Chapter 3

Jared's POV

Kinakain ako ng pag-aalinlangan habang iniisip kung papayag ba si Stacey sa magiging desisyon ko. Nakakatakot isiping kailangang ikwento ko sa kanya ang lahat ng detalye tungkol sa nalalapit kong kasal.

Sa huli, napagpasyahan kong panatilihing simple at direkta ang usapan namin. Alam ko na masasaktan siya kaya naisip ko na hindi ko na lang ipapaalam sa kanya ang tunay na dahilan ng paghihiwalay namin.

Sa totoo lang, halos hindi kapani-paniwala ang relasyon namin ni Stacey. Wala kaming matitinding pagtatalo o mainit na argumento tulad ng sa ibang magkasintahan.

Sa aming dalawa, masasabi ko na siya ang nagdadala ng relasyon namin at napapanatili niyang maayos iyon. Hindi siya nagagalit kahit pa minsan ay malapit na akong sumabog. Palagi siyang nakaunawa sa mga flaws ko.

May mga pagkakataon din na hindi ko natupad ang mga inaasahan niya lalo na kung nasa business trip ako. Kapag nagkita kami at wala akong dala para sa kanya na pwedeng magpalubag ng kanyang loob ay lagi niyang sinasabi na okay lang basta kasama na niya ako.

Pero kahit ganun, hindi niya ako sinumbatan. Bagkus, ipinakita niya ang matinding pang-unawa. Dahil doon, mas lalo kong naisip kung gaano ako kaswerte, at araw-araw ay mas lalo akong nahuhulog sa kanya.

Hindi rin siya clingy. Kapag nagdadalawang-isip ako, hindi niya ako pinipilit. Binibigyan niya ako ng kalayaang magdesisyon. Maayos at tahimik ang relasyon namin, at masasabi kong kuntento ako.

Ngunit habang iniisip ko ang magiging usapan namin tungkol sa kasal ko sa ibang babae, umaasa akong maiintindihan niya ang sitwasyon ko. Sa pagkakakilala ko sa kanya, si Stacey ay palaging may malawak na pang-unawa. Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi iyon makita nina Mommy at kapatid Ate Ingrid sa parehong liwanag na nakikita ko siya.

Apat na taon silang tahimik tungkol sa relasyon namin ni Stacey. Kaya nang bigla nilang sinabi sa akin na kailangan kong pakasalan si Colleen at tapusin na ang lahat kay Stacey, nagulat ako. Hindi ko naman balak pakasalan si Colleen, ang gusto ko ay si Stacey ang makasama ko habang buhay.

Pumunta ako sa Poppy Hotel, ang madalas naming tagpuan ni Stacey. Naisip ko pa ngang bumili ng villa para sa amin, pero sa huli, nagdalawang-isip ako at nanatili na lang sa hotel. Napaaga ako ng dating, at mahigit isang oras akong naghintay. Habang lumilipas ang bawat minuto, mas lalo akong kinakabahan. Maya-maya’y bumukas ang pinto.

Dumating si Stacey at nakangiting mukha niya ang pasalubong sa akin. Mas lalo akong nasaktan sa dahilan ng pagkikita naming ito. Ang maamo niyang mukha na tila anghel na nakatunghay sa akin ngayon ay malamang na mabalutan ng lungkot at sakit. Maaring galit din na natural lamang na maramdaman niya dahil sa mga salitang bibitawan ko.

Lumapit siya sa akin, naupo sa kandungan ko at hinalikan ako, parang walang mali sa mundo. Isang matamis pero mapait na sandali iyon.

"Miss na miss kita, honey," bulong niya na puno ng lambing. Nakakatawang isipin, dahil nagkita lang kami dalawang araw ang nakalipas. Pero ganon talaga siya, parang ang oras ay wala sa amin.

"Miss din kita," sagot ko, sabay tanong, "Bakit ang tagal mo?"

Ngumiti siya. "Ayan, sigurado akong namiss mo nga ako," aniya sabay halik muli. Maalab, mapusok, punong-puno ng damdamin.

"Bakit pakiramdam ko ay may problema ka?" puna niya, alam na alam agad ang nararamdaman ko wala pa man akong sinasabi. Napuno ako ng guilt habang pinagmamasdan siya.

Tinitigan ko siya, pilit iniipon ang tapang para sabihin ang masakit na katotohanan. Ayokong saktan ang puso niya, pero alam kong kailangan naming pag-usapan ito. Ayoko maging lalaking naglalaro ng damdamin o naninira ng dangal.

Tahimik siyang naghintay habang magkahinang ang aming mga mata at sapo-sapo niya ang magkabila kong pisngi.

Masakit man, sinabi ko na ang dapat kong sabihin.

"Maghiwalay na tayo," bulong ko, mabigat ang bawat salita.

Nanlaki ang mata ni Stacey. Ilang sandali siyang tulala bago siya nakapagsalita.

"Maghiwalay?" tanong niya, halatang hindi makapaniwala. Tumango lang ako.

"Bakit? May nagawa ba akong mali? Nasaktan ba kita?" sunod-sunod ang tanong niya, puno ng pag-aalala.

Umiling ako sa bawat tanong niya. Hindi ko kayang sabihin ang tunay na dahilan, masyadong masakit at nakakahiya.

"Bakit, Jared? Bakit mo ako hinihiwalayan?" umiiyak na siya. At habang pinagmamasdan ko ang mga luha niya, para akong binabarena sa dibdib.

"Ipinagkasundo ako nina Mommy at Ate Ingrid sa iba," amin ko sa wakas.

"Pero hindi mo naman siya mahal, 'di ba? Ako ang mahal mo. Bakit ka pumayag?" sigaw ni Stacey.

"Pasensya na... hindi ko kayang tumanggi sa kanila," sagot ko, bakas ang pagkalito sa boses ko.

"Mayaman ba siya? May maitutulong ba siya sa negosyo n'yo? Palalawakin ba niya ang kumpanya mo?" tuluy-tuloy ang tanong niya, puno ng desperasyon.

"Hindi. Isa lang siyang simpleng babae, walang masasabi na magandang background," sagot ko. Hindi ko na idinagdag na walang binatbat si Colleen sa kanya dahil ayokong bigyan siya ng maling pag-asa.

"Pasensya na, Stacey," mahinang sabi ko. At dahil hindi ko na kayang tiisin ang kanyang pag-iyak, tumayo ako matapos ko siyang ilapag sa sofa at lumabas ng hotel. Iniwan siyang mag-isa, basang-basa ng luha ang mukha na halos maghulas na ang makeup niya.

Masakit para sa akin ang nangyaring ito. Hindi ko man iniisip sa ngayon, pero siya na ang babaeng napupusuan kong iharap sa dambana at alayan ng aking buhay.

Na-imagine ko na rin ang buhay ko with her. Peaceful and full of love. She's beautiful, kind and sexy. She's good in bed at kahit na anong ipagawa ko sa kanya ay wala rin siyang reklamo.

Na-imagine ko na kapag asawa ko na siya at darating ako sa bahay ng pagod mula sa trabaho ay sasalubungin niya ako ng matamis niyang ngiti kasunod ang umaatikabong sex na magiging stress reliever ko.

Pero lahat ng imagination ko na 'yon ay naglaho na ngayon dahil tuluyan ko ng pinutol ang lahat lahat sa amin.

Habang palayo ako, binalot ako ng matinding paninisi. Hindi ko kayang ipaglaban ang babaeng mahal ko. Kinamuhian ko ang sarili ko. Pinayagan kong kontrolin ng kumpanya ang buhay ko. Pakiramdam ko ay dadalhin ko ang bigat ng damdamin kong ito sa habang buhay.

Ang tanging hiling ko: sana matagpuan ni Stacey ang tunay na kaligayahan. Kahit ako na lang ang bahagi ng kanyang nakaraan na puno ng panghihinayang.