The Mafia Boss Wrath 2

Pagsapit ng gabi, kaagad nagtungo si Vernon sa hideout upang tipunin ang kaniyang mga tauhan. May tatrabahuhin sila ng kaniyang mga tauhan ngayong gabi.

Nakasuot siya ng mamahaling suit na ngayon niya pa lamang gagamitin sa misyong ito. Sa tuwing may misyon sila ay hindi na niya inuulit pang gamitin ang mga ginagamit niya sa misyon.

Sabihin na nating ayaw niyang makita pa ang mga ginamit niya sa pagpatay ng mga masasamang tao. Katulad niya.

Nakasuot siya ng itim na mask upang hindi makita ang kaniyang mukha. Ang lahat ng kaniyang kasuotan ay kulay itim, maski ang kaniyang black leather gloves na bagong- bago.

Malinis siya kumilos at walang naiiwang basura. Sa tuwing darating ang mga pulis ay wala ng makikitang ebidensiya ang mga ito.

Kausap niya ang kaniyang kanang kamay na kaibigan niya rin.. Nasa isang silid sila habang pinag-uusapan ang tungkol sa misyon nila mamaya.

“Handa na ba ang mga tauhan natin Kiel?” seryosong tanong nito sa kaibigan.

Tumango ito sa kaniya. “Kinakati na nga pumatay,” nakangising saad ng kaibigan.

Sumandal si Vernon sa kaniyang swivel chair. “I see, hintayin lang natin ang pagsapit ng ala-otso at siyaka tayo kikilos.”

Pinaglaruan ng kaibigan ang hawak nitong lighter at pinagpatay sindi ito.

“ Kahit ako, na miss ko ng pumatay. Biruin mo isang buwan tayong walang misyon,” hirit ni Kiel sa kaniya.

Sinamaan niya ito ng tingin. “Gusto mo bang ako na ang pumatay sa ‘yo, Kiel Stevan?”

Kaagad na umiling ito. Biglang tumahimik si Kiel dahil sa sinabi ng kaibigan. Takot lang niya na barilin siya ng hawak nito na silencer. Kapag kasi hindi siya nakikipagbiruan ay basta na lamang nambabril ito.

Lalo na kung galit ang isang Vernon Huxley. Hindi ka na bubuhayin pa nito.

“ H’wag masyadong mainit ang ulo, kaibigan. Dapat chillax lang tayo,” biro nito sa kaniya.

Bored na tinignan niya ito. “So? Wala ako sa mood para makipagbiruan sa ‘yo, Kiel.

Nagsindi ng sigarilyo si Kiel at marahan niya itong hinithit. “Lagi ka naman wala sa mood, kaibigan. Mabuti na nga lang tumatagal pa kami sa ‘yo.”

Dahil sa pagkainis niya sa kaniyang kaibigan ay madali niyang kinasa ang baril na may silencer. Itinutok niya sa kaniyang kaibigan ang dulo ng baril.

“I said, I'm not in the mood . Para may magawa ka puntahan mo ang mga tauhan natin at paghandain mo na sila. In 3 minutes nasa bawat sasakyan na sila,” saad niya kay Kiel.

Kaagad namang tumango ito dahil sa takot na kalibinitin ng kaniyang kaibigan ang baril.

“Yes, boss.”

Nang siya na lamang ang naiwan sa silid ay sinuri niya kung hindi papalya ang baril na may silencer. Noong nakaraang taon ay pinatay niya ang traydor na tauhan niya. Nang pagpalitin ang kaniyang baril ng pekeng silencer. Mabuti na lang dahil hindi siya pumalya noong gabing iyon.

Halos tadtarin niya ng mga bala ang katawan ng traydor niyang tauhan. He hate traitor, lalo na kung hindi maganda ang mood niya. Pinapahirapan niya at halos sumuka na ng dugo ang mga traydor sa grupo niya.

NASA isang abandonadong building nagtungo si Vernon at ang kaniyang mga tauhan. Hinihintay nang kaniyang mga tauhan ang kaniyang senyas bago sumugod sa madugong labanan.

Sa loob ng building ay nagaganap ang transak sa pagitan ng tiwaling gobyerno at sa drug lord. Sisiw lang para sa kaniya na patayin isa- isa ang mga ito. Nakapalibot ang lahat ng tauhan niya sa palibot ng building.

“Too small,” Aniya. Prenteng nakasandal ito sa madilim na bahagi ng building hindi kalayuan sa dalawang sindikato.

“Yes, baby. Sa sobrang liit madali lang natin tirisin,” malanding saad ng kaibigan niya sa earpiece. Napaismid siya, nakuha pang magbiro ng kaibigan niya sa mismong mission.

Kung katabi niya lang ito ay mababaril niya ito ng wala sa oras.

“Baby, are you there?” biro pa nito sa kaniya.

“ Damn it Kiel… fuck you! I will kill you after this mission,” banta niya sa kaibigan mula sa earpiece. Magkakahiwalay sila ng mga puwesto, bawat sulok ng building ay nakabantay ang mga tauhan niya.

Nadispatsya na kasi ng mga tauhan niya ang mga tauhan ng drug lord na nagngangalang Franco. Walang kahirap-hirap nilang pinatahimik ang mga ito.

“Biro lang. Oh, Vernon Huxley nagsisimula na silang mag-abutan ng pera at drugs,” pag-iiba ng kaniyang kaibigan.

“Nakatingin ako Kiel, no need to say.” impit na sabi niya dito.

Hindi na muli silang nagsalita. At binigyang atensyon na lamang ang leader ng mga sindikato at ang Mayor na bumibili ng mga drugs.

Dahil nasa second floor siya at ang iba niyang tauhan ay naririnig niya ang mga usapan sa pagitan ng malalaking pader.

“Alegrado, Mayor. Walang kulang ang mga ‘yan,” rinig niyang sabi ng leader ng sindikato.

Maya-maya ay nagkapalitan na nga. Medyo marami ang mga bantay nito kaya kumukuha siya ng magandang pagkakataon upang kumilos ng walang palya. Napangisi siya ng sabihin ng tauhan niya na nakuhanan na ng larawan ang matandang mayor. Ang balak niya kasi ay hayaang mabuhay ang mayor upang kapag nilabas na niya ang mga larawan sa social media ay wala ng kawala ang iba pang mga kasama nito.

Sumenyas siya sa kaniyang mga tauhan na paulanan na ng bala sa puwesto ng sindikato na kaagad namang sinunod ng kaniyang mga tauhan.

Nang paulanan na ng mga bala sa unang palapag ng building ay nagsimulang nagkagulo ang lahat. Hindi siya umaalis mula sa pagkakasandal sa pader. Para lang siyang nanonood ng action movie sa lagay niyang ito.

He is happy while watching the people's dead. Nang makita niyang akmang tatakas ang leader ng sindikato ay kaagad siyang umalis sa puwesto. Wala sana siyang balak na kumilos ay napansin niyang abala ang mga tauhan niya sa ibang mga kalaban.

He run on the stairs. Malalaki ang mga hakbang niya upang maabutan ang leader ng sindikato. At ng makita niyang patungo ito sa exit ay tumigil siya sa pagtakbo. Tinapat niya ang kanyang baril sa direksyon ng leader ng sindikato. Inasinta niya ito. At sa isang iglap, pinatamaan niya sa kaliwang hita ito.

Sumigaw ito dahil sa ginawa niyang pagbaril sa tuhod nito. Naglakad siya patungo dito, walang makikitang kahit anong ekspresyon sa kaniyang mukha. Ang tanging nararamdaman ay ligaya.

“Run. Run,” nang-aasar na saad niya dito.

The drug lord is angry dahil sa pang-aasar na ginagawa niya. “Sino ka? Ano ang kailangan mo sa akin?!” sigaw nito sa kaniya.

He smirked. “I'm Santana, ako ang magdadala sa ‘yo sa impiyerno,” napangisi niyang saad.

Muli niyang tinutok sa nakaluhod na leader ng sindikato ang kaniyang silencer. “May gusto ka pa bang sabihin bago ka mamatay?” bored na ani niya.

Nanatiling nakatutok ang baril niya dito. “Hayop ka! Ano ang gusto mo? Pera? Ibibigay ko sa ‘yo,” Anito sa kaniya.

Kahit nakasuot siya ng facemask ay hindi niya maiwasang tumawa ng parang demonyo. “You give me money?” tanong niya rito. Tumango ang kaharap. “ I have, gusto mo palibutan pa kita ng pera sa kabaong mo Melchor?”

Kinakabit niya ang gatilyo ng baril niya at muli itong pinapatukan. This time sa balikat niya ito pinatama, dahilan ng matinding pagsigaw ng kaharap.

He see someone shoot his friend. Inunahan na niya itom mabilis niyang binaril ang lalaking hindi kalayuan sa kaniya. Bumulagta kaagad ang taong binaril niya.

Nilingon siya ng kaibigan na si Kiel dahil sa ginawa niya. Pagkakuwan ay nginisihan niya ito.

“Thank you dude. Muntikan na ako do' ah,” saad nito. Napailing na lamang siya bago muling binalingan ang leader ng sindikato.

Hindi na siya nakaiwas pa ng barilin siya nito. Tumama ang bala sa balikat niya kaya napadaing siya. Inis na pinaputukan niya ito sa tiyan.

Sumuka ito ng dugo at bumagsak sa malamig na sahig.

“Fuck you!” Anito sa naghihingalong kaharap. Pinaulanan niya ito nang bala. Hindi siya tumigil hanggang hindi nauubos ang lang ng baril niya. He finally satisfied ng makita niyang halos bumulwak ang dugo sa sahig.

Binalingan niya ang daplis ng bala sa balikat niya. Lumapit sa kaniya ang kaibigan at nagtataka siya nitong tinignan.

Itim kasi ang suot niyang suott at hindi halata ang dugo na tumutulo mula sa sugat niya sa balikat.

“Saan ka tinamaan Dre?” tanong sa kaniya nito. Hinawakan siya nito sa balikat kung sasn tumama ang bala. Napadaing siyam. Nang mapansin nito na napadaing siya ay kaagad itong lumayo sa kaniya.

“Oh, sorry. Hindi ko alam na d'yan ka pala may tama,” nangungutya na ani nito sa kaniya. “Let me check if mamamatay ka na,” biro pa nito.

Dahil sa inis niya ay pinapatukan ang paanan nito. Na ikinataranta nito dahil sa ginawa niya.

“Shut up or I kill you, mother fucker?” may din na pagkakasabi niya.

“Relax, wala kang dapat ipag-alala. Kaunti na lang ang kalaban, kaya puwede na tayong mag party- party.”

Sinamaan niya ng tingin ito. Ewan ba niya kung bakit naging kaibigan niya ito. Siguro dahil sa pagiging pasaway nito. May bagay pa niyang isama ang kaibigan niyang nasa Italy. Hindi niya kailan kung kailan iyon babalik. Kaya pinagtiisan niya ang kakulitan nito.

“Tatahimik na nga. Dadalhin ko na sa sasakyan si Mayor. Mauna ka na sa hideout, Boss. Kami na ang bahala dito,” saad nito.

Tumango siya. Pero bago pa man siya umalis ay binilinan niya ang kaibigan.

“Tape her mouth, lagyan niyo nang takip ang mata niya. H’wag kang papalya,” bilin niya dito.

“Aye. Aye, Captain.” saad nito sa kaniya.

Napaismid siya. Bago nagtungo sa kaniyang sasakyan. Nilisan niya ang abandonadong building at nagtungo sa hideout.

Hindi niya pinansin ang daplis sa balikat niya. He park his car in the garage. Dumiretso siya sa kuwarto kung na saan ang kaibigan niya at ang mayor.

“Oh, bakit nauna pa kami sa’yo, boss? Ang bagal ata ng sasakyan mo,” he nodded because his friend said.

“Shut up!” Aniya dito. “Remove his tape.”Utos niya dito, sinunod naman nito ang utos niya.

“Nasaan ako? Sino kayo para kidnap-in ako?!” takot na saad ng mayor sa kanila.

He smirked. Naglakad siya palapit dito.

“Nice to meet you, Mayor. Don't worry I don't need to kill you, so don't worry.”

Nakaramdam naman ng matinding kaba ito dahil sa sinabi niya. “ Ano ang kailangan niyo?”

“My only needs—” pinutol niya ang kaniyang sasabihin nang biglang tumunog ang cellphone niya.

“C’mon, bakit ngayon pa ‘to, tumawag?” tanong niya sa sarili. His friend was calling.

“I answer this call first, wait me here.” Aniya sa kaibigan.

“Okay, sino ba ‘yang tumatawag sa ‘yo? Jowa mo?” tanong nito sa kaniya.

Sinamaan niya ito ng tingin. Kahit kailan ay hindi ito nagkainteres sa babae. Hindi naman sa ayaw niya, ayaw niya lang na may makaistorbo sa plano niya.

“Our friend, Pardon.”

He answer the call. Nang makalabas sa silid.

“Fuck you! Why are you calling me? There's have a problem?” tanong niya.

Tumawa ang kausap niya ng pagak. “Easy, lang. Nandito ako sa airport, sunduin niyo ko.”

“Are you fucking insane? ” mariin na saad niya dito. Hindi niya kasi alam na nandito siya sa airport ang kaibigan nila ni Kiel. Pasulpot- sulpot kasi ang kaibigan niya. At ngayon uutusan siyang puntahan ito sa airport.

“Kidding. Nasaan ka? Pupunta ako sa bahay niyo? Or sa bar na lang tayo magkita-kita?” tanong nito sa kaniya.

“Shut up, Mark. Natapos mo na ba ang trabaho mo d'yan? H' wag kang magpapakita sa akin kung hindi mo nagawa ng maayos ang trabaho mo,” saad niya. Alam naman niyang hindi siya bibiguin nito. Nasabi niya lamang ‘yon upang maiba ang usapan.

“Tatawag ba ako sa ‘yo kung hindi ko natapos trabaho ko dito, Vernon Huxley. Ang masungit at demonyo naming kaibigan,” saad nito sa kaniya.

“Asshole, don't ever come to my house mother fucker!” matapos niyang sabihin iyon ay kaagad niyang pinatay ang tawag.

Napailing siya bago muling pumasok sa loob ng silid.

Napailing siya ng makitang may pasa na sa gilid ng labi ang mayor.

“What the hell? Wala ka bang ibang laruan, K?” tanong niya sa kaibigan.

“Tanong kasi nang tanong, V. Nakaka-irita,” sagot nito sa kaniya.

Hindi naman niya muli itong pinansin at muling binalingan ang mayor na nasa harap niya.

“Bubuhayin kita. Makakauwi ka pa sa pamilya niyo Mayor. ‘Yun nga lang, titira ka na sa selda.” He smirked.

“W-what do you mean? utal na tanong nito sa kaniya.

“Malalaman mo rin sa ibang araw Mayor. K, alam mo na ang gagawin mo. H’wag mong ipapakagat sa lamok si Mayor,” nakangisi niyang utos sa kaibigan bago niya nilisan ang silid