Chapter 6

Sarie POV

Hindi ko man lang namalayan na kabuwanan ko na. Ilang buwan na ang lumipas, ilang buwan ko na siyang hindi nakikita at sa anumang oras ay pwede na akong manganak. Napapaisip ako kung kakayanin ko ba mag-isa, dahil ni isa sa pamilya ko ay walang nakakaalam sa pagbubuntis ko. Tanging si Manang Sol lang ang nakakaalam.

Alas nuebe na ng gabi ngunit hindi pa rin ako makatulog. 'Bakit ba hindi maalis sa isipan ko ang lalaking iyon?'

"Anak, hinahanap-hanap mo ba ang presensya ng papa mo? Kasi kahit anong pilit kong gawin para kalimutan siya pansamantala, hindi ko magawa," nakangiting saad ko habang hinihimas ang malaking umbok ng tiyan ko.

"Kailan ko ba lalabas anak? Sumasakit na ang balakang ko dahil pakiramdam ko ay kada araw na lumilipas at bumibigat ka." Hindi ko man lang namalayan na namuo na ang mga luha sa gilid ng mata ko. Ayos naman ako, pero hindi ko maintindihan kung bakit ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Hindi lang tiyan ko ang bigat na nararamdaman ko, pati rin ang dibdib ko.

Mayamaya pa, hindi ko namalayan ang pagtagas ng likido sa hita ko. Sinyales iyon na manganganak na ako.

"T-teka, ang sakit naaa!" Hiyaw ko.

"Misis, mag-iisang oras na mula pumutok ang panubigan mo. Huminga ka ng malalim at sabay iri," sabi ng doktor.

"Masakit ngaa!" Sigaw ko rito.

"Unti na lang naman, Misis. Kita ko na ang ulo ng bata. Ayan na oh... Isipin mo para sa anak mo ito. Dali na."

"Ahhh!"

"Ayan na, Misis, malapit na," pangungumbinsi sa akin ng doktor. Pero hindi ko maramdaman na lumalabas ang bata sa sinapupunan ko. Kahit anong gawin kong iri, ay walang nangyayari.

"Ayan! Ayan! Ayan na siya!"

Hindi ko alam kung ilang oras o minuto ang lumipas. Sakit lang ng katawan ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay pinagbagsakan ng langit at lupa ang katawan ko sa sobrang sakit. Ramdam ko rin ang pamamanhid ng kamay at paa. Hindi ako makagalaw.

"Napaka-gwapong bata naman ito, e. Tignan mo, batang-bata pa e, napaka-tangos na ng ilong," puri ni Dra. Anna.

Hindi ko na sila narinig dahil agad akong nakatulog sa sobrang pagod.

"Bat ba napaka-gwapo mong nilalang? Ang cute-cute-cute," bulong ng isang boses.

Rinig ko kaya naman dahan-dahan kong inimulat ang mata ko.

"Ang gwapong bata."

"Manang," nanghihinang tawag ko sa kanya.

"Hija. Tignan mo ang anak mo o! Napaka-gwapo!" Hiyaw ni Manang. Nahihirapan man ako, dahan-dahan akong umupo. Kaya naman inabot sa akin ni Manang ang anak ko.

"Ang gwapo niya hija, ano bang pangalan niya?" Tuwang-tuwang tanong ni Manang.

"K-Keefer... Keefer ang ipapangalan ko sa kanya... Keefer anak ko."

"Kay gandang pangalan."

Napangiti ako dahil kahit tulog ito, ang gwapo-gwapo niyang tignan. Kuhang-kuha niya ang ilong ng ama niya, kahit ang mahaba nitong mga pilikmata. Nakakatuwa rin dahil malago ang buhok nito kahit na bagong silang palang.

"Manang Sol, pwede po bang samahan n'yo ko?"

"Abay oo naman."

"Sa Maynila ho sana."

"M-Maynila?" Gulat niyang tanong. Si Manang Sol lang kasi ang nag-iisang taong alam kong pwedeng makatulong sa akin. Saka hindi na rin ako pwedeng magtagal dito. Alam kong kailangan ko nang umuwi.

"Opo."

"Bakit, anong gagawin sa Maynila?" Takang tanong niya sa akin.

"Kayo po muna sana ang magbantay sa anak ko habang nasa bahay

Linggo ang lumipas matapos kong manganak, at agad rin kaming pumatungo sa Maynila. Kahit na ayaw pa ni Manang Sol dahil baka daw mabinat ako, ipinaliwanag ko naman sa kanya kung bakit kailangan naming agaran pumaroon sa Maynila. Mukang naintindihan naman ng ginang iyon kaya pumayag na siya.

"Manang, ito po yung apartment na binili ko. Dito po kayo habang nasa bahay ako ng asawa ko," saad ko rito.

Hindi gaano kalakihan ang apartment na kinuha ko, pero sapat na iyon para sa kanilang dalawa habang wala ako. Maganda rin ito dahil medyo layo ito sa siyudad, ngunit hindi naman kalayuan sa bahay namin. Sapat lang para agad ko silang mapuntahan.

"Napaka-laki naman nito, hija," saad ng ginang.

"Naku, Manang, ito na nga po ang pinaka-maliit na apartment na nakita ko. Sana maging komportable kayo rito at sana maging maayos ang pananatili ninyo rito. Susubukan kong dumalaw ng dalawa o tatlong araw sa isang linggo."

"Ganon ba. Kailan naman ang alis mo niyan?"

"Bukas po siguro, Manang, aalis na ako. Hindi na kasi maganda ang naririnig kong balita sa asawa ko."

"Ganon? Sige, pumasok na tayo para makapagpahinga na at para makapag-ayos na," saad nito. Agad naman akong tumango at sabay kaming pumasok sa loob.

Hindi alam ng parents ko na nakauwi na ako ng Maynila, at wala rin silang kaalam-alam sa nangyayari sa akin. Dahil pag nalaman nila, malalaman rin ng magulang ni Keizer.