Chapter 6

“Hoy, Serena! Bilisan mo naman d’yan, hindi ito hotel!” sigaw ng manager namin sa resto bar habang halos mahulog na ‘yung tray na dala ko.

Hmp ako talaga paboritong utusan nito ni Kuya Mario

“Kuya, relax. Baka ma-highblood ka. Gusto mo ng tubig?” biro ko sabay ngisi, kahit pawis na pawis na ako. Napangiwi lang siya, so ibig sabihin effective ang joke ko.

Pagdating ko sa table, napansin ko agad ang isang familiar na figure. Hindi ko pwedeng kalimutan hindi dahil special siya, kundi dahil kasing labo niya ng panaginip kong maging mayaman.

Si Damian Cruz. My boyfriend ay este fake boyfriend pala

Suot pa rin niya ‘yung mamahaling suit, parang galing siya sa photoshoot ng isang luxury brand. Nakaupo siya na parang hari na nagmamay-ari ng lahat, samantalang ako eto, naglalakad parang contestant sa “It’s Showtime” na malapit na madapa.

“Your service is quite slow,” sabi niya agad, sabay taas ng isang kilay. “I don’t really like waiting, Serena.”

Napatigil ako sandali. Aba, aba, aba! Ang bilis makahanap ng reklamo. Hindi pa nga ako nakaka-hello, may reklamo na agad.

“Sir,” ngumiti ako ng plastic, “you know what they say… good things take time.”

“Really? Then, why do I feel like this is just plain bad service?” sagot niya, deadpan expression, tipong gusto kong batuhin ng baso pero baka ako ang ibato ng manager palabas.

Kumapit ako sa natitirang pride ko at inilapag ang order niya. “Here’s your food, sir. Extra attitude on the side, libre na.”

“Noted,” malamig niyang sagot.

Umupo ako saglit sa counter pagkatapos noon at huminga ng malalim. Ano ba kaseng ginagawa ng hudas na 'to dito? Akala ko ba tatawagan niya lang ako pag kailangan niya ako?

---

Pagkatapos ng shift ko, akala ko makakatakas na ako sa presensya niya. Pero ayun, nakasandal siya sa pader ng resto bar, parang stalker na mayaman.

“Do you always end your shift looking that tired?” tanong niya, seryosong tono.

wow haggard na haggard na ba talaga itsure ko?

“Do you always wait outside establishments looking like an unpaid bodyguard?” balik ko.

"Poging bodyguard" syempre sa isip ko lang sinabi baka lumaki ulo nitong lalaking 'to pag pinuri ko siya.

Nagtaas siya ng kilay. “Funny. You’re going home now, right? I’ll take you.”

“Grabe, gentleman?” pinandilatan ko siya ng mata. “Or stalker?”

“I'm too handsome to be your stalker,” sagot niya habang walang emosyong nakatitig sa akin.

Bigla akong gininaw sa sobrang lakas ng hangin na dumaan.

"Don't stare at me hurry up"

Grabe, wala talagang butil ng lambing itong taong ‘to. Puro utos. Akala niya siguro sa buhay ko, parang remote control lang na pwedeng pindutin.

Habang nasa kotse kami, awkward silence lang ang namamayami sa amin. Siya nakatingin sa kalsada, ako naman sa bintana.

“Why are you so quiet?” tanong niya bigla.

“Wow, ikaw pa nagsabi niyan? Hindi ba ikaw ang hari ng one-word answers?”

Hindi siya kumibo, pero nakita kong bahagya siyang ngumisi. Parang proud pa siya na tinamaan ako sa sarcasm niya.

---

Pag-uwi ko sa bahay, nadatnan kong nakahiga si Mama sa kama. Medyo maputla siya, at doon ulit bumigat ang dibdib ko. Lumapit ako agad.

“Mama, kumain ka na ba?” tanong ko, sabay hawak sa kamay niya.

“Anak, huwag mo akong intindihin. Magpahinga ka na rin, galing ka pa sa trabaho,” sagot niya, pilit ang ngiti.

“Eh paano ako magpapahinga kung ikaw hindi okay?” bulong ko, pero pinilit kong ngumiti rin para hindi siya ma-guilty.

"Kaya ko naman sarili ko anak huwag ka masyadong mag alala sa akin" she smiled at me

Kinabukasan, nagkita ulit kami ni Damian. At gaya ng dati, parang hindi niya alam ang salitang “good morning.”

“Serena,” tawag niya.

“Aba! Alam mo na pangalan ko?” biro ko. “Kala ko tatawagin mo lang akong ‘you’ forever.”

“I don’t forget names. I just don’t bother saying them unless necessary.”

“Wow, ang sweet mo naman, Damian. I’m blushing.” Nilagay ko pa kamay ko sa pisngi, kunyari kinikilig.

“Don’t,” sagot niya agad. “It doesn’t suit you.”

Aray. Straight to the ego. Ang sakit, parang may sumampal ng wallet na walang laman.

Pero habang pinagmamasdan ko siya, may na-realize ako. Oo, cold siya. Oo, parang robot siya minsan. Pero may kung anong misteryo sa likod ng mga mata niya. Para bang may tinatago siyang hindi niya masabi.

At ayoko man aminin, gusto ko pa siyang makilala lalo.