CHAPTER 3

ALARIC POINT OF VIEW

Isang halik lang ‘yon. Scripted. Parte ng kasunduan. Parte ng ilusyon na kami ay tunay na mag-asawa. Pero sa mismong sandaling lumapat ang labi ko sa kanya—tumigil ang mundo.

Narinig ko ang dagundong ng palakpakan mula sa mga bisita ng fundraising gala. Naroon ang media, mga opisyal, mga kaalyado. Lahat masaya. Lahat kumbinsido. Pero ako? Nakatitig sa kanya—sa mga matang bahagyang nanlaki, sa hiningang bahagyang napigil, sa katawang hindi umatras.

Hindi ito dapat mangyari. Hindi ako dapat makaramdam ng kahit ano. Pero naroon ang kuryente sa pagitan naming dalawa—tahimik, matalim, at masyadong totoo.

Nang maghiwalay ang labi namin, mabilis akong bumalik sa katinuan. Tumalikod ako, ngumiti sa mga bisita, nagpanggap na kontrolado ang lahat. Pero sa gilid ng paningin ko, nandoon siya—si Celeste. Nakangiti, pero sa likod ng ngiting ‘yon ay apoy. Alam kong nasaktan siya. Alam kong hindi pa siya tapos.

At doon ko naintindihan—ang halik na iyon ay hindi lang para sa kamera. Isa itong babala.

Magsisimula na ang laro. Isa itong digmaan sa pagitan ng nakaraan at kasalukuyan. At ako ang sentro.

Tanong lang—kaya ko bang harapin ang apoy na ako mismo ang nagpaliyab?

Pagbalik namin ni Ysabelle sa lamesa namin, ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin—hindi dahil sa tampo o galit, kundi dahil sa isang bagay na pareho naming pinili pa sanang huwag pansinin: ang koneksyon.

Tahimik lang si Ysabelle. Tahimik rin ako. Pero sa bawat tikas ng katawan niya, sa bawat iwas ng mata, may sinasabi—na hindi siya manhid sa nangyari. At ako, pilit ko mang itanggi, alam kong may binago ang halik na ‘yon.

Biglang lumapit si Celeste, bitbit ang baso ng alak, may pamilyar na ngiti—mapanira, mapanubok.

"Congratulations sa inyo, Alaric," malumanay niyang sabi. "Galing ng chemistry. Halos nakumbinsi ako."

Sinadya niyang titigan si Ysabelle habang sinasabi ang huling linya. Palaban ang tingin ni Celeste, parang sinasabing hindi pa tapos ang laban natin.

"Salamat, Celeste," sagot ko. "Sayang nga’t wala ka sa guest list. Akala ko sa Switzerland ka pa rin."

Ngumisi siya, isang ngiting punô ng paninira. "Para sa’yo? Babalik at babalik ako, Alaric."

At bago siya umalis, bumulong siya sa akin—mahina, ngunit sapat para marinig. "Akala mo siya ang kalaban mo. Pero ako ang gulo na hindi mo matatakasan."

Pinanood ko siyang lumayo, at sa loob-loob ko, alam kong nagsisimula pa lang ang lahat. Si Ysabelle, si Celeste, ang politika, ang kasinungalingan, ang pag-aalinlangan...

At sa gitna ng lahat ng ito, ang tanong na hindi ko na matakasan:

Anong ginagawa ng puso ko sa gulong ako mismo ang lumikha?

Pagkauwi namin sa mansyon, tahimik pa rin si Ysabelle. Tahimik din ako. Sa loob ng kotse, ang tanging naririnig ay ang mahinang lagaslas ng ulan sa salamin at ang mahinang tugtog mula sa radyo—isang instrumental na tila lalong nagpapabigat sa katahimikan sa pagitan namin.

Gusto ko siyang tanungin kung okay lang ba siya. Gusto kong linawin na scripted ang lahat, na wala akong intensyong guluhin ang isipan niya. Pero ang totoo? Ako mismo ang nalito.

Nang bumaba siya sa sasakyan, nauna siyang pumasok sa loob. Hindi siya lumingon. Hindi niya ako tinapunan ng kahit isang sulyap. Pero ramdam kong sa bawat hakbang niya ay bitbit niya ang bigat ng kasunduang ito… at ng halik na iyon.

Dumiretso ako sa bar ng mansyon, nagbuhos ng alak sa baso. Isang tagay. Dalawa. Ilang sandali pa’y nakatitig lang ako sa baso, iniisip kung kailan pa nagsimulang mabasag ang linya ng personal at pormal sa pagitan namin.

Naaalala ko pa ang sinabi ni Ysabelle noong unang gabi namin sa mansyon:

"Hindi ako piraso ng kontrata. Tao ako, Alaric."

At ngayong gabi, mas totoo iyon kaysa dati.

Wala sa plano ko ang mahulog sa sariling laro. Ang alam ko lang, kailangan kong magpakasal para tumibay ang imahe ko sa publiko. Kailangan kong ipakita na ‘settled’ ako—handa sa posisyon, may pamilyang inuuna. Pero hindi ko inasahan na ang babaeng pinili ko para sa papel na iyon… ay siya ring unti-unting binubura ang mga hangganan ng kontrol at damdamin.

Biglang bumukas ang pinto. Nandoon si Ysabelle, nakatayo, malamig ang ekspresyon sa mukha.

"Kung gusto mong ipagpatuloy ang palabas na ‘to, Alaric," sabi niya, "siguraduhin mong hindi ka madadala sa sarili mong script."

At saka siya lumakad palayo, iniwan akong nakatayo, bitbit ang bigat ng mga salitang mas matalim pa sa kahit anong protesta ng konsensya ko.

At doon ko lang na-realize…

Hindi ko siya pinili dahil madali siyang kontrolin. Pinili ko siya dahil siya lang ang may tapang na humarap sa akin ng pantay.

At sa laro naming dalawa, hindi ko na alam kung sino ang totoong may hawak ng alas.

Kinabukasan, abala ang buong bahay. May darating na media team para sa isang exclusive feature tungkol sa "perfect marriage life" namin ni Ysabelle. Scripted pa rin. Lahat ng ipapakita namin ay pawang ilusyon—mula sa breakfast table hanggang sa kunwaring masayang pagtawa.

Pero sa bawat tingin ko kay Ysabelle habang sinusuot niya ang puting damit na pinili ng stylist, mas lalo akong nabubulabog. Wala na sa kanya ang kaba na nakita ko noong una. Tahimik siya, pero matatag. Hindi siya nagpapadala sa takbo ng laro. Siya na ang may kontrol.

“Handa ka na?” tanong ko, habang pinagmamasdan siyang nagsusuklay sa harap ng salamin.

“Hindi ako kailanman naging handa sa kasinungalingan. Pero kaya kong gampanan,” matipid niyang sagot, hindi man lang ako tiningnan.

Tumango ako, kahit may bahid ng paninikip sa dibdib. Hindi ko alam kung inis ba ang nararamdaman ko—o paghanga. Isa lang ang malinaw: hindi ko na siya kayang tingnan nang walang nararamdamang pag-aalala. Dahil bawat araw na kasama ko siya, mas nagiging totoo ang dapat sana’y hindi kailanman naging totoo.

Nang dumating ang camera crew, sinimulan na ang eksena. Hawak ko ang kamay niya. Pinakilala ko siyang buong pagmamalaki. Nakangiti siya, natural, parang siya talaga ang asawang iniibig ko. At habang nagpupugay ang mga ilaw at lente sa kanya, may bahagi ng puso kong tahimik na tumitibok.

At sa mga matang nanunuot sa akin, alam kong may tanong siyang ayaw bigkasin:

"Hanggang kailan mo kayang itago ang totoo mong nararamdaman?"

Pero ang mas nakakabinging tanong ay yung bumabalik sa akin:

"Bakit unti-unti kang nagiging dahilan ng sarili mong pagkatalo, Alaric?"

Dahil sa larong ito, kung hindi ko siya kayang kontrolin… baka siya pa ang tuluyang sumira sa pader ng damdaming matagal ko nang sinubukang itago.

At kung mangyari iyon… hindi ko na alam kung lalaban pa ako—o kusang bibigay.