The Luxe Bachelors 1: The Billionaire's Fake Girlfriend

Kung may award para sa pinaka magaling na waitress, malamang ako na ‘yon. Kasi naman, tatlong tray ng beer sa isang kamay, tapos sa kabilang kamay—isang platong sisig na kumukulo pa. At oo, habang naglalakad ako, may dalawang lasing na tito na akala mo kung sino, biglang kumindat.

 

Hindi ba sila nangingilabot? Mukha na silang mga tatay ko!

 “Serena! Bilisan mo, table five!” sigaw ni Kuya Mario, manager naming mukhang laging galit kahit walang dahilan. 

Mixed schedules nga pala ang mood niya kaya tamang hula hula lang kung kelan siya good mood or bad mood .

 Napangiti ako ng pilit, ‘yung tipong ngumiti ka kahit gusto mo nang magresign at magtanim ng kamote sa probinsya.

 “Ayaw mo ba akong patayin na lang, Kuya? Tatlong table na hawak ko,” bulong ko sa sarili ko habang tumatakbo na parang contestant sa Amazing Race.

 Pero syempre, hindi ako pwedeng magreklamo. Ang trabaho ay trabaho. Kailangan ko ng pera para kay Mama—gamot niya, bayarin, at kung anu-ano pang gastos. Ang sweldo ko dito? Ayos naman kaso sa sobrang daming bayarin nagiging sakto na lang pang-kape ko. Pero sige na nga, laban lang.

Sa mundong ibabaw kapag sumuko ka talo ka kaya try lang nang try until you die.

 Paglapit ko sa table five, napansin ko agad ang grupo ng mga lalaki—suot lahat ng mamahaling relo, mga naka-suit, mamahaling mga sapatos, at mukhang mayayaman. At doon, sa gitna nila, nakaupo ang isang lalaki na agad na nakakuha ng atensyon ko.

He's Tall. Nakasuot ng dark suit na parang galing pa sa magazine. Matangos ang ilong, madidilim ang mga mata, maganda ang hubog ng panga, messy dark hair, may piercing sa kaliwang tenga, makakapal ang kilay at ‘yung mga mata niya? Diyos ko, parang sinasabi sa’kin na, “Hindi kita type.”

Mukhang hindi sila nababagay sa ganitong lugar.

 “What are you waiting for? Yung sisig maglalakad mag-isa?” sabi ng isa sa mga kasama niya. Natawa ang buong grupo.

 “Pasensya na po, Sir,” ngumiti ako habang inilalapag ang order nila. Pero hindi pa ako nakakaalis, biglang nagsalita si Mr. Mamahaling Suit.

 “Waitress.”

 Napatingin ako. Aba, ang lamig ng boses. Parang aircon na naka-full blast.

I-display ko na lang kaya siya rito sa resto bar? Tutal kulang ang mga electricfan dito.

 “Yes po, Sir?” sagot ko, pinipilit ang sarili na huwag madala sa titig niya.

 “Water. Cold. Sparkling, if you have.”

 Nag-blink ako ng tatlong beses. Sparkling water? Sa bar na ‘to? Ang meron lang dito ay tubig na galing gripo at ice na parang nanggaling sa lumang freezer ni Kuya Mario.

 Teka? Mukha naman silang mga mayayaman pero bakit dito pa nila naisipang kumain?

 “Uh… Sir, meron kaming mineral water,” sagot ko, pilit na maging magalang.

 Umangat ang kilay niya. “That will do.”

 At dun ko lang narealize na hindi ito ordinaryong customer. Hindi siya mukhang sanay sa lugar na may karaoke sa gilid, amoy usok ng yosi, at mga lasing na sumasayaw ng budots.

 Habang papalayo ako, naririnig ko ang mga bulungan ng mga kasamahan ko.

 “Grabe, ang gwapo nung nasa gitna!”

 “Sino kaya ang mga ‘yon? Parang mga artista!”

 “Hindi artista, no. Mukha silang may-ari ng mundo!”

Napairap na lang ako.

 Ako? Ewan. Oo, pogi sila, pero halata namang mga mayayaman, suplado, at malamang hindi marunong maghugas ng plato. Pero sabagay minsan lang naman ako makakita ng ganitong mga ka gwapong nilalang.

 Pagbalik ko dala ang tubig, nagulat ako nang bigla siyang tumingin diretso sa akin. Yung tipong titig na parang nakikita niya hanggang kaluluwa mo.

"How old are you" he asked me

"21 po, sir" sagot ko habang nag iisip kung bakit ba tinatanong ako ng lalaking to

 “Name,” bigla niyang sabi.

 “Ha?” sagot kong nagulat.

Hindi naman ako na inform na may job interview na magaganap ngayon edi sana nakapag-ready man lang ako ng script.

 “Your name,” ulit niya, mahinahon pero may awtoridad.

 Gusto ko sanang sagutin ng, “Bakit, Sir? May raffle ba?” Pero baka mawalan pa ako ng trabaho. Kaya ngumiti na lang ako ng pilit.

 “Serena po.”

 He nodded slowly, as if storing the information. Tapos, wala na. Bumalik siya sa pakikinig sa mga kausap niya, parang hindi ako nag-exist.

 Napairap ako ng palihim. Serena po. Ayun, complete sentence na. Sana may kasunod na, “Nice to meet you.” Pero wala eh.

 Habang naglalakad ako pabalik sa counter, naramdaman kong parang may kakaibang nangyayari. Hindi ko alam kung bakit, pero ramdam ko ‘yung titig niya kahit nakatalikod ako.

 At kung tama ang hinala ko, this mysterious, cold, and ridiculously handsome stranger… is about to ruin my already complicated life.