Chapter 7

“Damien, sure ka ba dito?” halos pabulong kong tanong habang nakasunod ako sa kanya palabas ng kotse.

“Serena, just… trust me. You’ll need this for tonight,” tipid niyang sagot, kasabay ng pagbukas niya ng pinto ng isang malaking salon.

Napasinghap ako. Hindi lang basta salon—ito yung tipong nakikita ko lang sa mga artista sa TV. Glass walls, chandelier, naka-uniform lahat ng staff, at may pa-welcome drinks pa habang naghihintay. Para akong biglang napadpad sa ibang mundo.

“Good morning, Mr. Cruz,” bati agad ng manager. Halatang kilala na siya dito. Lumingon sa akim amg staff at tiningnan ako mula ulo hanggang paa, bago ngumiti nang tipid. “And this must be…?”

“My associate,” sagot agad ni Damien, na para bang sinelyuhan ang identity ko. Walang karagdagang paliwanag.

Napalunok ako. Associate? Wow.

“Please make her ready. Hair, makeup, dress. She’s with me for tonight’s event.”

Hindi ako nakapagsalita. Hinihila na ako ng dalawang staff papunta sa isang Vanity chair.

“Relax lang, miss. Kami na bahala,” nakangiting sabi ng hairstylist habang inaayos ang buhok ko.

Pero paano ka mare-relax kung parang buong katawan mo nanginginig? First time kong mapalibutan ng ganito karaming mamahaling gamit, makeup palettes na mas mahal pa yata sa isang buwan naming pagkain, hair products na imported lahat, at staff na parang sanay mag-ayos ng mga celebrity.

“Ma’am, what do you usually do with your hair?” tanong ng stylist.

“Uh… shampoo?” sagot ko, sabay tawa. Napatawa rin sila, akala ata nila nagbibiro ako hmp.

After an hour, ramdam ko na ang bigat ng makeup sa mukha ko. Pero nang ipakita nila sa akin ang malaking salamin, muntik na akong mapabitaw ng “who’s that girl?” moment. Hindi ako makapaniwala na ako ‘to, flawless make-up, smokey eyes, styled wavy hair

“Oh my God…” bulong ko.

“Perfect,” biglang sabi ng manager sa likod ko. “Mr. Cruz will be pleased.”

At para bang on cue, bumukas ang glass door. Damien walked in—suit, neat, and composed as always. Nakatitig siya sa akin habang expressionless.

“Ay, Sir, tingnan niyo naman! Bagay na bagay,” excited na wika ng stylist.

Damien’s eyes lingered for a second longer than usual, pero agad niyang tinapik ang cellphone niya sa mesa. “We’ll be late,” malamig niyang sabi. “Let’s go.”

Naglakad ako papunta sa kanya, ramdam na ramdam ko ang awkwardness. Gusto kong itanong kung… nagandahan ba siya? Pero knowing Damien, baka deadma lang siya.

---

At the venue

Pagdating namin sa malaking hotel kung saan gaganapin ang business event, para akong natulala. Ang dami ng sasakyan lahat luxury cars, may valet pa. Pagpasok namin, puro mga taong naka-gown at tuxedo at parang ako lang yata ang fake rich dito.

“Stay close,” bulong ni Damien habang hawak hawak niya ang maliit kong baywang. Ramdam na ramdam ko ang tigas ng mga muscles niya sa braso na parang ang sarap pisilin hehe.

I could feel stares everywhere. Mga babae na naka mamahaling mga jewelry na parang hindi ko mabibili kahit magkanda kuba na ako sa pagtrarabaho buong taon, lahat nakatingin kay Damien. Some were smiling, some were whispering. Yung iba naman, tinatanaw ako mula ulo hanggang paa na parang nagtataka kung sino ako at bakit ako kasama niya.

“Damien, darling!” Isang babaeng naka-red gown ang biglang lumapit. She was tall, sophisticated, at may aura ng sosyal na kontrabida sa teleserye. Agad siyang humalik sa pisngi ni Damien, kahit obvious na hindi niya ito masyadong nagustuhan.

“And who’s this?” she asked, eyes darting to me with a fake smile.

“My associate,” ulit ni Damien, his tone was final.

“Oh,” ngumisi siya. “Associate. Cute. Pero parang… out of place, no?”

Napalunok ako dahil narinig ng ibang tao. May tumawa pa sa gilid. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Ngumiti ako ng pilit. “Nice to meet you.”

Pero bago pa siya makasagot, Damien stepped forward. His voice was calm but sharp. “Enough, Clarisse. She’s with me. That’s all you need to know.”

Natahimik ang paligid. Si Clarisse, obvious na napahiya, pero pinilit pa rin ngumiti. “Of course, Damien. Whatever you say.”

Hinila ako ni Damien palayo. Sa hallway na medyo tahimik na, doon siya nagsalita. “Don’t mind her she's brat and doesn't think right"

Tumango ako, kahit kumakabog pa rin ang dibdib ko. “Pero… Damien, hindi ba nakakahiya? I don’t belong here.”

He stopped walking and turned to me. His eyes, usually cold, softened just a little. “You’re with me. That’s enough.”

Hindi ko alam kung bakit, pero bigla akong natigilan. Kasi sa tono niya, parang hindi lang ‘yun tungkol sa business pero ayaw ko mag-isip, nandito ako dahil sa kasunduan namin.

Napabuntong hininga na lang ako at sumunod sa kanya.

Habang nagkakasayahan na ang mga tao, ramdam kong mas nagiging comfortable na ako. But every now and then, I’d catch Damien’s eyes on me. Minsan habang nagkukwento siya sa ibang businessmen, bigla siyang sisilip sa akin. Kapag nahuli ko siyang nakatingin, iiwas siya agad.

Tapos eto pa habang umiinom ako ng juice, biglang may lumapit na waiter at muntik ko nang matapon sa gown ko yung baso. Pero bago pa mahulog, mabilis na inabot ni Damien at siya ang nabasa ng konti.

“Careful,” he muttered, habang hawak niya ang kamay ko at inalalayan ako.

Napako ako sa titig niya. For a moment, nakalimutan ko kung nasaan kami.

“D-Damien…” bulong ko, pero bago ko pa matuloy, bigla siyang tumalikod. “I’ll get a new drink.”

He left me, confused and flustered.

---

On the way home

Tahimik kami sa loob ng kotse. Ako, hawak ang maliit kong clutch, pilit kinakalimutan yung buong eksena kanina.

Pero kahit ano’ng gawin ko, paulit-ulit sa isip ko yung titig niya, yung paraan ng pagkakasabi niya ng “You’re with me. That’s enough.”

Tiningnan ko siya saglit. Naka-focus siya sa daan, parang walang pakialam. Pero bakit parang may kakaiba akong nararamdaman sa kanya?

Hindi ko napigilan. What am I to him, really?

At doon nagtapos ang gabi ko na puno ng tanong na hindi ko alam kung kaya kong sagutin.