CHAPTER 2

YSABELLE POINT OF VIEW

Hindi ako sanay sa katahimikan. Sa lumang bahay namin, kahit may problema, laging may tunog ng buhay—may nagluluto, may kumakanta, may aso sa kalsada. Pero dito sa mansyon ni Alaric, ang katahimikan ay parang pader. Mabigat. Mapanghusga.

Umupo ako sa dulo ng mahabang dining table. Sa kabilang dulo, naroon si Alaric—abala sa mga papel, ni hindi ako tiningnan. Para kaming estrangherong nagsasalo sa isang eksenang pilit binubuhay para lang sa mata ng tao.

“Magsimula ka nang kumain. May mga press na darating mamaya para sa unang photo op natin bilang mag-asawa,” sabi niya nang walang emosyon. Para bang inuutusan lang niya ang isang empleyado.

"Aalagaan ko ang imahe mo, gaya ng usapan," tugon ko. Pero hindi ko napigilang idagdag, "Pero sana maalala mong tao pa rin ako, hindi alalay."

Tumigil siya sa ginagawa. Tumingin sa akin. Sandali lang, pero sapat para maramdaman kong hindi siya sanay pinapangaralan.

Biglang bumukas ang pinto. At doon ko siya unang nakita—si Celeste Imperial.

Mula ulo hanggang paa, halatang anak siya ng kapangyarihan. Suot niya ang confidence na parang korona. At sa pagpasok pa lang niya sa silid, naramdaman ko agad ang lamig sa paligid. Hindi dahil sa aircon, kundi dahil sa presensya niya.

"Wow. Hindi ko alam na mahilig ka palang maglaro ng bahay-bahayan, Alaric," ani niya, mapanghamong nakangiti.

Ang bawat salitang binibitawan niya ay parang punyal na pinong tumatama sa balat ko. Hindi ko siya kilala, pero ramdam kong hindi kami magkakasundo.

“Celeste,” sabing may babala ni Alaric. “Wala ka bang ibang oras ng pagbisita?”

“Nabalitaan ko lang na may ‘bago’ ka nang asawa,” sagot niya habang dahan-dahang nilalapitan ang mesa. Tumigil siya sa tabi ko. Tiningnan niya ako—hindi bilang tao, kundi parang laruan na hindi niya matanggap na pag-aari ng iba.

“Simple. Probinsyana. Palaban siguro. Pero… bagay ba siya sayo, Alaric?”

Pinili kong manahimik. Pero sa loob-loob ko, gusto kong sabihin sa kanya: Hindi ako narito para makipagpaligsahan sayo. Nandito ako para sa pamilya ko. Pero alam kong kahit sabihin ko 'yon, hindi niya maiintindihan.

“Ano’ng ginagawa mo rito, Celeste?” tanong ni Alaric, halatang iritado.

“Gusto ko lang ipaalala sa’yo na hindi pa ako tapos sa atin,” sabi niya, habang nakatitig sa kanya. “At kung akala mong makakalusot ka sa mata ng publiko sa pamamagitan ng kasal na 'to, nagkakamali ka. Isang tawag lang sa Daddy…”

Doon ko naintindihan. Hindi lang ito tungkol sa kasal. Hindi lang ito tungkol sa politika. Ito ay laban para sa kapangyarihan. At ako ang bagong hadlang sa trono ni Celeste.

Nakita kong nanigas ang panga ni Alaric. Wala siyang sinagot, pero halata sa katawan niyang nabalisa siya.

"Wala kang karapatang manghimasok, Celeste," sagot niya, subukang panatilihin ang kontrol.

Pero ngumiti lang ang babae, isang ngiting puno ng banta.

“Tandaan mo, Alaric… ako ang anak ng gobernador. At hindi ko kailanman papayagan na maagawan ako ng isang bagay—o ng isang lalaki—na matagal nang itinakda para sa akin.”

Bago siya umalis, tumigil siya sa tabi ko at bumulong.

“Bantayan mo siya, Mrs. Dela Vega. Dahil isang maling galaw lang, babawiin ko ang lahat.”

Para akong nilamig sa sinabi niya. Hindi dahil natakot ako, kundi dahil alam kong totoo ang sinabi niya. Ang mga kagaya ni Celeste, hindi tumitigil hangga’t hindi nakakamit ang gusto.

Pagkaalis niya, naiwan kaming dalawa sa katahimikan. Hindi ko alam kung ano ang iniisip ni Alaric. Pero ako? Isa lang ang malinaw sa akin:

Hindi ako narito para lang sa isang kontrata. Kung papasok ako sa mundo nila, kakailanganin kong matutong lumaban sa sarili kong paraan.

At kung digmaan ang gusto ni Celeste… hindi ako basta-basta matitinag.

Pagkaalis ni Celeste, tumayo ako mula sa kinauupuan ko. Hindi ko alam kung lakas ba o galit ang nagtulak sa akin para harapin si Alaric, pero hindi ko na kayang tikman pa ang katahimikang puro panlilinlang.

"Iyon ang ex mo?" tanong ko, diretsahan.

Tumingin siya sa akin, walang bahid ng emosyon. "Oo. Matagal na kaming tapos."

"Pero halatang hindi pa siya tapos sa’yo." Umiling ako. "At ngayon, ginagamit niya ang ama niyang gobernador para gipitin ka. At dahil dito, pati ako nadadamay."

Tahimik siya. Hindi siya agad sumagot, pero halatang may bumabagabag sa kanya.

"Bakit hindi mo sinabi sa’kin na ganito kakomplikado ang buhay mo?"

"Dahil hindi mo kailangan malaman," matigas niyang sagot. "Kontrata lang naman ito, ‘di ba?"

Masakit. Alam kong hindi ito tunay na kasal. Alam kong may kasunduan. Pero parang sinampal ako sa pagkakabigkas niya ng katotohanan.

"Oo, kontrata lang ito. Pero hindi ko tinanggap ang kasunduang 'to para apakan lang. Hindi ako lalaban para sa’yo, Alaric. Lalaban ako para sa sarili ko. Kaya kung iniisip mong tatayo lang ako sa tabi mo habang kinukuwestyon ng mga tao ang pagkatao ko, nagkakamali ka."

Lumapit siya sa akin. Tumigil siya sa harap ko. Muli niyang pinagmasdan ang mukha ko—hindi na malamig ang tingin niya ngayon, kundi parang sinusukat ako.

"Hindi kita pinipigilang lumaban," bulong niya. "Sa totoo lang... gusto ko nga malaman kung hanggang saan ang kaya mo."

Hinamon ako ng titig niya. Pero hindi na ako umurong. Hindi na ako natatakot sa lalaking ito. Dahil kung sa tingin niya ay ako lang ang mag-a-adjust, mali siya.

"Makikita mo," sagot ko, mariin. "Hindi ako basta babae lang na tinanggap ang alok mo. May pangarap din ako. May boses. At kung kailangan kong gamitin ang kasunduang ito para tumindig, gagawin ko."

Nagtagpo ang aming mga mata. Tahimik. Mabigat. Walang salita ang kailangang sabihin. Pero sa loob-loob ko, alam kong ang laban ay hindi lang kay Celeste.

Ang tunay na laban ay sa pagitan naming dalawa—kung sino ang mas matatag, kung sino ang mas totoo, at kung sino ang unang bibigay sa kung ano mang ugnayang pilit naming itinatanggi pero unti-unting lumalalim.

Biglang kumalabog ang pinto sa malakas na pagsara nito. Naiwan akong nakatayo, hawak ang sariling dignidad. Tumindig ako hindi bilang asawa niya—kundi bilang babae na may paninindigan. Maaaring kontrata lang ito para kay Alaric, pero para sa akin, ito ang simula ng isang laban na hindi lang para sa pamilya ko... kundi para sa sarili kong halaga.