Chapter 3

Minsan iniisip ko kung may sumpa ba ako. Kasi simula nang dumating si Mr. Sparkling Water—na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang pangalan parang lagi na lang kaming nagtatagpo.

After ng second night na nakita ko siya sa bar, eto na naman siya. Pangatlong gabi in a row. At syempre, ako na naman ang napili ni Kuya Mario na mag-serve sa table niya. Feeling ko talaga ginagamit niya akong pang-display para mas mukhang welcoming ang bar.

“Serena, ayusin mo serbisyo mo ha. Mukhang bigatin talaga ‘yang si Sir,” paalala ni Kuya Mario.

Bigatin? Hindi lang bigatin. Halos lumilipad na nga eh. Sa mamahaling damit pa lang, parang mas mahal pa kesa sweldo ko buong taon.

Lumapit ako sa table, dala ang tray ng drinks na in-order ng mga kasama niya. As usual, si Mr. Sparkling Water ay nakaupo sa gitna, parang hari sa sariling trono.

“Good evening, Sir,” bati ko nang may ngiti, kahit na halos madapa ako sa kaba.

Tumingin siya diretso sa’kin, at gaya ng dati, parang sinusuri niya lahat ng galaw ko. “You again.”

Napangiwi ako ng konti. “Uh, yes, Sir. Waitress po kasi ako dito. Kaya malamang… ako ulit.”

May narinig akong munting tawa mula sa isang kasama niya, pero agad ding natahimik nang bigyan sila ng malamig na tingin ni Mr. Sparkling. Grabe. Yung simpleng sulyap niya, parang death note na.

“Sit.”

Napatingin ako sa kaniya, halos mabitawan ko ang tray. “Ano po?”

“Sit down,” ulit niya, this time mas mababa at mas commanding ang tono.

Napalunok ako. “Sir, hindi po ako customer. Trabaho ko—”

“I said sit,” putol niya agad, hindi na ako binigyan ng pagkakataong tumanggi.

Ano ba ‘to? Napasubo ako bigla sa impromptu job interview?

Dahan-dahan akong umupo sa tabi niya, ramdam ko ang mga mata ng mga kasamahan kong waiters at staff na halos mabasag ang mata sa kakasilip.

“Do you like working here?” tanong niya bigla, habang nakatingin sa harap, hindi sa akin.

Nag-blink ako. “Uh… depende po kung anong araw. Pag payday, oo. Pag wala na akong pera, hindi.”

Napalingon siya sa’kin, at nakita kong may bahagyang ngiti sa labi niya. Wait, ngumiti ba siya? Totoo ba ‘to?

“You’re honest.”

Nagkibit-balikat ako. “Wala naman pong sense magsinungaling, ‘di ba? Kita naman po sa mukha ko na pagod na pagod ako.”

Natahimik siya saglit. Then, out of nowhere, he asked: “What would you do if you had a chance to get out of this life?”

Natulala ako. “Ha? Eh… siguro bibilhin ko lahat ng fishball sa kanto tapos magtayo ako ng sariling karinderya. Tapos ipapagamot at papaaralin ko si Mama ulit, para kahit paano maranasan niya maging teacher gaya ng pangarap niya dati.”

Hindi siya agad sumagot. Nakatingin lang siya sa akin na parang fascinated. Parang hindi siya makapaniwala na may taong may ganung simpleng pangarap.

“Interesting,” bulong niya.

Bago pa ako makapagtanong kung anong ibig niyang sabihin, bigla siyang tumayo. “We’ll talk again.”

At gaya ng dati, umalis siya kasama ang mga good-looking friends niya. Iniwan niya akong nakatunganga, hawak pa rin ang tray na wala nang laman.

“Hoy, Serena!” sigaw ni Kuya Mario mula sa counter. “Ano ‘yon? Bakit nakaupo ka pa sa tabi niya?”

Napailing ako. “Hindi ko rin alam, Kuya. Feeling ko na-hypnotize ako.”

---

Kinabukasan, habang naglalakad ako pauwi galing trabaho, isang itim na kotse ang biglang huminto sa tabi ko.

Ay, Diyos ko. Kidnap ba ‘to? Hindi pa ako handa. Hindi ko pa nakikita ang ending ng paborito kong K-drama!

Bumukas ang bintana, at doon ko nakita ang pamilyar na mukha. Si Mr. Sparkling Water mismo.

“Get in,” sabi niya diretso, walang paligoy-ligoy.

Napakunot ang noo ko. “Ha? Sir, baka mali po kayo ng kinakausap. Hindi po ako nag Grab.”

“I’m not asking,” malamig niyang sagot.

Napatulala ako. Hindi nag-a-ask pero nag-uutos. Ang sosyal.

“Sir, baka naman kung saan niyo ako dalhin, ibenta niyo pa ako sa black market,” biro ko, kahit nanginginig na ang tuhod ko.

Napairap siya ng bahagya. “You watch too many movies. Get in, Serena.”

At hindi ko alam kung bakit… pero sumunod ako.

Pag-upo ko sa loob ng kotse, halos malunod ako sa amoy ng mamahaling leather. Ang linis, ang lamig, at ang komportable sa pakiramdam ng kotse niya.

Tahimik siya habang nagda-drive at ako naman, hindi mapakali.

“Sir, saan po ba tayo pupunta? Para alam ko kung kailangan ko bang magpaalam kay Mama na baka hindi na ako makauwi,” sabi ko, pilit na nagbibiro para mabawasan ang kaba.

He glanced at me, expressionless. “I need your help.”

Napakunot ang noo ko. “Help? Sir, waitress lang po ako. Kung gusto niyo ng tutulong maghugas ng plato, kaya ko. Pero kung about business-business, sorry po—mahina ako sa math.”

Nalukot naman ang gwapong mukha niya

“I don’t need you for business. I need you to pretend.”

“Pretend?”

“Yes. Be my girlfriend.”

Halos mahulog ako sa kinauupuan ko. “Ano?! Sir, baka nagugutom lang kayo. May sakit po ba kayo?”

“I’m serious, Serena,” diretso niyang sabi, habang tinitigan ako saglit bago muling bumaling sa kalsada. “I’ll pay you enough to cover your mother’s medication. All I need is for you to act as my girlfriend in front of my family.”

At doon, parang biglang tumigil ang mundo ko.

Ako, na walang pake sa mga mayayaman, biglang inaalok maging girlfriend kuno ng isang lalaking mukhang may kaya bumili ng buong barangay namin.

At ang mas nakakaloka? Hindi ko alam kung tatanggi ba ako… o kung dapat ba akong matakot sa posibilidad na baka… mahulog ako.