Chapter 2.1

Chapter 2.1

"Close your eyes."

"Do you think I can persuade them?" I asked her as I close my eyes and let her do my makeup as she volunteered last night.

"Of course!" She put something on my eyes. "Don't doubt yourself. You're so good at this field, Sheena." Pagpapalakas niya pa ng loob sa akin na medyo nakatulong naman.

Nagku-kwentuhan kami tungkol sa trabaho niya at trabaho ko habang may pinaglalagay siya sa mukha ko. Mga ilang minuto rin ang lumipas bago niya ako hinayaang ibuka ang mga mata ko. Agad akong napangiti nang makita ang itsura ko. I looked good, I looked so good with this makeup. It's just simple but it made me so formal and I looked professional too, not that I'm not, but yeah.

Everytime I go to work, I didn't usually put too much effort on my makeup, as I'm just inside the office racking my brain with ideas.

"Thank you!" I beam at her.

"Yeah, yeah. I know." She teasingly told me. "You better hurry if you don't want to be late."

I immediately stood up.

"Oh shoot!"

I literally ran to my closet and get the clothes I'll wear today that I prepared last night. It didn't take me too long to get dress. Because we've already ate our breakfast, we leave my apartment immediately.

I'm well prepared today, but it looks like the luck is not on my side today. We were only just twenty minutes on the road, but we immediately stuck in the middle of the traffic because of an accident. I bit my lower lip when I looked ahead of us.

I started getting nervous when I saw that it's still a long line of cars ahead and we're still far from the meeting place. If this continues for the next thirty minutes, I'll surely be late for the meeting.

"Does it have to be now?" I murmured and I thought I'm the only one who heard it.

"We'll get out of here soon, don't worry," Iris tried to calm me down but her voice sounds unsure so it only added to my nervousness.

Nakahinga ako nang maluwag nang nagsimula nang umusad ang mga sasakyan. Kahit pa alam kong aabot naman kami sa saktong oras, hindi ko pa rin maiwasang hindi mapakali. Palagi akong sumisilip sa relo na nasa pulsuhan ko at sa unahan.

"Calm down, Sheen. We'll make it in time." Pagpapakalma pa sa akin ni Iris. Tumango na lang ako at pinilit ang sarili na kumalma.

Hindi rin nagtagal ay dumating na kami sa harapan ng isang fine dining restaurant sa kung saan kami magkikita ng team. I immediately open the door to my side, and was about to run when I noticed that I only have five minutes before the meeting starts, when Iris called me.

I turned to her and I saw that she's waving her hand. And I wanted to slap myself for forgetting the most important thing, my portfolio. I ran back to her car and get the portfolio.

"Be careful!" Sigaw niya nang muli akong tumakbo papunta sa restaurant. Lumingon ako sa kaniya at kumaway. Kumaway naman siya pabalik bago niya pinaandar ang sasakyan at umalis.

Pagpihit ko paharap ay bumunggo ako sa kung anong matigas na bagay. Natapon ko sa kung saan ang hawak kong portfolio at agad kong naramdaman ang lamig sa dibdib ko dahil sa kung anong natapon.

Napasinghap ako nang makitang may natapon na ice americano sa puti kong blouse. Sinubukan kong alisin ang mantsa pero dumikit na 'yon sa sout ko.

"Are you watch—" natameme ako pag-angat ko ng tingin nang makita ang isang lalaki na masama ang tingin sa akin. Magkasalubong ang mga kilay niya, madilim ang mga mata at nakatiim ang panga niya. Napalunok naman ako sa takot.

Napansin kong medyo na dumihan rin ang sout niyang puting long sleeves na nakatupi hanggang siko ang manggas. Dahil doon ay nakita ko ang tattoo niya sa braso na agad na nagpangiwi sa akin. I'm not a fan of a tattoo persons. I just find it so dirty putting a permanent ink to the skin.

Nang muli akong mag-angat ng tingin, nakita kong nakatingin pa rin siya sa akin at nakataas ang kilay. Dahil sa tangkad niya, halos yumuko na siya sa akin. Napalunok ako at hinanap ang portfolio kong tumilapon sa kung saan. Hindi ko siya magawang tingnan sa mga mata, kahit pa gaano nakakahumaling ang light brown niyang mata kapag nasisinagan ng araw.

Nakita ko ang portfolio ko hindi kalayuan sa paanan niya. Wala sa isip akong lumuhod at kinuha ang ilang tumilapon na papel, na salamat sa Dios ay wala namang nadumihan. Napapikit ako nang ma-realize kung gaano ka-awkward ang posisyon naming dalawa ngayon.

Pagkatapos kong maayos ang portfolio ko ay halos lumuwa ang mga mata ko nang makita ang oras. Inayos ko ang medyo nagulo kong buhok at lalagpasan na sana siya nang bigla na lang may humawak sa braso ko. Natigilan ako at napatingin sa kamay na nakahawak sa akin. I saw that he also had a tattoo at the back of his hand. I gulped and looked up at him.

His gaze are stern and dark. Halatang iritado siya sa nangyari. Muli kong inalis ang tingin sa mga mata niya at napatingin sa pulsuhan ko. Napapikit ako nang limang minuto na akong late.

"Aren't you going to say sorry Miss?" I almost gasped when I heard his deep and manly voice. His voice sounds controlled.

"I, I'm—" nang muli akong nag-angat ng tingin ay kumiling ang ulo niya sa gilid, halatang hinihintay ang apology na sinasabi niya. Napangiwi ako nang muling dumako ang tingin ko sa sout niya.

"What?" He asked again.

"I'm sorry!" I immediately said as I quickly escape from his hold and ran inside the restaurant.

I've prepared too much on this and now I'm such a mess. Muntikan pa akong makahanap ng away sa labas. Sana naman tanggapin niya ang sorry ko kahit na medyo insincere ang dating no'n.

Pagkapasok ko ay agad akong sinalubong ng isang waiter at agad ko namang sinabi ang reservation ng team ng Lankov. He ushered me to the table at the corner where four people are already sitting. There were two women, one man and a gay, I guessed.

"Oh I'm so, sorry, for being so late," I told them the moment I reached the table. They looked shocked after they saw me.

"Oh, what happened?" The woman, in her mid 30's asked me, concerned laced in her voice. I smiled politely.

"Ah, I bumped into someone on my way here, but it's okay now. I hope I didn't made you wait for so long."

Gusto ko nang ngumiwi nang maramdaman ang lagkit sa bandang dibdib ko. Gusto ko na lang lamunin ng lupa ngayon.