Chapter 5

Pagkauwi ko galing sa resto-bar, dumiretso agad ako sa kwarto ni Mama. Nakahiga siya sa lumang kama namin, payat na payat na parang isang ihip lang ng hangin ay matutumba na. Nakalagay pa rin ang maliit na bentilador sa tabi niya, umiikot-ikot, pero parang walang silbi kasi ramdam ko pa rin ang bigat ng hangin sa loob ng bahay.

“Mama, gising ka pa?” dahan-dahan kong tanong habang inilalapag ang baon kong tinapay sa lamesa.

Napangiti siya kahit halatang hirap. “Oo naman, anak. Kumain ka na ba? Baka naman puro trabaho na lang iniintindi mo.”

Napangiwi ako. Kung alam mo lang, Ma, na dalawa na ang trabaho ko. Yung isa, fake girlfriend ng lalaking parang refrigerator ang puso.

Umupo ako sa gilid ng kama niya, pinisil ko ang malamig niyang kamay. “Mama, huwag ka munang mag-alala sa’kin. Dapat ikaw ang iniintindi. May gamot ka pa ba?”

“Kaunti na lang. Pero huwag ka nang bumili, anak. Mahal. Tsaka kaya ko pa,” sagot niya habang pilit na ngumiti.

’Yun ang mahirap kay Mama. Kahit alam kong hirap na hirap siya, lagi pa rin niyang iniisip kung paano makakatipid. Ako naman, nagmumukha na akong superhero na ang power ay mag-multitask, waitress sa gabi, fake girlfriend sa umaga. Ano to, double life? Serena by day, Serena by night. Pakiramdam ko tuloy parang ako si Batman, kaso walang batmobile, tanging tricycle lang.

Huminga ako ng malalim. “Ma, wag kang mag-alala. May extra akong kita.”

“Extra kita? Hindi ka naman siguro nagbebenta ng kidney, anak?” biro niya na may halong ubo.

Napatawa ako kahit medyo kumurot sa puso. “Hindi po. May nag-hire lang sakin… para sa, ano…” Nabitin ang dila ko. Hindi ko naman pwedeng sabihin agad na fake girlfriend ako. Baka akalain ni Mama, ibinenta ko na rin sarili ko sa kalye.

“Para saan?” tumingin siya ng seryoso.

“Kumbaga, prangkisa ng acting. Parang artista.” Ngumiti ako. “Pero wag kang mag-alala, safe naman. Walang kahinahinala.”

Napatango siya, halatang nagdududa. Mabuti na lang at hindi na siya nagtanong pa, kasi baka masabi ko pa sa kanya ang totoo.

---

Kinabukasan, maaga akong nakipagkita kay Damian. Katulad ng dati, naka-porma siya na parang laging handa sa photoshoot ng isang luxury brand. Ako naman, simpleng jeans, blouse, at flats na medyo pinaglumaan na ng panahon pero keri lang.

“Late ka,” malamig niyang sabi pagkarating ko.

Oh wow. Hindi man lang ‘good morning.’ Hindi man lang ‘hello.’ Diretso agad sa ‘late ka.’

“Aba, pasensya na po, Bossing. May traffic kasi sa daan,” sagot ko habang pinipigilan ang sarcasm. Actually, wala namang traffic. May traffic lang sa wallet ko at sa utak ko kung paano ko paghahati-hatian ang bayarin.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. “Kung gagawin mo ‘to, gawin mo ng tama. Hindi puwede yung parang wala kang pakialam.”

“Excuse me, Mr. Refrigerator, I mean… Damian,” sinadya kong bigkasin ang pangalan niya kasi kahapon lang officially ko nalaman. “Ako pa? Pak na pak ako pagdating sa acting. Kaya kong magpanggap na baliw, kaya kong magpanggap na in love. Minsan nga, nagtataka ako kung bakit hindi pa ako napapasama sa teleserye.”

Napakunot ang noo niya, halatang nainis. “Don't be too noisy. Huwag kang magpatawa sa harap nila. Lalo kang hindi kapanipaniwala.”

Oh wow, so bawal pala magpatawa? Ang gusto niya, lagi akong naka serious mode parang robot? Eh di sana nag-hire na lang siya ng mannequin sa department store, mas mura pa.

“Ano ba’ng gusto mo, Damian? Yung tipong tititigan kita nang may halong lungkot at kasabikan? Yung parang eksena sa pelikula?” Tumitig ako sa kanya ng malagkit, sabay buntong-hininga. “Honey… bakit mo ‘ko iniwan?”

Napahinto siya, halatang nagpipigil ng inis. “Stop it.”

Ngumisi ako. Success!

---

Lumipas ang araw, sinamahan ko siya sa isa pang social gathering. Naka-formal attire siya, ako naman… well, formal din, pero halatang ukay edition. Biglaan kase kaya hindi na ako nagpabili sa kanya ng dress. Doon ko naisip, seriously, Serena, hanggang saan kaya aabot ang acting skills mo?

Habang naglalakad kami papasok sa venue, maririnig ko ang bulungan ng ibang tao.

“Yan ba ang girlfriend ni Damian Cruz?”

“Parang hindi bagay. Sobrang simple naman.”

Ouch. Hello? Nandito lang ako oh. Kung gusto nila, magbigay sila ng budget para sa stylist. Ako, wala akong pakialam, basta may sweldo ako mamaya. Bahala kayo.

Naglakad si Damian na parang wala lang, deadma sa mga tsismis. Ako naman, parang sinusunog ako ng tingin ng lahat.

Pagkaupo namin, yumuko ako at bumulong kay Damian. “Uy, narinig mo sila? Hindi raw tayo bagay. Nakakainsulto, ‘no? Parang gusto kong sabuyan ng tubig yung mga mukha nila.”

Hindi siya tumingin. “Ignore them.”

Ayun na naman yung malamig niyang boses. Grabe, Damian, kung magiging yelo ka pa, baka magamit ka nang panghalo sa halo-halo ngayong summer.

Ngumisi ako kahit naiinis. “Sige, ignore. Pero sana may libre kang ice cream mamaya, kasi nasaktan ang puso ko.”

“Hindi tayo magde-date,” diretso niyang sagot.

At doon ko napagtanto kahit mayaman siya, kuripot pa rin sa effort. Damian, Damian. Kung hindi lang dahil kailangan ko ng pera para kay Mama, matagal na kitang iniwan sa landas ng pagiging single forever.

---

Pag-uwi ko ng gabi, nadatnan ko si Mama na inuubo na naman nang malakas. Napaupo ako sa tabi niya, nagpanic.

“Mama, dapat dalhin ka na natin sa doktor!”

“Anak, wag muna. Gastos lang ‘yan.”

“Pero—”

Hawak niya ang kamay ko, mahina pero mariin. “Ayos lang ako anak kaya ko pa, ipunin mo muna ang pera kaysa igastos nanaman sa akin"

Napaluha ako. Kung alam mo lang, Ma, kung gaano ako nagpupumilit araw-araw. Pero para sa’yo, kakayanin ko lahat kasama pa ang pagiging fake girlfriend ng lalaking walang kaluluwa.