Chapter 4

Hindi ko alam kung swerte ba ako o malas. Kasi imagine mo, pauwi ka lang dapat ng bahay, tapos next thing you know, may lalaking parang galing Forbes magazine na nagyayaya na magpanggap kang girlfriend niya. Hindi naman ako kontra sa roleplay, pero sana man lang may script, ‘di ba?

Tahimik lang ako habang nasa loob ng mamahaling kotse niya. Siya, steady lang sa pagmamaneho, parang wala lang. Ako naman, parang naipit sa pagitan ng Banana split live performance at funeral service. Hindi ko alam kung matatawa ako o dapat nang magdasal.

“Sir,” basag ko sa katahimikan, “sure po ba kayo na ako ang napili niyo? Baka may mas qualified pa diyan. Like, artista? Beauty queen? Or at least ‘yung marunong magsuot ng heels nang hindi nadadapa?”

Isang mabilis na sulyap lang ang ibinigay niya. “I don’t want an actress. I don’t want someone who pretends for a living. I want someone real.”

Oh wow. Gusto niya ng “real”? Eh ano ‘ko, Wi-Fi? May “real connection”?

Pero syempre, hindi ko sinabi ‘yon. Inilabas ko lang ang best polite smile ko kahit sa kaloob looban ko ay kinakabahan ako

Tumahimik siya ulit. Diyos ko, parang torture. Ang lamig-lamig ng ugali niya. Siguro kung maging tao ang ref namin sa bahay, siya na ‘yon. At hindi lang basta ref—yung no frost inverter refrigerator.

Hindi ko na kinaya, kaya ako na ang nag-open ng conversation. “Sir, if you don’t mind me asking, ano po ba talaga ang pangalan niyo? Hindi ko po kasi alam kung anong itatawag sa inyo. Sparkling Water Guy kasi nasa utak ko.”

Bahagya siyang napatigil, pero hindi umiwas sa kalsada. “Damian. Damian Cruz.”

BOOM. Ang pangalan ng lalaking malamig pa sa Baguio breeze. Damian. Infairnes may impact, parang kontrabida sa teleserye. Damian Cruz. Kung tutuusin, bagay sa kanya—seryosong mukha, malakas ang aura, parang lahat ng tao sumusunod sa utos niya.

“Damian…” mahinang bulong ko. “Parang ang hirap i-nickname. Dam? Dami? Dams?” Napangiwi ako. Ano ‘to, EDSA?

Napalingon siya sandali, halatang hindi natuwa. “Just Damian.”

“Yes, Sir Damian.” Napangisi ako.

“I said, Damian. Not ‘Sir Damian.’”

“Okay po, Master Damian,” biro ko.

Hindi siya natawa. Hindi man lang gumalaw ang labi niya. Ako naman, muntik ko nang kainin sarili kong dila. Grabe, wala man lang sense of humor si Kuya. Kahit knock-knock joke ata, hindi papasa sa kanya.

---

Pagdating namin sa isang mamahaling restaurant (oo, as in yung tipong gold-plated ang kubyertos kung titingnan mo), halos gusto kong umurong. Seryoso ba ‘to? Ako, waitress na sanay sa mga mesa na nilalagyan ng asin at paminta sa garapon ng recycled na coffee jar, biglang nasa lugar na ganito?

Pagpasok namin, lahat ng mata, napunta sa kanya. Hindi sa akin—sa kanya. Para bang siya ang main event, at ako, extra lang maid kumbaga.

“Table for two,” malamig niyang sabi sa staff, at agad naman kaming inasikaso na parang siya si presidente ng bansa.

Habang naglalakad kami papunta sa table, bigla kong napansin yung mga babae sa paligid. Lahat, nakatingin sa kanya. ‘Yung iba, nakanganga pa.

Girls, relax. Hindi siya ice cream. Hindi niyo siya pwedeng kainin.

Naupo kami, at agad lumapit ang waiter para kunin ang order. “For you, Sir?”

“Steak. Medium rare,” sagot niya agad.

“And for the lady?” tanong ng waiter.

Napatitig ako sa menu. Diyos ko, puro English. Ano ba ‘tong foie gras? Baka pangalan ng dinosaur ‘to ah.

“Uh… do you have fried chicken?” tanong ko, hopeful.

Natigilan ang waiter, parang gusto akong pitikin. Si Damian, tinitigan ako nang malamig.

“She’ll have the same as mine,” utos niya.

Nagulat ako. “Hoy, teka lang. Gusto ko ng chicken, hindi steak!”

“Eat what I eat,” malamig niyang sagot.

Napasimangot ako. Anong klaseng diktador ‘to? Pati pagkain ko kontrolado?

“Fine,” sagot ko, rolling my eyes. “Pero kung hindi masarap, Sir Damian, magbaon ka ng Jollibee next time.”

Habang naghihintay kami ng pagkain, bigla siyang nagtanong. “Why did you agree to ride with me?”

Napakunot ako ng noo. “Ha? Eh kasi ang laki ng kotse mo. Feeling ko kung tumanggi ako, masasagasaan ako.”

Nagtagal ang titig niya, parang sinusuri niya kung nagbibiro ba ako o seryoso.

“Be honest,” sabi niya ulit.

Napabuntong-hininga ako. “Fine. Kasi wala akong choice. Wala akong pera. At sinabi mong tutulong ka kay Mama.”

Tumango siya, parang satisfied sa sagot ko.

“Good. At least you know your place.”

Napatigil ako. Ouch. Aray naman. Ang lamig-lamig talaga niya. Kung ice cream siya, malamang “Rocky Road” ang flavor niya pero walang sweetness, puro bato.

Dumating ang steak. Grabe, ang fancy. May dahon-dahon pa na hindi ko alam kung kinakain ba o decoration lang. Sinubukan kong maghiwa, pero nainis lang ako. Ang tigas!

Si Damian, cool lang. Parang sanay na sanay na siyang kumain ng mga ganitong pagkain, sabagay mayaman naman sya kaya for sure araw araw ganito ang mga kinakain niya. Ako naman, parang nag-e-exam sa math pawis na pawis, hindi pa rin makuhang hiwain ang lintek na steak na 'to

“Need help?” tanong niya bigla.

Ayun, dun ako natauhan. “No, thanks. Kaya ko ‘to.” Pakipot muna

Pero sa totoo lang, gusto ko nang sumuko. Baka mas madali pang kagatin ko na lang diretso, parang tapsilog.

Napansin ko siyang nakatingin sa paghihirap ko, pero hindi na siya ulit nag alok tumulong. In fact, parang na-e-entertain siya. Halos hindi halata, pero may konting kurba sa labi niya.

Uy, wait. Ngumiti ba siya ulit?

---

Pagkatapos ng dinner, sinamahan niya akong makauwi. Tahimik lang kami sa kotse, pero ako, ang daming iniisip.

So Damian pala pangalan niya. Damian Cruz. Mukhang rich na rich talaga pangalan pa lang, parang may sariling kumpanya. Pero bakit ako? Bakit ako ang napili niyang maging fake girlfriend? At higit sa lahat—bakit feeling ko, kahit anong pilit kong iwas, mapapasubo talaga ako sa mundong ginagalawan niya?

At isang bagay lang ang malinaw, kahit gaano siya kalamig, hindi ko kayang isnabin ang presensya niya.

At mukhang hindi niya rin ako basta-basta pakakawalan.