyebrow shot up.

“Why?”

“Kaibigan niya kami, gusto lang naming siyang kausapin,” sagot ng babae.

“Who are you? ” tanong ko naman sa lalaki.

“I’m Eren...” the man hesitantly replied.

‘Eren? ‘That name sounds familiar.’ My fist clenched when I remembered something.

“And I’m Kisha naman. Eren’s fiancé. Gusto lang sana naming ibigay yung wedding invitation namin kaya sana gusto namin siyang makausap.” I calmed myself down when I heard the woman speak.

“She’s not here,” I replied bluntly.

“Huh? ” Takang tanong ni Eren.

“Umalis siya. Ako na lang ang magbibigay ng invitation,” saad ko bago ilahad ang kamay sa kanila.

Kahit na nag-aalinlangan ang babae ay wala siyang nagawa kung hindi iabot sa akin ang tinutukoy nilang wedding invitation.

Walang sabing tinalikuran ko sila at agad na dumeretso sa kwarto ko. I sat on the edge of the bed, and my tears started to flow freely.

‘Damn it! All this time I thought she was doing something behind my back! Fuck! ’

Sarie POV

"Ma'am Sarie, ito na po ang pinapabili mo," katok ni Manang Sol mula sa labas ng kwarto ko. Kinakabahan man ako, agad akong tumayo sa pagkaka-upo sa kama at binuksan ang pinto.

"Ito na hija... sigurado ka ba dito?"

"Opo, eh, Gusto ko ring malaman."

"O sige, hihintayin na lang kita dito," saad niya. Tumango naman ako at pumasok sa CR.

Hawak ko ang iba't ibang klase ng pregnancy test. Gusto kong malaman kung iisa lang ang ilalabas nitong resulta. Para bang may parte sa akin na natatakot sa sagot, pero ang mas malaking parte ay nagnanais malaman ang katotohanan. Gusto ko na ring malaman kung ano ang nangyari sa akin noon.

Nang matapos ay agad akong lumabas at naabutan ko si Manang Sol na naghihintay. Agad kong nilapag ang limang pregnancy test sa bedside table at umupo sa kama dahil kinakabahan talaga ako.

"H-hija," si Manang Sol at tumingin sa akin.

"B-bakit po?" Kinakabahang tanong ko. Kakaiba kasi ang tingin sa akin, e.

Nang hindi siya nagsalita, napilitan akong tumayo at lumapit sa kanya. Tinignan ko ang resulta na hawak niya.

Iisa lang ang mga resulta nito, at kung hindi ako nagkakamali...

Positive!

Kinuha ko ang dalawang pregnancy test na nakalapag at tinignan rin kung ano ang nakalagay. Positive rin. Iisa lang ang ibinigay nitong resulta sa akin. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa sobrang tuwa at takot.

"Diyos ko. Napaka-gandang biyaya nito hija," tuwang-tuwang sabi ni Manang. Napayakap na lang ako sa kanya at sunud-sunod na tumulo ang mga luha ko. Ang kaba at takot na nararamdaman ko kanina ay nawala ng parang bula. Pakiramdam ko ako na ang pinakaswerteng babae sa mundo upang bigyan ng ganitong ligaya.

Hindi ko ito inaakala. Akala ko yung nangyari sa amin ay wala lang. Hindi ko akalain na may mabubuo. Ang pakiramdam ko ay halo-halo: tuwa, takot, at pananabik.

"Mas maganda siguro kung sasabihin mo na iyan sa iyong asawa. Panigurado akong matutuwa iyon," suwesyon sa akin ni Manang. Kaya naman natigilan ako.

Sasabihin ko ba sa kanya? Paano kung hindi siya matuwa? Paano kung hindi niya tanggapin ang bata?

"Hello, Ma," sagot ko sa kabilang linya.

"Anak, handa ka na ba? Susunduin ka na namin ngayon. Iyan na ang flight mo pabalik ng Manila," saad nito sa kabilang linya.

"Ma? Pwede bang wag muna akong tumuloy?" May pag-aalinlangang saad ko rito, hindi ko pa kasi alam kung handa na bako.

"Ha? Bakit? May problema ba anak?" Nagaalalang tanong nito sa akin.

"Ma? Gusto ko pong mapag-isa. Medyo hindi pa po kasi ako okay... Ayos lang ba Ma?"

"Hmm, sure, sweetie."

"Pwede rin ba Ma, pag hinanap ako ni Keizer, wag niyo nang sabihin kung nasaan ako?" Saad ko, ngunit natahimik agad ang kabilang linya.

"Ha anak, bakit naman?" Takang tanong ng aking ina, alam kong maraming katanungan ang bumabagabag sa kanya, pero hindi pako handang sagutin kung ano man ang mga iyon.

"I have my reason, Ma." Pagdadahilan ko sa kanya.

"Okay. Mag-iingat ka diyan. Call me kung may problema." Kahit may pagaalinlangan ay agad rin naman siyang pumayag sa kagustuhan ko.

"Okay po Ma, maraming salamat po. Bye Bye." Saad ko at binaba ang tawag.

Ilang araw kong pinag-iisipan kung ipapaalam ko talaga kay Keezer. Pero mas pinili ko na lang na wag sabihin sa kanya. Bawal judgemental a! Natatakot lang talaga ako. Alam kong medyo nagbago na siya, pero still, natatakot parin ako. Ayoko nang maulit 'yon. Ayoko nang mawalan ng anak. Mahirap. Sobrang hirap.

Keizer POV

"Hoy! Tangina tama na yan! Nakakarami kana ah!" pigil sakin ni Luige pero hindi ko siya pinansin at patuloy parin sa paginom ng alak.

"Taingina! Sabi niya ilang linggo lang siyang mawawala pero kalahating taon na ang lumipas at hanggang ngayon wala pa rin siyang paramdam!" inis kong saad at binato ang boteng hawak ko. "Even her parents won't tell me where she is. Siguro kinalimutan niya na ako! Fuck!"

"Malay mo naman may ibang nangyari sa asawa mo?!" ika ni Kaido. "O baka naman nakahanap na ng iba? Gago! dapat hinanap mo na, kesa naman naglalasing ka dito!"

"You know how many times I've looked for her, right?" inis na tanong ko pabalik sa kanya.

"Kung mahal mo, edi hanapin mo!" biglang sabat ni Luige na nagpakunot ng noo ko.

"Stupid! I don't love her," sigaw ko pero nagtawan lang sila.

"Kung ganon bakit ka nagpapakalasing dito? At bakit affected na affected ka sa pagkawala niya?" tawang tanong ni Kaido.

"And you're drinking almost every day. Ganyan ka pa rin kahit hindi mo siya mahal? Sinong ginagago mo? Sarili mo?" Luige laughed too, banging his fist on the table.

Hindi ko na lang sila pinansin. Hindi ko rin alam kung bakit ba sobrang apektado ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit gusto kong maiyak dahil ang tagal na ng huli ko siyang nakita. Sobra akong naiinis sa sarili ko dahil hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang pakiramdam ko!

KINABUKASAN nang magising ako ay ramdam ko agad ang sakit ng ulo ko. Tinignan ko naman ang isang bote ng alak na walang laman. Halos mapuno na ng bote ng alak ang kwarto namin dahil wala akong ginawa kung hindi maginom―umaga man o gabi.

Sinubukan kong kalimutan lahat, pero parang ginagago ko lang ang sarili ko.

Ilang beses lang pumasok sa isip ko kung nasaan na ba siya, kung anong ginawa niya, at kung ayos lang ba siya.

"Manang, tawagan mo nga si tita. Tanungin mo kung nasaan si Sarie," utos ko kay manang bago pumunta sa living room.

My friends were right. If I want to see her, I should do something. I can't just stay like this and wait for her while doing nothing.