The Luxe Bachelors 1: The Billionaire's Fake Girlfriend

Kung may award lang para sa may pinaka-challenging na buhay sa buong barangay namin, sigurado akong tatanggap ako ng trophy. O sige fine, kahit hindi trophy, kahit simpleng certificate na may bold letters na “Congratulations, Survivor!” okay na sa’kin.

Ako nga pala si Serena Alcaraz, twenty-three years old, panganay na anak, nag-iisang anak, breadwinner, at certified kambal ng malas. Hindi ko alam kung may lahi akong magnet ng problema, pero swear, kung may bagyo sa buhay, ako lagi ang sentro.

“’Nak, kumain ka muna bago ka pumasok.” Mahina pero puno ng lambing ang boses ng mama ko mula sa higaan niya.

Lumapit ako agad, dala ang mangkok ng lugaw na niluto ko kaninang madaling-araw. Kahit simpleng lugaw lang, nagawa ko pang maging proud. Pakiramdam ko kasi, Masterchef level na ako basta nakakakain kami nang sabay ng mama ko.

Si Mama, siya ang mundo ko. Pero nitong mga nakaraang buwan, parang unti-unti na rin akong kinakain ng takot. Kasi nga, may sakit siya. Hindi ko muna idedetalye kung ano ‘yon, baka maging teleserye agad ang dating. Basta ang alam ko lang, hindi siya basta sipon o ubo. Mas malala. At mas mahal ang gamot kaysa sa laman ng wallet ko.

Habang sinusubuan ko si Mama, iniisip ko rin kung paano ko pagkakasyahin ang susunod na sahod. Parang puzzle na walang tamang piraso. Kuryente, tubig, gamot, bigas—at syempre, ‘yung load ko para makasurvive sa marites group chat namin ng mga kaibigan kong ka ldf ko

long distance friendship

Pagkatapos naming kumain, nagsimula na akong mag-ayos. Hindi glamorous ang routine ko o sosyal, suot lang ang uniform ng resto bar na parang ilang beses nang nalaban sa gera. Pero laban lang. Hindi ako pupunta sa bar para mag-rampa, kundi para kumayod.

---

Habang naglalakad papunta sa terminal, ramdam ko na agad ang init ng araw. Hindi pa alas-diyes pero parang iniihaw na ako. Tapos ang saya pa, puno na agad ang jeep. Sumiksik ako sa pinakadulo, katabi ko agad ang isang ale na may dalang supot na amoy daing.

“Bayad po, student.” Nilingon ako ng driver, kita sa mukha niya ang “di ka na student sa hitsura mo” na tingin.

“Kuya, mukha lang akong gurang pero puso ko—high schooler pa rin.” Sinabi ko ‘yon sa isip ko. Kung real talk, baka pababain niya ako agad.

Tumingin ako sa bintana at nagdrama. Kunwari nasa music video ako ng isang OPM heartbreak song. Pero sa loob-loob ko, iniisip ko pa rin kung paano ko makakabili ng bagong sapatos. ‘Yung gamit ko kasi ngayon, kita na halos ang kaluluwa ko sa butas.

---

Pagdating ko sa resto bar, sinalubong agad ako ng pamilyar na amoy ng fried chicken, mantika, at konting usok ng yosi mula sa mga customer na hindi marunong sumunod sa “No Smoking” sign.

“Serena! Late ka na naman!” sigaw ni Kuya Mario, manager namin na parang second father ko na rin.

“Kuya, hindi po ako late. Advance lang ako sa pag-uwi mamaya.” Sagot ko habang naglalakad papunta sa locker.

Umiling siya pero natawa rin.

“Hoy, Serena.” Biglang sumulpot si Leo, isa sa mga ka-trabaho kong waiter. Fresh graduate, makinis, at halatang crush ng ilang babae dito. Pero sa’kin? Hmm, ewan. Mabait naman siya, pero hindi ko pa naiisip kung bagay ba siya maging leading man ko.

“Bakit parang pagod ka agad?” tanong niya habang inaabot sa’kin ang tray.

“Wala ‘to, natural beauty lang. Automatic may eye bags kahit nakapikit.”

Natawa siya, at hindi ko maiwasang matawa rin. Kung hindi lang siguro ganito kabigat ang problema ko, baka isipin kong cute siya.

Lumipas ang oras, sunod-sunod ang customer. May mga lasing na nag-o-order ng sisig kahit hindi na nila kayang ngumuya, may mga couple na nag-aaway sa mesa, at syempre, may mga marites na ginawang mini-chismisan ang bar.

Pagod na ako pero go lang kahit ang totoo gusto ko nang sumigaw ng “Guys, close na kami!” kahit hindi pa oras.

“Serena, order ng beer at nachos sa table 6, bilis!” sigaw ni Kuya Mario.

“Ako na bahala.” Kinuha ko ang tray na parang kalaban sa boxing ring. Pero sa isip ko, nagdadasal ako: “Lord, sana walang malasing ng beer mamaya at biglang sumuka sa sahig, please.”

--

Habang hinihintay ko ang susunod na order, lumapit ulit si Leo sa akin.

“Serena, after shift, coffee tayo?”

Napakurap kurap ako ng tatlong beses. Coffee? With him?

“Sure. Basta ikaw ang magbabayad. At tsaka iced coffee ha, hindi ‘yung 3-in-1 lang.”

“Grabe ka, mataas pala standards mo.”

“Of course. Kung hindi mo kaya ang kape ko, paano mo pa kakayanin ang buhay ko?”

Nagkatawanan kami. Nakakagaan din pala ng pakiramdam na may kausap na hindi puro problema.

Pagkatapos ng shift, nagpaalam ako kay Kuya Mario at kay Leo. Hindi na natuloy ang coffee date kasi inunahan ako ng guilt—kailangan ko pang bantayan si Mama.

Habang nasa jeep pauwi, napatingin ako sa langit. Ang daming bituin, pero wala man lang bumagsak para i-grant ang wish ko.

Pagdating sa bahay, nadatnan kong tulog na si Mama. Naupo ako sa gilid ng kama niya, hinaplos ang buhok niya, at pinilit ngumiti.

“Ma, kaya natin ‘to, promise.” Bulong ko kahit ramdam kong nanginginig na rin ako sa pagod at takot.

Pagpasok ko sa maliit kong kwarto, dumiretso ako sa kama. Hindi na ako nag-ayos, bagsak agad.

Habang nakahiga, bigla akong napabuntong-hininga.

“Kung pwede lang sana magkaroon ako ng sugar daddy na mayaman… kahit pang-bills lang, Lord. Hindi ko naman siya aasawahin, promise. Ano lang, sponsor.”

Napatawa ako mag-isa sa sariling kalokohan. At bago ako tuluyang nakatulog, naisip ko malay mo, bukas may biglang kumatok sa pinto naming isang billionaire.

Pero imposibleng mangyari